กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 32

“คุณณิชาคะ ไม่ทราบว่าคุณตื่นแล้วหรือยังคะ？” เสียงที่อ่อนโยนของพนักงานสาวเสิร์ฟมาจากนอกประตู

ดวงตาของณิชาเบิกกว้างครู่หนึ่ง แสงสว่างสีทองแผ่ออกมาจากหน้าต่าง เธอยกผ้าห่มขึ้นและเหลือบมองลง จากนั้นเธอจึงจะรู้ว่าเธอกำลังนอนอยู่ในโรงแรม และตัวเองที่อยู่ใต้ผ้าห่มนั้นใส่ไว้แต่ชุดชั้นในเท่านั้น!

และบนไหปลาร้านั้น ยังมีรอยนิ้วมืออีก

รอยนิ้วมือนั้นดูไปแล้ว……เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นรอยของผู้ชาย

ณิชารีบลุกออกจากเตียงโดยทันที ความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัวสมองของเธอ เมื่อคืนนี้เธอถูกฐานภพหลอกให้ดื่มเหล้า เขารังแกตัวเธอ ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดเวธัสก็มาถึง เขาช่วยตัวเธอไว้ และพาเธอที่มึนเมาอยู่มาที่โรงแรม……

แล้วหลังจากนั้นล่ะ？

หมดสติน่ะสิ！

ณิชาทุบหัวสมองตัวเองพยายามนึกให้ออก ทันใดนั้นก็มีภาพตัดวาร์ปขึ้นมาทีละตอน

ดูเหมือนว่าเธอนั่งทับหน้าอกของเวธัส และถอดเสื้อตัวเองอย่างเร่าร้อน……

โอ้พระเจ้า คาดไม่ถึงว่าเธอทำเรื่องน่าอายแบบนี้อีกครั้ง？

“ฉันตื่นแล้ว เข้ามาได้เลยค่ะ”ใบหน้าที่แดงก่ำของณิชาราวกับว่าจะมีเลือดหยดออกมา จึงรีบเรียกพนักงานเสิร์ฟเข้ามา

ในมือของพนักงานเสิร์ฟนั้นได้ถือถุงหิ้วไว้ และยื่นให้กับณิชา “นี่เป็นสิ่งที่คุณผู้ชายคนเมื่อคืนได้จัดเตรียมไว้ให้ค่ะ พอเช้านี้คุณตื่นแล้วก็เอามาให้คุณเลยค่ะ ขนาดไซซ์ก็ซื้อตามที่เขาให้มา คุณลองใส่ดูว่าใส่ได้ไหม？”

จิตใจของณิชาที่เพิ่งถูกระงับลงก็ระเบิดขึ้นอีกครั้ง!

ขนาดไซซ์ของเธอ……

เขาก็รู้แล้ว？

ณิชาอ้าปากค้าง เธอชาไปหมดทั้งหัว และเธอก็วิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อไปเปลี่ยนด้วยความละอาย ซึ่งเหมาะพอดีอย่างน่าประหลาดใจ

พนักงานเสิร์ฟมองเธออย่างคลุมเครือเล็กน้อย “คุณต้องการทานอาหารเช้าก่อนออกเดินทางไหมคะ？”

“ไม่ ไม่ต้องแล้วค่ะ”

แม้แต่ตัวณิชาเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองวิ่งออกมาจากโรงแรมยังไง

แต่ไม่มีอะไรที่น่าอายที่สุด มีแต่ยิ่งน่าอายกว่าเดิมเท่านั้น

ทันทีที่เธออยู่นอกล็อบบี้ของโรงแรม เอกก็ได้เดินมาทักทาย ตรงมุมปากมีรอยยิ้มเยาะเย้ยอยู่ “คุณณิชา คุณตื่นแล้วหรือครับ ตอนนี้จะไปไหมครับ？ คุณเวธัสสั่งให้ผมไปส่งคุณ”

ณิชาจะกล้าให้เอกไปส่งได้ยังไง？

เธอแทบจะมุดเข้าไปในร่องเลยแหละ

“สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณเอก ไม่ต้องเกรงใจมากขนาดนี้ ฉันเรียกรถกลับไปก็พอแล้วค่ะ”

“จะทำแบบนั้นได้อย่างไร？คุณเหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว ผมต้องไปส่งคุณ และอีกอย่างคุณเวธัสได้ออกคำสั่งแล้ว”ด้วยท่าทางของเอกที่คุณไม่จำเป็นต้องปิดบัง และเปิดประตูรถให้ณิชาด้วยความเคารพ

ณิชาอยากจะชนหัวให้ตายซะเลย แม้แต่เอกก็ยังรู้เรื่องราวที่น่าอับอายของเธอเมื่อคืนแล้วหรือ？

อะไรคือเหนื่อยมาทั้งคืน？

มันแย่จนอยากจะร้องไห้

เพิ่งตื่นนอนตอนเช้า ตรงหน้าโรงแรมก็มีผู้คนเดินไปเดินมาอยู่ ณิชาก็ไม่อยากจะอะอาลัยอาวรณ์กับเอกนานกว่านี้อีก จึงยิ้มแห้งแล้วนั่งเข้าไปที่รถของเขา

