กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 263

“ป่าว...”

ณิชาพูดอย่างดื้อรั้น แต่ความเจ็บปวดทางร่างกายควบคู่ไปกับความป่าเถื่อนของเขา ทำให้รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก

มองดูกระเบื้องเซรามิกบนพื้น อยากจะรอให้ความเจ็บปวดที่หลังค่อยๆ บรรเทา แต่ก็อดร้องไห้ไม่ได้...

น้ำตาใสๆ ก็ร่วงหล่นลงมาราวกับลูกปัดจากด้ายที่ขาด

เวธัสไม่คิดเลยว่าอยู่ๆ เธอจะร้องไห้ออกมาแบบนี้

แม้ว่าเขาจะกดเธอทับไปบนภูเขาจำลอง เธอก็แค่โต้เถียงอย่างเย็นชา ทุกคำพูดล้วนแทงใจเขาอย่างบาดลึก แต่ตอนนี้เธอหน้าซีด ห่อตัวเพราะความทรมาน หายใจแผ่วเบา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บปวดหรือเพราะสะอื้น

“ผมขอดูหน่อยว่าเจ็บตรงไหน” หัวใจของเขาเต้นแรงเพราะน้ำตาที่ไหลเอ่อของเธอ เสียงของเขาอ่อนลง

แต่ทันทีที่แตะตัวณิชา ณิชาก็ปัดมือของเขาออก “อย่าแตะต้องตัวฉัน!”

เวธัสโดนเธอขัดขืนแบบนี้ น้ำเสียงของเขาก็เย็นชาขึ้น “คุณอยากให้ผมปลุกอรัลกับปัณณ์ขึ้นมาถึงจะยอมเชื่อฟังใช่ไหม”

ณิชาขมวดคิ้ว

เขาขู่เธออีกแล้ว! เธอไม่พูดอะไรอีก ริมฝีปากล่างถูกกัดจนเกือบจะมีเลือดออก...

เวธัสหันตัวเธอไปทางกำแพง แล้วเลิกชายเสื้อของเธอ

เสื้อผ้าเปียกโชกจากน้ำ เรียบไปกับผิวหนัง

การเคลื่อนไหวของเขาระมัดระวังเป็นพิเศษ...

น่าเสียดายที่ณิชามองไม่เห็น เธอรู้สึกเพียงแค่เจ็บปวดทุกการกระทำ

เมื่อเวธัสเห็นรอยแผลขนาดใหญ่ที่หลัง ดูเหมือนจะมีกรวดที่ไม่ได้ทำความสะอาดเล็กๆ อยู่ในผิวหนังจนอักเสบ มีรอยหนองบ้าง มีตุ่มน้ำที่แตกไปแล้ว มองดูแล้วก็ต้องช็อก...

ต้องเป็นเพราะที่ภูเขาจำลองแน่! “ทำไมคุณไม่บอกให้เร็วกว่านี้!” เวธัสหงุดหงิดแล้วตวาดเธอที่เธอไม่ใส่ใจร่างกายตัวเองเลย

ณิชากลั้นน้ำตาไว้ ยังคงหันหน้าเข้าหากำแพง ไม่เห็นท่าทีของเขา พูดย้อนถาม “รู้แล้วคุณจะปล่อยฉันไปหรือไง”

เวธัสกำหมัดแน่นทันที

ใช่น่ะสิ ในสถานการณ์แบบนั้น เขาเห็นธนาอุ้มเธอทำสควอต โกรธไปทั้งใจแล้ว ถึงเขาจะรู้แต่ก็ไม่แน่ที่จะปล่อยเธอไป

นิ้วที่กำแน่นทั้งห้าค่อยๆ คลายออก จากนั้นเขาก็ดึงเสื้อคลุมยาวมาพันรอบตัวเธอ จูงเธอออกมา

“ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

ณิชาเปียกปอนไปหมด ผมของเธอก็สกปรกเซอะเซิง เธอไม่อยากออกจากบ้านสภาพนี้

“พรุ่งนี้ฉันค่อยไปเองก็ได้”

