กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 96

ช่างภาพทึ่งกับท่าจบของทั้งคู่ จึงกดชัตเตอร์รัว ๆ ต่อเนื่องไม่หยุด

บรรยากาศถูกจุดชนวน ในงานจึงครึกครื้นขึ้น

หางตาของเวธัสเหลือบไปเห็นการเคลื่อนไหวของช่างภาพ ใบหน้าที่เย็นชาของเขาจางลงเล็กน้อย และเอนตัวเข้าไปใกล้ณิชามากขึ้น ลมหายใจอุ่น ๆ ก็ได้แทรกเข้าไปในลมหายใจของณิชา

เบาบาง ผสมกับกลิ่นไวน์เล็กน้อย เป็นกลิ่นฮอร์โมนอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา

แก้มณิชาแดงก่ำขึ้น

เพราะที่นี่เป็นห้องงานเลี้ยงที่มีผู้คนมากมาย เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วรีบยืนตรงอย่างรวดเร็ว แล้วคงท่าความเป็นกุลสตรีไว้ จากนั้นก็ผลักเขาออกไปอย่างเสียมารยาท แล้วยิ้มรับกับคำชื่นชม

“คุณเวธัส คุณเต้นได้สุดยอดมาก”

ในอ้อมแขนของเขาสูญเสียบุหงันไปฉับพลัน เวธัสจึงรู้สึกโหวงเหวงเล็กน้อย

ได้ยินคำชื่นชมจากเธอ สีหน้าของเขาจาง ๆ จ้องมองมาทางเธอ

“คุณเองก็เต้นได้ไม่เลว”

ทั้งคู่ต่างชื่นชมกันเองอย่างเกรงใจ ทั้งหมดนี้ยังคงถูกช่างภาพถ่ายไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เมื่อเพลงจบลง ช่างภาพจึงได้เริ่มเปิดดูภาพที่ได้ถ่ายไว้ก่อนหน้านี้ หนึ่งในนั้นมีรูปที่ทั้งคู่โอบกอดประสานตากัน ช่างน่าประทับใจมากจริง ๆ!

จึงอดไม่ได้ที่จะสงสัย ชายหนุ่มหญิงสาวที่เย้ายวนใจเช่นนี้ ไม่ได้เป็นคู่รักจริงเหรอ

……

ณิชากลับมาที่ด้านข้างของชาลี รูม่านตาสีเหลืองอำพันของเธอมืดลงเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะยังคงยิ้ม แต่ก็มีคำเตือนอยู่ในน้ำเสียงของเธอเล็กน้อย

“คุณชาลี ฉันเป็นคนขี้ตกใจง่าย ถ้าครั้งหน้าคุณยังเล่นเกมที่ตื่นเต้นเสียวเช่นนี้อีก กรุณาไปหาคนอื่นนะคะ”

ชาลีขยิบตาให้กับเธอ และถามขึ้นอย่างจริงจัง "เมื่อสักครู่คุณกับเวธัสก็เต้นเข้ากันได้ดีไม่ใช่เหรอ”

ณิชาอยากจะเหอะ ๆ ใส่เขา

ใครอยากจะเต้นรำกับเวธัส

กันญ่าแทบอยาจจะกลืนกินเธอแล้วไม่เห็นเหรอ

ทันทีที่ออกจากสปอตไลต์ ณิชาไม่พูดจาใด ๆ ละตัวเองจากชาลีอย่างเงียบ ๆ และตั้งใจจะเดินออกจากฝูงชน แต่ทว่าเมื่อสักครู่ที่เธอเล่นเปียโนกับเต้นรำนั้น ได้ดึงดูดความสนใจจากผู้คนไม่น้อย 

คุณชายสองสามคนเมื่อเห็นว่าเธอเป็นอิสระแล้ว ก็ได้มะรุมมะตุ้มกันเข้ามาหา หวังว่าจะสามารถได้ร่วมเต้นรำกับเธอ

ณิชาจึงใช้การขอตัวไปเข้าห้องน้ำเป็นข้ออ้าง เพื่อหลีกเลี่ยงการตอแยของคนเหล่านี้

ความจริงแล้วมีชายหนุ่มบางคนที่เธอคุ้นหน้าดี ล้วนเป็นแขกประจำในงานเลี้ยงหลายปีก่อน และก็ใช่ว่าพวกเขาอยากจะเต้นรำกับเธอจริง ๆ บางทีอาจจะซ่อนความคิดสกปรกอย่างอื่นไว้ก็ได้

ณิชาไม่อยากจะเสียเวลาไปสนใจพวกเขา

…….

เช่นกัน ความกังวลของกันญ่าได้ดุเดือดถึงขีดสุด

ท่าจบของเวธัสกับณิชาเมื่อสักครู่นั้นเข้ากันได้ดีมาก…….

ถึงแม้ณิชาตอนแรกจะตามเวธัสไม่ทันก็ตาม แต่เพียงครู่เดียวก็สามารถหาจังหวะได้

เธอดึงชายเสื้อของเวธัส พยายามให้เวธัสให้ข่าวเชิงลบเกี่ยวกับณิชา “คุณเวธัส เมื่อสักครู่ทำไมคุณต้องเต้นรำกับณิชาด้วย หรือว่าคุณลืมไปแล้วเหรอว่าณิชาเธอเป็นเพียงผู้หญิงต่ำที่ผ่านมือชายนับไม่ถ้วน อีกอย่างเธอเพิ่งจะคลอดลูกชายให้คนอื่นมาหมาด ๆ นะ!

