กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 249

“พายุกำลังจะมา - การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ของกัปตันแจ็ค” เป็นการแสดงแรกบนเวทีในดิสนีย์แลนด์แลนด์

นำแสดงโดยกัปตันแจ็ค เขาได้แสดงโลดโผนและแสดงการต่อสู้สุดเจ๋ง ควบคู่ไปกับฉากที่ไม่เหมือนใครในท่ามกลางพายุ กัปตันแจ็คนำทีมไปขับไล่กองทัพเรืออังกฤษกลางทะเล

ฉากที่เสมือนจริง สลับกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

เด็กน้อยสองคนมองดูอย่างตั้งใจ...

“ว้าว เยี่ยมไปเลย!” ดวงตาของปัณณ์เบิกกว้าง เขาปรบมือเล็กๆ อย่างตื่นเต้น

หลังจากดูโปรเจ็กต์นี้แล้ว ธนากับแม่ลูกทั้งสามจะไปดูการแสดงดอกไม้ไฟอีกครั้ง

ภายใต้ดอกไม้ไฟที่ตระการตา ธนาแอบมองดูแก้มที่สวยงามของหญิงสาว ผมยาวของเธอปล่อยไว้ ผิวของเธอใสราวกับหยก และดูเหมือนว่าจะมีแสงออร่าอยู่ข้างหลังเธอ ซึ่งดูมีเสน่ห์อย่างอธิบายไม่ถูก

หลังจากออกจากดิสนีย์แลนด์ ธนาก็เลี้ยงอาหารเย็นพวกเขา และขับรถกลับไปส่งพวกเขา

ณิชาเห็นว่าเด็กทั้งสองเหนื่อยมาก เธอเลยไม่ได้ปฏิเสธ

ก่อนแยกจากกัน ธนาส่งพวกเขาตรงชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์อย่างอาลัยอาวรณ์ เขาอ้าปากหลายครั้งเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดว่า “งั้น...ผมจะมาหาใหม่อาทิตย์หน้านะครับ”

ณิชาให้ลูกทั้งสองคนกลับบ้านก่อน แล้วเธอก็อยู่อธิบายให้ธนาฟัง

“คุณธนา ฉันซาบซึ้งทุกสิ่งที่คุณทำให้ฉัน แต่...ฉันไม่สามารถตอบตกลงกับคุณได้จริงๆ”

ธนายิ้มอย่างเขินอาย ซ่อนความผิดหวังไว้ในดวงตาของเขา

เขาจำวันแรกที่เขากลับมาพบเธออีกครั้งเมื่อไม่นานนี้ได้ ตอนที่เธอพาลูกสองคนไปขึ้นรถไฟใต้ดิน

ชายคนหนึ่งมองดูแม่ลูกทั้งสาม และก็เข้าหาเธอโดยไม่หวังดี

เขาคิดว่าตนเองมองผิดไป แต่หลังจากตามไป เขาก็พบว่าเป็นณิชาจริงๆ

เด็กชายตัวเล็กๆ ที่ยืนอยู่ข้างเธอคือคุณหนูของตระกูลสนธิไชย รวมถึงเด็กผู้ชายที่เหมือนกับคุณหนูเลย

ธนาไม่ใช่คนโง่ เขาเข้าใจอย่างรวดเร็ว...

ที่แท้ข่าวที่ลือกันในบริษัทมันก็มีมูลนี่เอง

ทีแรก เขาก็ยอมรับไม่ได้ เมื่อเห็นเด็กทั้งสอง เขาก็นึกถึงเวธัสที่ย้ายเขามาประจำในยุโรป สิ่งนี้น่าจะเป็นการอาศัยอำนาจส่วนรวมเพื่อเรื่องส่วนตัว

แต่เขาค่อยๆ โน้มน้าวใจตัวเอง

ณิชาเป็นผู้หญิงที่ดี

เขาเชื่อว่าข่าวลือเหล่านั้นเป็นแค่เรื่องใส่ร้ายป้ายสี

ตราบใดที่เวธัสไม่อยู่ที่นี่ เขายังมีโอกาส ยกโทษให้เขาด้วยที่เขามีคิดแบบนี้

“อาทิตย์หน้าผมจะมาเยี่ยมเด็กๆ สองคน อย่าเข้าใจผมผิด ผมชอบพวกเขามาก” ธนาอธิบายอย่างจริงจัง

เมื่อเห็นแบบนี้ ณิชาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

เมื่อกลับไปในอพาร์ตเมนต์ ณิชาก็ช่วยเด็กๆ อาบน้ำ จากนั้นก็จัดเตียง ผ้าห่มให้พวกเขา และเริ่มอ่านนิทานก่อนนอนให้พวกเขาฟัง

ในตอนแรกเด็กน้อยสองคนกำลังแย่งกันเพื่อจะนอนกับเธอ

ท้ายที่สุด ณิชาก็ซื้อเตียงขนาดใหญ่พิเศษหนึ่งเตียง อย่าว่าแต่แค่ให้ผู้ใหญ่หนึ่งคนกับเด็กสองคนนอนเลย ถ้าผู้ใหญ่อีกคนมานอนด้วย ก็สามารถนอนด้วยกันได้

เด็กน้อยทั้งสองเหนื่อยมากจนหลับไปแล้ว

ได้ยินเสียงกรนเล็กน้อย...

ณิชาจูบหน้าผากของเด็กน้อยทั้งสอง เธอปิดไฟ และไปที่ห้องนอนแขกอย่างเงียบๆ

เธอเปลี่ยนห้องนอนแขกให้เป็นห้องอ่านหนังสือ และบางครั้งก็ทำงานจนดึก เธอไม่อยากรบกวนเจ้าตัวเล็กทั้งสอง ดังนั้นในห้องนอนแขกจึงมีเตียงเดี่ยวอีกเตียง

หลังจากที่เธอทำงานเสร็จ เธอก็จัดการโต๊ะและขยะ

เนื่องจากอุณหภูมิที่แตกต่างกันมากระหว่างกลางวันและกลางคืนในฝรั่งเศส ตอนที่เอาขยะไปทิ้งเธอจึงสวมเสื้อกันลมหนาวขึ้น

แต่ณิชาไม่เคยคิดเลยว่า ตอนที่เธอลงไปทิ้งขยะที่ชั้นล่าง เธอก็เห็นเงาดำเดินเข้ามาจากด้านหลัง และเงาที่ทอดยาวห่อหุ้มเธอไว้ ณิชาตกใจและหันกลับไปทันที...

ตึก!

มีอาการปวดที่หลังคอ ณิชาหลับตาของเธอและหมดสติ

……

แต่ณิชาไม่กล้าที่จะยอมแพ้ และไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ

“เงินเหรอ? ฉันมีเงินเยอะ แค่คุณยอมปล่อยฉันไป ฉันจะให้เงินทั้งหมดนั้นกับคุณ ถ้าเป็นการโจรกรรม มันก็ง่ายยิ่งกว่าเดิม เมื่อมีเงิน คุณจะได้ผู้หญิงคนไหนก็ได้ที่คุณต้องการ“

ทันทีที่พูดจบ ลมแรงก็พัดมากระทบที่ใบหน้า ณิชาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าชายคนนั้นลุกขึ้น!

ตึกตึกตึก

รองเท้าหนังสีดำมันวาวกระทืบบนพื้นไม้ทำให้เกิดเสียง

มันเพิ่มมากขึ้นในคื่นนี้

ณิชาได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงอย่างชัดเจน และร่างกายของเธอก็กำลังจะทนไม่ไหว

“คุณ ฉันสัญญาว่าตราบใดที่คุณปล่อยฉันไป ฉันจะแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และฉันก็ไม่เห็นหน้าคุณ...อ่า!”

ในเวลานี้เธอถูกโอบเอว

ความรู้สึกของโลกกำลังหมุน และชายคนนั้นก็โยนเธอลงบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่

ณิชาเหยียดแขน และดันตัวเองออกจากเตียง “อย่าเข้ามานะ มันผิดกฎหมาย! เรายังพูดคุยกันได้ จริงๆ นะ แล้วฉันเป็นพนักงานในวีเอสเอ คอร์ปอเรชั่นของฝรั่งเศส บอกฉันว่าคุณต้องการอะไร...อ่า…”

ในค่ำคืนที่มืดมิด ร่างกายของเธอถูกผลักไปด้านหลัง

เธอเข้าไปในผ้าปูที่นอน ลมหายใจของเธอติดขัด

จากนั้น ไม่มีแม้แต่การเกริ่นนำใด เขาก็ฉีกเธอออกเป็นเสี่ยงๆ

เหมือนสัตว์ร้ายที่เตรียมจะกลืนเหยื่อของมันในคำเดียว...

……

“ติง-----”

ตอนเช้าตรู่ นาฬิกาปลุกที่ดังก้องกังวานดังขึ้นในความเงียบ

ณิชาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เธอตื่นจากฝันร้ายด้วยความตื่นตระหนก