กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 529

ลุงชัยเห็นว่าปิดบังไม่อยู่เลยยอมรับด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน “...คุณชายไม่ได้ตั้งใจครับ”

“แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจ เขาก็ไม่สมควรจะเมาอาละวาดกับลุง!” ลุงชัยอายุมากขนาดนี้แล้ว ทั้งยังดูแลเขามาหลายปีขนาดนั้น สีหน้าของณิชาจึงยิ่งดุร้ายขึ้นกว่าเดิม

เวธัสเป็นบ้าอะไรกันแน่เนี่ย?

ดื่มเหล้าเมาก็ช่างเถอะ แต่นี่กระทั่งลุงชัยก็ยังจะต่อย!

“น้ำแกงสร่างเมาเคี่ยวเสร็จรึยังคะ เคี่ยวเสร็จแล้วก็ยกมาให้เขาดื่ม”

ลุงชัยมองหน้าท้องณิชาอย่างเป็นกังวล และมองไปทางเวธัส เพราะเมื่อครู่เขาขาดสติ ไม่ทันระวังกระแทกเข้ากับแจกันดอกไม้ เศษกระเบื้องที่ปลิวว่อนทำให้เท้าที่เปลือยเปล่าของเขาถูกบาด เลือดกำลังรินไหลออกมาไม่หยุด

เสี่ยงไป...

ควรจะให้คุณชายมีสติสักหน่อย ไม่อย่างนั้นคุณหมอก็ไม่สะดวกที่จะทำแผลเช่นกัน

“คุณชายครับ เมื่อครู่คุณเรียกคุณณิชาตลอดไม่ใช่หรอครับ ตอนนี้เธอมาแล้ว ผมจะประคองคุณไปนั่งที่โซฟาให้สร่างเมาก่อนดีมั้ยครับ?” ด้านหนึ่งลุงชัยสั่งคนใช้ไปยกน้ำแกงสร่างเมา อีกด้านหนึ่งก็ยื่นมือไปประคองเวธัส

ณิชาหันกลับไปรับน้ำแกงสร่างเมาจากคนใช้มา พริบตาเดียวก็ได้ยินเสียงร้องแผ่วเบาดังขึ้นกะทันหัน...

“โอ๊ย!”

ณิชาหันหน้าไปมอง ลุงชัยถูกเวธัสผลักล้มลงไปแล้ว เขานอนอยู่บนพื้น มือข้างขวากุมกระดูกก้นกบเอาไว้ ขณะที่ใบหน้าก็เผยความเจ็บปวด ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเอวกระแทก!

“สร่างเมาอะไร ใครบอกว่าฉันต้องสร่างเมา ฉันไม่ได้เมา!” เวธัสสีหน้าดุร้าย แผดเสียงดังก้อง

คนรับใช้ที่อยู่ในห้องโถงล้วนถูกเขาทำให้สะดุ้งตกใจ เสียงร้องของลุงชัยก็เงียบลงทันที

ณิชาถึงกับสงสัยตาและหูของตัวเอง เธอรีบวิ่งไปประคองลุงชัย แต่วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว เวธัสที่เดิมมีกลิ่นอายเหี้ยมเกรียมทั่วร่าง ก็ยืนมือมาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอ และดึงเธอเอาไปในอ้อมกอดทันที

“คุณมาทำอะไร ท้องอยู่ยังจะวิ่งไปทั่วอีก! ไม่ต้องการลูกแล้วหรอ! เหอะ...ก็ถูก โชคชะตาไม่เคยยุติธรรม ต้องการหรือไม่ต้องการ ไม่ใช่ผมกับคุณที่มีอำนาจตัดสินใจ”

ณิชาไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเขากำลังพูดอะไร จึงคิดเสียว่าเขาพูดจาไร้สาระ

ก็จริง ลมหายใจที่เขาพ่นออกมาเจือไปด้วยกลิ่นหอมอันเข้มข้นของเหล้า ยากที่จะทำให้คนไม่คิดเชื่อมโยงไปว่าเขาเมาอาละวาด

ยิ่งอยู่ใกล้เขา กลิ่นเหล้าก็ยิ่งฉุน เมื่อกลิ่นลอยเข้าจมูกของณิชา ก็ทำให้เธอมีอาการคลื่นไส้ตามปฏิกิริยาของร่างกาย

เธอยื่นมือออกไปอย่างคิดจะผลักเขาออก จะได้อยู่ห่างจากเขาหน่อย ไม่อย่างนั้นจะต้องอ้วกแน่นอน

แต่เวธัสไม่ยอมปล่อยมือ กลับกลายเป็นการยื้อยุดราวกับชักเย่อ

ลุงชัยเห็นการเผชิญหน้าของทั้งสองคนแล้ว ก็หวาดผวาจริงๆ

เขาไม่มีเวลามาสนใจเอวที่ถูกทำให้เคล็ด รีบลุกขึ้นจากพื้นด้วยท่าทางตลกๆ พลางตะโกนเสียงดังด้วยความร้อนรนว่า “คุณชาย คุณมองให้ชัดเจนสิครับว่าคุณกำลังกระชากคุณผู้หญิง! คุณผู้หญิงกำลังท้อง คุณต้องระวังหน่อย ผลักผมไม่เป็นไร แต่อย่าทำให้คุณผู้หญิงล้มนะครับ...”

คุณผู้หญิง?

สติที่ล่องลอยของเวธัสดูเหมือนจะแจ่มใสขึ้นหน่อย เขาจ้องผู้หญิงตรงหน้านิ่งๆ ทันใดนั้นก็ปล่อยเธอออกตามปฏิกิริยาตอบสนองทันที คิ้วที่มีกลิ่นอายเย็นยะเยือกขมวดเล็กน้อย “ณิชา? คุณมาตั้งแต่เมื่อไร”

“...” เมื่อครู่เขาจำเธอไม่ได้?

ที่แท้พูดมาตั้งมากมายเมื่อครู่นี้ ทั้งหมดเป็นคำพูดของคนเมาสินะ...

เขาดื่มเหล้าเขาไปเท่าไรกันแน่เนี่ย?

ณิชาตัดสินใจจะทำให้เขาสร่างเมา เธอยกน้ำแกงสร่างเมาที่คนใช้เอามาให้ไปตรงหน้าเวธัส “ยังจะดื่มเหล้าอีกมั้ย มา ฉันจะดื่มเป็นเพื่อนคุณจนสบายใจ”

สายตาของเวธัสเบนจากใบหน้าเธอไปยังชามที่อยู่ในมือเธอ แววตาคมกริบเย็นชาคล้ายกับพิจารณามองว่าใช่เหล้าหรือไม่

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็รับน้ำแกงสร่างเมาชามนั้นไป และแตะถ้วยที่ริมฝีปากด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

เมื่อเห็นว่าจะต้องดื่ม จมูกโด่งก็ขยับฟุดฟิดสูดดมอยู่สองสามครั้ง ทันใดนั้นก็เขวี้ยงชามลงกับพื้น “คุณนึกว่าผมเมาหรอ ผมแยกรสชาติของเหล้ากับน้ำไม่ออกอย่างนั้นหรอ?”

เสียงชามกระแทกกับพื้นดังเพล้ง เศษกระเบื้องปะปนรวมกับเศษกระเบื้องของโบราณและแจกัน

ณิชาเห็นเวธัสมีสติแล้วถึงได้กล้าเข้าไปใกล้ กลิ่นเหล้าถูกกลิ่นน้ำแกงสร่างเมากลบไปบ้างแล้ว อย่างนั้นก็ไม่ได้เหม็นฉุนขนาดนั้นอีก เธอยังโกรธอยู่ จึงยกปลายเท้าเตะเข้าที่ขาของเขา พลางเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ทำไมถึงดื่มเหล้าเยอะขนาดนี้กัน”

ปลายเท้าเล็กๆถูไปมาที่ขากางเกง ราวกับแมวนุ่มนิ่มตัวหนึ่งข่วน

หลังจากเวธัสสร่างเมา อารมณ์กลับดิ่งยิ่งกว่าเดิม

“วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของคุณแม่ผม” ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เวธัสก็เอ่ยออกมานิ่งๆ

ณิชาตะลึงค้าง

บรรยากาศเข้าสู่สภาพนิ่งเงียบ

เธอทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาไปชั่วขณะ “วันครบรอบวันตาย? ทำไมก่อนหน้านี้คุณไม่บอกฉันแต่แรก ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสาดน้ำแกงสร่างเมาใส่คุณ ฉันเพียงแค่อยากให้คุณมีสติเร็วขึ้น...”

มิน่าจู่ๆอารมณ์เขาถึงได้แปลกขนาดนี้ ที่แท้ก็ถึงวันครบรอบวันตายของแม่

เวธัสแคร์คนในครอบครัวมากมาตลอด และแคร์แม่ผู้ให้กำเนิดเขามากเช่นกัน

ณิชาใจอ่อน หยิบผ้าขนหนูสะอาดมาเช็ดน้ำแกงบนใบหน้าและลำคอให้เขาอย่างละเอียด เมื่ออยู่ใต้แสงไฟ น้ำแกงพวกนั้นเป็นประกายฉ่ำวาว ขับเน้นความสมบูรณ์แบบของรูปทรงบนใบหน้าหล่อเหลาของเขามากขึ้น

เธอเช็ดจากหน้าผากลงไป ตอนที่เพิ่งจะเช็ดลำคอเสร็จ เวธัสก็ยื่นมือมาจับหลังมือเธอกะทันหัน นัยน์ตาเป็นประกาย...

“รับปากผม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะอยู่ข้างกายผม”

“ฉันก็คลอดลูกให้คุณแล้ว ไม่อยู่ข้างกายคุณ ฉันจะยังไปอยู่กับใครได้อีก?” นัยน์ตาสีนิลของณิชาสะท้อนภาพใบหน้าหล่อเหลาของเขา “คุณไปเซ่นไหว้คุณแม่รึยัง ทำไมถึงไม่เรียกฉันไปด้วย”

เวธัสเม้มริมฝีปากบางแน่น เพื่ออำพรางความขมขื่นในทรวงอก

อารมณ์เขาสูญเสียการควบคุม ไม่ได้เพียงเพราะวันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของคุณแม่เท่านั้น ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ...

ผลการตรวจของกณิศออกมาแล้ว