กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 251

ที่แท้ก็คือธนานี่เอง....

ณิชาถอนหายใจโล่งอกยาวเหยียด

คิดแล้วก็ถูกต้อง ซึ่งในทุกปีสนธิไชยกรุ๊ปมีโครงการมากมาย โปรเจคความร่วมมือระหว่างต่างประเทศจำพวกนี้ ยังไงเวธัสก็ไม่ถึงขั้นต้องออกโรงด้วยตนเอง

ผลลัพธ์คือ เมื่อถึงช่วงบ่าย Ivan ผู้จัดการมีคำสั่งลงมาแล้ว

เนื่องจากโครงการในเวลานี้บุคลากรไม่เพียงพอ นักออกแบบทุกคนต่างเขียนรายงานอย่างละเอียดให้กับผู้ช่วยผู้อำนวยการหนึ่งฉบับ พลันปรับเลือกพนักงานอีกหลายคนจากในนั้น

อลิสากับณิชาอยากลองดูมาก เมื่อรับประทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อยก็รีบกลับมาที่แผนกวิจัยเพื่อศึกษาถึงเบื้องหลังและเขียนรายงานทันที

ในที่สุด ก็ทันเวลาเลิกงานในช่วงเย็น จึงเสนอรายงานขึ้นไป

“ทำไมคุณมาถึงที่นี่ได้ล่ะ?” ผ่านภาพติดผนังเพื่อสร้างแบรนด์ของบริษัท พลางมีเสียงผู้หญิงแผดเสียงขึ้นมาทางด้านหลัง

ณิชากับอลิสาหันหลังกลับไปมอง จึงมองเห็นผู้หญิงที่ให้ณิชายกที่นั่งให้ในวันที่ไปเดอะวอลต์ดิสนีย์ในวันนั้น!

เธอก็เป็นคนออกแบบของที่นี่!

โลกกลมจริงๆ ในหัวสมองของณิชาฉายความคิดนี้ออกมา

ด้านข้างผู้หญิงคนนั้นยังมีเพื่อนร่วมงานอีกหลายคน เดินบิดก้นส่ายไปมา พลันเดินมาหาอย่างหยิ่งจองหอง

เธอจ้องมองณิชา ดูถูกดูแคลนอย่างเต็มที่--

“นานมากแล้วที่ VSA ไม่ได้เห็นหน้าตาชาวเอเชียหน้าใหม่แล้ว คุณนี่เก่งจริง ไปให้ใครฝากเข้ามาล่ะ?”

“…ถูกต้อง บริษัทก่อสร้างของเรามีชื่อเสียงระดับโลก! แม้ว่าจะเซ็นสัญญาแล้วก็ตาม ทุกเดือนสถาปนิกต่างถูกประเมินในสายงาน ชาวเอเชียอย่างพวกแกไม่ถึงระดับมาตรฐาน ก็ต้องกระเด็นไสหัวออกไปตามนั้น!” ลูกไล่ที่อยู่ด้านข้างของผู้หญิงคนนั้นคอยพูดกระแทกแดกดันสมทบทันที

“ปกติฉันใช้ความสามารถตามความเป็นจริงในการพิสูจน์ ไม่นานคุณก็จะรู้เองว่าฉันไม่ใช่เด็กฝากของใคร”

“หึ...” ผู้หญิงคนนั้นแสยะยิ้มอย่างดูถูกดูแคลน “ปากดีจริงๆ เลย ไม่ช้าหรือเร็วยังไงฉันก็ขุดออกมาได้”

อีกอย่างลูกไล่คนหนึ่งพลันมองเห็นณิชาเดินออกมาจากห้องทำงานผู้ช่วยผู้อำนวยการ จู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องขึ้นมาทันที “คุณคงไม่ได้อยากจะเข้าร่วมโครงการในครั้งนี้หรอกมั้ง?”

ไม่รอให้ณิชาได้พูดอะไร Amyก็หัวเราะร่าขึ้นมาทันที

“ตลกชะมัด! อาศัยแค่ชาวเอเชียอย่างคุณเนี่ยนะยังอยากจะเข้าร่วมด้วยเหรอ? เชอะ ....ฉวยจังหวะนี้นะรีบกลับไปอ่านหนังสือให้เยอะๆ เถอะ แกคงไม่ถูกเลือกแน่ๆ!”

พูดจบ Amyกับพรรคพวกก็ยิ้มแย้มแจ่มใสเดินออกไป

เมื่อก่อนณิชาไม่เคยรู้สึกว่าตนเองรักชาติได้ขนาดนี้ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับการดูถูกเหยียดหยามจากพวกหล่อน เธอกลับโกรธแค้นอย่างน่าประหลาดใจ

หรือว่าพวกเธอไม่รู้เหรอไงว่าผู้ก่อตั้งบริษัทสาขาใหญ่ของสนธิไชยกรุ๊ปคือชาวเอเชีย?

“เธอยังโอเคมั้ย?” อลิสามองณิชาที่ถูกหมายหัว พลันพูดปลอบโยน “เมื่อครู่ผู้หญิงคนนั้นชื่อว่า Jacqueline Amy พ่อของเธอสนิทกับหัวหน้าของเรา ดังนั้นพวกเราก็เลยไว้หน้าเธอ...”

“ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย ฉันแค่คิดไม่ถึงว่าเธอจะดูถูกคนต่างชาติได้ถึงเพียงนี้”

“เดี๋ยวก็ชินแล้ว จริงๆ นะ” อลิสาตบบ่าของเธอแผ่วเบา พลันพูดปลอบโยน “คนพวกนั้นรู้สึกว่าประเทศของเรายากจนข้นแค้นมาก ขนาดรถไฟใต้ตินก็ไม่มี อยากจะนั่งเครื่องบินก็ต้องเก็บเงินถึงครึ่งปี ช่างเถอะ อย่าไปให้ค่ากับคนปิดหูปิดไม่เคยเจอโลกภายนอกพรรค์นี้เลย”

ณิชาย่อมรู้ดีการจริงจังกับคนประเภทนี้ก็เปล่าประโยชน์

ทำได้แต่หัวเราะให้อย่างเบื่อหน่าย...

“ฉันจะแสดงให้เธอเห็นว่าการดูถูกคนต่างชาติมันเป็นเรื่องที่โง่เง่าขนาดไหน”

……

สองวันถัดจากนั้น คณะกลุ่มตัวแทนบริษัทก่อสร้างของสนธิไชยกรุ๊ปโดยมีธนาเป็นผู้นำในการเดินทางมาเยี่ยมเยียนบริษัทVSA และจะมีการเจรจาหารือความร่วมมือกันที่จะเกิดขึ้นในเร็วๆ นี้

ณิชาไม่อยากให้คนรู้ว่าเธอเกี่ยวข้องกับธนา

บวกกับเธอเองก็ไม่รู้ว่าในทีมพนักงานที่เข้ามาเยี่ยมเยือนกลุ่มนี้ มีคนรู้จักเธอหรือไม่ ดังนั้นจึงหาข้ออ้างไปคอยแอบหลบอยู่ในห้องน้ำ

แต่ในห้องน้ำ กลับมีAmyและลูกไล่ของเธออยู่ด้วย

Amyเสนอรายงานค่อนข้างช้า โดยเสนอขึ้นไปไม่กี่ชั่วโมงสุดท้ายในเวลาใกล้เคียงกับเวลาที่กำหนดเอาไว้

ตอนที่เธอรับรู้ว่าณิชากับอลิสาเป็นคนเสนอขึ้นไปกลุ่มแรกนั้น ความอิจฉาริษยาจนทำให้ดวงตาแดงทันที

เมื่อเห็นว่าพวกเธอเตรียมจะเดินหนีไป Amyไปยืนดักหน้าทั้งสองคนทันที พลางเต้นเป็นเจ้าเข้า

“หยุดเดี๋ยวนี้! แกนอนกับผู้ช่วยผู้อำนวยการแล้วใช่มั้ย?”

“……” ณิชากลับแสดงออกจริงจังออกมาในชั่วพริบตา

ตอนที่เตรียมจะพูดว่าอะไรสักอย่างออกไปนั้น อลิสาที่อยู่ด้านข้างกลับชิงพูดดักหน้าก่อน “Amy เวลาแกอ้าปากพร่ำพูดบอกว่ามีเส้นสายบ้าง ขึ้นเตียงบ้างแหละ หรือว่าที่แกมาทำงานที่บริษัทนี้ได้ ก็ทำแบบมีเส้นสายงั้นเหรอ?”

พอประโยคนี้หลุดออกไป เพื่อนร่วมงานหลายคนที่อยู่ในละแวกนั้นต่างมองมาทางนี้...

พลันใช้สายตาประเมินเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับรู้สึกสงสัย

จะยังไงAmyก็เป็นผู้หญิง หน้าถอดสีจนแดงเถือก พลันถลึงตาใส่ณิชา และเดินหนีไปอย่างมันเขี้ยวเคี้ยวฟัน และเดินตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของIvanทันที

อลิสามองเห็นว่าเธอเดินไปยังห้องทำงานของIvanตนเองรู้สึกเสียใจที่ปากไว “ผู้จัดการIvanเป็นคุณอาของAmy จะใส่ร้ายแกหรือเปล่า?”

“ถึงอย่างไรความเกลียดชังยิ่งดึงดันก็ยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อย การถูกใส่ร้ายก็ยืดหยุ่นขึ้นอยู่ตามสถานการณ์แล้ว”

“เมื่อครู่ฉันไม่น่าแซ่หาเรื่องใส่ตัวเลยสินะ”

“เธอช่วยฉันตอกกลับไป ฉันสบายใจมากแล้วแหละ”

ณิชารู้ว่าเธอคอยปกป้องตนเอง แต่ไม่รู้สึกโกรธ ตัวเธอเองก็ไม่สามารถอดทนต่อความโกรธเรื่องนี้ได้

ภายในห้องทำงานของIvan Amy กำลังออดอ้อนIvanอยู่ในห้อง

“คุณอาIvan ก็หาข้ออ้างไล่ณิชาคนนั้นออกไปเถอะค่ะ! หน้าตาคนเอเชียที่ต่ำต้อยคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรที่ได้เข้าร่วมทีมโครงการที่ใหญ่โตขนาดนี้คะ?”

Ivanเป็นผู้ชายวัยกลางคนอายุ 35 ปี

แม้ว่าจะเป็นในช่วงฤดูใบไม้ร่วง เขาก็ยังคงสวมใส่กางเกงขาสั้นรองเท้าแตะด้วยความเคยชิน

เนื่องจากความสามารถในการออกแบบอันโดดเด่น ผู้นำทีมได้รับรางวัลใหญ่ระดับสูงมาจำนวนไม่น้อย ดังนั้นบริษัทจึงไม่สนใจว่าเขาจะสวมใส่อะไรมา

เมื่อได้ยินคำพูดของAmy Ivanย่นคิ้วทันที พลางพูดอย่างไม่ยั้งคิด “เจ้าของกิจการสนธิไชยกรุ๊ปเป็นคนเมืองพร โครงการนี้จำต้องมีคนเอเชียร่วมทีมด้วย”