กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 240

จงกลมองไปที่เวธัสด้วยท่าทางที่ซับซ้อนและยุ่งเหยิง เธอสงสัยเล็กน้อย

“ธัส คุณแน่ใจหรอว่าลูกชายของณิชาเป็นลูกของคุณ”

“ผมไม่จำเป็นต้องโกหกคุณ” คำพูดของเวธัสได้แสดงทัศนคติของเขาแล้ว

คำพูดห้ามปรามของจงกลสำลักเข้าไปในคอของเธอ...

หากเป็นอย่างที่เวธัสพูด แสดงว่าเขาเป็นหนี้ณิชาจริงๆ

ณิชาเลี้ยงลูกชายของเธอคนเดียวซึ่งต้องทนทุกข์ทรมานมาก

ไม่น่าแปลกใจที่เวธัสจะปฏิบัติต่อณิชาแตกต่างไปจากเดิม...

……

งานวิวาห์ที่ใครหลายคนรอคอยก็จบลงด้วยความสับสนวุ่นวาย

มีการโต้เถียงกันอย่างดุเดือดในหมู่แขก

บางคนกำลังพูดถึงตัวตนของณิชา ในขณะที่คนอื่นกำลังนินทาเกี่ยวกับน้องปัณณ์ที่ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

ยังไงณิชาก็ตกอาบมาสี่ปีแล้ว และชนชั้นสูงจำชื่อเธอไม่ได้นานแล้ว จะไปจำได้ยังไงว่าลูกชายของเธอเป็นใคร?

มีหลายคนที่กำลังคุยกันว่า ในอนาคตปัณณ์กลับมารับตำแหน่ง อรัลเจ้าชายน้อยผู้เป็นที่รักของผู้คนหลายพันคนคงจะไม่ได้รับความโปรดปรานอีก...

ไม่มีใครรู้ ว่าตรงมุมห้องมีคนที่เกี่ยวข้องนั่งอยู่

อรัล

อรัลสวมหมวกเล็กๆ น่ารัก คลุมหัวกลมของเขา เขาสวมแว่นกันแดดและหน้ากากบนใบหน้าของเขา

ใต้หน้ากาก ปากเขาอ้าเป็นรูปตัว O ที่ผิดปกติ...

เขาไม่เคยถูกลักพาตัวตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เขาแค่ไม่อยากปล่อยให้หม่ามี๊จากไปแบบนี้ เขาจึงมีความคิดที่กล้าหาญและบังคับให้ณิชากลับมาเพื่อหยุดงานแต่งงาน

แต่เขาไม่คิดว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้...

พ่อประกาศต่อสาธารณะว่าปัณณ์ก็เป็นลูกพ่อ พ่อรู้ความจริงแล้วเหรอ? รู้เมื่อไหร่?

ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่สงสัยเลย...

ทำไมเขาถึงคิดว่ามันไม่จริง!

แล้วตอนนี้ปัณณ์อยู่ไหน?

งานแต่งงานของพ่อ เขาไม่ได้มาเหรอ?

ในสมองของเขาเต็มไปด้วยคำถาม หัวสมองของเด็กน้อยกำลังจะระเบิด

ในความเป็นจริง เป็นไปไม่ได้ที่ปัณณ์จะพลาดงานแต่งงานของเวธัสและกันญ่า

เป็นจงกลที่ให้คนปล่อยเขาออกมา

ในขณะนี้ ในห้องส่วนตัวบนชั้นสอง บอดี้การ์ดที่แข็งแรงสองคนยืนอยู่ตรงหน้าเด็กน้อย ไม่ยอมให้เขาก้าวออกไปจากห้อง

วันนี้เป็นงานแต่งงานของเวธัสและกันญ่า ด้วยความซนของเจ้าตัวน้อย ยังไงเขาก็จะต้องไม่ปล่อยให้เขาสร้างปัญหาแน่นอน

ดังนั้นเวธัสจึงได้ส่งคนมาเฝ้าเขาโดยเฉพาะ

“ฮือ...” จู่ๆ เด็กน้อยก็จับท้องตัวเองและทรุดตัวลงกับพื้น

บอดี้การ์ดทั้งสองมองหน้ากันอย่างตกใจ “คุณหนู เลิกแกล้งได้แล้ว คุณเวธัสบอกพวกเราว่าอย่าเชื่อคุณหนู”

“อื้อออ ปวดท้องมาก...”

