กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 479

เมื่อคนเฒ่าตื่นขึ้นในวันต่อมา เธอถึงจะรู้ว่าตัวเองถูกเด็กสองคนเกาะแกะไว้

เมื่อมองไปยังท่าเดินที่แปลกๆของณิชาอีกครั้ง ก็รู้คร่าวๆแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มองดูดวงตาของเธอที่เต็มไปด้วยความกังวล

ความสัมพันธ์ของเธอกับเวธัสยิ่งลึกซึ้งขึ้น เธอก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในอนาคตของเธอ.…..

ภายในใจเต็มไปด้วยความสับสน สุดท้าย ทำได้เพียงแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้อะไรเลย

สองวันต่อมา เวธัสไม่ได้คิดหาวิธีที่จะนัดณิชาออกมา ให้ช่วงเวลาพักฟื้นแก่เธอ และกลัวว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะทำให้เธอมีบาดแผลเพิ่ม

แม้ว่าเขาก็ไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น ทว่า มีอาหารอยู่ตรงหน้าแต่ไม่สามารถกินได้ ก็ทรมานเช่นกัน

ถึงกระนั้น ทั้งสองก็คุยกันบนโซเชียลมีเดียทุกวัน

ณิชาได้ถ่ายภาพต่างๆในชีวิตประจำวันเด็กทั้งสองส่งให้เวธัส และยังให้เวธัสถ่ายภาพของลูกสุนัขให้เธอดูด้วย

ใบหน้าของเวธัสซีดมากราวกับกำลังจะจมน้ำตาย และในที่สุดเขาก็ทำตามคำขอของเธออย่างไม่เต็มใจ ให้ลุงชัยถ่ายวิดีโอของลูกสุนัขเป็นจำนวนมาก แล้วส่งไปให้เธอดู

ตอนที่เพิ่งเก็บลูกสุนัขมาเลี้ยง มันผอมมาก ร่างกายขาดสารอาหาร และทั้งตัวก็สกปรก

หลังจากการดูแลเป็นอย่างดีของลุงชัย ควบคู่ไปกับร่างกายได้รับสารอาหารเพียงพอ ดวงตาของมันมีออร่าขึ้นเล็กน้อย และมันก็ดูน่ารักมาก

ณิชาแทบรอไม่ไหวที่จะไปที่คฤหาสน์ สนธิไชยเพื่อดูลูกสุนัขตัวนี้

จะว่าไป เธอยังไม่ได้ตั้งชื่อให้มันเลย

ความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ได้ห่างหายไปตามระยะทาง แต่กลับพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนการก้าวกระโดด

สิ่งนี้ทำให้ณิชาเชื่อคำกล่าวที่ว่า……

ความห่างไกลทำให้เกิดความสวยงาม

หากอยู่ด้วยกันนานๆ ไม่แน่ อาจจะเกลียดกันจนมองหน้ากันไม่ติด แต่ระยะห่างที่เหมาะสม จะทำให้ทั้งสองฝ่ายรักษาความรู้สึกเหมือนตอนที่คบกันใหม่ๆได้

เช้าวันนี้ ณิชาเพิ่งส่งลูกสองคนของเธอไปโรงเรียนอนุบาลเสร็จ และระหว่างทางไปบริษัท เธอก็ได้รับสายจากคนแปลกหน้า

“สวัสดีครับ ผมภูมิภัทร” ปลายสายแนะนำตัว

ณิชาฟังแล้วรู้สึกมึนงง เธอจำชื่อนี้ไม่ได้ ท่าทางของเธอก็นิ่งเฉย “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

คนปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาว่า “ผมได้รับบิลค่าซ่อมจากคุณแล้ว รวมเป็นเงิน68,500บาทนะครับ ผมเสียใจมากสำหรับอุบัติเหตุครั้งก่อน ผมก็เลยอยากเลี้ยงอาหารคุณเป็นการไถ่โทษ ไม่ทราบว่า คุณณิชาจะให้โอกาสนี้กับผมไหมครับ?”

เมื่อเสียงทุ้มต่ำและไพเราะแทรกซึมเข้าไปในหู ณิชาถึงจะจำได้ในทันใด คนที่ชนรถเธอ ในวันที่เธอนัดบอดไม่ใช่เหรอ?

"ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณโอนเงินเข้าบัญชีของฉันก็พอแล้ว ฉันน่าจะทิ้งบัญชีไว้ให้คุณอยู่นะคะ"

ภูมิภัทรเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ด้วยหน้าตาและฐานะของเขา มีคนมากมายที่ต้องการเชิญเขาไปทานอาหาร แต่ตอนนี้ที่เขาเป็นคนเชิญเอง กลับถูกปฏิเสธ...

นี่เป็นครั้งแรกที่เสน่ห์ของเขาใช้ไม่เป็นผล

"ผมเพิ่งมาจากประเทศF และน่เป็นครั้งแรกที่มาเมืองพร  อาจไม่สะดวกที่จะโอนเงินครับ"

“ทางบริษัทคุณเป็นบริษัทลงทุนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ คุณมาที่เมืองพรเพื่อคุยธุรกิจโดยไม่ได้แลกเงินตราของประเทศนี้มาเลยเหรอคะ? ถ้าอย่างนั้น คุณก็คงจะเป็นเจ้านายที่ค่อนข้างไร้ความสามารถเลยนะคะ” ณิชาไม่ต้องการพบเขา ดังนั้น เธอจึงปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา"รบกวนคุณโอนเงินเข้าบัญชีของฉันภายในสามวันด้วยค่ะ"

เธอไม่ให้โอกาสภูมิภัทรมายุ่งหรือเซ้าซี้อีก ณิชากำโทรศัพท์แน่น เธอก็กลอกตามองบนในมุมที่ไม่มีใครสนใจ

สมัยนี้ แค่มีเงินก็จีบสาวไปทั่วแบบนี้ได้เลยเหรอ?

