กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 521

“ไม่มีอะไร ผมแค่คิดว่าถึงอย่างไรคุณก็แยกกับเขามาสี่ปีแล้ว ระหว่างนั้นอาจจะเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นโดยที่คุณไม่มีทางรู้เลย…”

“ฉันจำเป็นต้องรู้แค่เรื่องเดียวก็พอแล้ว”

“อะไรหรอ”

“คุณพ่อรักฉันมาก ฉันก็เชื่อเขามากเช่นกัน” นัยน์ตาดำของณิชาเป็นประกายความไว้วางใจทั้งกายและใจ

วาจาบอกใบ้ที่มาถึงริมฝีปากของเวธัสถูกกลืนลงไป ก่อนจะมีหลักฐานที่พิสูจน์ให้เห็นว่าสุขุมมีเจตนาแอบแฝงอย่างแท้จริง คาดว่าพูดอะไรกับเธอไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่แน่ว่าจะถูกเธอเข้าใจว่าไม่พอใจในตัวสุขุมแทน

หลายวันต่อมา ณิชาพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลตลอด เวธัสก็เอางานมาทำที่โรงพยาบาลเช่นกัน

ตอนที่เธอพักผ่อน เขาก็ทำงานอยู่ที่ห้องรับแขก

ภายในห้องพักผู้ป่วยที่เงียบสงัด ได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอและเสียงเคาะแป้นพิมพ์ของเขา เมื่อต้องโทรศัพท์ก็จะไปที่ระเบียงทางเดิน จะได้ไม่ส่งผลกระทบต่อการพักผ่อนยามปกติของณิชา

ศิริจันทร์มักจะให้คนใช้เคี่ยวโจ๊กสมุนไพรที่บำรุงทางเดินอาหารมาให้เป็นประจำ เพื่อให้ณิชาบำรุงสุขภาพให้ดี ขณะเดียวกัน เจนนี่กับสิดาก็มาอยู่เป็นเพื่อนเธอบ่อยๆ ภายใต้การดูแลอย่างกระตือรือร้นของผู้คนมากมายขนาดนี้ ณิชาก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว เช้าวันที่สี่ คุณหมอก็อนุญาตให้เธอออกจากโรงพยาบาลได้

เธอแอบถามคุณหมอเกี่ยวกับปัญหาประจำเดือนมาไม่ปกติ

หลังจากคุณหมอผู้หญิงสอบถามเรียบร้อยแล้ว ก็ปลอบเธอว่า มาไม่ปกติ 1-2 เดือนในบางครั้ง ไม่ได้เป็นโรคอะไร

ถ้าหากว่ามาไม่ปกติเกิน 3 เดือน นั่นถึงจะต้องเพิ่มความระแวดระวัง

“คุณณิชา จากที่ฉันทราบมา คุณเตรียมจัดงานแต่งงานกับคุณเวธัสหลังเทศกาลปีใหม่ใช่มั้ยคะ” คุณหมอผู้หญิงที่สวมแว่นกรอบสีดำ รู้ฐานะของณิชา ดังนั้นจึงให้ความสนใจและอ่อนโยนเป็นพิเศษ มุมปากแต่งแต้มรอยยิ้มพินอบพิเทาบางๆ

ณิชายอมรับอย่างตรงไปตรงมา “ใช่ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก่อนหน้านี้เพิ่งจะสิ้นเปลืองความคิดไปกับงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของคุณศิริจันทร์ไปใช่มั้ยคะ”

“สองอย่างนี้เกี่ยวข้องอะไรกันหรอคะ” ณิชาจ้องคุณหมอผู้หญิงอย่างไม่เข้าใจ

“แน่นอนว่ามีค่ะ คุณเพิ่งจะจัดงานเลี้ยงฉลองเสร็จ ต่อมาก็ต้องเตรียมงานแต่งงาน และยังต้องจัดการงานด้วย กำหนดการในแต่ละวันจะต้องยุ่งมากแน่นอน ในขณะเดียวกันนั้นก็ทำให้เกิดความเครียด ความกดดัน หรือสภาพจิตใจได้รับการกระตุ้นมากเกินไป สิ่งเหล่านี้ล้วนสะท้อนออกมาทางประจำเดือน เพศหญิงค่อนข้างรับรู้ได้ง่ายจากการที่ระยะเวลาการมาของประจำเดือนไม่ปกติ”

“ดังนั้นความหมายของคุณหมอก็คือฉันควรจะผ่อนคลายจิตใจอย่างเหมาะสมหรอคะ?”

คุณหมอผู้หญิงพยักหน้าจริงจัง เอ่ยปลอบโยนว่า “จะเข้าใจแบบนั้นก็ได้ค่ะ คุณผ่อนคลายจิตใจ อย่ากดดันตัวเองหรือแบกรับความคาดหวัง อารมณ์ต่างๆจากบุคคลภายนอกมากเกินไป ประจำเดือนก็จะมาปกติเองค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันต้องกินยามั้ยคะ”

“ตอนนี้ยังไม่จำเป็นค่ะ จะได้ไม่ขัดกับคุณสมบัติของยาที่ใช้บำรุงทางเดินอาหารพวกนั้นค่ะ”

คำพูดของคุณหมอปลอบโยนอารมณ์ของณิชาได้ในบางมุม ดีร้ายยังไงก็ทำให้เธอได้รู้ว่าอาการของเธอล้วนปกติ ไม่ได้มีโรคแทรกซ้อนวุ่นวายอะไร

ดังนั้นตอนที่เวธัสมารับเธอ เธอก็ขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับฮัมเพลงสองเพลง

เวธัสเห็นท่าทางมีชีวิตชีวาของเธอแล้ว ความรู้สึกหนักอึ้งในใจถึงได้จางหายไป

เพียงแต่ขณะที่รถยนต์ค่อยๆเคลื่อนตัวห่างจากโรงพยาบาลไป ในตอนที่ผ่านสี่แยกไฟแดงหนึ่งก็เจอเข้ากับรถที่ติดหนัก รถเดี๋ยวขยับเดี๋ยวหยุดนิ่ง วนไปมาแบบนี้อยู่หลายครั้ง ณิชาที่ได้กลิ่นฉุนของน้ำมันเบนซิน ก็เกิดความรู้สึกคลื่นไส้ในกระเพาะอย่างรุนแรง เหมือนกับมีอะไรติดอยู่ในคอ ทำให้เธอคลื่นไส้จนอยากจะอาเจียนไปชั่วขณะ

เวธัสเห็นอาการของเธอแล้ว ก็ตัดสินใจจอดรถนิ่ง และขมวดคิ้วพลางเอ่ยว่า “ยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรอ”

“อยากอ้วกนิดหน่อย…” ณิชารีบงอตัวปิดปากเอาไว้ กลัวว่าหากไม่ระวังตัวเองจะอ้วกออกมาจริงๆแล้วทำให้รถสกปรก

เวธัสถอดเข็มขัดนิรภัย และยื่นมือไปวัดอุณหภูมิร่างกายเธอ เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีไข้ ก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “หลายวันมานี้กระเพาะอาหารและลำไส้ของคุณไม่สบายมาตลอด ผมไม่ควรเชื่อคำพูดของคุณหมอที่ให้คุณออกจากโรงพยาบาล...”

ระหว่างที่พูด เขาก็มีความคิดชั่ววูบที่จะส่งณิชากลับไปที่โรงพยาบาล

ณิชาแทบจะเข้าใจความคิดของผู้ชายคนนี้ในทันที

เวธัสมักจะรู้สึกว่าโรคกระเพาะในครั้งนี้ของณิชาประหลาดเกินไป

ตอนที่อรัลยังเด็กก็มักจะรู้สึกไม่สบายที่กระเพาะอาหาร ประการแรกเป็นเพราะเขาคลอดก่อนกำหนด ประการที่สองคือเขากินอาหารรสจืดมาก เผ็ดนิดหน่อยก็ไม่ได้

เขาเคยเห็นตอนที่ลูกป่วย แม้ว่าจะอาเจียนเช่นกัน แต่ก็ไม่เหมือนกับณิชาที่เป็นต่อเนื่องไม่หยุด...

ณิชาเห็นเขาจ้องตัวเองแบบนี้ตลอด ในใจก็ยิ่งหนักอึ้ง เธอจะต้องมีสภาพน่าเกลียดแล้วแน่ๆ ตอนเช้าที่เธอตื่นขึ้นมาส่องกระจก ก็พบว่ามีสิวขึ้นบนใบหน้าหลายเม็ด ขณะที่กำลังจะพูดอะไรสักหน่อย เวธัสก็เชยคางเธอขึ้นกะทันหัน และผลักเธอให้พิงเข้ากับเบาะ พลางโน้มตัวลงมาจูบริมฝีปากเธอ

ฝ่ามือใหญ่ลูบไปมาบริเวณเอวเธอ…

“อุ๊บ…” ณิชาถูกการจู่โจมอย่างกะทันหันของเขาทำให้ตกใจ คิดจะหันหน้าหนี แต่ภายในรถมีที่ว่างเพียงแค่นี้ จึงหลบการปล้นชิงจากเขาไม่พ้นแม้แต่น้อย

เมื่อจูบเสร็จ เวธัสที่ลมหายใจไม่มั่นคงก็กระซิบข้างหูเธอ “พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ผมใช้การกระทำมาพิสูจน์ ไม่ว่าคุณจะมีสภาพแบบไหน ผมก็หุนหันพลันแล่นกับคุณแค่คนเดียว”

“น่าเกลียด...”

ณิชาทุบลงบนแผงอกเขาอย่างแง่งอน แต่อารมณ์กลับดีขึ้นเพราะคำพูดของเขา

เธอชอบที่เขาเป็นพวกลงมือกระทำแต่พูดคำหวานน้อยๆ

...

ณิชาเข้าโรงพยาบาลเพราะกระเพาะอาหารและลำไส้ไม่สบายนั้นได้ปิดบังลูกทั้งสองคนเอาไว้

แต่เมื่อเธอกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลรุ่งโรจน์ เด็กชายทั้งสองคนที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องรับแขกก็วิ่งมาหาทันที

มือเล็กๆของปัณณ์จับชายเสื้อเธอ ดมร่างของเธอราวกับสุนัขล่าสัตว์ตัวน้อยๆ คิ้วก็ขมวดและพองลมที่แก้มด้วยท่าทางโมโหทันที “กลิ่นยาเหม็นมาก จะต้องไปโรงพยาบาลมาแน่เลย ทำไมหม่ามี๊เจนนี่ถึงต้องโกหกผมว่าหม่ามี๊อยู่ที่บ้านทวดด้วยครับ...”