กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 416

ประเสริฐได้รับข่าวว่า คุณย่าศิริจันทร์ตามหาหลานสาวที่หายไปหลายปีกลับมาได้แล้วล่วงหน้า

กานต์รวี ลูกสาวที่รักและทะนุถนอมมากที่สุด แต่กลับต้องเสียชีวิตไปเพราะให้กำเนิดก้อย

ประเสริฐรู้สึกมีความสุขที่ฝันกลายเป็นจริง ตอนเขายังหนุ่มได้ผิดต่อคุณย่าศิริจันทร์ ทำให้ตระกูลรุ่งโรจน์และตระกูลสนธิไชยกลายเป็นศัตรูกันนานหลายปี เรื่องนี้เป็นความโศกเศร้าในใจของเขามาโดยตลอด

เขากำลังจัดของเตรียมตัว ผ่านไปอีกสองคนก็จะไปเยี่ยม วางแผนจับคู่เวธัสกับคุณหนูคนนี้

ถ้าหากว่าสามารถใช้การแต่งงานมาคลี่คลายความเกลียดชังของสองครอบครัวได้ เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้ว

แต่คุณย่าศิริจันทร์ไม่อยากพบเขา ดังนั้น ประเสริฐจึงได้ยืดเวลาไม่ไปได้ไปหาที่บ้านเสียที แต่จะรู้ได้อย่างไรว่าจู่ๆก็มีข่าวอื้อฉาวของก้อยกับ FCGออกมา

ประเสริฐที่เห็นข่าวก็มีสีหน้ามึนงง FCGอะไร โครงการที่อยู่อาศัยซึ่งก่อสร้างแบบลวกๆอะไร ทำไมถึงได้เกี่ยวข้องกับก้อยได้?

เมื่อเขาฟังลุงพรเล่าเรื่องราวทั้งหมดจบแล้วประเสริฐที่ผ่านเรื่องราวมามากมาย ย่อมสามารถฟังออกว่า ก้อยต้องการได้รับการยอมรับจากคุณย่าศิริจันทร์ แต่ต้องการเห็นผลสำเร็จในทันที แม้ว่าจะใช้แผนการร้าย แต่กลับถูกฝ่ายตรงข้ามจับจุดอ่อนได้

ใช้แผนการร้ายนั้นประเสริฐไม่โกรธเลยสักนิด แต่กลับชื่นชมมาก

ไม่มีแผนการสักหน่อย จะคู่ควรกับการเป็นหลานสาวของ ตระกูลรุ่งโรจน์ได้อย่างไร จะคู่ควรกับเวธัสได้อย่างไร แต่ถูกจับจุดอ่อนได้นั้นประเสริฐไม่ค่อยพอใจเท่าไร

ต่อมา ตอนที่เขาได้ยินลุงพรพูดว่า ก้อยจัดการกับณิชา นัยน์ตาเขาก็สว่างวาบ “แกจะบอกว่า บริษัทที่เป็นเจ้าของโครงการที่อยู่อาศัยซึ่งก่อสร้างแบบลวกๆนี้ เป็นบริษัทที่ณิชาเข้ารับตำแหน่งแห่งนั้นพอดี?”

“ใช่ครับ อีกอย่าง…จากเบาะแสที่เหลือเอาไว้คุณก้อยมีเป้าหมายอยู่ที่คุณนายน้อยครับ”

ลุงพรรู้ว่าณิชากับเวธัสแต่งงานกันแล้ว เมื่อเอ่ยถึง จึงเรียกคุณนายน้อยตามความเคยชินไป

ประเสริฐคิ้วขมวดเป็นปมทันที “แกเรียกเธอว่าอะไรนะ”

“…คุณณิชาครับ”

“ไม่ได้รับการพยักหน้ายอมรับจากฉัน มากสุดเธอก็เป็นแค่เมียน้อยที่ธัสเลี้ยงไว้ข้างนอก ไม่ได้ถูกบันทึกเข้าผังตระกูล ตายไปก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสุสานตระกูลสนธิไชย!” ”ประเสริฐถือไม้เท้า พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอึมครึมอย่างไม่สบอารมณ์

ลุงพรอยู่ข้างกายประเสริฐมาหลายปี เข้าใจความคิดเขาเป็นอย่างมาก จึงเอ่ยอ้อมๆว่า “คุณณิชาคลอดลูกแฝดให้กับ คุณเวธัสคู่หนึ่ง แถมยังจดทะเบียนสมรสด้วยนะครับ นี่…”

“แต่ก่อนนั่นมันไม่มีผู้หญิงที่เหมาะสม ตอนนี้ก้อยกลับมาแล้ว ก็ไม่มีเรื่องณิชาอะไรนั่นอีกแล้ว แต่งงานกันแบบสายฟ้าแลบ หย่ากันเร็วก็มีถมเถไป ให้เธอเป็นนายหญิงของตระกูลสนธิไชยไปตั้งหลายเดือนนี่ก็ยกผลประโยชน์ให้เธอแล้ว

ลุงพรพูดไม่ออกในทันที จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

ณ หมู่บ้านออเรนจ์ ตอนที่ สิดาเห็น ก้อยเปลี่ยนฐานะเป็นหลานสาวตระกูลรุ่งโรจน์ ร่างกายก็แข็งทื่อ

ก้อยคือลูกสาวของเธอ แล้วกลายเป็นคนตระกูลรุ่งโรจน์ตั้งแต่เมื่อไร

ตระกูลรุ่งโรจน์หนึ่งในสี่ตระกูลเก่าแก่และร่ำรวยแห่งเมืองพร หรือว่ากระทั่งสายเลือดตัวเองก็ยังไม่ประจักษ์ชัด?