“ณิชา! คุณจะต้องขัดผมทุกเรื่องเลยใช่ไหม” เวธัสจับมือเธอ สายตามืดดำเย็นชาขึ้น “จะต้องให้ผมขู่ก่อนถึงจะยอมทำตามใช่ไหม”

รถของเขาจอดอยู่ข้างถนน ขึ้นรถแล้วก็ขับหาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอย่างรีบร้อน

ณิชาสวมเสื้อคลุมหลวมๆ นั่งกลับหลังอยู่ที่เก้าอี้ข้างคนขับ

เมื่อชำเลืองมองไปรอบๆ ภาพนอกหน้าต่างก็ถอยหลังกลับ...

จากทางหางตา ก็เห็นชายหนุ่มที่ที่นั่งคนขับ

ดูเหมือนว่าเขาจะรีบร้อนมาก เร่งความเร็วไม่หยุด คันเร่งถูกเหยียบจนสุด โชคดีที่เป็นตอนกลางคืนที่ไม่มีรถอะไร

แต่สิ่งที่ทำให้ณิชาไม่ค่อยชอบใจก็คือ เวธัสรีบร้อนออกมาเกินไป ท่อนบนเสื้อเชิ้ตสีขาวยังพอเป็นเรื่องปกติ แต่กางเกงท่อนล่างเปียกไปหมดสีของกางเกงก็ไม่ใช่ดำล้วน จึงทำให้เป็นคราบน้ำกลมๆ อยู่

พูดง่ายๆ คือ น่าขายหน้าเลยทีเดียว

ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความสับสนและซับซ้อน

เวธัสมองหน้าเธอ แล้วก็ยอมเธอในที่สุด

เขาพยุงเธอไปนั่งบนม้านั่งข้างนอก “ผมจะไปทำเรื่อง”

“อื้ม” ณิชามองเขาวิ่งที่ช่องลงทะเบียนอย่างรวดเร็ว หุบปากลงแล้วก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “แผลมันไม่ได้หนักขนาดนั้น คุณไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”

เวธัสยังไม่หยุดฝีก้าว ไม่รู้ว่าเขาได้ยินหรือเปล่า

เธอมองดูแผ่นหลังของเขาอย่างลึกซึ้ง อยู่ครู่หนึ่ง

แต่ไหนแต่ไร เธอไม่ได้อยากได้คนที่อยู่ตอนร้องไห้ เจ็บแล้วมีคนอยู่ดูแลหรอกเหรอ แต่กับเวธัส ภาพทุกอย่างดูไม่สมจริงสักนิด

เวธัสลงทะเบียนเสร็จก็กลับมารอข้างนอกกับณิชา

สองคนไม่ได้พูดอะไรกันสักพัก

เข็มนาฬิกาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่หยุด แต่ก็ยังไม่ถึงคิวของณิชา ดูเหมือนจะมีคนไข้ก่อนหน้าทำให้ล่าช้า อยู่ในห้องตรวจนานไม่ยอมออกมา

เวธัสทนอยู่นาน มองหน้าซีดเซียวของณิชา แล้วก็ลุกขึ้นทันใด

ณิชาคิดว่าเขาจะไปซื้อโรงพยาบาลอีกแล้ว เลยรีบถามว่า “คุณจะทำอะไร”

เวธัสไม่ตอบ แต่หยิบกองแบงก์หนาๆ ออกมาจากกระเป๋าตรงไปที่ห้องหมอ แล้วกองแบงก์ลงหน้าคนไข้หนุ่มที่กำลังตรวจอยู่

“แฟนผมบาดเจ็บ ผมเห็นว่าแผลคุณไม่ร้ายแรง ผมขอซื้อคิวนี้นะ นี่เงินแค่นี้พอไหม”

คนไข้ชายหนุ่มเหลือบมองเขาด้วยความประหลาดใจ แล้วเหลือบไปมองณิชาผ่านหน้าต่าง

“พอครับๆ”

บาดแผลของชายคนนั้นไม่ร้ายแรงจริงๆ มองดูกองแบงก์หนาๆ เขาก็รีบโกยแบงก์แล้วเดินออกไปอย่างสบายใจ