กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 262

ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบง่าย

ตาของปัณณ์แทบจะเหลือไปถึงหลังหัว! นี่เป็นสิ่งที่ปีศาจกษัตริย์ทำเหรอ ปัญญาอ่อนชะมัด!

ณิชายังถือตะหลิวอยู่ในมือ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรมาก ก็ไม่คิดอะไรแล้วกลับไปทำอาหารในครัว

อรัลจ้องมองเวธัสอยู่นาน ยังอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “พ่อครับ ทำแบบนี้เสียมารยาทมากเลย”

“ในเมื่อรู้ว่าพ่อเป็นผู้ใหญ่กว่า ก็เงียบไปซะ” เวธัสนั่งลงที่เก้าอี้ของเจ้าของบ้าน น่าจะเป็นเพราะสภาพอากาศช่วงนี้ บนเก้าอี้ถึงมีเบาะรองนั่งนุ่มๆ ด้วย สีชมพูน่ารัก แค่มองก็รู้ว่านี่เป็นเก้าอี้ของณิชา

อรัลขมวดคิ้ว ยังสงสัยว่าเวธัสเมื่อก่อนกับคนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่คนเดียวกัน...

หลังจากที่ทั้งสี่คนกินอาหารเย็นเสร็จ เวธัสก็ไม่มีท่าทีที่จะกลับ

ปัณณ์ไม่ยอมนอน จะไล่ให้เวธัสออกไปก่อนให้ได้

แต่ณิชากลัวว่าเขาจะเป็นระเบิดเวลา รีบกล่อมลูกชาย

ไม่นานนักเด็กน้อยทั้งสองก็ผล็อยหลับไปบนโซฟา

ณิชาอุ้มปัญญ์เบาเข้าไปในห้องนอนก่อน

เวธัสเหลือบมองอรัล อุ้มเขาขึ้นมา แล้วเดินตามณิชาไป

ณิชาวางปัณณ์ณบนเตียงดึงผ้าห่มขึ้นมา ชี้ไปที่ว่างข้างๆ ปัณณ์ “วางไว้ตรงนี้เถอะ”

ปัณณ์กับอรัลก็นอนเรียงกัน ณิชาถอดเสื้อนอนหนาๆ ของพวกเขาออกทีละคน ทำให้เห็นเสื้อกั๊กสีฟ้าน่ารักที่อยู่ข้างใน เอาผ้าห่มห่มให้พวกเขา เธอจูบหน้าผากของพวกเด็กอย่างที่ทำประจำ

เส้นผมร่วงลงมา กวาดไปที่หน้าปัณณ์

“หม่ามี๊ อย่าทิ้งผมนะ”

เจ้าตัวน้อยพึมพำโดยไม่รู้ตัว ทำให้ณิชาใจเหลว

เธอจะทิ้งพวกเขาไปได้ยังไงกัน

ตอนที่เธอลุกขึ้นก็เห็นเวธัสยืนพิงประตูอยู่ นัยน์ตาสีดำที่กำลังลุกไหม้มองมาที่เธอ

ณิชาปิดไฟให้เขาออกไปข้างนอก “ออกไปคุยกันเถอะ”

ไม่มีลูกน้อยทั้งสองแล้ว ห้องรับแขกก็เงียบสงัดลง

“คืนนี้ผมนอนที่ไหนล่ะ” เสียงของเวธัสดังอยู่ในห้องรับแขก

ณิชาจ้องเขาเขม็งอย่างสงสัย “ที่นี่ไม่มีห้องว่างให้คุณนอน คุณจะไม่กลับเหรอ”

แม้จะเป็นคอนโด แต่ก็เป็นแบบสองห้องนอน

ห้องหนังสือหนึ่ง ห้องนอนหนึ่ง ไม่มีห้องว่างเหลือ

เวธัสปลดกระดุมสูทอย่างสง่างามทีละเม็ด ตามด้วยเสื้อเชิ้ต น้ำเสียงเอาแต่ใจ “ผมไม่ได้เจอลูกชายมาครึ่งเดือนแล้ว คิดถึงพวกเขามาก ถ้าคุณยังจะยืนกรานให้ผมกลับไปกลางดึกแบบนี้ ผมจะให้ทีปกรมาสู้คดีกับคุณให้ผมได้เจอลูกทุกวันเลย”

ณิชาโกรธจัด เขาขู่เธออีกแล้ว!

