กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 397

ภายในรถเบนท์ลีย์ ณิชาโยนกระเป๋าในมือไปที่เบาะหลัง เหลือบมองภายในอย่างสงสัย รถไม่เหมือนเดิมจากตอนที่ที่พาลูกๆไปโรงเรียนในตอนเช้า

“ทำไมคุณเปลี่ยนรถล่ะ”

ดูเหมือนเวธัสจะชอบขับเบนท์ลีย์ไปทำงานมาก

แต่ที่จริงแล้ว เขามีรถหรูหลายคันจอดอยู่ในโรงรถของคฤหาสน์สนธิไชย แต่แค่ไม่ค่อยได้ขับเท่าไหร่...

“คันนั้นเครื่องยต์มีปัญหานิดหน่อย ส่งเข้าอู่ไปซ่อมแล้ว” เวธัสอธิบายแล้วรัดเข็มขัดนิรภัยให้ณิชา

ณิชาตอบ "อ้อ" มองผ่านกระจกรถก็เห็นน้ำเพชรจ้องมาที่เธอกับเวธัสด้วยสายตาที่แปลกมาก

เธอปิดหน้าต่างรถทุกบานขึ้นเลี่ยงสายตาเธอ

ผู้หญิงคนนี้ไม่หยุดหาเรื่องจริงๆ

ก่อนหน้านี้ก็ปล่อยข่าวลือที่เธอแลกตัวให้กองทัพเพื่อที่จะได้โครงการมา แถมตอนนี้ก็ปล่อยข่าวลือว่าเธอให้เวธัสเสียตัวให้กับชลิดาเหมือนกับถ้าไม่มีการแลกเปลี่ยนเรื่องอย่างว่าก็ร่วมมือกันปกติไม่ได้แล้วงั้นแหละ

เวธัสสตาร์ทรถ จ้องไปที่คิ้วย่นเล็กน้อยของณิชา แล้วถามคำถามด้วยความเป็นห่วง

ณิชาส่ายหัวไม่อยากให้คนไม่สำคัญพวกนั้นมากระทบกระเทือนจิตใจ

แต่เลี่ยงไม่ได้ที่จะพูดถึงสิดาและก้อย

แววตาที่เฉยเมยของเวธัสทำให้เกิดความเยือกเย็นขึ้นปกคลุม "ก้อยไม่จริงใจกับเธอแน่"

"ฉันก็รู้! แต่เธอกำลังหลงอยู่ ฉันกลัวว่าเธอจะลำบากในตอนหลัง..." เธอพูดอย่างหนักแน่นว่าจะไม่สนใจเธอแล้ว แต่เธอคือเป็นผู้ใหญ่ที่เห็นกันมา ณิชายังใจแข็งไม่พอ คิดตลอดว่าก้อยต้องไม่ธรรมดา

ในชั่วพริบตา ณิชาก็โยนความคิดเหล่านี้ทิ้งไป สนุกกับเวธัส

คืนนี้เธอว่าง คิดว่าจะทำอาหารเอง

แต่ตู้เย็นที่บ้านดูเหมือนจะไม่ค่อยมีอะไร เลยให้เวธัสไปซูเปอร์มาร์เก็ตที่ใกล้ที่สุด

เธออยากไปตลาดผัก แต่แค่เข้าซูเปอร์มาร์เก็ตเวธัสก็ขมวดคิ้ว ไม่ชินกับการให้เขามาตลาดกับเธอ

หลังจากขับรถไปสิบนาทีกับซื้อของอีกสิบนาที ณิชาก็ซื้อผักเต็มถุงหลายถุง เธออยากลองทำพระกระโดดกำแพงตอนเสาร์อาทิตย์ดู

นี่เป็นอาหารที่แม่ครัวเก่าของตระกูลสถานนท์สอนเธอ ขั้นตอนซับซ้อนมาก ต้องใช้เวลาทำอย่างน้อยหกถึงเจ็ดชั่วโมง นานๆทีเธอถึงจะทำเท่านั้น

เวธัสมองไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตที่มีเสียงโหวกเหวก ขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินตามหลังณิชา ถือถุงพวกนั้นให้เธอ

ณิชาเกือบจะเรียกได้ว่ามามือเปล่ากลับบ้านมือเปล่า

ตั้งแต่ย้ายมาที่Martin Modern เวธัสก็มีชีวิตชีวามากขึ้นเยอะ นี่เป็นสิ่งที่ณิชาไม่เคยกล้าคิดมาก่อนเลย เพราะว่าในตอนที่เพิ่งรู้จักเขา ก็เหมือนกับที่น้องอรัลบอก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตเปิดออกทางไหน!

