กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 412

แม้ว่าสติสัมปชัญญะจะไม่ค่อยแจ่มใส แต่ณิชาก็คุ้นเคยกับกลิ่นอายของเวธัส

จึงพิงอยู่ในอ้อมแขนเขาด้วยความอาลัยอาวรณ์ และส่งเสียงทอดถอนใจด้วยความหมดอาลัยตายอยากอย่างรู้สึกปลอดภัย

“ในเมื่อมีชลิดาแล้ว ก็อย่ามาแตะต้องคนที่ไม่สมควรแตะต้องอีก” เวธัสมองไปทางดนัยอย่างโหดเหี้ยม

ดนัยก็ไม่ยอมแสดงว่าตนด้อยกว่า มือข้างหนึ่งซุกอยู่ในกระเป๋า “ครั้งนี้เมียนายเป็นฝ่ายมากอดฉัน ดูสิ เสื้อเชิ้ตของฉันถูกเธอทำให้ยับแล้ว งานแฮนด์เมดของนักออกแบบชาวอิตาลี ต้องจองล่วงหน้าหนึ่งเดือน”

“เสื้อผ้า ผมจะชดเชยให้ เช็คจะส่งไปถึงห้องทำงานพี่”

“นายมันรวย ฉันจะไม่เกรงใจแล้วกัน” ดนัยดันกรอบแว่นบนดั้งจมูก เหลือบมองน้ำเพชรที่อยู่บนพื้นแวบหนึ่ง “ใช่แล้ว คุณผู้หญิงคนนั้นคิดไม่ซื่อกับเมียนาย แนะนำว่าอย่าปล่อยเอาไว้ เพราะอาจจะมีภัยตามหลังมาได้"

สำหรับศัตรู เขาไม่เคยใจอ่อน

เอ่ยจบ ดนัยก็จากไปโดยไม่หยุดอยู่ตรงนี้อีก

เวธัสคิดเชื่อมโยงไปถึงข้อความขอความช่วยเหลือเร่งด่วนที่ณิชาส่งมาให้เขา บวกกับความเข้าใจบางอย่างที่มีต่อน้ำเพชร ก็พอจะเดาออกว่าคืนวันนี้คือหลุมพรางที่เธอขุดขึ้นมา

เอกที่จอดรถเรียบร้อยแล้วก็รีบตามมาทันที

เมื่อเห็นน้ำเพชรที่นอนอยู่บนพื้น และมองไปทางณิชาที่อยู่ในอ้อมกอดเวธัส “คุณเวธัส นี่...”

“ลากผู้หญิงคนนั้นตามผมมา” เวธัสอุ้มณิชาขึ้นมาอย่างอ่อนโยน พลางเอ่ยสั่งเอกด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

เอกก็ไม่ได้ชอบสไตล์แบบน้ำเพชร จึงคว้าขาข้างหนึ่งของเธอแล้วลากเธอตามหลังเวธัสไปตลอดทางจนกระทั่งถึงปลายทางจริงๆ เวธัสหยุดอยู่หน้าประตูห้องส่วนตัวที่วิชัยหมดสติอยู่

นี่คือห้องที่ณิชาส่งข้อความบอกเขาก่อนหน้านี้

เวธัสผลักประตูให้เปิดออก วิชัยนั้นได้สติขึ้นมาแล้ว กำลังนั่งจัดการบาดแผลบนหน้าผากอยู่บนโซฟา

เพราะว่ากินยาแต่ไม่ได้รับการผ่อนคลาย ร่างกายจึงร้อนรุ่ม เหงื่อท่วมศีรษะ

เลือดรินไหลไปตามแก้ม เพิ่มความชั่วร้ายให้กับเครื่องหน้าทั้งห้าที่เดิมก็แดงก่ำอยู่หลายส่วน

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เขาก็นึกว่าเป็นน้ำเพชรที่จับณิชากลับมาได้ จึงด่าเสียงดังว่า “คุณน้ำเพชร คุณรับรองกับผมว่าอย่างไร พอให้เกียรติ เธอถึงกับไม่ยอมรับ ทั้งยังเอาขวดเหล้าทุบผมอีก ครั้งนี้ผมจะ...”

เสียงเงียบไปในทันทีเมื่อเห็นเวธัสที่ยืนอยู่ตรงประตู

ในอ้อมแขนเวธัสอุ้มณิชาอยู่ ด้านหลังยังมีเอกตามมาด้วย ชายหนุ่มสองคนคล้ายกับเทพผู้ดุร้ายน่าหวาดกลัวสององค์

สายตาของวิชัยมองไปตามมือข้างขวาของเอกน้ำเพชรนอนคว่ำอยู่บนพื้น ถูกลากมานานขนาดนี้ เสื้อผ้าจึงยุ่งเหยิงไปหมด เดรสเข้ารูปก็ถูกเลิกขึ้นไปถึงสะโพก แต่เวธัสกับเอกล้วนไม่เหลือบมอง

วิชัยที่ได้รับผลกระทบจากยาบำรุงชั้นดี ก็มองจนลำคอแข็งเกร็ง และขยับขึ้นลงจากการกลืนน้ำลาย

แต่ต่อหน้าเวธัส เขาไม่กล้าบุ่มบ่าม

แม้ว่าจะไม่รู้จักเวธัส แต่คนคนนี้ออร่าแข็งแกร่งเกินไป ฐานะย่อมไม่ธรรมดา

“สวัส...สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณ...”