กัดริมฝีปากแน่น ณิชายืนกราน “ถ้าคุณจะอยู่ก็นอนห้องรับแขก!”

“ไม่ได้มีห้องอีกหรอ”

ระหว่างพูด เวธัสก็ถอดเสื้อคลุมของเขาออก เผยให้เห็นร่างกายที่แข็งแรง กล้ามเนื้อบางๆ ที่มีพลัง มีเส้นที่ชัดเจน แสดงถึงความแข็งแกร่ง

ณิชากัดฟันหันหลังให้เขา ไม่ไปมองกล้ามเนื้อ

“ห้องนั้นเป็นห้องของฉัน แถมมีแค่เตียงเดี่ยวด้วย...”

“เตียงเดี่ยวหนึ่งเตียงก็เพียงพอแล้ว” เวธัสถอดเสื้อผ้าท่อนบนของเขาออกหมดก็เริ่มปลดหัวเข็มขัดออก

ณิชาได้ยินเสียงหัวเข็มขัดชนกันมาจากข้างหลัง ก็กำหมัดแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่หยุด พยายามระงับอารมณ์ที่อาจจะทำให้ลูกชายตื่นได้

“โอเค งั้นคุณไปนอนในห้องนอนเล็ก ส่วนฉันนอนโซฟา” จากนั้น ณิชาก็ไปที่ห้องนอนใหญ่เพื่อเอาผ้านวมมาปูโซฟา

เวธัสจับมือเธอไว้ มือหนึ่ง อีกมือยังคงปลดซิปกางเกงอยู่ “จะจริงจังอะไรนักหนา ผมไม่ได้จะแย่งเตียงเดี่ยวกับคุณจริงๆ สักหน่อย โอเคๆ หยิบผ้าขนหนูกับของใช้ให้หน่อยสิ”

เขายิ้มจางๆ ขณะพูด รอยยิ้มนั้นก็เข้ามาราวกับเสียงกระซิบชั่วร้าย

ณิชาที่มีบาดแผลที่หลังอยู่แล้ว การถูกเขากอดแบบนี้กลับทำให้เจ็บยิ่งกว่าเดิม

เธอไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดชัดๆ แค่ตอบสนองไปอย่างอัตโนมัติ ผลักเขาออกไปอย่างแรง

“อย่าแตะต้องฉัน!”

เวธัสที่อยากจะแค่กอดเธอ สูดกลิ่นหอมของเธอเท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะขัดขืนแรงแบบนี้ เขาถอยห่างออกไปสองสามก้าวด้วยความอับอาย แววตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น...

ไม่ได้สนใจการขัดขืนของเธอ เวธัสดึงเธอกลับมา ริมฝีปากบางของเขาจูบเธออย่างบ้าคลั่ง

หลังจากดิ้นรนและพัวพันกัน เสื้อผ้าก็ถูกับแผล ณิชาก็เหงื่อออกที่หน้าผาก พยายามตีหน้าอกของเขาไม่หยุด...

แต่มันเป็นแค่การกระตุ้นความอยากของผู้ชายให้มากขึ้นเท่านั้น ตุ้บ...

ยาสีฟันและแปรงสีฟันในมือก็ตกลงบนพื้น

ณิชาถูกเวธัสผลักพิงกำแพงแล้วจูบอย่างดุเดือด

ราวกับมีไฟลุกโชนอยู่ในแววตาของเขา ต้องทำให้เธอยอมเขาอย่างเชื่อฟังให้ได้...

ตราบใดที่เขาต้องการ เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ! เปาะแปะเปาะแปะ...

ตอนที่พัวพันกันอยู่นั้น ณิชาก็ถูกผลักไปที่ฝักบัว

ก๊อกน้ำถูกเปิดโดยไม่ได้ตั้งใจ น้ำเย็นไหลลงมาจากข้างบน

ร้อนๆ หนาวๆ แผลที่หลังยิ่งเจ็บขึ้นอีก ณิชาเจ็บปวดจนยืนไม่ไหว รู้สึกอึดอัดจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ

เวธัสยังคงจูบเธออย่างบ้าคลั่ง เปียกไปทั้งตัว

“เจ็บ...”

น้ำไหลลงมาเรื่อยๆ รดแผล จนในที่สุดณิชาก็ทนไม่ไหว ร้องแผ่วเบาขณะที่สั่นไปทั้งตัว

การกระทำดุเดือดของเวธัสหยุดลง ขมวดคิ้วแน่น “คุณบาดเจ็บเหรอ”