ใบหน้าของเด็กน้อยเริ่มซีดและเหงื่อก็เผยออกจากหน้าผากของเขา

เขาคุกเข่าข้างหนึ่งบนพรมแดงด้วยมือข้างหนึ่ง ท่าทางของเขาเจ็บปวดมาก

ในตอนแรกบอดี้การ์ดไม่เคลื่อนไหว

แต่เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยยังอยู่ที่ท่านี้ และไม่ได้ขยับตัวเป็นเวลานาน

และการหายใจก็เร็วมากขึ้น...

“ทรมาน หนูทรมานมาก…หนูแทบหายใจไม่ออก…”

ท้ายที่สุด บอดี้การ์ดมีแขนและขาที่ยาว และร่างนั้นก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เด็กน้อยรีบร้อน และบังเอิญเห็นประตูเล็กๆ ด้านหลังที่มีช่องว่างเปิดอยู่

การแสดงออกเล็กๆ เปิดเผยขึ้นทันที เขาหลบเลี่ยงและรีบวิ่งเข้าไป

เขานอนอยู่บนแผงประตู ใกล้ชิดกับหูเล็กๆ ของเขา และฟังการเคลื่อนไหวของบอดี้การ์ดภายนอก ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ได้สังเกตเขา ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก...

แต่ในชั่วพริบตา เขาก็เห็นเวธัสและณิชากำลังปะทะกันผ่านช่องว่าง...

ดวงตากลมโตที่สวยงามของเธอเบิกกว้างขึ้นทันที

……

ทันทีที่งานแต่งงานถูกยกเลิก เวธัสก็ลากณิชาไปที่หลังเวทีที่ว่างเปล่า

นี่คือห้องอุปกรณ์ลำโพงของทางโรงแรม ปกติคนมาน้อย ช่วงนี้พนักงานไม่อยู่ เลยดูเงียบมาก

แม้แต่การหายใจในนั้น ก็ถูกขยายใหญ่ขึ้น

ณิชาถูกเขาลากไปข้างหน้า ข้อเท้าของเธอก็แพลงโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอสะบัดเวธัสทิ้งด้วยความรำคาญ จนตัวสั่นไปทั้งตัว

“ตอนนี้คุณพอใจแล้วหรือยัง ฉันกลายเป็นโล่ของคุณอีกครั้ง ตอนนี้ทุกคนรู้ว่าเป็นณิชาที่ทำลายงานแต่งงานของคุณกับกันญ่า! ฉันเป็นชู้ เป็นผู้หญิงเลวที่ถูกทุกคนชี้หน้าด่า!

เวธัสมองไปที่ผมยาวยุ่งเหยิงของเธอ เขาตีโพยตีพายเล็กน้อย และดวงตาของเขามืดมนมาก

ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเผยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจออกมา

"ผมพอใจมาก"

“...ในเมื่อคุณพอใจแล้ว เมื่อไหร่คุณจะคืนลูกชายให้ฉัน?” ณิชาสูดหายใจเข้าลึกๆ ความเจ็บปวดในใจของเธอเกือบจะทำให้เธอหายใจลำบาก

ริมฝีปากบางของเวธัสเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย "ผมพูดตอนไหนว่าลูกชายของคุณอยู่ในมือของผม"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สมองของณิชาก็ระเบิดทันที "หมายความว่ายังไง คุณเพิ่งพูดออกมาอย่างชัดเจนในห้องโถง..."

“พูดอะไรนะ ที่บอกว่าปัณณ์เป็นลูกของผมเหรอ ผมก็แค่พูดไปแบบนั้น คุณคิดว่าผมจะเอาใครไม่รู้มาเป็นลูกชายผมหรอ?”

น้ำเสียงเวธัสมีความเยาะเย้ยอย่างรุนแรง เขามองดูเธอราวกับว่าเขากำลังมองดูคนโง่เขลา