กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 33

พอพูดจบประโยคหนึ่ง ณิชาก็วางสายโทรศัพท์อย่างไม่เกรงอกเกรงใจ และถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก รู้สึกว่าความคับข้องใจที่เธอได้รับจากเวธัสได้รับการระบายออกหมดแล้ว

หลังจากวางสายแล้ว ณิชาก็ตระหนักว่ายังมีสายที่ไม่ได้รับอีกมากมาย

แน่นอนว่า เป็นสายที่ไม่ได้จากปัณณ์และสิดาหมด

ณิชาไม่ได้กลับมาในทั้งคืน และได้เปลี่ยนเป็นชุดอื่นตอนกลับบ้านอีก

สิดารู้ได้ในทันทีว่านี่เป็นชุดใหม่ล่าสุดของแบรนด์หรู เธอเคยเจอในนิตยสาร และยังคงซักถามเธอไม่ปล่อย

“เมื่อสักครู่แม่เห็นรถหรูอยู่ชั้นล่างที่ส่งลูกกลับมา ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เขากำลังตามจีบลูกอยู่หรือเปล่า？เมื่อคืนลูกไปนอนกับเขาหรือ？แม้แต่เสื้อผ้าก็ได้เปลี่ยนมาแล้ว……”

ณิชารีบพูดเรื่องของกันต์กับเธอทันที ไม่อยากให้เธอซักถามต่อไปอีก

ทันทีที่เธอได้ยินกันต์ สีหน้าของสิดาก็เปลี่ยนไปในทันใด และเธอก็หัวเราะอย่างเขินอาย

“แล้วเขาว่ายังไงบ้างล่ะ？จะให้แม่คืนเงินเขาเมื่อไหร่？ยังจะมาหาเรื่องกับแม่อีกไหม？”

ณิชาหายใจเข้าลึกๆ ระงับความผิดหวังและความโกรธที่พุ่งเข้ามาในใจ “แม่คะ แม่ไม่รู้สึกแปลกกับครั้งนี้ที่แม่ไปกู้หนี้นอกระบบหรือคะ？”

“แปลก？”สิดาได้คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วบ่นว่า “ไม่รู้สึกนะ แค่ก็เพื่อนที่เล่นไพ่ด้วยกันบอกว่าได้เจอสถานที่ใหม่ จากนั้นก็……เดี๋ยวนะ ความหมายของลูกคือ มีคนจะหลอกแม่？”

“ฉันหากันต์เพื่อคืนดอกเบี้ย แต่คนที่เจอกลับเป็นฐานภพ”

กันต์ ฐานภพ……

สิดานึกได้ว่าตัวเองในตอนเล่นอยู่ตรงโต๊ะไพ่นั้น ก่อนหน้านั้นชนะมาโดยตลอด แต่พอหลังๆกลับแพ้มากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะโง่แค่ไหนก็สามารถรับรู้อะไรบางสิ่งได้แล้วล่ะ

กัดฟันจนฟันกรามเสียงดังออกมา สิดาโกรธและด่าออกมา “ให้ตายเถอะฐานภพ สี่ปีก่อนทำลายลูกยังไม่พออีก สี่ปีต่อมายังกล้ามาวางแผนจะหลอกแม่อีก！”

ณิชาก็รับรู้ว่าเรื่องมันก็ได้เกิดขึ้นแล้ว ต่อให้พูดอะไรไปอีกก็ไม่มีอะไรแก้ไขได้เลย ทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมสิดาหลังจากนี้ไม่ต้องใจร้อนกับเล่นการพนันอีกต่อไป

สิดารับปากอย่างเต็มปากเต็มคำแล้ว

ณิชาดูเหนื่อยและหมดหนทางกับคำรับปากลวกๆ ไม่จริงจังของเธอ

แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอคือผู้อาวุโส ดังนั้นเธอจะไม่ทำร้ายความรู้สึกของเธอมากเกินไป พูดเพียงเท่านี้ก็พอ

ชีวิตต่อจากนั้น ณิชาก็ตั้งใจทำงานเป็นอย่างมาก

หลังจากทำงานเร่งรีบอย่างต่อเนื่อง บวกกับมีพื้นฐานอยู่แล้วและด้วยความร่วมมือของพี่แอนนั้น แบบร่างเบื้องต้นของณิชาในที่สุดก็ทำเสร็จออกมา

เมื่อพิจารณาถึงคืนที่น่าอึดอัดใจระหว่างเวธัส เธอจึงริเริ่มติดต่อผู้ดูแลบ้านลุงชัย และเสนอให้แบบร่างแก่เขา

ลุงชัยรู้ว่าคุณหนูนึกถึงแบบร่างของณิชามาโดยตลอดอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงรีบตอบรับกลับ

ณิชาโล่งอกไปเล็กน้อย และได้ขออีเมลมาจากลุงชัย พร้อมคลิกเข้าไปเพื่อทำการส่ง

อันที่จริงลุงชัยก็แก่แล้ว เขาจะตามวัยรุ่นทันได้อย่างไร?

