กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 473

ณิชาพยักหน้าด้วยความอึดอัด รู้สึกเสียใจไม่น้อย

ในตอนแรกเธอไม่ควรดื้อรั้นเลย น่าจะจัดงานแต่งงานกับเขาให้เร็วๆ

ยายก็จะได้ไม่ต้องมีเหตุผลมากมายขนาดนั้นในการทำให้พวกเขาแยกจากกัน

แต่ตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน พ่อกลับมาแล้ว ความปรารถนาในตอนแรกของเธอเป็นจริงแล้ว

งานแต่งานเธอก็จะได้ควงแขนของพ่อ เดินไปอยู่ตรงหน้าของเวธัส กลายเป็นเจ้าสาวของเขาตลอดไป ไม่มีความโศกเศร้าเสียใจใดๆอีก

……

ณ ลานจอดเครื่องบินของตระกูลสนธิไชย

เครื่องบินที่พาสุขุมกลับมายังไม่ได้ลงจอด ณิชาเดินตรงไปด้วยความประหม่า

ไม่นาน ใบพัดที่พัดอยู่กลางอากาศทำให้เกิดลมกรรโชกอย่างรุนแรง ค่อยลงมาช้าลงเรื่อยๆ ณิชาถอยออกไปข้างหลังทันที รอเครื่องบินลงมาจอด เครื่องบินยังไม่ทันได้จอดสนิท เธอก็วิ่งตรงเข้าไปด้วยความดีอกดีใจ

ประตูเครื่องบินเปิดออก มีผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งลงมาจากข้างใน ใบหน้าซีดเผือก ริ้วรอยเหี่ยวย่นเต็มไปหมด ตรงแก้มด้านขวาดูเหมือนจะยังมีรอยฟกช้ำเล็กน้อย เหมือนกับถูกคนทำร้ายมา

ผมทรงลานบินดูยุ่งเหยิงสุดๆ ถึงขนาดที่ดูหลังค่อมเล็กน้อยด้วย

สุขุมที่ไม่ได้เจอกันมาสี่ปี！

ณิชาเห็นแล้วจู่ๆก็รู้สึกว่าเจ็บปวดหัวใจมากๆ

พ่อเมื่อสี่ปีที่แล้วดูทรงพลังยโสโอหัง สี่ปีผ่านไปกลับถูกกดขี่จนหลังงอ

“พ่อ……”ณิชาตะโกนเสียงดัง พาลูกๆทั้งสองคนตรงเข้าไป กระโจนเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของสุขุม

สุขุมตัวแข็งทื่ออยู่นานมาก กว่าจะยกสองมือที่สั่นกระส่ายขึ้นมาด้วยความเหลือเชื่อ โอบกอดณิชาเอาไว้ เสียงดังก้องในลำคอ“……ณิชา? พ่อไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”

ณิชาพยักหน้าอย่างแรง พูดสะอึกสะอื้น“ไม่ใช่ค่ะ พ่อ ทั้งหมดมันคือความจริง พ่อกลับมาแล้วจริงๆ ห่างกันตั้งสี่ปี หนูคิดถึงพ่อมากๆเลย……”

“พ่อ……พ่อก็คิดถึงลูกมาเหมือนกัน”สุขุมแอบเช็ดน้ำตา ปล่อยณิชาออก“ให้พ่อดูลูกชัดๆหน่อย ผ่านไปสี่ปี โตเป็นสาวแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยที่เอาแต่เกาะแกะพ่อจะเอาลูกอมคนนั้นอีกแล้ว……”

ณิชาหน้าแดงด้วยความเขินอาย ปล่อยให้สุขุมมองสำรวจ แล้วก็จูงลูกๆทั้งสองคนมาแนะนำ

“พ่อตา สวัสดีครับ”ในตอนนี้เวธัสเดินเข้ามา ยื่นมือขวาออกมาอย่างมีมารยาท“ผมคือเวธัส สามีของณิชาครับ แล้วก็เป็นพ่อของเด็กทั้งสองคนนี้ด้วยครับ ไม่ได้รับคุณกลับมาให้โดยเร็ว ทำให้คุณต้องลำบากซะแล้ว”

สุขุมกำลังกะที่จะจับมือกับเวธัสอย่างสั่นกระส่าย ตอนที่ได้ยินชื่อของเขา ไหล่ก็สั่นสะดุ้งทันที เผยให้เห็นถึงความตกใจกลัว“คุณ……คุณบอกว่าคุณเป็นใครนะ?”

“ลูกเขย เวธัสครับ”

เมื่อสี่ปีก่อน ก่อนที่สุขุมจะเกิดเรื่องขึ้น สนธิไชยกรุ๊ปได้ถูกส่งต่อมาอยู่ในความรับผิดชอบของเวธัสเรียบร้อยแล้ว ชื่อนี้กลายเป็นชื่อที่น่าเกรงขามเมื่อพูดถึงแล้วก็ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวของแวดวงธุรกิจอย่างรวดเร็วภายในระยะเวลาสั้นๆสองปี

แน่นอนว่าสุขุมก็เคยได้ยินชื่อเสียงอันเลื่องลือของเขาเช่นกัน ผู้สืบทอดในอนาคตของตระกูลสนธิไชย

เขามองไปที่ณิชาเพื่อขอคำยืนยันด้วยความตกใจ

ณิชาเลือกที่จะประสานมือกับเวธัส เป็นการตอบกลับความสงสัยของสุขุม

“ณิชา ลูกไปแต่งงานกับ……”สุขุมถลึงตาโต จ้องมองเด็กที่เหมือนกับถอดแบบออกมาจากเวธัสทั้งสองคน รู้สึกโกรธเกลียดชิงชังอย่างมาก“พ่อทำเรื่องน่าละอายใจต่อลูกเอง แม้แต่เรื่องแต่งงานของลูกเรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ยังไม่ได้มาอยู่ด้วยกันกับลูก”

“จะโทษพ่อได้ยังไงล่ะคะ? พ่อก็ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย！”ณิชาควงแขนของสุขุมอย่างกระตือรือร้น“ต่อไปพวกเราจะไม่แยกจากกันอีกแล้วค่ะ”

สายตาของสุขุมดำมืดลง ถอนหายใจออกมายาวๆ“พ่อนี่มันใช้ไม่ได้เลยจริงๆ！”

ประเสริฐบอกว่าที่เจอตัวของสุขุมก็เป็นเรื่องบังเอิญล้วนๆ

สุขุมถูกจำคุกในข้อหาลักทรัพย์และทำร้ายผู้อื่นโดยไม่เจตนา เพราะว่าไม่มีเงินจ่ายค่าปรับก็เลยถูกตัดสินจำคุก เรือนจำที่เขาถูกคุมขังตั้งอยู่บนเกาะส่วนตัวแห่งหนึ่ง เนื่องจากเป็นคนตะวันออก ดังนั้นจึงถูกเลือกปฏิบัติอย่างมาก มักจะถูกทรมานอยู่บ่อยครั้ง

หลังจากที่ประเสริฐหาตัวสุขุมเจอ ก็ยังจ่ายเงินเพื่อที่จะรับประกันรากฐานชีวิตที่มั่นคงให้กับเขา ยกระดับชีวิตในคุกของเขา ให้ได้อยู่ห้องขังเดี่ยว มีห้องน้ำและโทรทัศน์พร้อมอีกด้วย

ที่สำคัญที่สุดก็คือ ประเสริฐไม่เคยเปิดเผยตัวออกมาเลย สุขุมก็ไม่รู้ว่าคนที่ช่วยเขาคือตระกูลสนธิไชย

เขาไม่มีเหตุผลที่ต้องกลัวตระกูลสนธิไชย

“ถ้าอย่างนั้นก็น่าแปลก พอได้ยินชื่อของคุณ พ่อก็สั่นสะดุ้งไปทั้งตัว”ณิชาพูดขึ้นด้วยความสงสัย

เวธัสขมวดคิ้ว“บางที ในตอนนั้นผมอาจจะมีชื่อเสียงโด่งดังมากๆในแวดวงธุรกิจ พ่อตาไม่ทันได้ระวังก็เลยอาจจะพลอยได้รับความลำบากเดือดร้อนด้วยเงื้อมมือของผม ในใจก็เลยเกิดความหวาดกลัวขึ้นมา”

ณิชากลอกตามองบนให้กับการพูดอธิบายที่หลงตัวเองของเวธัส ก่อนจะหันไปพูด“อาจจะเป็นเพราะว่าพ่อเพิ่งจะกลับมายังไม่ชินกับสถานภาพของคุณล่ะมั้ง คุณอย่าฉวยโอกาสนี้กลั่นแกล้งรังแกเขานะ”

“ถ้าจะกลั่นแกล้งก็กลั่นแกล้งคุณดีกว่า ไปแกล้งคนแก่อายุห้าสิบหกสิบ มันน่าสนใจตรงไหน?”เวธัสพูดจาสองแง่สองง่าม จ้องมองณิชาอย่างเป็นประกาย

ณิชาหูแดงใจเต้นแรง ทุบไปที่หน้าอกของเขา“รีบขับรถเร็วๆ อย่าให้พ่อต้องรอจนลนลาน”

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล สุขุมมองลอดผ่านกระจกเห็นวิวทิวทัศน์ริมทางที่ดูแตกต่างไม่เหมือนเดิม

“ตรงนั้น พ่อจำได้ว่าสี่ปีก่อนมันยังเป็นพื้นที่ว่างอยู่เลย ไม่มีอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ดันเป็นตึกสูงขนาดนี้ซะแล้ว?”สุขุมชี้ไปที่ตึกสูงแห่งหนึ่งข้างนอกหน้าต่างด้วยความตื่นเต้นสุดๆ

ณิชานั่งอยู่ข้างๆสุขุม ควงแขนของเขา ก่อนจะทอดถอนหายใจ“ใช่น่ะสิคะ ช่วงหลายปีมานี้เมืองพรพัฒนาเปลี่ยนแปลงไปเร็วมากจริงๆ”

“ถ้าไปทางฝั่งใต้ มีการเปลี่ยนแปลงมากมายกว่านี้อีกนะครับ ตอนนี้เป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของเมืองพรไปเรียบร้อยแล้ว วันไหนพ่อตามีเวลาว่าง ผมจะพาไปดูๆสักหน่อย”เวธัสก็พยายามที่จะทำให้ตัวเองดูเป็นคนที่เข้าถึงง่าย