ทันใดนั้น เสียงของเธอได้ดึงดูดแขกเหรื่อหลายคน ให้หันมามองทางนี้

เวธัสเลิกคิ้ว ชาลีตอนนั้นผลักมา หรือว่าคุณจะไม่รับ

คนที่มุงดูยิ่งอยู่ก็ยิ่งมากขึ้น

ถึงแม้เขาจะไม่สนใจคำซุบซิบนินทา แต่ก็ไม่ต้องการให้เรื่องส่วนตัวไปเป็นเรื่องตลกขี้ปากชาวบ้าน

นัยน์ตาของเขาขรึมขึ้น ประกายความไม่พอใจเล็กน้อย

“กันญ่า พักนี้การกระทำของคุณค่อนข้างไม่น่ารักเอาเสียเลย”

กันญ่าในความทรงจำของเขา สง่างาม รู้จักวางตัว สามารถเป็นนายหญิงที่ดีได้

ซึ่งไม่ใช่แบบตอนนนี้……. รุนแรงกับคนรับใช้ คำพูดคำจาเต็มไปด้วยคำโกหก แม้กระทั่งตั้งคำถามกับเขาโดยไม่คำนึงถึงความเหมาะสมของสถานที่

“ฉัน……”

“คุณสงบสติอารมณ์สักหน่อย ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อน” เวธัสพูดจบ ก็หันหลังจากไปโดยไม่ยอมหยุด

นัยน์ตาของชายหนุ่มเปล่งประกายแสงแล้วพยักหน้ารัว ๆ “ครับ ผู้นำตระกูลรังสิกุลตอนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณพ่อของผม ผมรู้ว่าตอนนี้คุณคือคู่หมั้นของเวธัส แต่ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะครับ เพียงแค่อยากจะเป็นเพื่อนกับคุณก็เท่านั้น”

“นามบัตรฉันจะรับไว้” กันญ่ายิ้ม ความจริงแล้วไม่ได้นำเขามาใส่ใจเลยด้วยซ้ำ

ตระกูลรังสิกุลนั้นเก่งกาจก็จริง แต่อย่างไรเตชินท์ก็ไม่ใช่ทายาทสืบทอดโดยตรง 

จะไปเทียบกับเวธัสได้อย่างไร

“อย่างนั้นครั้งหน้าหากมีโอกาส จะนัดคุณออกมาดื่มกาแฟด้วยกันได้ไหมครับ” เตชินท์กล่าวถามด้วยความตื่นเต้น

กันญ่าพยักหน้ารับเบา ๆ แล้วมองรอบ ๆ อีกครั้ง แต่กลับมองไม่เห็นเวธัสแล้ว!

หงุดหงิดชะมัด เป็นเพราะคนที่ชื่อเตชินท์แท้ ๆ เลย                  

……

ในห้องน้ำ เนื่องจากงานเลี้ยงเพิ่งเริ่มขึ้น สาว ๆ ส่วนใหญ่ก็กำลังเต้นรำกับหนุ่ม ๆ ที่ถูกชะตา เวลานี้จึงเงียบสนิท

ณิชานั่งอยู่ในห้องข้าง ๆ คนเดียว

รองเท้าส้นสูงที่เหยียบลงพื้นดังลอยจากระยะไกลมาสู่ใกล้

“มะนาว เธออย่าได้คิดมากนะ คนที่ฐานภพรักมีเพียงเธอคนเดียว” เสียงปลอบใจของ เดือนดังลอยมา

จากนั้นมะนาวก็ได้ตอบกลับ “แม่คะ หนูทราบค่ะ แต่ว่าหนูเห็นสายตาของฐานภพที่ไม่ละไปจากณิชาเลย หนูไม่รู้จริง ๆ ค่ะว่าควรจะทำอย่างไรดี”

“พี่สะใภ้อย่าคิดมากนะคะ” แพรรีบกล่าวต่อ “ณิชาผู้หญิงคนนั้นจะมาเทียบกับพี่ได้อย่างไร ชุดราตรีบนตัวของเธอ ฉันเคยเห็นในนิตยสารก่อนหน้านี้ เป็นชุดหรูหราที่ต้องสั่งตัดราคาเป็นล้าน เธอล้มละลายแล้ว เอาเงินที่ไหนมาซื้อชุดราตรี จะต้องไปนอนกับคนอื่นเพื่อแลกมาอย่างแน่นอน”

“ใช่ รองเท้าที่ถูกคนอื่นใส่เล่นจนเปื่อยแบบนี้ แม่ไม่มีทางให้ฐานภพขอเธอแต่งเข้าบ้านอย่างแน่นอน……”

มะนาวได้ยินว่าที่แม่สามีกับน้องสามีพูดแบบนี้ ในใจจึงค่อยรู้สึกโล่งขึ้น

ขอเพียงพวกเขาอยู่ข้างเธอ ก็ไม่ต้องกลัวว่าฐานภพจะไปหาณิชาอีก……

อีกอย่างในท้องของเธอยังตั้งท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของฐานภพด้วย

วินาทีที่เงยหน้าขึ้น กลับเห็นมองเห็นร่างที่คุ้นเคยผ่านกระจกที่อยู่ตรงหน้าเธอ สีหน้าของเธอตกตะลึง แล้วก็หันกลับไปดู พอดีเข้ากับที่ณิชาเดินออกมาจากห้องห้าง ๆ!