กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 472

“คนที่ศัลยกรรมไม่ได้อยู่ด้วย หลังจากที่ทำการตรวจCT scanกับเอกซเรย์ไปแล้ว บางทีอาจจะทำมานานมากแล้ว รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาฟื้นฟูกลับมาจนมองแทบไม่ออก แต่จมูกของเขา ฉันกล้ามั่นใจเลยว่าได้มีการตัดปีกจมูกแน่นอน แผลผ่าตัดอยู่ตรงนี้……”

“ดังนั้นเขาทำศัลยกรรมมาจริงๆ?”เวธัสจ้องมองกณิศชี้นิ้วไปที่ข้างใต้มุมจมูก น้ำเสียงเย็นชามากว่าเดิม

กณิศพยักหน้าอย่างมั่นใจ“แปดสิบเปอร์เซ็นต์ทำศัลยกรรม นายจะไปจับตัวเขามาก็ได้ ให้ฉันทำการระบุให้ละเอียดกว่านี้สักหน่อย จะว่าไปแล้ว คนคนนี้คือใครกันแน่? แล้วศัลยกรรมให้เหมือนนายเป๊ะๆไปทำไม ภรรยาของนายแยกออกไหม ถ้าเกิดสวมลอยเป็นนายไปนอนกับภรรยาของนายขึ้นมา……”

เวธัสหันสายตาเฉียบคมราวกับมีดไป“ถ้านายยังอยากจะให้ฉันสนับสนุนห้องปฏิบัติการทางแพทย์ของนายต่อ ก็หุบปากไปซะจะดีที่สุด”

“นายเป็นเจ้านาย นายใหญ่ที่สุด” กณิศหลบสายตาของเวธัส ตอบกลับมาอย่างดีอกดีใจ

เวธัสเก็บเอกสารข้อมูลการวิเคราะห์ที่เกี่ยวข้องมารวมไว้ด้วยกัน

เรื่องที่สิดาถูกรถชน ตอนนี้ก็ถือว่ามีข้อสรุปแล้ว

เมืองพรมีผู้ชายที่หน้าตาเหมือนกันกับเขาเป๊ะๆอยู่หนึ่งคน ถือว่าเป็นระเบิดเวลาที่มองไม่เห็น ไม่มีทางให้เขาแอบอ้างตัวตนของตัวเองในการไปโกหกหลอกลวงข้างนอกแน่นอน

น่าขำจริงๆ ในตอนแรกเขายังนึกว่าตัวเองความจำเสื่อมหลังจากที่กินยาไปเสียอีก

สำหรับเรื่องนี้ เวธัสไม่ได้ปิดบังณิชา เขาทำการส่งข้อความบอกกับณิชา

ณิชากำลังมีความสุขอยู่กับการที่พ่อใกล้จะกลับมาแล้ว ดีใจจนตอนค่ำนอนไม่หลับ

พอเห็นข้อความที่เวธัสส่งมา ก็โทรศัพท์ไปหาเขาโดยตรง

ภาพเบื้องหลังของการสื่อสาร เวธัสอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชย ณิชานั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเป็นชุดนอน เนื่องจากคฤหาสน์มีความอุ่น เธอใส่ชุดนอนที่ความหนาบางเหมาะกับฤดูใบไม้ผลิและร่วง พูดทักทายเวธัสอย่างยิ้มแย้ม

แล้วก็รู้สึกมึนงงเช่นกัน ทำไมถึงส่งข้อความมาหาเธอดึกๆดื่นๆแบบนี้

เวธัสเป็นห่วงว่าไอ้ตัวปลอมคนนี้จะใช้รูปร่างหน้าตาที่เหมือนกันกับเขาไปทำร้ายณิชาและลูกๆทั้งสองคน ก็เลยส่งวิดีโอไปหาณิชา

ณิชามองจ้องผู้ชายที่อยู่ในวิดีโอ จ้องใบหน้าที่เหมือนกันกับเวธัสเป๊ะๆ สายตาโหดเหี้ยมดุร้าย ที่คอห้อยสร้อยคอรูปหัวกะโหลกสีดำ รู้สึกช็อกตกใจถึงขีดสุด

“……คุณ……คุณสองคน?”

“ใช่ ใส่สร้อยคอหัวกะโหลกด้วย คนคนนี้ก็คือคนร้ายตัวจริงที่ขับรถชนแม่ยายในคืนนั้นนั่นเอง”

“แล้วมีคุณสองคนได้ยังไง?”ณิชาไม่อยากที่จะเชื่อ ถามกลับไป“พี่น้องฝาแฝดของคุณ?”