……

ใกล้จะถึงวันปีใหม่แล้ว และบริษัทก่อสร้างก็ยุ่งมากในช่วงนี้ของทุกปี

ท่าทางที่รวินทร์ปฏิบัติต่อณิชาก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ มีความเคารพขึ้น จนทำให้ณิชามีความประหลาดใจเล็กน้อย

ณิชาไม่สนใจเหตุผลที่ทำให้ทัศนคติของรวินทร์เปลี่ยนไป สรุปสั้นๆคือ ทำงานนี้ให้ดี ทำงานที่ได้รับมอบหมายจากสำนักงานใหญ่ให้สำเร็จลุล่วง เป็นเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอในขณะนี้

ตอนเที่ยง เธอนัดกับลูกค้าเพื่อหารือเกี่ยวกับการร่วมธุรกิจ

ผู้ชายคนนั้นคือไปร์ท แต่เธอไม่รู้จักหญิงสาวคนนั้น

ไปร์ทถูกFCGยกเลิกจ้าง ประกอบกับเรื่องอื้อฉาวของก้อย และการทรยศต่อนายทุนของเขา ทำให้ชื่อเสียงของเขาเสื่อมเสีย สรุปง่ายๆคือ ตอนนี้มีเพียงไม่กี่บริษัทที่อยากร่วมงานกับเขา เขาทำให้ตัวเองไปอยู่ในจุดที่ตกต่ำ การควงผู้หญิงของเขานั้น น่าจะอาสัยหน้าตาตัวเองหาเกาะผู้หญิงที่มีฐานะกิน

แววตาของเธอมีความเจ้าเล่ห์เล็กน้อย และเธอชี้ไปที่ทั้งสองคน "เห็นคนนั้นไหม? ผู้ชายคนนั้นมีความแค้นกับฉัน และฉันไม่ชอบอยู่ในร้านอาหารเดียวกับเขา"

“ปัญหานี้ง่ายมากครับ” ภูมิภัทรพูดอย่างเฉยเมย “ถ้าผมสามารถทำให้พวกเขาหายไปได้ คุณยินดีที่จะตอบรับคำเชิญของผมไหมครับ?”

ณิชาฟังคำพูดที่เย่อหยิ่งของเขา มองเขาหัวจรดเท้า และหัวเราะเบาๆ "คุณภูมิ ฉันคิดว่าคุณแค่หน้าหนา แต่ไม่คิดว่าคุณจะขี้โม้ด้วยนะคะ"

ภูมิภัทรยังคงยิ้มและมองเธอ จากนั้นผายมือให้เธอนั่งลง เขาดีดนิ้วทีหนึ่ง แล้วบริกรก็มาอย่างรวดเร็ว

ณิชาคิดว่าเขาจะให้พนักงานเสิร์ฟไล่ไปร์ทและผู้หญิงคนนั้นออกไป แต่คิดไม่ถึงว่าภูมิภัทรแค่ให้เธอสั่งอาหาร และถามเธออย่างสุภาพว่า "มีอะไรที่คุณไม่กินไหมครับ?"

ณิชาไม่ได้สั่งอาหาร และเอามือข้างหนึ่งเท้าคางไว้ แล้วถามขึ้นอย่างสนุกสนาน “คุณบอกว่าจะทำให้ใครบางคนหายไปไม่ใช่เหรอคะ? อย่าบอกนะว่า คุณกำลังเล่นตลกกับฉัน?”

“คุณสั่งอาหารก่อน ถ้าคุณสั่งเสร็จ ผมจะโชว์มายากลให้คุณดู”

ณิชาและเขาไม่มีใครยอมใคร มาดูกันว่าจะแถไปได้ถึงเมื่อไหร่!

ไปร์ทนั้นคงไม่เป็นไร ทว่า หญิงสาวที่อยู่ข้างๆเขาสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนมทั้งตัว และกระเป๋าในมือของเธอเป็นสินค้าหรูหราสไตล์ฝรั่งเศสรูปแบบใหม่ คุณยายสั่งให้เธอแล้ว แต่ของยังไม่ถึง อย่างน้อยก็มากกว่า5ล้าน

มีเงินก็ใช่ว่าจะซื้อได้

เธอค่อยๆสั่งอาหารสองสามอย่าง ซึ่งใช้เวลาเกือบสามถึงห้านาที

ในเวลานี้ ภูมิภัทรทำเพียงเล่นมือถือ และส่งข้อความออกไป

ณิชาเลือกอาหารเสร็จ ก็ยื่นใบรายการสั่งอาหารให้พนักงานเสิร์ฟ และถามชายที่อยู่ตรงข้ามเธอด้วยรอยยิ้ม "ฉันสั่งอาหารเสร็จแล้ว ถึงเวลาดูมายากลแล้วใช่ไหม?"

รอเขาแถจนหมดมุกก่อน เธอจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลย

และแล้ว สิ่งที่ทำให้ความคิดของณิชาล้มเหลวคือ.…..