กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 474

สุขุมฝืนยิ้ม โบกมือบอกว่าตัวเองไปเองได้อยู่หลายครั้งหลายครา

เวธัสหรี่ตาลง

เขากลัวขนาดนี้เลยเหรอ?

หันไปสบตากับณิชาอย่างเงียบๆ ณิชาก็ยกไหล่อย่างหมดหนทาง

……

สิดาที่อยู่ที่โรงพยาบาลพอรู้ว่าสุขุมกลับมาอย่างกะทันหัน ก็ร้องห่มร้องไห้กระหืดกระหอบยกใหญ่

กอดกับสุขุม น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้สึกอับอาย

ณิชาก็เช็ดน้ำตาอยู่หลายครั้งเช่นกัน

แต่มีเวธัสอยู่ด้วย ท่าทีของสิดากับสุขุมก็อึดอัดไม่เป็นธรรมชาติ ต่างมีท่าทางหวาดกลัวกันทั้งคู่ ณิชาก็ไม่มีโอกาสได้พูดอธิบายว่าคนร้ายที่ขับรถชนสิดาเป็นคนอื่น ทำได้แค่เก็บเอาไว้ก่อน

เวธัสให้กุญแจกับณิชาหนึ่งดอก

รูปร่างของกุญแจนั้น ทำให้ณิชารู้สึกคุ้นอยู่ไม่น้อย

“นี่มัน?”

“กุญแจวิลล่าของบ้านคุณพ่อตา”เวธัสพูดอธิบายมาอย่าง่ายๆ“ผมกำลังคิดว่าพ่อตากลับมาแล้วจะไปพักอาศัยที่ไหน ต่อมาคิดไตร่ตรองดูดีๆ ไม่มีทางอยู่ที่ตระกูลรุ่งโรจน์หรือว่าตระกูลสนธิไชยตลอดไปได้อยู่แล้ว วิลล่าหลังนี้เต็มไปด้วยความทรงจำของพวกคุณตอนที่อยู่ด้วยกันพอดี ก็เลยซื้อมันมาซะเลย”

ณิชาเอามือปิดปากด้วยความประหลาดใจ ไม่สนใจว่าที่นี่จะมีลูกทั้งสองคนอยู่ด้วย เข้าไปจูบที่ปากของเขาอย่างรวดเร็ว

“คุณสามีเยี่ยมสุดๆไปเลย ฉันจำได้ว่าวิลล่าหลังนี้ศาลเอาไปประมูลตั้งแต่สี่ปีก่อนแล้ว！ซื้อกลับมาคงจะไม่ได้ง่ายๆเลยใช่ไหม?”

“ผมเสนอราคาที่สูงลิ่วให้กับเจ้าของ พวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะไม่ขาย”น้ำเสียงในลำคอที่น่าดึงดูดของเวธัส แฝงไปด้วยความภูมิอกภูมิใจของลูกผู้ชาย รู้สึกชอบที่เธอมา“ออเซาะ”เขาแบบในตอนนี้สุดๆ

ความรู้สึกหดหู่ที่โดนสุขุมรังเกียจก็จางหายไปเช่นกัน

“ก่อนหน้านี้ฉันก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่เลย ฉันเพิ่งจะได้ยืนยันความสัมพันธ์กับยาย พาลูกๆทั้งสองคนไปพักอาศัยอยู่ที่ตระกูลรุ่งโรจน์สักระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ไม่มีทางพักอยู่ที่บ้านของยายเป็นเวลานานแน่นอน แบบนี้ก็จะไม่ค่อยยุติธรรมต่อลูกหลานคนอื่นๆ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าคุณจะซื้อวิลล่าของบ้านเรากลับมาให้ซะอย่างนั้น！”

จู่ๆเวธัสก็น้ำเสียงเปลี่ยนไป ดูไม่สบอารมณ์“คุณจะพาลูกทั้งสองคนย้ายไปอยู่ที่บ้านนู้น?”

เขานึกว่าแผนต่อไปของเธอก็คือกลับไปที่คฤหาสน์สนธิไชยด้วยกันกับเขาเสียอีก

“นี่เป็นแผนที่เลวร้ายที่สุด”ณิชาเงยหน้ามอง ดวงตาดำเต็มไปด้วยความจริงจัง“ถ้ายายมีความยึดติดกับตระกูลสนธิไชยไม่ยอมปล่อยวาง ดึงดันจะให้พวกเราแยกทางกันให้ได้ล่ะก็ ฉันก็หาข้ออ้างในการย้ายไปอยู่ด้วยกันกับพ่อ ถึงตอนนั้นพวกเราก็ทำให้ยายสับสนมึนงง เธออายุมากแล้ว ตระกูลรุ่งโรจน์ก็ไม่ลงรอยกัน ฉันไม่อยากจะไปบังคับกระตุ้นเธอมากเกินไป แน่นอนว่า ให้ดีที่สุดก็คือทำให้ยายเปลี่ยนความคิดซะ”

เวธัสฟังเธอคิดไตร่ตรองเรื่องอนาคตของเขาอย่างรอบคอบ ถึงยังไงก็คิดวิเคราะห์มาอย่างตั้งใจมาแล้ว ก็เลยถูกเกลี้ยกล่อมได้อย่างง่ายดาย

เรื่องอื่นยกให้เขาเป็นคนจัดการ เขาแค่ต้องการท่าทีของเธอเท่านั้น

ยื่นมือออกมาดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด จูบไปที่หน้าผากของเธออย่างไม่ส่งสัญญาณใดๆก่อนเลยแม้แต่น้อย

ริมฝีปากที่อุณหภูมิร้อนแรงของเขา สะท้อนไปบนหน้าผากที่เย็นๆของเธอ มีลมพัดผ่านเบาๆ ใจของณิชากลับร้อนผ่าวสุดๆ กอดเขากลับ แม้แต่อากาศก็ยังรู้สึกว่ามันสดชื่นขึ้นมาแปลกๆ

เวธัสตรวจสอบที่มาของโรคอย่างละเอียด

จะว่าไปแล้วมันก็เป็นสาเหตุของหายนะที่ท่านประเสริฐฝังกลบเอาไว้ในตอนนั้น

ในตอนแรกประเสริฐทรยศหักหลังคุณย่าเพียงเพื่อผู้หญิงคนเดียว ต่อมาก็สูญเสียคุณย่าศิริจันทร์ไปก็เลยรู้สึกเสียใจและสำนึกผิดอย่างมาก

เพราะว่าที่ทำร้ายตระกูลปาวกะนันทน์มีผู้หญิงคนนั้นคอยยุยง ด้วยเหตุนี้ประเสริฐก็เลยตัดสินใจตัดความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนั้น ไปแต่งงานกับลูกสาวที่ตระกูลแสวงหามาให้

ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะเปลี่ยนจากความรักกลายเป็นเกลียดชัง วางยาพิษประเสริฐ

แต่ตอนนั้นเนื่องจากความผิดพลาดบางอย่าง ประเสริฐไม่ได้กินอาหารที่ใส่ยาพิษ แต่กลับเป็นลูกๆของเขาที่กินมันเข้าไปแทน เชื้อมันก็เลยได้รับการถ่ายทอดมาตั้งแต่ตอนนั้น

จนมาหยุดอยู่ที่เขา ถึงได้หาตัวยาที่สามารถควบคุมได้ ช่วงนี้กลับเริ่มมีสัญญาณของการกลับเข้าสู่สภาวะเดิมอีกครั้งเนื่องจากการกลายพันธุ์ของเชื้อ

สุขุมรู้สึกว่าในอากาศมันเต็มไปด้วยความกดดัน เดินไปอยู่ตรงหน้าของคุณย่าศิริจันทร์ พูดเรียกขึ้นอย่างเคารพนอบน้อม“คุณท่าน”

“การพบกันของฉันกับนายในครั้งนี้ ฉันรอคอยมายี่สิบกว่าปี”คุณย่าศิริจันทร์มองสำรวจสุขุมหัวจรดเท้า ซีดขาว หลังค่อม ดูไม่ใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเองสักนิด ดูยังไงก็ไม่เหมือนกับคนประเภทที่กานต์รวีจะชอบได้เลย

แต่ก็ยังคงมองออกถึงความหล่อเหลาเมื่อสมัยเป็นวัยรุ่นของเขาได้อยู่นิดหน่อย

“เป็นความผิดของกระผมเองครับ ในตอนนั้นไม่รู้ว่าวีเป็นลูกสาวของท่าน ก็เลยไม่เคยมาเยี่ยมท่านเลย”สุขุมพูดอธิบายด้วยความรู้สึกเกรงใจ

คุณย่าศิริจันทร์สูดหายใจลึกๆ ไม่ได้รีบร้อนที่จะรีบทานอาหาร แต่พูดถามขึ้นด้วยความกระวนกระวายใจ “วี……ตายไปแล้วจริงๆเหรอ?”

“ครับ”สุขุมพูดคำนี้ออกมาอย่างยากลำบาก

คุณย่าศิริจันทร์ภาพตรงหน้าดำมืด รังสีที่ดุดันทรงพลังก็จางหายไป แทบจะล้มทรุดลงไป

โชคดีที่ชาลีมือเท้าไว เข้ามาพยุงหญิงชราเอาไว้

คุณย่าหายใจหอบอย่างรุนแรง ใช้เวลาอยู่นานสองนานกว่าจะดึงสติกลับมาจากความเศร้าเสียใจได้ พยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เจ็บปวดหัวใจจนหายใจไม่สะดวก พูดต่อว่าออกมา“ในตอนนั้นนายกับยัยวีเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมถึงไม่กลับมาที่ตระกูลรุ่งโรจน์！”

ณิชาก็รีบปลอบยายทันที ตบลงไปที่หลังมือของเธอเบาๆ ช่วยให้เธอรู้สึกสบายใจ

พอรู้สึกว่าได้รับความกดดันจากคุณท่านของตระกูลรุ่งโรจน์ สุขุมก็หันไปมองณิชาทันที

“พ่อ พ่อพูดออกมาเถอะ หนูก็อยากจะรู้เรื่องราวความรักของพ่อกับแม่เหมือนกัน”

มันจะต้องสวยงามมากเลยใช่ไหม?

สุขุมเหมือนได้รับแรงสนับสนุน ก็เริ่มที่จะเล่าเรื่องออกมา

“จริงๆแล้วตอนนั้นผมรู้จักกับวีที่บาร์แห่งหนึ่ง เธอรู้สึกสิ้นหวังคับข้องใจอย่างมาก มักจะสั่งเหล้าไวน์มาดื่มจนเมาเป็นประจำ ในตอนนั้นผมเป็นแค่เจ้าของร้านธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น ไปที่บาร์เป็นบางครั้งบางคราว บังเอิญไปเจอกับวีเข้าพอดี……”

พิภพสบถออกมาอย่างเย้ยหยันเบาๆ พูดขัดจังหวะ“คุณหลอกใครอยู่ไม่ทราบ? กานต์รวีเป็นผู้หญิงที่ดี ไม่เคยไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์ คุณคงจะไม่ได้กักขังเธอหรอกใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นแล้วทำไมต่อมาเธอถึงไม่ติดต่อกับคนในครอบครัวเลยล่ะ?”