ณิชาแอบจุ๊บแก้มเขาตอนที่ไม่มีใครสังเกตเห็น แสดงความชื่นชมเขา

มีเปลวไฟในแววตาของเวธัส

ณิชาตกใจมากจึงรีบไปที่จอดรถและยัดของทั้งหมดใส่ท้ายรถ

เมื่อกี้ไม่น่าแกล้งเขาเลย!

นี่มันสัตว์ประหลาดที่แค่สะกิดไฟก็พลุ่งพล่าน!

หลังจากเก็บทุกอย่างไว้ในท้ายรถแล้ว ทั้งสองคนยังไม่ทันกลับเข้าไปในรถ ก็รถสปอร์ตแลมโบกินี่สีแดงมาจอดที่ข้างถนนทันที

ประตูถูกผลักออก มาวินก็กระโดดลงจากรถโดยสวมแจ็กเกตที่ดูฉูดฉาดเหมือนกับรถ แจ็กเกตสีสันคัลเลอร์ฟูลมาก ดูแว๊นนิดหน่อย แต่เขาดูเหมือนจะรู้สึกว่ามันแมนนมาก ที่กระเป๋าเสื้อแขวนแว่นตากันแดด เขายิ้มแล้วเดินเข้ามาทันที-

"พี่ณิชา ผมมากินข้าวแล้ว!"

ณิชาโทรคุยกับเขานานแล้ว ว่าจะเชิญเขามากินข้าวที่บ้าน ก็เหมือนเป็นการต้อนรับเขากลับมาด้วย

คิดไม่ถึงว่าเธอเป็นหมากที่พี่เก้าจัดให้เวธัสตั้งนานแล้ว

เวธัสไม่อยากพูดถึงอดีต เพราะเมื่อคิดถึงมันก็จะนำความทรงจำอันเลวร้ายกลับคืนมา

เหลือบไปเห็นท่าทีของณิชาทางหางตา เวธัสก็เลี้ยวหัวมุมที่สี่แยกข้างหน้า แล้วเหยียบเบรกทันที

ณิชาคาดเข็มขัดนิรภัย ถึงเบรกกะทันหันก็ไม่เป็นไร

แต่มาวิน ที่นั่งไม่เป็นระเบียบอยู่ด้านหลัง บวกกับไม่ได้มีการป้องกัน คนทั้งร่างก็เลยถูกเหวี่ยงออกไป หัวกระแทกเพดาน ปวดจนยีฟัน อยากจะด่าว่าขับรถยังไง แต่พอเห็นสายตาเย็นชาของเวธัสคู่นั้นเขาก็ไม่ว่าอะไร

“ลงจากรถ!” น้ำเสียงของเวธทัสไม่แยแส เขาไม่รักษาหน้ามาวินเลย

มาวินตะลึง คว้าเบาะหนังพลางขอความช่วยเหลือจากณิชา “พี่ณิชาบอกว่าจะให้ผมไปกินข้าวที่บ้าน! พี่ธัสจะกลับคำไม่ได้นะ! พี่ทำแบบนี้จะเป็นตัวอย่างแย่ๆทำให้เด็กๆนิสัยไม่ดีนะ!”

เวธัสพูดอย่างเย็นชาใส่เขา “ไปให้พ้น”

มาวินเห็นว่าเวธัสอยากจะเตะเขาออกจากรถจริงๆ ก็รู้สึกน้อยใจมาก

ณิชาก็คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เวธัสจะกลับคำแบบนี้ ที่เขาเบรกรถเมื่อกี้ เธอก็ตะลึงเหมือนกัน

“พอแล้วน่า มาวินก็เหมือนเด็กนั่นแหละ เขาก็บอกว่าตัวเองเป็นเด็กแล้ว คุณก็พอได้แล้ว อย่าถือสาเขาเลย” ณิชาตบหลังมือของเวธัส พยายามทำให้เขาใจเย็น “แถมซื้อของมาเยอะขนาดนี้ เขากินอีกคนก็ไม่เป็นไรหรอก”

เวธัสสูดหายใจเข้าลึกๆ และเหลือบมองมาวินอย่างเย็นชา

มาวินนั่งอย่างเชื่อฟังทันที ปั้นยิ้มน่ารักให้เวธัส ยังไงก็ไม่ลงจากรถ!

เขาไม่เคยไปบ้านใหม่ของเวธัสกับณิชาแถมยังไม่เคยเจอเด็กๆอย่างเป็นทางการเลยด้วย...

ได้ยินมาว่าพวกเขาเป็นฝาแฝดที่เหมือนกัน แม้แต่พี่ธัสก็แยกไม่ออก!