กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 526

ณิชานึกได้ว่าตัวเองท้องแล้ว ในภายหลังเวลาที่จะเล่นเป็นเพื่อนลูกชายก็จะลดลงไป จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปที่สวนเป็นเพื่อนลูกๆ

สามแม่ลูกรวมแรงกันปั้นตุ๊กตาหิมะตัวใหญ่ที่สูงกว่าคนตัวหนึ่ง โดยใช้แครอท กระดุม กิ่งไม้แห้งมาทำเป็นจมูก ปาก และ

แน่นอนว่าตอนนี้ณิชาไม่สามารถถูกความเย็นได้ ดังนั้นเธอจึงเตรียมอุปกรณ์เสียเป็นส่วนใหญ่ ขั้นตอนที่เหลือก็มีเด็กชายทั้งสองคนเป็นผู้ทำสำเร็จด้วยตัวเอง...

รอจนปั้นตุ๊กตาหิมะเสร็จแล้ว ณิชาก็เอาผ้าพันคอเธอพันเข้าที่รอบคอตุ๊กตาหิมะ คุณลุงหยิบถังน้ำมาถังหนึ่ง และคว่ำลงบนหัวของตุ๊กตาหิมะ

“เป็นตุ๊กตาหิมะที่เท่ห์มาก ผมจะไปหยิบกล้องมาถ่าย...” ปัณณ์กระโดดอยู่ที่เดิม และวิ่งเข้าไปในห้องรับแขกอย่างมีความสุข

“วิ่งช้าหน่อยลูก ระวังอย่าหกล้มล่ะ!” ณิชาตะโกนอยู่ด้านหลังเขา

อรัลที่เห็นเหตุการณ์ ก็รีบไปกวาดหิมะ เขาคิดจะปั้นสไปเดอร์แมนต่อ นี่ทำให้ณิชาลำบากใจ เธอปั้นตุ๊กตาหิมะมาไม่น้อย แต่ระดับสไปเดอร์แมนนั้นมีความยากมาก

เธอเข้าอินเทอร์เน็ตค้นหาแบบเรียน และให้คนไปซื้อสีเพ้นท์มาโดยเฉพาะ ถึงอย่างไรก็เป็นการเล่นเป็นเพื่อนพวกเขา เช่นนั้นก็ไม่รังเกียจที่จะบ้าคลั่งสักหน่อย

ผลลัพธ์จากการเล่นอย่างบ้าคลั่งก็คือ แก้มของณิชาเย็นจนแดงก่ำ

แต่อาการแพ้ท้องของเธอกลับบรรเทาลงอย่างคาดไม่ถึง นี่ทำให้ณิชาอดเดาไม่ได้ว่าควรจะออกกำลังกายให้มากหน่อยใช่มั้ย?

ในเวลาเดียวกันนั้นเธอก็คิดถึงอีกปัญหาหนึ่ง

ถ้าหากว่าการอาเจียนของเธอไม่ได้เกิดจากโรคกระเพาะแต่เป็นเพราะการตั้งครรภ์ ตอนที่ตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลในตอนนั้น ทำไมคุณหมอถึงได้ให้รายงานผลการตรวจที่ผิดพลาดกับเธอ

คุณพ่อเป็นคนถือรายงานผลการตรวจฉบับนั้นกลับมา!

สรุปว่าคุณพ่อหยิบรายงานผลการตรวจผิดหรือว่าคุณหมอวินิจฉัยผิดกันแน่?

ตอนบ่ายณิชาเรียกรถกลับไปคฤหาสน์ตระกูลสถานนท์

เกือบจะห้าโมงแล้ว คนรับใช้ล้วนยุ่งวุ่นวาย คนสวนกับพ่อครัวล้วนไม่อยู่ มีเพียงแค่ป้าแม่บ้านทำความสะอาดที่กำลังถูพื้น เมื่อเห็นณิชากลับมา ก็รีบโค้งคำนับทักทายเธอ “สวัสดีค่ะคุณหนู”

“คุณพ่ออยู่บ้านมั้ยคะ”

ป้าแม่บ้านทำความสะอาดชี้ไปที่ชั้นสอง “คุณท่านเคลียร์งานอยู่ที่ห้องหนังสือค่ะ ฉันจะไปเรียกท่านให้คุณหนูนะคะ”

“ไม่ต้องหรอก คุณป้าทำงานของคุณป้าไปเถอะ ฉันไปเองก็ได้ค่ะ” ณิชาหยุดป้าแม่บ้านทำความสะอาด ประจวบกับอยากเซอร์ไพร์สคุณพ่อ จู่ๆเธอกลับมา เขาน่าจะดีใจมากใช่มั้ยนะ?

ชั้นสอง ระเบียงทางเดินนอกห้องหนังสือปูพรมนุ่ม เมื่อเหยียบอยู่บนนั้นก็เบามาก ปราศจากสุ้มเสียงใดๆ

พรมพวกนี้ก็เป็นเวธัสที่ให้คนซื้อในภายหลัง

เขาปรับปรุงตกแต่งภายในคฤหาสน์ใหม่ให้เป็นแบบเดียวกันหมด

ณิชากำลังจะเคาะประตูห้องหนังสือ แต่กลับพบว่าประตูไม่ได้ล็อค เธอผลักเข้าไปเบาๆ คาดว่าคุณพ่อคงจะคิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาหาเขาในตอนนี้สินะ?

ใครจะรู้ว่าเพิ่งจะเข้าประตูไปก็ได้ยินสุขุมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

ตอนที่เห็นการมาถึงของณิชา สุขุมก็ลนลานเก็บเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าขึ้น และยัดเข้าไปในลิ้นชักทางขวามือ จากนั้นก็เอ่ยกับคนในสายว่า “ทางผมมีธุระนิดหน่อย ค่อยคุยกันครั้งหน้า”

ต่อมาเขาก็วางสาย และจ้องณิชาอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย “ทำไมลูกไม่เคาะประตูตอนจะเข้ามา”

“ประตูปิดไม่สนิท ครั้งหน้าหนูจะระวังค่ะ” ณิชาคิดไม่ถึงว่าสุขุมจะเข้มงวดขึ้นมากะทันหัน สีหน้าจึงแข็งค้างไปเล็กน้อย ขณะกวาดตามองลิ้นชักทางขวามือของสุขุม “พ่อคะ เมื่อครู่พ่อคุยโทรศัพท์กับใครหรอ”

เธอเข้ามาปุ๊บ คุณพ่อก็เก็บเอกสารเข้าลิ้นชัก ให้เธอเห็นไม่ได้หรอ?

เป็นเอกสารอะไรนะ?

หรือว่าที่เธอถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคกระเพาะจะเป็นแค่เรื่องผิดพลาด?

“ก็แค่เพื่อนเก่าคนหนึ่ง เขารู้ว่าพ่อกลับมาแล้ว จึงคิดจะเชิญพ่อไปเป็นแขกที่บ้านเขา” สุขุมฟื้นคืนสีหน้ายิ้มแย้มและอ่อนโยนที่มีมาตลอดทันที

เขายอมรับเองกับปาก!

“หนูไม่อยากฟังคำขอโทษของพ่อ!”

หัวใจณิชาเต้นผิดไปหลายจังหวะ และรู้สึกหวาดกลัวอย่างสุดซึ้ง...

“พ่อคะ พ่อมีความลำบากใจอะไรกันแน่ ถึงได้ซื้อตัวคุณหมอให้ปลอมรายงานผลการตรวจมาหลอกลวงหนูว่าเป็นโรคกระเพาะ? หนูเป็นลูกสาวพ่อนะ หนูจะทำร้ายพ่อหรอ?”

เดิมเธอก็สังหรณ์ใจว่ามีภาวะแท้งคุกคาม และถูกรักษาด้วยอาการโรคกระเพาะไปหลายวัน ไม่แน่ว่าจะแท้งไปแล้ว!

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ หัวใจของณิชาก็เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากร่าง

“แน่นอนว่าพ่อไม่ได้เป็นกังวลว่าลูกจะทำร้ายพ่อ แต่เป็นกังวลว่า...สรุปแล้ว ทางที่ดีที่สุดลูกอย่าเข้ามาพัวพันด้วยเลย มันอันตรายมาก” ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาวที่เขาเลี้ยงมาสิบกว่าปี สุขุมโน้มน้าวด้วยคำแนะนำที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

“อันตราย?” ณิชาเชื่อมโยงถึงความหวาดกลัวของสุขุมในตอนที่ได้พบกับเวธัสครั้งแรก ลมหายใจก็ชะงักไป “อันตรายอะไรคะ ทำไมตอนนี้หนูถึงได้พบว่าพ่อซ่อนความลับเอาไว้เยอะมาก พ่อไม่กลัวว่าหนูจะทำร้ายพ่อ หรือว่าพ่อกลัว...ธัส?!”

สุขุมได้ยินการคาดเดาเช่นนี้ของเธอแล้วก็หวาดกลัวไปครู่หนึ่ง จึงยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อเธอ อย่างคิดจะแสดงความจริงใจ “ณิชา ลูกไม่ต้องสนใจมากขนาดนั้น ลูกรู้เพียงแค่ว่าพ่อทำเพื่อลูกก็พอแล้ว...”

ณิชาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง พลางกำหมัดแน่นด้วยความสิ้นหวัง สภาพอารมณ์ก็ปั่นป่วนขึ้นมา

“แต่ว่าหนูไม่ต้องการให้พ่อทำแบบนี้เพื่อหนู! หนูอยากรู้ว่าเหตุผลที่พ่อปิดบังหนูคืออะไร ถ้าหากอาการแพ้ท้องหนูไม่ได้รุนแรงขนาดนี้ ถ้าหากว่าหนูไม่ได้ค้นพบว่าหนูท้อง พ่อจะเอาลูกหนูออกเงียบๆใช่มั้ยคะ”

“...” สุขุมนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าอย่างเยือกเย็น “เด็กคนนี้ เขามาในเวลาที่ไม่เหมาะสม...”

ราวกับมีมือล่องหนหนึ่งติดอยู่ที่คอของเธอ

ถึงจะฝันณิชาก็คิดไม่ถึงว่า คุณพ่อที่รักและทะนุถนอมเธอในความทรงจำจะมีวันที่คิดวางแผนร้ายทำแท้งลูกเธอ!

ด้วยธรรมชาติของมารดาที่จะปกป้องลูก เธอลูบหน้าท้องตามจิตใต้สำนึก และใช้สายตาระแวดระวังจ้องไปทางสุขุม “แต่ว่าเขาก็เป็นหลานของพ่อนะคะ...”