เวธัสมองเอกแวบหนึ่ง

เอกโยนน้ำเพชรลงตรงหน้าวิชัยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ผู้หญิงคนนี้ให้คุณเป็นรางวัลแล้วกัน”

น้ำเพชรนอนคว่ำอยู่ตรงหน้าวิชัยเรือนผมยุ่งเหยิง แต่เมื่อเรียวขาขาวเพรียวยาวสองข้างนั้นปรากฏเข้าสู่สายตา ก้นบึ้งนัยน์ตาของวิชัยก็แดงฉานทันที และสูญเสียแรงต้านทานไปอย่างรวดเร็ว เขาลากน้ำเพชรไปยังห้องหนึ่งที่อยู่ด้านใน

...

ตอนที่ณิชามีสติขึ้นมา ก็อยู่ที่โรงแรม

คุณหมอให้น้ำเกลือเธอ เพิ่งจะไปได้ไม่นาน เวธัสนั่งเฝ้าเธอให้น้ำเกลืออยู่ข้างเตียง

เธอลืมเปลือกตาอันหนักอึ้ง มือเท้ายังคงไร้เรี่ยวแรง ตอนที่เห็นว่าข้างกายมีเงาร่างร่างหนึ่งนั่งอยู่ก็ตกใจสะดุ้ง โชคดีที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเวธัสทับซ้อนชัดเจนอย่างรวดเร็ว ก็ถอนหายใจเสียงยาว

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรคะ” ณิชานวดศีรษะที่บวม นึกไม่ออกอยู่บ้าง

ผู้ชายคนนี้สูญเสียการควบคุมเพราะเธอ ถูกเธอ “ยั่วยวน” โดยไม่แบ่งแยกสถานการณ์ และจูบเธออย่างลึกซึ้ง

เธอยกแขนคิดจะโอบรอบคอเขาโดยไม่รู้ตัว

“ให้ตาย! คุณขยับมั่วซั่วทำไม?!” เวธัสกลับเห็นว่าเลือดในสายน้ำเกลือเริ่มไหลย้อนกลับเพราะเธอยกมือขึ้น จึงปล่อยเธอ และกดลงกับเตียงทันที

ณิชาถูกตะคอกจนแววตาแจ่มใสขึ้นกะทันหัน เธอมองเห็นเลือดที่ไหลกลับแล้วก็เบนสายตาออกไป

เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาเป็นฝ่ายที่ไม่สงบเสงี่ยมก่อน ดูเหมือนว่าตอนนี้จะกลายเป็นเธอที่ใจร้อนเสียแล้ว...

บรรยากาศดีๆถูกทำลายหมดแล้ว

ณิชาเอนตัวนอนลงบนเตียง เสียงโทรศัพท์มือถือเธอก็ดังขึ้นในตอนนี้พอดี

เมื่อเห็นเบอร์ที่เตือนขึ้นมาเป็นของปัณณ์ ณิชาก็ขมวดคิ้ว เวธัสที่อยู่ด้านข้างก็เอ่ยเตือนเสียงเย็นว่า “เจ้าเด็กนี่โทรมาหลายครั้งแล้ว รับเถอะ”

ตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว ปัณณ์ยังไม่นอนอีก...

“ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้บอกเขาหรอคะว่าคืนวันนี้พวกเราไม่กลับบ้าน”

“ลูกชายแสนดีของคุณต้องการจะได้ยินเสียงของคุณถึงจะยอมเลิกรา” ทุกวันสงสัยว่าเขาจะทำเรื่องชั่วร้ายกับเธอ นี่สรุปว่าเป็นลูกชายหรือพ่อกันแน่ วันๆก็เอาแต่จ้องเขา ราวกับป้องกันโจรขโมยอย่างไรอย่างนั้น!

ณิชาหัวเราะพรืด หลังจากนั้นก็กดรับสายโทรศัพท์

“ฮัลโหล น้องปัณณ์...”

“หม่ามี๊ หม่ามี๊บอกว่าคืนวันนี้จะพยายามกลับบ้านเร็วหน่อยไม่ใช่หรอครับ ตอนนี้จะห้าทุ่มแล้ว หม่ามี๊เตรียมจะกลับมาตอนไหนครับ เมื่อครู่ปีศาจยักษ์บอกว่าหม่ามี๊หลับไปแล้ว ปัณณ์กับอรัลรอจนเป็นกังวลแล้วนะครับ”

ปัณณ์ถามผ่านหูฟัง ราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อยคนหนึ่งที่บ่นพึมพำไม่หยุด

ณิชากระแอมให้คอโล่ง ท่าทีนุ่มนวล อ่อนโยนมาก “หม่ามี๊เจรจาธุรกิจกับลูกค้า จะดึกอีกหน่อย พวกลูกไม่ต้องรอหม่ามี๊แล้ว รีบไปอาบน้ำนอนเร็ว พรุ่งนี้เช้าตอนตื่นมา หม่ามี๊จะอยู่ข้างๆพวกลูก”