สิดากับก้อยพักอยู่ที่หมู่บ้านออเรนจ์ได้ไม่กี่วัน ก้อยก็ใช้ข้ออ้างว่าตัวเองจะไปทำงานนอกสถานที่ จึงได้ย้ายออกไป สิดาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คาดไม่ถึงว่าจะเห็นชื่อ ก้อยในโซเชียลมีเดีย

แรกเริ่มเธอนึกว่าตัวเองดูผิด…

เธอรีบโทรศัพท์หาก้อย

สายโทรศัพท์ไม่ว่างตลอด เสียงเรียกเข้าดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า และหยุดลงหลายต่อหลายครั้ง เปลวไฟแห่งความหวังในก้นบึ้งนัยน์ตาของสิดาดับลง และปกคลุมด้วยความมืดมัวชั้นหนึ่ง แต่ในใจเธอเต็มไปด้วยความสงสัย จึงเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปหา ก้อยทันที

ประธานสาวของ FCG?

เช่นนั้นก็ไปหาเธอที่ FCG!

จะช้าจะเร็ว มันต้องมีวันหนึ่งที่เธอได้กลายเป็น คุณหนูของตระกูลรุ่งโรจน์ที่แท้จริง!

ก้อยให้คนไปนัดหมายผู้บริหารระดับสูงที่รับผิดชอบดูแลการลงทุนด้านภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่อยู่ภายใต้การดูแลของ บริษัทรุ่งโรจน์ และจัดรถพิเศษเฉพาะเพื่อวางแผนจะไปพบเขา

เพิ่งจะลงไปที่ชั้นล่าง ก็ได้ยินเสียงพนักงานรักษาความปลอดภัยกำลังหยุดยั้งหญิงวัยกลางคนที่สวมหมวกไหมพรมคนหนึ่งที่หน้าประตู เสียงของหญิงวัยกลางคนดังมาก ทั้งยังใจร้ายอยู่บ้าง ตะโกนเสียงดังลั่นตลอดว่า “พวกคุณให้ฉันเข้าไปนะ! ฉันรู้จัก คุณสาธินีจริงๆ เธอเป็นญาติของฉัน…”

สิดาไม่ได้นัดเอาไว้ล่วงหน้า จึงไม่ได้พบกับ ก้อย และถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยขวางเอาไว้ แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ ดังนั้นจึงถกเถียงกับบอดี้การ์ดอยู่ที่หน้าประตู

บอดี้การ์ดไม่รู้จัก สิดา รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ ก้อยเป็นผู้รับผิดชอบดูแล FCG เป็นหลานสาวผู้สูงศักดิ์ของคุณย่าศิริจันทร์ จึงหัวเราะพรืดใส่ สิดา

“คุณเป็นญาติของคุณก้อย ถ้าอย่างนั้นผมก็เป็นญาติสายตรงของตระกูลรุ่งโรจน์แล้ว! รีบไปๆคุณก้อยจะลงมาแล้ว อย่าทำให้คุณก้อยอารมณ์เสีย ไม่อย่างนั้นจะขึ้นบัญชีดำคุณ ให้คุณอยู่ในเมืองพรต่อไปไม่ได้!”

“คุณ…” สิดาโมโหจนมือเท้าสะเอวข้างหนึ่ง พลางทำท่าจะด่าคน แต่หางตาก็เหลือบไปเห็นคนกลุ่มหนึ่งออกมาจากลิฟต์โดยสาร

ก้อยถูกบอดี้การ์ดล้อมเอาไว้ ชุดสูทแบรนด์ดังทั้งตัว มือก็ถือกระเป๋าแฟชั่นคอลใหม่ของ LV เรือนผมยาวถูกจัดทรงอย่างประณีต ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางอ่อนๆ กลิ่นอายอำนาจทั่วทั้งร่างล้วนเปลี่ยนไป

สิดาตะลึง รีบโบกมือไปทาง ก้อย “หนูก้อย ฉันเอง ฉันคือ…”

“หญิงบ้าจากที่ไหนกัน” ตอนที่ ก้อยเห็น สิดาก็ลนลาน ก่อนที่สิดาจะตะโกนคำว่า “แม่” ออกมา ก็รีบตัดบทเสียงตะโกนของเธอด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

สิดาจ้อง ก้อยอย่างไรรับบาดเจ็บ และไม่อยากจะเชื่อ “ฉันไม่ใช่หญิงบ้านะ! หนูก้อย เธอมองฉันดีๆสิ…”

หนูก้อยกลัวว่าสิดาจะตะโกนพูดอะไรที่ไม่ควรพูด หัวใจจึงเต้นเร็วกว่าเดิมเพราะความตื่นเต้น

พิภพที่อยู่อีกด้านนั้นเต็มไปด้วยความสงสัย “หนูก้อย ผู้หญิงคนนั้นรู้จักเธอจริงๆหรือเปล่า ดูเเล้วไม่เหมือนว่ากำลังโกหกนะ”

“เอ่อ…” ก้อยสะอื้นเล็กน้อย ฝืนเเย้มรอยยิ้ม “ก้อยนึกออกแล้ว แต่ก่อนตอนที่ก้อยเช่าห้องอยู่ข้างนอกเคยพบเธอ คุณลุงไปรอที่รถก่อนนะคะ ก้อยจะคุยกับเธอสักแป๊บค่ะ”