“ไม่ใช่ แม่ของผมมีผมเป็นลูกชายแค่คนเดียว ตอนนี้สถานภาพตัวตนของคนคนนี้ยังไม่ทราบแน่ชัด แต่จะต้องไม่ใช่คนดีแน่นอน”

ณิชารู้สึกว่าสมองของตัวเองคิดอะไรไม่ออก หายใจก็ติดขัด ลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเดินมาอยู่ภายในห้อง เดินไปสองรอบถึงได้สงบนิ่งลง

“ทำไมเขาถึงต้องชนแม่ของฉันด้วย? วางแผนใส่ร้ายคุณเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ไปฆ่าคนและเปิดเผยหน้าตาออกมาตรงๆแล้วค่อยหนีไปซะน่าจะส่งผลเสียกับคุณมากกว่านะ”

“ผมเดาว่าเขาอาจจะไม่ค่อยจะคุ้นชินกับฟังก์ชั่นของรถสปอร์ตคันนั้น ที่ไปชนแม่คุณก็อาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้ อุส่าลงทุนไปศัลยกรรมมาให้เหมือนผมเป๊ะๆทั้งที แต่แค่มาใส่ร้ายโยนความผิดให้ผมแค่นี้ มันขี่ช้างจับตั๊กแตนชัดๆ”เวธัสวิเคราะห์อย่างสงบนิ่ง

ณิชาพยักหน้าเห็นด้วย ในใจก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา

เมื่อก่อนเขาไม่เคยปรากฏตัวออกมาเลยเหรอ? เคยมาเข้าใกล้เธอกับลูกๆทั้งสองคนบ้างไหม?

“แล้วคุณมีตรวจสอบเจอบ้างไหมว่าเขาเคยทำเรื่องอะไรมาบ้าง?”

ณิชากลัวว่าตัวเองจะเคยจำสามีผิด แล้วไปทำเรื่องที่ทำให้เธอรู้สึกเสียใจภายหลังกับเขา

เวธัสเดาความกังวลของเธอออก พูดปลอบออกมาเบาๆ“ไม่ต้องกลัว ลักษณะท่าทีของเขาไม่เหมือนกับผมโดยสิ้นเชิง ดูจากตลอดระยะเวลาที่เขาสะกดรอยตามผมมา ตอนนี้มีความเป็นไปได้ว่าคงคิดที่จะเข้าใกล้ผมเลียนแบบผม”

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ มีความเป็นไปได้สูงว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยเปิดเผยออกมาต่อหน้าเธอมาก่อนนั่นเอง

ณิชาฝืนถอนหายใจออกมา แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันน่ากลัวมากอยู่ดี

ถ้าเกิดวันดีคืนดีเวธัสที่หน้าตาเหมือนกันเป๊ะๆทั้งสองคนปรากฏตัวออกมาอยู่ตรงหน้าของเธอ

แล้วเธอจำสามีผิด ลูกๆจำพ่อผิด……จะทำยังไง?

ต่อมาเขาก็ตรวจสอบต่อ แต่กลับไม่มีเบาะแส อีกฝ่ายไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆเอาไว้เลย

จนถึงตอนนี้จู่ๆก็มีตัวปลอมที่ศัลยกรรมใบหน้าเหมือนกับเขาขนาดนี้โผล่ออกมา เป็นฝีมือของบุคคลปริศนาคนนั้นหรือเปล่า?

เพ่งเล็งมาที่ตัวเอง หรือว่าตระกูลสนธิไชย?

เช้าวันต่อมา เวธัสมาถึงที่ประตูของตระกูลรุ่งโรจน์อย่างซื่อตรง มารับณิชากับลูกๆทั้งสองคนไปเจอกับสุขุมที่สนามบิน

แม้ว่าคุณย่าศิริจันทร์จะไม่เต็มใจ แต่ก็รู้ว่าเรื่องนี้จะชักช้าไม่ได้ ก็เลยสั่งกำชับณิชาไปซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าให้กลับมาทานข้าวเที่ยง

“หนูทราบแล้วค่ะยาย”หลังจากที่ณิชากับคุณย่าศิริจันทร์กอดกันเสร็จแล้ว ก็จูงเจ้าเด็กน้อยขึ้นไปบนรถของเวธัส

ลูกๆทั้งสองคนนั่งอยู่แถวหลัง ณิชานั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ สีหน้ายิ้มแย้ม ดีอกดีใจจนปกปิดเอาไว้ไม่อยู่

แม้ว่าเมื่อวานจะรู้ว่าคนที่ขับรถชนแม่เลี้ยงเป็นคนอื่น อารมณ์ความรู้สึกก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

“ดีใจขนาดนี้เชียว?”เวธัสมองผ่านกระจกรถ เห็นณิชายิ้มปากไม่หุบ

ณิชามองถนนที่อยู่ตรงหน้าอย่างตั้งหน้าตั้งตารอ ต้นไม้เขียวขจีแผ่กระจายความมีชีวิตชีวาออกมา เหมือนกับอารมณ์ของเธอในตอนนี้

ประหม่า ตื่นเต้นแล้วก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ยายฉันกลับมาแล้ว พ่อก็ใกล้จะกลับมาแล้ว ถึงตอนนั้นอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน คนอยู่กันครบ ฉันก็ต้องดีใจแน่นอนอยู่แล้วสิ！”

เวธัสคิ้วขมวด นิ้วมือเรียวยาวเคาะพวงมาลัย ถามขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์“คุณไม่ได้รวมผมเข้าไปอยู่ในแผนผังชีวิตของคุณเหรอ?”

“รวมอยู่แล้วสิ”ณิชาพับนิ้วของเธอนับทีละนิ้ว“คุณ ปัณณ์กับน้องอรัล ล้วนแต่เป็นส่วนสำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน แต่พวกพ่อเป็นญาติคนสนิทในอีกความหมายหนึ่ง”

“รอยายของคุณยอมอ่อนข้อ พวกเราก็จะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ ส่วนการแต่งงานอย่างลับๆนี้ได้สิ้นสุดลงตั้งแต่ตอนนี้”จู่ๆเวธัสก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา