กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 530

ณิชาพักที่คฤหาสน์สนธิไชยหนึ่งคืน เช้าวันรุ่งขึ้นก็เป็นวันที่ควรจะไปฝากครรภ์พอดี เวธัสจึงเลื่อนงานทั้งหมดแล้วไปโรงพยาบาลเอกชนเป็นเพื่อนเธอ

“คุณหมอ ลูกฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”

ณิชากับเวธัสนั่งอยู่ในห้องตรวจของคุณหมอ เพื่อรอฟังคุณหมอประกาศผลการตรวจ

มุมปากเธอโค้งขึ้นน้อยๆ แววตามีความยินดีและเฝ้ารอที่ปิดไม่มิด

พูดความจริงเลยว่า ความจริงแล้ว เธอคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะท้องเร็วขนาดนี้…

แต่ในเมื่อมีลูกแล้ว เธอก็จะไม่เอาออก

สี่ปีก่อนตอนที่เธอท้อง เวธัสไม่ได้อยู่ข้างกาย สี่ปีหลังจากนั้น สามารถมีเขาอยู่สัมผัสประสบการณ์ก่อนท้องและหลังท้องด้วยกัน ก็นับว่าเติมเต็มความเสียใจในตอนแรกให้สมบูรณ์แล้ว

ทว่า สิ่งที่ทำให้ณิชาไม่สบายใจก็คือ สีหน้าที่ค่อยๆหนักอึ้งของคุณหมอหลังจากพลิกอ่านรายงานผลการตรวจจบ

“เด็กมีปัญหาอะไรใช่มั้ยคะ” มุมปากที่โค้งขึ้นของณิชาค่อยๆแข็งค้าง พลางถามอย่างเคร่งเครียด

คุณหมอกางรายงานผลการตรวจออกบนโต๊ะ เหลือบตาขึ้นมอง ไม่ใจแข็งพอที่จะเอ่ย “คุณณิชา ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะเตรียมใจให้พร้อมนะคะ”

เตรียมใจให้พร้อม?

เสียงของณิชาร้อนรนขึ้นมาทันที “สรุปว่ามันยังไงกันแน่ คุณพูดสิ!”

คุณหมอถอนหายใจเสียงยาว ชี้ไปที่รูปและตัวอักษรบนรายงานผลการตรวจ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “จากการตรวจ พวกเราพบว่าตอนนี้คุณตั้งครรภ์นอกมดลูก ดังนั้น…”

“ตั้งครรภ์นอกมดลูก?” ไม่รอให้คุณหมอเอ่ยจบ ณิชาก็เอ่ยขัดคำพูดเขาขึ้นมาทันที ราวกับถูกฟ้าผ่า

เวธัสที่จับมือเธออยู่ใต้โต๊ะก็จับแน่นกว่าเดิม….

“ค่ะ การตั้งครรภ์นอกมดลูกก็คือไข่ที่ได้รับการปฏิสนธิไม่ได้อยู่ในโพรงมดลูก และจะเป็นอันตรายขึ้นเรื่อยๆ ตามพัฒนาการของเด็กที่ค่อยๆเจริญเติบโต และคุณก็ดันตั้งครรภ์เดือนกว่าแล้ว ถ้ายังยื้อไปอีก จะทำให้ท่อนำไข่ปริแตกจนถึงขั้นเป็นอันตรายถึงชีวิต ดังนั้นพวกเราแนะนำให้เอาเด็กออกค่ะ”

“คุณกำลังล้อเล่นอะไรน่ะ?” ณิชาแก้วหูดังวิ้งๆจนแทบจะระเบิด ถลึงตามองรายงานผลการตรวจตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

สองวันมานี้อาการแพ้ท้องของเธอยังรุนแรงอยู่ แต่นั่นล้วนเป็นอาการปกติ ไม่ได้ถึงขั้นอาเจียนหนัก

อีกอย่างเมื่อได้รับการบำรุงจากคุณหมอ ก็ไม่ได้มีสัญญาณของภาวะแท้งคุกคามปรากฏขึ้นอีก…

ตั้งครรภ์นอกมดลูก จะมีสภาพแบบเธอได้ยัง?

“ถ้าหากว่าเป็นการตั้งครรภ์นอกมดลูก เป็นไปไม่ได้ที่พวกคุณจะตรวจไม่พบในตอนที่ตรวจสุขภาพก่อนหน้านี้! คุณโกหกฉันแน่ๆใช่มั้ย” ณิชายืนยันว่าคุณหมอกำลังโกหก เลือดดูเหมือนจะไหลย้อนกลับ จนไม่อาจยอมรับความจริงเช่นนี้ได้

“ฉันไม่ได้โกหกคุณ…”

นัยน์ตาคุณหมอหดวูบทันที ลอบมองเวธัสทางหาตา และโบกมือไปมาด้วยความเกรงกลัว

“โดยปกติแล้วตัวอ่อนของทารกจะมีรูปร่างตอนที่ตั้งครรภ์ 5 อาทิตย์ ช่วงเวลาคุณมาตรวจก่อนหน้านี้ตรงกับเวลานั้นพอดี ดังนั้นพวกเราจึงตรวจไม่พบ ขอโทษด้วยครับ คุณณิชา นี่เป็นความผิดของทางโรงพยาบาลเราค่ะ!”

“เป็นไปไม่ได้…”

เสี้ยวพริบตานั้น ก็ดูเหมือนจะมีมือข้างหนึ่งบีบลำคอของณิชาเอาไว้

ทำไมลูกที่เธอเฝ้ารอถึงได้กลายเป็นการตั้งครรภ์นอกมดลูก?

“คุณกล้ายืนยันมั้ยว่าเป็นการตั้งครรภ์นอกมดลูก?” ริมฝีปากบางของเวธัสเม้มแน่น สายตามีแววดิ้นรนและเจ็บปวดหลายส่วน สุดท้ายก็ตัดสินใจมองคุณหมออย่างเด็ดเดี่ยว

คุณหมอพยักหน้าตัวสั่น “ถูกต้องค่ะ พวกเราตรวจไปหลายครั้ง ผลลัพธ์ล้วนแสดงให้เห็นว่าเป็นการตั้งครรภ์นอกมดลูก…”

การยืนยันประโยคแล้วประโยคเล่า ราวกับห้วงอเวจีขนาดใหญ่ปกคลุมณิชา

เธอสั่นไปทั้งตัว ความยินดีในการมาตรวจครรภ์แต่เดิมมลายหายไป ริมฝีปากขยับ แต่กลับพูดไม่ออกสักคำ เหลือเพียงแค่ภาระอันหนักอึ้งที่ยากจะรับไหวและความสิ้นหวัง…

เวธัสหายใจไม่ออก ความโศกเศร้าและความเสียใจกดทับลงบนหน้าอกเขา เขาเอ่ยถามคุณหมอด้วยน้ำเสียงแหบแห้งราวกับเค้นออกมาจากในลำคอ “วิธีการจัดการคืออะไร”

คุณหมอกลืนน้ำลาย พลางเอ่ยว่า “มีเพียงแค่ผ่าตัดเอาเด็กออกค่ะ ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี”

หยาดน้ำตาของณิชารินไหลไม่หยุดราวกับสร้อยไข่มุกที่ขาดออกจากกัน ทำให้แผงอกของเวธัสเปียกชุ่มเป็นวงกว้าง ความเจ็บปวดเย็นยะเยือกส่งผ่านมาจากหัวใจ อวัยวะภายในทั้งหมดคล้ายกับถูกบดละเอียดขนแทบจะหายใจไม่ออก

…

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น คุณหมอกับนางพยาบาลสองคนก็เดินเข้ามาประกาศว่าสามารถไปผ่าตัดได้แล้ว

เวธัสไปส่งณิชาที่หน้าประตูห้องผ่าตัด

ณิชามองประตูใหญ่ที่เปิดอยู่ตรงหน้าแล้ว เหมือนกับสัตว์ร้ายที่อ้าปากกว้างรอกลืนกินเธอลงไป และเธอก็ดันเป็นฝ่ายเข้าไปเองซะงั้น เธอพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอีก

“จะต้องรับประกันความปลอดภัยของภรรยาผมถ้าหากว่าเธอได้รับบาดเจ็บอะไร คุณคงจะรู้ผลที่จะเกิดขึ้นในภายหลังดีอยู่แล้วนะ? เวธัสเตือนคุณหมอและพยาบาลเสียงเย็น

คุณหมอพยักหน้าตัวสั่นงันงก “คุณเวธัสวางใจได้เลยค่ะ พวกเราใช้การผ่าตัดที่ปราศจากความเจ็บปวด รับประกันว่าจะไม่ทำให้ คุณณิชารู้สึกถึงความเจ็บปวดเกินไป แต่ถึงอย่างไรก็เป็นการผ่าตัดของสูตินรีเวช จึงต้องรบกวนให้คุณรออยู่ที่ข้างนอกได้มั้ยคะ”

ออร่าของผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว ถ้าหากว่าจ้องอยู่ในห้องผ่าตัด เท่ากับว่ามีแรงกดดันกดทับอยู่…

เวธัสจับมือณิชาเอาไว้โดยไม่คลายออกแม้แต่น้อย แม้ว่าณิชาจะยอมรับความจริงที่ต้องเข้าไปผ่าตัดแล้ว แต่ที่น่าแปลกก็คือ ตอนที่เธอจะดึงมือออก เวธัสกลับจับเธอแน่นกว่าเดิม

ณิชาจ้องมองเวธัสที่จับมือตัวเองอยู่ด้วยความประหลาดใจ สะอื้นเอ่ยว่า “ฉันควรจะเข้าไปแล้ว”

“เดี๋ยวก่อน” ทันใดนั้นฝ่ามืออุ่นร้อนของเวธัสก็เปลี่ยนไปลูบบนหน้าท้องเธอ “ผมขอลูบเขาอีกหน่อย”

การเคลื่อนไหวแข็งทื่อราวกับหุ่นยนต์ ลูบบริเวณหน้าท้องไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า

ดูเหมือนว่าถ้าไม่มีใครมารบกวน เขาก็จะลูบมันไปแบบนี้ตลอด…

เสียงร้องไห้ของณิชาแฝงไปด้วยความเศร้าเสียใจ นัยน์ตาไร้ซึ่งความเปล่งประกายเช่นกัน “ได้”

ในไม่ช้าเขาก็จะไม่อยู่แล้ว…

ลูกคนที่สามของเธอ