กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 528

น้ำเสียงชั่วร้ายทะลุเข้าหู ทำให้สายไหมขนลุกพรึบ ราวกับถูกลิ้นงูเลียถูก

“พวกเราแต่งงานกันเพราะถูกบังคับให้แต่ง คุณก็น่าจะรู้ดีว่า ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับคุณสักนิด!”

“ไม่ว่าคุณจะยินยอมหรือไม่ คุณก็คือเจ้าสาวของผม! ยิ้ม หรือว่าจะให้ผมทำกับคุณที่นี่ เลือกเอาเองแล้วกัน”

ในร้านถ่ายรูปมีช่างภาพกับเจ้าหน้าที่ทั้งหมดเจ็ดแปดคนที่ยังรอถ่ายรูปพรีเว็ดดิ้งให้พวกเขา สายไหมตกใจหน้าซีดเผือด “เห็นอยู่ชัดๆว่าคุณไม่ได้รักฉัน ยังจะมาบีบบังคับให้ฉันแสดงละครว่ารู้สึกลึกซึ้งกับคุณ ไม่รู้สึกว่ามันเสเเสร้งหรอ”

“แคว่ก…” เสียงของ สายไหมเพิ่งจะเงียบลง ชายกระโปรงเจ้าสาวที่มีตาข่ายซ้อนกันหลายชั้นถูก เหมันต์ฉีกขาดทันที

เหมันต์กดสายไหมเข้ากับกำแพงด้วยการกระทำที่รุนแรง

“อ๊า…” แก้มของ สายไหมที่แนบติดกับกำแพงถูกกดจนรูปร่างเปลี่ยน เธอยื่นมือออกไปดันแผงอกเขาอย่างตื่นตระหนก “เหมันต์ คุณทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ!”

“ไสหัวออกไป!” นัยน์ตาเหมันต์เข้มขึ้น พลางตะคอกใส่เจ้าหน้าที่ที่อยู่ในห้อง

เหล่าช่างถ่ายภาพก็เพิ่งเคยเห็นเจ้าบ่าวโกรธแล้วกดเจ้าสาวเข้ากับกำแพงกะทันหันเป็นครั้งแรกเช่นกัน แต่ด้วยฐานะของเหมันต์ พวกเขาล่วงเกินไม่ได้ จึงพากันทิ้งอุปกรณ์ในมือแล้วรีบออกไป

ก่อนจะจากไป ยังดึงผ้าม่านภายในห้องลงมา เพื่อกั้นแสงที่มาจากด้านนอกให้ด้วย

ภายในห้องที่มิดชิด สายไหมหวาดกลัวสุดขีด

“เหมันต์…คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะถ่ายรูปอย่างเชื่อฟังโอเคมั้ย คุณปล่อยฉันเถอะ…”

“ตอนนี้เพิ่งรู้ตัวว่าผิด? สายไปแล้ว!” เขาผลักสายไหมลงบนพรม พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม พลางกระชากชุดเเต่งงานสีขาวบนร่างเธออย่างรุนแรง หลังจากนั้นก็ทาบทับลงไปราวกับสัตว์ร้าย ในไม่ช้าเสียงร้องอันน่าสลดใจของสายไหมก็ดังลอยออกมาอย่างขาดๆหายๆ

…

สุขุมรู้ตัวว่าทำให้ณิชาเสียใจ หลังจากวันนั้นก็โทรศัพท์หาณิชา และโทรอยู่หลายรอบ แต่ทว่าณิชาไม่ได้รับเลยสักสาย

แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ณิชาก็ยังคงกำชับเวธัสว่า ไม่อนุญาตให้ทำอะไรที่ไม่เป็นผลดีต่อสุขุม และไม่อนุญาตให้ทำให้เขาลำบากใจในวงการธุรกิจ

ไม่อย่างนั้น ด้วยนิสัยของเวธัส เรื่องอย่างการกดดันสุขุม เขาก็ทำออกมาได้

ต่อหน้าเวธัสรับปาก แต่เบื้องหลังกลับจัดคนสะกดรอยตามสุขุมมากกว่าเดิม

สุขุมจัดการลูกณิชาไม่สำเร็จ จะต้องมีแผนสำรองอีกแน่นอน

เมื่อคิดเช่นนั้น เวลาที่เวธัสติดหนึบอยู่กับณิชาก็ยิ่งนานขึ้นเรื่อยๆ อย่างแรกคือเป็นห่วงลูก อย่างที่สองคืออยากจะชดเชยในสิ่งที่เธอสูญเสียไปเพราะสุขุม ระหว่างตั้งครรภ์จะได้ไม่เกิดความสงสัย คิดเพ้อเจ้อไร้สาระอีก

พริบตาเดียวก็ผ่านไปหลายวันแล้ว กลิ่นอายของวันตรุษจีนก็เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

ถนนสายหลักและตรอกซอกซอยล้วนแปะกระดาษตัดรูปต่างๆเฉลิมฉลองไว้ที่หน้าต่าง หน้าประตูร้านค้าเล็กๆก็วางสารพัดสิ่งของที่ใช้ในวันตรุษจีน

