กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 283

หลังจากผ่านไป 5 นาที ที่หน้าร้านขายจิวเวลรี่ก็มีคนจำนวนมากมามุงอยู่

Amyคาบกระดาษสีขาวแผ่นบางเอาไว้ในปาก และเต้นท่ากอริลล่าทุบอกอยู่หน้าร้าน แล้วพูดพึมพำด้วยว่า “สวัสดีทุกคน ฉันคือกอริลล่าตัวหนึ่ง”

Amyเอามือทุบหน้าอกของตัวเอง และเต้นท่านั้นนานจนถึงครึ่งนาที ร่างกายของเธอก็เริ่มหมดแรง

ปัณณ์เอามือสองข้างไขว้หลังไว้ และพูดวิจารณ์การแสดงของAmyว่า “เฮอะ เต้นได้น่าเกลียดจริงๆ กอริลล่าจริงๆ ยังดูดีกว่าคุณป้าเลย”

“…ฮือ…”Amyอยากร้องไห้มากๆ

ถูกคนมากมายมุงดู และบางคนก็เคยเห็นคลิปของเธอด้วย ก็เลยหยิบมือถือขึ้นมาอัดคลิปกัน

และมีเสียงหัวเราะของผู้คนดังมาเป็นช่วงๆ อีกด้วย

ปัณณ์เงยหน้าขึ้น สะบัดมือเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงใจดีว่า “หยุดเต้นได้ ดูคุณป้าเต้นแล้วทำลายสายตา ตอนนี้เปลี่ยนเป็นทำท่าม้า ผมจะเล่นเกมส์แปลงร่าง”

Amyทำหน้าเศร้าสร้อย สีหน้าตลกและท่าทางซอมซ่อ

และมี รปภ. หลายคนยืนอยู่ข้างหลัง ทำให้เธอต้องยอมทำตามที่ปัณณ์บอก

Amyย่อขาทำท่าม้าได้ไม่ค่อยมั่น ขาสองข้างเริ่มสั่นเล็กน้อย บั้นท้ายก็กระดกสูงมาก

กระดาษสีขาวที่เธอคาบอยู่ ตอนนี้กลายเป็นกระดาษสีใส ในขณะที่เธอดูท่าว่าจะไม่ไหวแล้วนั้น…

ปัณณ์ก็ยิ้มร้ายเหมือนปีศาจน้อยออกมา แล้วไปหาเอากระดานที่วางอยู่แถวนั้นมา จากนั้นก็แขวนที่คอของAmy ซึ่งสิ่งที่เขียนอยู่บนนั้น ทำให้คนที่เห็นต้องหัวเราะทั้งน้ำตา

“แวะมาดูได้เลยครับ แปลงร่างมนุษย์”

ปัณณ์ทำให้Amyขายหน้ามาก และมีคนจำนวนมากเริ่มแชร์คลิปที่ปัณณ์แกล้งAmyจนทั่วทุกแพลตฟอร์ม

ปัณณ์เดินเข้าไปใกล้ๆ ณิชาอย่างอ้อนๆ

“หม่ามี๊ คุณป้าใจร้ายคนนี้นิสัยไม่ดี งั้นก็ทำให้เธอขายขี้หน้าไปเลย ดีไหม?”

ณิชาลูบหัวปัณณ์เบาๆ วิธีลงโทษคนอื่นแบบนี้ ก็คงจะมีแค่ปัณณ์คนเดียวที่คิดได้

ขอให้ปัณณ์รักษาความไร้เดียงสาแบบนี้ตลอดไป และให้มีความสุขเริงร่าตลอดไปด้วย

เวธัสกลับรู้สึกว่าทำแบบนี้มันยังเบาไป

แต่อพอเห็นว่าปัณณ์สนุกขนาดนี้ ครั้งนี้เขาก็เลยยอมปล่อยผ่าน

“เล่นเสร็จหรือยัง?” เวธัสมองไปที่ปัณณ์

“ไม่คุยกับปีศาจกษัตริย์หรอก” ปัณณ์สบัดบ็อบแล้วเชิดหน้าหนีเวธัส ก่อนเดินไปหาณิชา

เวธัสเริ่มชินกับการที่ถูกปัณณ์เมินแล้วล่ะ เขาจึงกระดกคิ้วแล้วพูดว่า “เดี๋ยวพาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่”

“ปัณณ์มีเยอะอยู่แล้ว” ปัณณ์ยังคงพูดอย่างเชิดๆ ก่อนหันไปมองณิชาแล้วพูดขึ้นมาว่า “หม่ามี๊ ปัณณ์ใส่ชุดนี้ก็หล่อมากแล้วใช่ไหม?”

ณิชาบีบจมูกปัณณ์เบาๆ “หล่อจ้ะ ปัณณ์หล่อที่สุดเลย”

ปัณณ์หันไปส่งสายตาแบบว่าตัวเองเป็นผู้ชนะให้กับเวธัส

“ได้ยินแล้วใช่ไหม? ปัณณ์ดูดีจากข้างใน ไม่เหมือนคนบางคน ต้องหาเสื้อผ้าดีๆ มาใส่เพื่อแค่ให้ดูไม่แย่”

อรัลยิ้มแห้งแล้วพูดว่า “แต่ว่าพ่อหน้าตาเหมือนเราสองคนมาก พวกเราเป็นพ่อเวอร์ชั่นมินิ…”

พอพูดแบบนี้แล้ว ถ้าเวธัสต้องพึ่งเครื่องแต่งกายเพื่อให้ดูดีขึ้น งั้นพวกเขาสองคนก็เหมือนกันน่ะสิ?