เอกขับรถช้าๆ และมองดูสภาพของณิชาผ่านกระจกมองหลัง

ทำไมไม่เหมือนอย่างที่ลือกันว่าเดินก็ไม่ได้ขาก็หุบไม่อยู่

หรือว่าคุณเวธัสทำเร็วเกินไป？

เอกนึกว่าณิชากำลังสงสัยความแข็งแรงทางกายภาพและความสามารถของเวธัส พยักหน้าอย่างจริงจังมาก “แน่นอนว่าผมพูดจริงน่ะสิ เมื่อคืนคุณเวธัสอุ้มคุณเดินไปตลอดทางโดยไม่แสดงสีหน้าความรู้สึกใดๆ คุณน่าจะรู้สึกได้ถึงจะถูกสิครับ？”

ณิชา “……”

ได้สูบหายใจเข้าลึกๆ เธอทำเหมือนกับว่าเกิดความสงสัย ถามต่อเนื่องอย่างไม่ตายใจ “คุณเวธัสเขา……ไปตอนไหนหรือ？”

“คุณอย่าโทษคุณเวธัสไม่ใส่ใจเลยนะ ตอนเช้าที่บริษัทมีประชุมสำคัญ เขาไม่ไปไม่ได้”เอกยิ้มอธิบายด้วยรอยยิ้ม เมื่อคืนคุณเวธัสคงจะสบายแน่นอนแล้วสิ？

ณิชายิ้มแห้ง และได้ระเบิดกับที่

ในขณะนี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของณิชาที่กำลังวุ่นวายอยู่

เธอแทบจะรับสายในทันที “ฮัลโหล？”

“ณิชา？หมายเลขโทรศัพท์เป็นของคุณจริงๆด้วย ฉันคือคุณหญิงเดือน แม่ของฐานภพเอง” น้ำเสียงของเดือนหยิ่งผยองและฟังดูโกรธนั้นได้ดังขึ้น

ณิชาได้ลูกหน้าผากตัวเอง บังคับตัวเองให้สงบลง และหยุดคิดถึงฉากที่วุ่นวายนั้นอีก

เมื่อสี่ปีก่อนที่ณิชาและฐานภพได้หมั้นหมายนั้น เคยพบพูดคุยกับคุณหญิงเดือน เป็นประเภททั่วไปที่ทะนงตัวเกินไปและในสายตาไม่มีใครเลย ชินกับการเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ประกาศไปทั่วว่าตัวเองมีฐานะ

“คุณป้า สวัสดีค่ะ”ณิชากล่าวทักทายอย่างสุภาพ

“ดี？ฉันไม่รู้สึกดีอะไรเลย！”เดือนขัดจังหวะณิชาอย่างรวดเร็ว “ฐานภพของเราไปทำอะไรผิดต่อคุณเหรอ จนคุณต้องหาคนมาทุบตีเขาจนสาหัสหนักและเข้าโรงพยาบาล？ฉันจะบอกคุณนะ จะให้ดีคุณรีบมาที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ มาก้มกราบฐานภพ มิเช่นนั้น ฉันจะฟ้องคุณจนกว่าคุณจะติดคุก！”

ณิชาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณบอกว่า ฉันหาคนไปทุบตีเขาหรือ？”

“อย่ามาปฏิเสธเลยนะ ฉันได้ถามบอดี้การ์ดที่อยู่กับฐานภพแล้ว นอกจากจะเป็นคุณแล้วไม่มีทางมีคนอื่นแน่นอน！ก็ไม่แม้แต่จะดูสารรูปตัวเองเลยนะ จะเอาหน้าตาก็ไม่มีหน้าตา จะเอารูปร่างก็ไม่มีรูปร่าง ชาติตระกูลก็ไม่มี สามารถทำให้ฐานภพชอบคุณได้เพราะทำบุญมาเยอะต่างหาก คุณยังกล้าตีเขาอีก？นังสารเลว ！ ”

หลังจากห่างหายไปนานถึงสี่ปี ก็เป็นตรรกะที่สาปแช่งมานาน ความอับอายในใจของณิชาก็โล่งใจอย่างน่าประหลาดใจ และเธอก็อยากจะหัวเราะเล็กน้อย

“คุณหญิงเดือน ในเมื่อฉันมีหน้าตาที่ทุเรศขนาดนี้แล้ว ฐานภพยังจะอยากให้ฉันมาทุบตีอีก เขาซาดิสม์หรือไง？ใครจะไปรู้ว่าเขาไปมีเรื่องความพัวพันความสัมพันธ์อะไรข้างนอกหรือเปล่า ทุบตีเขายังรู้สึกเปื้อนมือตัวเอง ก่อนที่จะมาสอบถามฉันขอให้คุณไปตรวจสอบให้แน่ชัดก่อน ถ้าจะหาทนายมาฟ้องฉันละก็ ก็แล้วแต่เลยค่ะ ฉันบริสุทธิ์ใจอยู่แล้ว แต่คงต้องให้คุณมะนาวเปิดตาดู ว่าเธอตั้งท้องเพื่อผู้ชายคนนี้นั้น แท้จริงแล้วเป็นคนประเภทไหนกันแน่！”