กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 241

เอาลูกใครไม่รู้มาเป็นลูก?

เขากำลังเยาะเย้ยว่าปัณณ์เป็นลูกใครก็ไม่รู้?

ณิชาจ้องไปที่เวธัสอย่างตกตะลึง ราวกับว่าถูกสายฟ้าผ่าลงมา ความโกรธเพิ่มขึ้นทีละนิด แต่ในระหว่างที่หลบหนีจากความตายก็เกิดอาการใจสั่น

ที่แท้เขาก็ไม่รู้ความจริง เขาก็แค่ใช้เธอกับลูกเป็นเกราะกำบัง

“เวธัส คุณหลอกใช้ฉันมันไม่เป็นไรหรอกนะ แม้แต่ลูกชายของฉัน คุณยังจะมาหลอกใช้อีกเหรอ คุณนี่มันไร้ยางอายจริงๆ” เธอจ้องไปที่เวธัสด้วยดวามโกรธ

เวธัสมองไปที่เธออย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็หยิบสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา

ปากกาสีดำเขียนตัวเลขลงบนเช็ค...

“5ล้านพอไหม?”

ณิชาจ้องไปที่เช็ค เธอโกรธมาก เธอรับเช็คนั้นมาทันที ก่อนจะฉีกเป็นชิ้นๆ จากนั้นก็ปาใส่หัวของเขา

“มีเงินแล้วยิ่งใหญ่ใช่ไหม มีเงินแล้วสามารถซื้อชื่อเสียงของเด็กคนหนึ่งได้หรอ”

เศษเช็คลอยอยู่บนท้องฟ้า ก่อนที่เศษเช็คจะปลิวลงพื้น บางชิ้นก็ติดอยู่บนคอเสื้อของเวธัส...

ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายผู้นั้นกลายเป็นใบหน้าที่มืดมนในทันที

“ปัณณ์คือแสงสว่างที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน อย่าใช้ความสกปรกของคุณมากำหนดความงดงามของคนอื่น! เวธัส ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้เห็นถึงธาตุแท้ของมนุษย์อีกครั้ง และก็ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงได้สำเร็จแล้ว”

ท้ายที่สุดแล้ว ความอดทนของณิชาก็ไม่เหลือแล้ว เธอผลักเขาออกและเดินตรงไปข้างนอก...

ในเมื่อเขายังไม่รู้ความจริง แสดงว่าปัณณ์ไม่น่าจะอยู่ในมือของเขา แล้วเขาอยู่ที่ไหนกัน?

หรือปัณณ์...จะแกล้งเล่นอีกแล้วเหรอ?

สกปรก ขยะแขยง...

เขาได้ยินคำพูดที่ไม่น่าฟังทั้งสองคำนี้ ความโกรธของเขาก็ค่อยๆ เพิ่มในใจ ในท้ายที่สุด เวธัสก็ดึงณิชาเข้ามาในอ้อมแขนของเขา...

“รังเกียจที่ผมสกปรกใช่ไหม งั้นคุณก็น่าขยะแขยงไปพร้อมกับผมเถอะ!”

เขาดึงคอเสื้อของเธอ และบังคับเธอให้เข้าใกล้เขา ลมหายใจอันร้อนรุ่มที่แอบแฝงไปด้วยความโมโหของเขาโรยรินอยู่ตรงแก้มเธอ

ร่างทั้งร่างของเขาดูเหมือนสัตว์ร้ายที่โกรธแค้น ที่พร้อมจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ...

“คุณกำลังจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!” ณิชาจ้องเขาด้วยความกลัว ในดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความอันตราย มันทำให้เธอกลัว

เวธัสเอนตัวลงเล็กน้อย และบีบริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง

เมื่อริมฝีปากบางสัมผัสกัน ในหัวสมองของเวธัสก็มีแต่ความว่างเปล่า เขาเหลือเพียงความคิดเดียว

เขาต้องการให้เธอยอมแพ้

“อื้อ...” ร่างกายของณิชาสั่นเทา เขาพยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต

ในเมื่อเขาเกลียดเธอมากขนาดนั้น ดูถูกเธอและปัณณ์มากขนาดนั้น แล้วทำไมเขาต้องมาจูบเธออีก?

เธอเป็นอะไรสำหรับเขา?

เป็นสิ่งของที่เอาไว้ระบายเหรอ?

ในเวลาที่ต้องการก็มาจับต้องเป็นพักๆ เวลาที่ไม่ต้องการ ก็หลอกใช้เธอ ก่อนจะเตะเธอออกไป...

ทำไมเธอถึงตกหลุมรักผู้ชายแบบนี้?

ความต้องการที่บ้าคลั่งนั้นเกิดขึ้นอย่างมากมาย ริมฝีปากล่างของเขาถูกทำลายโดยเขา และมีกลิ่นสนิมเล็กน้อยระหว่างริมฝีปากและฟันของเขา

การขัดขืนของณิชาไม่ได้ช่วยอะไร แต่กลับทำให้เธอหมดแรงมากกว่าเดิม

เธอจึงเลิกต่อต้าน และจ้องมองตรงไปที่เพดานเหนือหัวของเธอ ดวงตาของเธอเหม่อลอย

“คุณยังอยากจะบังคับฉันอีกรอบเหรอ”

เวธัสชะงักทันที ในตอนที่เขาได้ยินคำเหล่านี้ การเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขาก็หยุดลง เขามองเธออย่างหงุดหงิด

ปัง...

เขาเตะเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ที่สุด

“ณิชา ผมใจดีกับคุณมามากพอแล้ว อย่าคิดที่จะใช้ความใจดีที่คุณมีให้คุณ”

ณิชาเยาะเย้ย ที่แท้ความรุนแรงที่เขามีต่อเธอเรียกว่าความใจดีเหรอ?

งั้นเธอก็หวังจริงๆ ว่าเขาจะไม่ใจดีเธอแล้ว!

ในขณะนั้น มีการเคลื่อนไหวบางอย่างตรงใต้ชั้นวางที่อยู่ตรงข้าม

หลังจากนั้น เด็กตัวเล็กก็เดินออกมา

ดวงตาที่เย็นชาของเวธัสเหลือบมองไปที่เขา และคาดเดาความเป็นไปได้บางอย่าง

“ไอ้พวกสวะ แม้แต่เด็กตัวแค่นี้ก็เอาไม่อยู่!”

ณิชามองตามสายตาของเขาไป เมื่อเธอเห็นเด็กน้อย...เธอก็ตกใจเล็กน้อย

เขากำโทรศัพท์แน่นขึ้นเรื่อยๆ สุดท้าย ก่อนที่เอกจะพูดจบ เวธัสก็ปาโทรศัพท์ลงกับพื้นโดยตรง

เสียงดังตึก กระแทกจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

แตกออกจากกัน...

มีชิ้นส่วนเล็กๆ หลายชิ้นที่กระแทกลงกับพื้นและกระเด็นกลับอย่างแรง

ณิชากอดลูกชายของเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของเธอ

วินาทีถัดมา เวธัสก็จ้องมองไปที่แม่และลูกอย่างหงุดหงิด...

พูดให้ถูกคือ เขาจ้องไปที่ชายร่างเล็กในอ้อมแขนของณิชา

เขาเพิ่งใช้ณิขาและลูกชายของเธอเพื่อทำลายงานแต่ง

ต่อมา“อรัล” ก็ปล่อยให้คำโกหกของเขาถูกเปิดเผยต่อหน้าคนในงาน...

นี่เป็นเรื่องตลกที่ตลกจริงๆ

ลูกชายของเขาช่วยคนนอกจัดการกับเขาจริงๆ เหรอ?

หม่ามี๊?

ณิชาเหมาะที่จะเป็นหม่ามี๊ของเขาหรอ?

แค่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์สนธิไชยไม่กี่วัน ก็คิดว่าเป็นแม่เลี้ยงของเขาแล้วหรอ?

ร่างกายของเวธัสถูกห่อหุ้มไปด้วยความโกรธ เขาเข้าใกล้ณิชาและเจ้าตัวเล็กเรื่อยๆ ราวกับว่าเขากำลังจะเผาทุกอย่างให้สิ้นซาก

ณิชารู้สึกหวาดกลัวและหัวใจของเธอก็เต้นผิดจังหวะ

เธอไม่แน่ใจว่าเวธัสจะทำอะไรกับเจ้าตัวเล็กหรือเปล่า...

เธอซ่อนเจ้าตัวเล็กไว้ข้างหลังเธอ ก่อนจะห้ามเวธัส “เวธัส คุณหนูเขาไม่ได้ตั้งใจ คุณใจเย็นๆ ก่อน ฉันยอมเป็นเกราะป้องกันให้คุณอีกครั้งก็ได้ แค่พูดคำว่าเราทะเลาะกัน เพราะโมโหเลยพูดแบบนั้นออกมา ไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ...”

“ไปให้พ้น!”

เวธัสยื่นมือออกไปผลักณิชา

ในตอนแรกณิชามีปัญหาในการหายใจอยู่แล้ว เลยไม่สามารถต้านทานความแข็งแกร่งของเขาได้...

เธอถอยหลังไปชนกับมุมโต๊ะที่วางของกระจุกกระจิก สีหน้าเธอดูเจ็บปวด

“หม่ามี๊!” ปัณณ์ยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อเห็นณิชาได้รับบาดเจ็บ