กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 417

“ผู้หญิงประเภทนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่ามาเอาเงิน ฉันจะให้คนไล่เธอไป” พิภพพยักหน้าเข้าใจ เผยสีหน้ารังเกียจใส่สิดา ต่อมาก็เรียกคนให้มาขับไล่เธอไป

ก้อยไม่กล้าปล่อยให้สิดาโหวกเหวกโวยวายแบบนี้

เธอพลาดท่าแล้วจริงๆ ตอนนั้นควรจะฟังคำสั่งของคุณน้ำตาล คิดหาวิธีส่งสิดาจากไปหรือจัดการทิ้งซะ

ตอนแรกเธอคิดว่า การที่เธอปลอมตัวเป็น คุณหนูของตระกูลรุ่งโรจน์ ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถผ่านด่านไปได้ ถ้าหากว่ากำจัดสิดา เธอก็จะไม่มีที่พึ่งพาแล้ว ดังนั้นจึงหลอกสิดาว่าตัวเองไปทำงานนอกสถานที่

และหลังจากนั้น เธอก็ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมชนชั้นสูง และโยนสิดาทิ้งไปเลย

ยังนึกว่าจะไม่ต้องเกี่ยวข้องกับสิดาอีกแล้ว…

เธอถึงกับมาหาถึงที่!

“อย่าค่ะ คุณลุง! อย่างไรเธอก็เคยช่วยก้อยมาก่อน ได้ยินมาว่าช่วงนี้เธอผ่านคืนวันมาอย่างยากลำบากมาก อย่าใจร้ายขนาดนั้นเลยค่ะ ก้อยจะคุยกับเธอสองสามประโยค…” ก้อยยิ้ม พลางหยุดยั้ง พิภพ

เธอดึงสิดาไปที่มุมหนึ่งภายใต้แววตาสงสัยของ พิภพ

สิดาหน่วยตาแดงระเรื่อ จับมือ ก้อยไม่ปล่อย และเอ่ยถามตรงๆว่า “ทำไม เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอเป็นลูกสาวฉัน ทำไมจู่ๆถึงได้กลายเป็นคนตระกูลรุ่งโรจน์! หนูก้อย นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

“ลูกสาวของคุณ?” ก้อยยิ้มเย็น “คุณเคยพยายามทำหน้าที่ของคนเป็นแม่มั้ย แม้ว่าจะแค่วันเดียว…”

“ฉัน…”

“ถ้าหากว่าคุณสงสารฉัน รักฉันจริงๆ ตอนนี้ฉันกลายเป็นคุณหนูของตระกูลรุ่งโรจน์ ต้องการเงินก็มีเงิน ต้องการอำนาจก็มีอำนาจ แบบนี้ไม่ดีหรอคะ” ก้อยข่มโทสะและความร้อนรน และเอ่ยโน้มน้าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจริงใจ “ฉันจะให้เงินคุณไปก้อนหนึ่ง คุณไปต่างประเทศเดี๋ยวนี้เลยดีหรือไม่ อย่ามารบกวนฉัน ฉันจะเลี้ยงดูคุณไปจนเเก่เฒ่า”

แววตาของสิดาอับแสงลงในที่สุด เมื่อครู่เธอยังนึกว่ามีอะไรเข้าใจผิดกัน

สุดท้ายลูกสาวของเธอกลับยอมรับคนอื่นเป็นแม่จริงๆ!

ก้อยเห็นเธอไม่พูดไม่จา ก็ตัดสินใจเด็ดขาด และเปลี่ยนสีหน้าท่าทางเป็นน้อยใจ “ตอนนี้ตระกูลรุ่งโรจน์เชื่อแล้วว่าฉันคือคุณหนูคนนั้น ตอนนี้คุณก้าวออกมาชี้ตัวฉัน ก็เป็นการผลักฉันให้ไปตาย! ตระกูลรุ่งโรจน์ไม่มีทางปล่อยฉันไป คุณทนได้หรอคะ”

สิดามองเธอนิ่งๆอยู่นานมาก ราวกับต้องการมองถึงจิตวิญญาณส่วนลึกของเธอ

ก้อยสบตาเธอ มองหน้ากันโดยไร้คำพูดไปชั่วขณะ

ความหวังในใจของสิดาค่อยๆกลายเป็นหมดหวังและดับมอด

ส่วน พิภพที่กำลังจะขึ้นรถก็สงสัย

สิดาจ้องมอง ก้อยด้วยน้ำตาคลอเบ้าขนาดนั้น ทำไมถึงรู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างสองคนนี้มันแปลกๆ?

ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องอะไรที่ผิดปกติ…

พิภพคิดเชื่อมไปถึงกำไลหงส์ที่โผล่ออกมากะทันหัน และยังมีรายงานผลการตรวจ DNA ความผูกพันทางสายเลือดแบบข้ามรุ่น ในใจก็ฝังเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยเอาไว้เมล็ดหนึ่ง

ตอนที่กำลังใจลอย ก้อยก็เดินยิ้มๆกลับมาแล้ว

ด้านหลังเธอคือ สิดาที่จากไปทางด้านนอกด้วยสภาพตกตะลึงพรึงเพริด

“หลานรัก ผู้หญิงคนนั้นยอมจากไปแล้ว?” พิภพถามยิ้มๆ

ก้อยโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “เธอบอกว่าบ้านเธอไม่มีเงินแล้ว อยากจะขอยืมกับก้อย ก้อยเห็นเธอน่าสงสาร ก็เลยให้เธอไปนิดหน่อยค่ะ ช่วยไม่ได้ คนจนก็แบบนี้ เกิดเรื่องขึ้นมาแล้วไม่มีวิธีอะไร ก็หาคนให้ช่วยทำบุญกุศลให้ ดีร้ายยังไงก็เคยเป็นเพื่อนบ้านกันมาก่อน ก้อยจะไม่สนใจก็ไม่ได้ค่ะ”

พิภพถอนหายใจยาว “เธอใจดีเกินไปแล้ว หลังจากนี้ถ้าเธอยังมารบกวนเธออีก คุณลุงจะจัดการแทนเธอเอง!”

“ได้ค่ะ” แต่ในใจ ก้อยกลับหนักอึ้ง

“ฉันตกใจแทบตาย!” อลิสาถอนหายใจยาว “ถ้าหากว่ารูปพวกนี้ส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของเธอกับคุณเวธัส แบบนั้นก็ได้ไม่คุ้มเสียแล้ว! พูดความจริงนะ ฉันอิจฉาเธอที่มีความรู้สึกมั่นคงแบบนี้กับคุณเวธัสมาก…”

ในใจณิชาก็อบอุ่นมาก ดูเหมือนว่าหลังจากที่พวกเขาระบายความในใจซึ่งกันและกันที่ประเทศฝรั่งเศส ก็ไม่ได้มีเรื่องขัดแย้งกันเยอะขนาดนั้นแล้ว

ความขัดแย้งที่ใหญ่ที่สุด ก็ไม่มีอะไรจะเกินไปกว่าการที่ท่านประเสริฐไม่ชอบเธอ

ณิชากำลังยิ้ม เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น

เบอร์โทรศัพท์ที่เด้งบนหน้าจอคือเวธัส ณิชามองอลิสาแวบหนึ่ง

อลิสาเม้มปากเเอบหัวเราะ ทำมือเป็นสัญญาณให้เงียบเสียง “โอเค ฉันไม่รบกวนพวกเธอสองคนแสดงความรักต่อกันแล้ว”

ณิชากดปุ่มรับสาย พลางถามอย่าร่าเริงปนล้อเล่นว่า “เห็นรูปบนอินเทอร์เน็ตเลยมาซักไซ้เอาความกับฉันหรอคะ”

“ผมสั่งให้คนไปจัดการรูปภาพพวกนั้นแล้ว เมื่อคืนผมไปสาย” ในหูฟัง เสียงของเวธัสไร้ซึ่งการตำหนิแม้แต่น้อย แต่กลับมีแววหงุดหงิดอยู่บ้าง

ณิชาเหมือนถูกชโลมด้วยน้ำผึ้ง ตอบเสียงหวานว่า “ก้อยปล่อยรูปออกมา เพื่อให้ฉันไม่มีจิตใจและกำลังจะไปเตรียมงานแถลงข่าวในวันศุกร์ ฉันไม่โดนเธอหลอกหรอก! ขอเพียงแค่คุณเชื่อฉันก็พอแล้ว…”

นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงพึมพำอ่อนโยนของเวธัสก็ดังขึ้น “ผมเชื่อคุณ”

อลิสาที่เดิมนั่งอ่านเอกสารอยู่ในห้องทำงาน ได้ยินพวกเขาจีบกันเหมือนอยู่ลำพังคนเดียวแล้วก็ตัวสั่น และตะโกนเสียงดังใส่ณิชาว่า “พวกเธอปลูกต้นรักกันได้น่าเบื่อมากจริงๆ ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”

“…” เวธัสที่อยู่ปลายสายนิ่งเงียบ

ณิชาเอามือหนึ่งปิดที่รับเสียงของตัวเครื่อง พลางเอ่ยล้อเล่นกับอลิสาว่า “ทนไม่ไหวก็รีบออกไป ฉันยังรังเกียจที่เธออยู่รกตาที่นี่เลย”

“มีความรักแล้วก็ไม่มีความเป็นมนุษย์ ฉันได้รับบาดเจ็บแล้ว!” อลิสาเอามือกุมอกแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว