กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 432

ชนแล้วหนี คุณธรรมศีลธรรม……

คำพูดเดียวก็จุดชนวนความโกรธที่สุดภายในใจของเขาขึ้นมา ระเบิดโมโหออกมาทันที

น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปดุดันมาก แทบจะตะคอกออกมาใส่เธอ……

“ทางฝั่งตำรวจยังไม่ได้สรุปคดี คุณก็คิดว่าผมเป็นฆาตกรแล้ว? ต่อให้ผมอาจจะเป็นฆาตกร ผมก็ไม่ได้ตั้งใจ คุณจะแยกทางกับผมเพื่อเรื่องนี้? คุณไม่เคยเชื่อผมเลยใช่ไหม?”

น่าขำที่เขายังนึกว่าระหว่างพวกเขาจะสามารถอยู่กันได้ตราบชั่วฟ้าดินสลาย

ณิชาเจ็บปวดหัวใจราวกับถูกเข็มแทง

เธอเคยรู้สึกสงสัยในตัวเขา แต่นั่นก็เป็นเพราะว่าความบังเอิญแล้วก็หลักฐานที่มากมายนับไม่ถ้วน

จิตใต้สำนึกของเธอ เธอเชื่อเขา

เชื่อว่าต่อให้เขาจะเป็นคนร้ายจริงๆ ก็จะต้องมีสถานการณ์พิเศษอะไรแน่นอน……

แต่ตอนนี้เธออธิบายไม่ได้ ให้เขาเข้าใจผิดไปแบบนี้ก็ถือว่าเป็นข้ออ้างที่ดีที่สุดแล้ว

เธอพยักหน้าอย่างสะอึกสะอื้น“ใช่！เขาอายุมากเกินกว่าจะทนรับความทุกข์ทรมานได้ ถ้าจะทำร้ายจริงๆ ฉันยอมใช้ตัวของฉันไปแลกกับความสงบสุขของเขา คุณจะเกลียดฉันหรือโทษฉันก็ได้ แต่จะให้ฉันไปอยู่ข้างกายของคุณอย่างมีความสุขฉันทำไม่ได้จริงๆ……”

เขานึกว่าเธอกำลังพูดถึงสิดา แต่ความจริงแล้วเธอกำลังพูดถึงสุขุมต่างหาก

นั่นเป็นพ่อของเธอ พ่อที่เลี้ยงดูเอาอกเอาใจเธอดุจดั่งเจ้าหญิงตัวน้อย พ่อที่มอบชีวิตวัยเด็กที่ไร้ทุกข์ไร้ความกังวลให้กับเธอ

เธอทำได้แค่ทำตามความต้องการของท่านประเสริฐเท่านั้น

จากไป เพื่อรักษาความปลอดภัยของพ่อ

“แล้วถ้าเกิดแม่ของคุณฟื้นขึ้นมาล่ะ? จะทำเหมือนกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นได้ใช่ไหม?”เวธัสเห็นน้ำตาที่เป็นประกายคลออยู่ที่เบ้าตาของเธอ ส่วนที่อ่อนไหวที่สุดภายในใจก็ถูกสะกิด พูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งลึก

ณิชาพอเห็นว่าเขายอมถอยให้ตัวเองแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกโทษตัวเองมากขึ้น“รอเธอฟื้นขึ้นมาก่อนค่อยว่ากัน ต่อไปคุณก็เลี้ยงดูเด็กทั้งสองคนให้ดีๆ ฉันอยู่ที่เจนนี่นี้ฉันสบายดี”

พูดจบ ณิชาก็กลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ วิ่งหนีไปก่อน

เวธัสจ้องมองเงาหลังที่หายไปของเธอ

ทุกครั้ง เธอมักจะไปอย่างง่ายๆสบายๆ และทุกครั้ง ก็จะเป็นเขาที่ยืนรออย่างเหม่อลอยอยู่ที่เดิม

เวธัสกำมือแน่น ความเยือกเย็นที่แสนดุร้ายแผ่ซ่านไปทั่วเบ้าตา

เขาต้องทำให้สิดาฟื้นขึ้นมาภายในระยะเวลาที่สั้นที่สุด

แล้วเขาก็ต้องตรวจสอบให้กระจ่าง ว่าเรื่องอุบัติเหตุรถยนต์มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หรือว่ายาที่เขากินพวกนั้นมันมีผลข้างเคียงที่จะทำให้เขาความจำเสื่อมเป็นระยะเวลาสั้นๆอย่างนั้นเหรอ?

ความลับของตระกูลสนธิไชย มีผู้ชายเพียงไม่กี่คนที่สามารถมีชีวิตอยู่จนถึงวัยผู้ใหญ่แบบเชื้อสายของประเสริฐ เพราะว่าบรรพบุรุษถูกคนวางยาพิษ ทำให้ยีนภายในร่างกายบกพร่อง ถูกแพร่กระจาย แถมยังสืบทอดต่อกันได้ด้วย เป็นผลทำให้ต้องใช้ยาเพื่อยับยั้งเอาไว้ตลอดทั้งปี เวธัสก็ไม่เว้น

แต่ตัวยาเหล่านี้ผ่านการทดสอบมาหลายครั้งแล้ว มีการรับรองความปลอดภัย ไม่น่าจะเกิดข้อบกพร่องแบบนี้ขึ้นได้

เขาไม่เคยมีอาการความจำเสื่อมแบบนี้มาก่อน……

……

ณิชามองรถของเวธัสที่ค่อยๆจากออกไป ปิดปากเอาไว้ด้วยความอยากที่จะร้องไห้ออกมา

เจนนี่ช่วยปลอบเธออยู่ตลอดเวลา หันสายตาที่รู้สึกสงสารณิชามองไปหาชาลี เหมือนกับกำลังบอกกับเขาว่าคืนนี้ให้เวลาส่วนตัวกับเธอได้ไหม ชาลีจ้องมองเธอ เขาไร้มนุษยธรรมขนาดนี้เลยเหรอ?

“ณิชาดูอารมณ์ไม่ค่อยดี คุณไปอยู่เป็นเพื่อนเธอเถอะ”

เจนนี่รีบพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าวด้วยความรู้สึกขอบคุณทันที จากนั้นก็เข้าไปในห้องนอนเป็นเพื่อนกับณิชา

ภายในห้องนอน น้ำตาที่ณิชาพยายามอดกลั้นเอาไว้ในที่สุดก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว

เธอทำร้ายเวธัสอีกแล้ว！

นิ่งไปสักพัก เจนนี่ก็ไม่อยากเห็นณิชาเจ็บปวดทรมานแบบนี้ ก็เลยถามลองเชิงไปอีก“แล้วเธอมีคิดบ้างไหมว่าจะบอกความจริงทั้งหมดกับคุณเวธัส? จากนั้นพวกเธอสองคนก็แสร้งทำเป็นว่าตัดขาดกันแล้ว แสดงให้ท่านประเสริฐได้เห็น จากนั้นก็ให้คุณเวธัสแอบไปช่วยคุณลุง……”

“แต่นั่นก็เท่ากับว่าเดิมพันด้วยชีวิตของพ่อเลยนะ……”

ในโลกนี้มีเรือนจำตั้งมากมายขนาดนั้น แถมถ้าเกิดเวธัสจะตามหาก็ต้องใช้เวลาอยู่สักพัก

แล้วคนเจ้าเล่ห์แบบท่านประเสริฐ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเตรียมคนตั้งมากมายเท่าไรมาคอยจับตาดูเธอกับเวธัสอยู่ด้วย

ถ้าเวธัสรู้ว่าคุณท่านข่มขู่เธอ เขาไม่มีทางยอมวางมือปล่อยไปง่ายๆแน่นอน

การเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆ ถึงแม้ว่าจะมีส่วนช่วยเธอในการตามหาเบาะแสของพ่อก็ตาม แต่บางทีพ่อของเธอก็อาจจะจากไปแล้วก็ได้

แล้วนี่มันก็ไม่ต่างอะไรกับการที่เธอฆ่าพ่อด้วยมือของตัวเอง

เธอยอมรับว่าเธอขี้ขลาด อ่อนแอ ไม่กล้าเลยแม้แต่นิดเดียว

“ฮือๆ เธอเอาแต่คิดถึงคุณลุงแล้วก็คุณเวธัส เธอเคยคิดถึงตัวเองบ้างไหม?”เจนนี่กอดเธอด้วยความเป็นห่วงเอ็นดู

ณิชาจ้องมองเจนนี่อย่างสั่นกระส่าย ยิ้มอย่างอมทุกข์“ฉัน? ฉันสบายดี……ฉันไม่ได้ทุกข์ทรมานจากการถูกขังคุก ไม่ได้ถูกคนรุมซ้อม ยังมีเพื่อนอีกตั้งมากมาย……”

“ฉันถามว่า เธอรับได้จริงๆเหรอกับการที่ต้องจากคุณเวธัสและลูกทั้งสองคน?”

“……”น้ำตามาบดบังวิสัยทัศน์การมองเห็นอีกครั้ง เธอคิดมาโดยตลอดว่าคนที่เธออาลัยอาวรณ์ก็คือลูกทั้งสองคน

ต่อให้ตอนที่อยู่ด้วยกันกับเวธัสในสมัยก่อน เนื่องจากอยากที่จะใกล้ชิดกับอรัลก็เลยดูเหมือนว่าแสดงแต่ว่าทำจริงๆ ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้ถึงได้พบว่า คนที่อาลัยอาวรณ์ที่สุดกลับแปรเปลี่ยนกลายเป็นเขา

เขาที่ดี เขาที่เลว เขาที่บ้าอำนาจ เขาที่อ่อนโยน……

เขาจะมีกี่ด้าน เธอรักเขาในทุกๆด้าน

ณิชาพยักหน้าอย่างจริงจังมั่นใจ“ฉันทำได้ ต้องทำได้แน่นอน”