กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 411

ตอนนี้ก้อยได้เปลี่ยนสถานะเป็นผู้รับผิดชอบFCGแล้ว

เธอพูดอย่างตรงไปตรงมาว่าสามารถช่วยน้ำเพชรได้ แต่อันดับแรกต้องทำให้ชื่อเสียงและเกียรติของณิชาเสียหายป่นปี้เสียก่อน

วิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งมีชื่อเสียงฉาวโฉ่นั้น ไม่ใช่ว่าทำให้เธอมีจุดจบเดียวกันกับแพรหรอ?

เพียงแค่เปิดเผยว่าเธอมีชู้ทั้งที่แต่งงานแล้ว ขายเรือนร่าง ใช้วิธีการที่ไร้ศีลธรรมแลกเปลี่ยนกับตำแหน่งสูงๆ เธอยังจะมีอะไรให้หยิ่งยโสอีก

ตอนที่น้ำเพชรกำลังรอโอกาส ก้อยก็โทรศัพท์มา

“เรื่องราวจัดการเป็นอย่างไรบ้าง” ฟังจากหูฟัง เสียงของก้อยแข็งกร้าวกว่าแต่ก่อนมาก

เธอชอบความรู้สึกการวางท่าสั่งให้ผู้อื่นทำสิ่งต่างๆมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว

มิน่าถึงได้มีเศรษฐีใหม่ที่พอมีเงินก็กลายเป็นคนที่ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตามากขนาดนั้น

มีเงินมีทุน ก็มีความมั่นใจ

ท่าทีของน้ำเพชรก็เกรงอกเกรงใจกว่าแต่ก่อนเช่นกัน เธอประจบว่า “คุณก้อยวางใจเถอะค่ะ ฉันเห็นวิชัยใส่ยาลงไปในกาน้ำชากับตาตัวเอง ณิชาหนีไม่พ้นแน่นอนค่ะ”

“ถ่ายคลิปเสร็จแล้ว จำเอาไว้ว่าต้องส่งให้ฉันทันที”

“ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่คุณรับปากฉัน…”

“ถ้าหากว่าเธอสามารถทำลายณิชาได้ ฉันจะจ่ายเงินส่วนเธอยักยอกไปแทนให้” ก้อยทำตัวสูงส่งขณะเอ่ย ยิ่งมีทุกอย่างก็ยิ่งไม่อยากให้ณิชากลับมา

น้ำตาลต้องการจัดการกับณิชาเพื่อแก้เเค้น

เธอกลับต้องการจะครอบครองฐานะของณิชาไปตลอดกาล

อ่อ ไม่สิ ฐานะของณิชาอะไรกัน นี่มันเป็นฐานะของก้อย…

น้ำเพชรได้รับการรับรองจาก ก้อยแล้วก็ยิ้มออกมาทันที และวางสายโทรศัพท์ไป คำนวณเวลาเห็นว่าพอสมควรแล้ว ต้องไปถ่ายคลิป วิชัยกับณิชามีความสัมพันธ์กันแบบฉาบฉวย ทว่า เธอยังเดินไปไม่ถึงหน้าประตูห้องส่วนตัว…

เพล้ง!

จู่ๆก็ได้ยินเสียงร้องน่าอนาถปานจะขาดใจดังมาจากในห้อง

น้ำเพชรสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย และรีบวิ่งไปผลักประตูให้เปิดออก ก็เห็นณิชาที่หน้าแดงถือขวดเบียร์อยู่ในมือแล้วทุบลงไปบนศีรษะของ วิชัย

วิชัยเลือดอาบหน้าล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น บนหน้าผากยังมีเลือดรินไหลออกมา…

“คุณวิชัย? คุณวิชัย…”น้ำเพชรรีบไปตรวจดูลมหายใจของ วิชัยรู้สึกได้ว่าเขายังหายใจ จึงโล่งใจอยู่บ้าง เธอชี้ณิชา พลางตะโกนเสียงดังด้วยความโมโห “คุณณิชา คุณทำอะไรน่ะ นี่คือคุณวิชัยนะ! ผู้รับผิดชอบหน่วยงานตรวจสอบคุณภาพที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองพร! ไม่มีเขา พวกเรา…”

ด้านหลังน้ำเพชรพูดอะไร ความจริงแล้ว ณิชาก็ได้ยินไม่ชัดเจนแล้ว

เธออกแรงผลักน้ำเพชรออกแล้วรีบเดินโซซัดโซเซไปข้างนอก

ยาชนิดนี้ไม่ใช่ยาที่ทำให้คนอารมณ์พลุ่งพล่าน แต่ทำให้แขนขาคนไม่มีแรง ถ้าหากเธอยังอยู่ที่นี่ ก็ไม่แน่ว่าจะถูกน้ำเพชรทำอะไรเข้า ครั้งนี้ เธอจะไม่ใจกว้างกับผู้หญิงคนนี้เกินไปอีกเด็ดขาด!

น้ำเพชรมองวิชัยที่อยู่บนพื้นแวบหนึ่ง และมองไปทางณิชาที่วิ่งออกไปด้านนอก…

คิดถึงเรื่องที่รับปากก้อยเอาไว้ แม้ว่าจะไม่ใช่ วิชัยแต่ก็ไม่สามารถปล่อยณิชาไปทั้งอย่างนี้ได้

เมื่อเกิดเรื่องขี้นกับณิชา เธอถึงจะปลอดภัย

น้ำเพชร รีบตามณิชาไปทันที

ณิชาได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลังอย่างเลือนราง ก็รู้ว่าตัวเองทายถูกน้ำเพชรไม่ปล่อยตัวเองไปจริงๆ เธอพยายามวิ่งสุดชีวิต คิดเพียงแต่ว่าจะลงไปที่ชั้นล่างให้เร็วที่สุด

เธอส่งข้อความไปให้เวธัสล่วงหน้าแล้วว่าให้เขามารับตัวเอง

คำนวณเวลาดูแล้ว น่าจะใกล้ถึงแล้วสินะ?

เพิ่งจะวิ่งไปถึงหัวมุม ไม่ทันเห็นเงาร่างสูงใหญ่กำลังเดินมา ทั้งสองคนจึงชนกัน

ดนัยผลักคนที่อยู่บนตัวออก แต่เมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกพุดซ้อนก็ตะลึงไปเล็กน้อย เมื่อปัดเรือนผมยาวยุ่งเหยิงของหญิงสาวออก ก็เผยดวงหน้างามแฉล้มอันคุ้นเคยออกมา

ดนัยขมวดคิ้วเล็กน้อย แขนยาวโอบเธอไว้ในอ้อมกอด ได้ยินเสียงเธองึมงำอะไรบางอย่างที่เขาฟังแล้วไม่เข้าใจ

น้ำเพชรมึนงง แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้ณิชาจากไปทั้งแบบนี้เด็ดขาด นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากและมีค่ามาก ถ้าหากว่าปล่อยณิชาไป ก็ไม่แน่ว่าคนที่จะติดคุกนั้นคือเธอ!

เธอรีบกระชากแขน ณิชาทันที “ณิชา เธอรีบไปกับฉันเถอะ! ดูเธอดื่มจนมีสภาพนี้แล้ว พรุ่งนี้จะต้องปวดหัวแน่นอน…”

ยิ่งเธอกระชากณิชา ณิชาก็ยิ่งซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของดนัย

มือคู่นั้นจับเสื้อเชิ้ตบริเวณแผงอกแน่น จับจนเป็นรอยยับ

ตอนนี้คือฤดูหนาว ดนัยสวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตคู่กับชุดสูทอย่างเรียบง่าย ดังนั้นเมื่อณิชาจับแบบนี้ ก็เท่ากับจับลงบนแผงอกเขาตรงๆ ดนัยหลุบแพขนตาลงต่ำกว่าเดิม

นี่คือเมียของเวธัส…

ตามศักดิ์แล้ว เขาต้องเรียกว่าน้องสะใภ้

แต่เมื่อเห็นท่าทางต่อต้านที่เธอมีต่อน้ำเพชร แล้ว แววตาของดนัยก็เย็นชา คว้าหมับเข้าที่แขนของน้ำเพชร แล้วเหวี่ยงเธอออกไป ราวกับไม่รู้จักการทะนุถนอมสาวงาม

น้ำเพชรศีรษะกระแทกเข้ากับต้นบอนไซตรงริมทางเดิน ภาพเบื้องหน้าจึงดำมืดและหมดสติไปทั้งอย่างนั้น

“อืม…” ใบหน้าด้านข้างของณิชาบิดไปมาขณะที่แนบอยู่บนแผงอกดนัย

ดนัยโอบเธอแล้วหมุนตัวลงไปที่ชั้นล่างอย่างจนปัญญา

เมื่อหันหน้ากลับไปก็เห็นว่าสุดทางเดินที่สายตาจะมองเห็นมีเวธัสยืนอยู่ เขามีสีหน้าทะมึน จ้องมือของ ดนัยที่วางอยู่บริเวณช่วงเอวของณิชา น้ำเสียงเย็นเยียบถูกเค้นออกมาจากในลำคอ “ปล่อยเธอ”

“Sorry ไม่ได้จงใจจะแตะต้องเมียนาย” ดนัยก็ตรงไปตรงมาเช่นกัน มือที่โอบณิชาเอาไว้คลายออก แตะเข้าที่หลังเธอแล้วออกแรงผลักไปยังทิศทางที่เวธัสอยู่

มีเสียงงึมงำหลุดออกจากปากณิชา ขณะโงนเงนโถมไปทางเวธัส

แขนทั้งสองข้างของเวธัสกอดเธอไว้เเน่น

ริมฝีปากบางแนบลงบนขมับเธอ ไม่มีไข้ เพียงแต่ว่าร่างกายอ่อนแรง คล้ายกับไม่มีกระดูก พิงร่างอยู่ในอ้อมแขนเขา