แม้แต่โทรศัพท์มือถือของเขายังเป็นเครื่องรุ่นเก่า

อีเมลนั่นแน่นอนว่าเป็นของอรัลอยู่แล้ว

เสียงอีเมลดังขึ้น อรัลได้รับอีเมลที่ณิชาส่งภาพวาดแบบร่างที่เธอส่งมา

สมแล้วที่เป็นนักศึกษาชั้นแนวหน้าของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ข้อมูลแต่ละรายการและคำแนะนำที่สอดคล้องกันมีการทำเครื่องหมายไว้อย่างชัดเจน แม้ว่าในตอนนี้เจ้าตัวเล็กมีหลายเรื่องที่ยังดูไม่รู้เรื่อง แต่ในความคิดของเขาก็คือน้าณิชาเก่งที่สุดแล้ว！

ดวงตาคู่เล็กๆ จ้องมองตรงไปที่หน้าจอ ไม่อยากแม้แต่จะขยับไปไหน

หลังจากที่เวธัสจบงานเลี้ยงสังสรรค์กลับบ้าน ลุงชัยรายงานความเคลื่อนไหวทั้งวันของคุณหนูให้โดยความเคยชิน พอพูดถึงเรื่องแบบร่างของณิชาได้ส่งมาแล้ว นัยน์ตาที่ลึกซึ้งของชายคนนี้เกิดขึ้น

เขาได้ไปที่ห้องนอนเด็กของเจ้าตัวเล็กคนนั้น เจ้าตัวเล็กหันหลังให้เขา นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่สูงยาวกว่าขาของเขา จ้องมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์บนโต๊ะอย่างตื่นตาตื่นใจ

แม้แต่เวธัสที่มาอยู่หลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่นั้น เขาก็ไม่รู้ตัวเลย

สายตาของเวธัสก็มองลงไปทางหน้าจอคอม

เป็นแบบร่างวิลล่าของณิชา

นอกจากพวกการปรับเปลี่ยนทางวิศวกรรมที่ซับซ้อนแล้ว ที่เกี่ยวกับห้องนอน ระเบียง สระว่ายน้ำ สวน พื้นที่พักผ่อน และพื้นที่บันเทิงสำหรับเด็กยังคำนึงถึงความต้องการของเขาอย่างเต็มที่……

“ไม่เข้าใจตรงไหน” เวธัสได้พูดด้วยน้ำเสียงที่สุขุมหนักแน่นออกมา

เจ้าตัวเล็กกลับมารู้สึกตัวทันที และปลายนิ้วสีชมพูก็แตะบนหน้าจอ “ตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้ ผมก็ไม่เข้าใจหมดเลยครับ……”

เวธัสได้อธิบายให้กับอรัลอย่างตั้งอกตั้งใจขึ้นมาทันที ส่วนสำคัญของสนธิไชยกรุ๊ปก็คือการพัฒนาการก่อสร้าง และพอได้อธิบายขึ้นมาก็พูดตรงประเด็น

อรัลมองไปที่ดวงตาที่เย็นชาของเวธัสด้วยความเคารพเล็กน้อยอย่างไม่อาจจะควบคุมได้

แม้ว่าเวธัสจะไม่อยู่สนิทสนมเขามากนัก แต่เขาก็ยังเป็นหนึ่งในชายหนุ่มที่โดดเด่นที่สุดในเมืองพร คือคุณพ่อของเขา

ในตอนแรกลุงชัยว่าจะไปบอกให้คุณหนูให้พักผ่อนได้แล้ว

เมื่อเดินผ่านประตูไป ก็ได้ยินมาโดยบังเอิญว่าคุณหนูกำลังนั่งอยู่บนตักของคุณเวธัส สองคนพ่อลูกกำลังพูดคุยกันเรื่องของภาพวาดแบบร่างที่ณิชาส่งมา……

เขาขยี้ตาอย่างรวดเร็ว เกือบจะสงสัยตัวเองว่าเขาดูผิดหรือเปล่า

นี่คุณเวธัสกำลังสร้างความสัมพันธ์พ่อลูกกับคุณหนูหรือ？

ช่างมหัศจรรย์！

ไม่รู้ว่าพูดคุยกันนานแล้วหรือยัง เวธัสจึงจะลุกออกจากเก้าอี้ของเจ้าตัวเล็กนั่น

มองดูดวงตาของเจ้าตัวเล็กที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความหวัง เขาได้จับผมของเขาด้วยท่าทีที่แข็งทื่อ “หากลูกชอบณิชามากขนาดนี้ละก็ คราวหน้าพ่อจะให้เธอไปที่วิลล่า ถ้าลูกอยากเจอเธอก็มาพร้อมกันได้”

ดวงตาของอรัลประกายวาววับขึ้นมาทันที

สับสนเล็กน้อยครู่หนึ่ง

เขานั้นอยากเจอคุณน้าณิชา แต่จะทำยังไงให้เธอจำเขาไม่ได้ล่ะ？

……

วันรุ่งขึ้น เมื่ออรัลลงมาจากชั้นสอง พอเห็นคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารนอกจากจะเป็นเวธัสแล้ว ยังมีกันญ่าอีก

“อรัลตื่นแล้วหรือ？”กันญ่าได้ทักทายอรัลด้วยความอ่อนโยน “น้าได้เอาของขวัญมาให้ผมด้วย มาดูหน่อยไหม？”