ณิชากับเจนนี่สองคนออกไปกว้านซื้อของนอกบ้านมาเยอะมาก

สองเพื่อนสนิทช่วยกันประดับตกแต่งคฤหาสน์ตระกูลรุ่งโรจน์จนเต็มไปด้วยกลิ่นอายครึกครื้นของการอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน หลังจากตกแต่งเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็เหนื่อยจนหอบแฮ่กๆ

โดยเฉพาะณิชาที่ตอนนี้ท้องได้หกอาทิตย์แล้ว

ปกติทั้งสองคนไม่กล้าที่จะปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าศิริจันทร์พร้อมกัน กลัวว่าจะถูกศิริจันทร์จับจุดอ่อนได้ และพบว่าท้องของเจนนี่ใหญ่สู้ณิชาไม่ได้ แล้วความลับก็จะแตก!

ทุกวันเจนนี่ก็เฝ้ารอให้รีบฉลองตรุษจีนให้จบเสียทีอย่างร้อนใจ เธอจะได้ย้ายกลับไปที่ Repulse Bay Villa...

ศิริจันทร์ดีกับเธอมากเกินไปแล้ว

เห็นอยู่ชัดๆว่าเด็กในท้องเธอเพิ่งจะ “สามเดือนกว่า” แต่หญิงชราก็กำลังเตรียมห้องเด็ก จนถึงขั้นวางแผนให้คนในคฤหาสน์สร้างสวนสนุกสำหรับเด็กขึ้นมา!

ณิชาเป็นกังวล รีบกดมือที่โทรศัพท์อยู่ของตุ๊กเอาไว้ และขอร้องกับศิริจันทร์ว่า “คุณยายคะ หนูไปแค่แปปเดียวก็กลับมาแล้ว หนูจะระมัดระวังความปลอดภัย ไม่ทำตัวงี่เง่า คุณยายกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะนะคะ?”

“นั่นก็ไม่จำเป็นต้อง...”

“ลุงเต๋าเตรียมรถเรียบร้อยหรือยังคะ” ณิชาไม่อยากให้โอกาสศิริจันทร์โต้เถียงต่อ เมื่อเห็นลุงเต๋าที่หน้าประตู ก็รีบตะโกนเรียกเขา จากนั้นก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ศิริจันทร์จ้องแผ่นหลังที่จากไปของเธอ กลัดกลุ้มใจจนถอนหายใจไม่หยุด “ลูกสาวที่แต่งงานก็เหมือนน้ำที่สาดออกไปแล้ว ห้ามไม่ได้แล้วจริงๆ”

ผู้หญิงโน้มเอียงไปทางสามี ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล

เวลาที่เธอสามารถอยู่กับณิชาได้ ดูเหมือนว่าจะเหลือแค่ช่วงเวลาก่อนที่จะจัดงานแต่งงานของเธอกับเวธัสแล้ว

ณิชารีบมุ่งหน้าไปคฤหาสน์สนธิไชย

บนพื้นเต็มไปด้วยหิมะหนาๆชั้นหนึ่ง ลุงชัยให้คนใช้มากวาดหิมะไปกองรวมกันที่สองข้างทาง

ณิชาเร่งฝีเท้าเดินไปถึงห้องโถงคฤหาสน์สนธิไชย ก็เห็นเวธัสยืนโงนเงนอยู่กลางเศษกระเบื้องที่แตกละเอียดกองหนึ่ง บางชิ้นก็เหมือนกับเศษแจกันดอกไม้ บางชิ้นก็เหมือนกับเศษกระเบื้องของเครื่องถ้วยโบราณ อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เข้มข้น แววตาของชายหนุ่มพร่าเลือน ปราศจากความแจ่มใสดั่งเช่นในอดีต...

เท้าเปลือยเปล่าที่ถูกบาดมีเลือดที่กำลังรินไหล

“คุณผู้หญิง คุณมาเสียที!” ลุงชัยก้าวเข้ามาต้อนรับด้วยความยินดี เขาเอียงหน้าไปทางขวาเล็กน้อย

“ลุงชัย หน้าลุงเป็นอะไรคะ” แม้ว่าแสงไฟจะสลัว แต่ณิชาก็ยังมองเห็นรอยช้ำบนใบหน้าด้านขวาของเขาบางๆหลายแห่ง ราวกับรอยกำปั้น

“ไม่ทันระวังเลยหกล้ม ไม่เป็นไรหรอกครับ” ลุงชัยลูบแก้มที่ตอนนี้บวมแดงบ้างแล้ว มันเจ็บจนเขาต้องสูดลมหายใจ จึงต้องรีบเอียงศีรษะไป เพื่อหลบเลี่ยงสายตาของณิชา

ณิชาหน้าทะมึน เอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ถ้าอย่างนั้นลุงบอกฉันหน่อยสิว่า สิ่งก่อสร้างไหนบ้างที่ล้มแล้วทำให้เป็นรอยกำปั้น ธัสเมาอาละวาดใช่มั้ยคะ ทั้งยังลงไม้ลงมือกับลุงด้วย?”