“…” ปัณณ์ทำตาโต ยืนกรานว่ายังไงก็จะไม่ยอมรับความจริงเรื่องนี้ “อรัล ทรยศกันอีกแล้วนะ”

ทำไมอรัลลืมเรื่องที่ปีศาจกษัตริย์ทำให้หม่ามี๊ท้องลูกอีกคนได้เร็วจัง?

พวกเขาจะไม่ใช่ลูกรักแค่สองคนอีกต่อไปแล้ว…

อรัลเกาหัวแกร่กๆ เหมือนกับว่า ไม่ว่าอรัลจะพูดอะไร มันก็ผิดไปหมด

“เราไปตัดชุดอัศวินให้กับลูกกันเถอะ จะได้ใส่อาทิตย์หน้าตอนเราไปขี่ม้า” เวธัสตั้งใจพูดเปลี่ยนเรื่อง

ปัณณ์ทำตาลุกวาว แต่ก็จับมือของณิชาไว้แน่น ก่อนพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า “ชุดอัศวินแพงมากเลยนะ”

“ไม่เป็นไร พ่อมีแบล็คการ์ด ซื้อของได้มากมายเลย” อรัลช่วยพูดไม่ให้ปัณณ์รู้สึกเสียหน้ามาก

ปัณณ์เอามือข้างหนึ่งท้าวสะเอวไว้ ก่อนเลิกคิ้วมองเวธัส “นี่ถือว่าเป็นการทำดีเพื่อไถ่โทษรึเปล่า?”

“โทษอะไร?”

พ่อจะอุ้มพวกเขาแบบนี้ตลอดไหมนะ?

อรัลเริ่มยิ้มที่มุมปากอย่างคาดหวัง แล้ววเอาหัวซุกที่ไหล่ของเวธัส หัวใจดวงน้อยๆ ก็เต้นตึกตักไม่หยุด

ปัณณ์มองค้อนใส่อรัล เหมือนกำลังบอกว่า ใช้ไม่ได้เลย

จากนั้น จู่ๆ ปัณณ์ก็ชี้ไปที่คอของเวธัสแล้วพูดว่า “ผมจะนั่งตรงนี้”

เวธัสหรี่ตามองขวางไปที่ปัณณ์ “ขนาดคำว่าพ่อยังเรียกไม่ได้ ยังจะกล้ามาขอขี่คอกันอีก?”

ปัณณ์บิดมือไปมา และลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงค่อยพูดออกมาว่า “นอกเสียจากว่าหม่ามี๊จะยอมให้อภัยคุณ ไม่งั้นก็จะไม่ยอมเรียกหรอก ขนาดทะเบียนสมรสยังให้หม่ามี๊ไม่ได้ และในทะเบียนบ้านของเราก็ไม่มีชื่อคุณด้วย…”

“…” เวธัสพูดตอบ “การเพิ่มชื่อสมาชิกในทะเบียนบ้านเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว”

คำพูดที่ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ก็ทำให้ณิชาในตอนนี้ตะลึง

ตอนที่เวธัสเงยหน้าขึ้นมามองณิชา ณิชาไม่ทันหลบตา ทำให้เธอจ้องตาเขาอย่างลึกซึ้งและหลุดเข้าไปในภวังค์ ดั่งเช่นบ่อที่ลึกจนไม่เห็นพื้นน้ำ ทำให้ณิชาไม่สามารถเดาออกได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ณิชารู้สึกได้ถึงแรงบีบอัดที่หนักหนา เธอจึงรีบหลบตาเวธัส

“ที่ข้างหน้านู่นมีร้านตัดเสื้อผ้าอยู่ เราไปดูกันเถอะ…”

เธอรีบเดินก้าวใหญ่ ส่วนเวธัสก็เริ่มเดินไปด้วย แล้วมายืนบังตรงหน้าณิชาไว้

“ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ” เขาพูดด้วยสายตาที่จริงจังสุดฤทธิ์

ณิชาหลบไม่ทัน และยืนอยู่ตรงหน้าชายที่อุ้มลูกน้อยสองคนอยู่ เธอจึงคิดว่าถามให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า “นี่คุณกำลังทำอะไร? ขอแต่งงานเหรอ?”

“จะคิดแบบนั้นก็ได้”

เวธัสจ้องณิชาตาไม่กระพริบ

เหมือนกลัวว่าจะพลาดและไม่ได้เห็นทุกๆ สีหน้าของเธอ

มือที่อุ้มลูกน้อยอยู่ทั้งสองข้างก็เริ่มออกแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ขากางเกงของลูกน้อยทั้งสองเริ่มแน่นขึ้นเพราะเขากำลังบีบมืออยู่ ทำให้เด็กๆ รู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก