ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 84

ณัฐนันท์กลับมาถึงห้องตอนเกือบสี่ทุ่มอาบน้ำเสร็จเขาก็นอนคิดทบทวนเรื่องราวในวันนี้ เอาไงดีนะ จะง้อพัลลภายังไงดี จะแก้ตัวแบบไหนเธอถึงจะยอมยกโทษให้เขา นึกหาเหตุผลไม่ออกว่าจะพูดยังไงดี เธอถึงจะยอมเชื่อ คนเพิ่งได้กัน เขาคงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆหรอกยังไงก็ต้องง้อเธอกลับมาให้ได้ คิดยังไงก็คิดไม่ตก

“เฮ้อ นอนก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ว่าจะทำยังไงดี”

คิดมากๆก็ปวดหัว นาทีนี้คงต้องนอนพักผ่อนเอาแรงก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ เผื่อจะคิดเหตุผลดีดีไปบอกกับเธอได้

จวบจนกระทั่งแปดโมงเช้าของวันถัดมา ณัฐนันท์ถึงรู้สึกตัวตื่น เขาบิดกายอย่างเกียจคร้านบนเตียงนอนขนาดห้าฟุต ขาพาดหมอนข้างบนเตียงอย่างคุ้นเคยเวลานอนชอบกอดก่ายหมอนเอาไว้

เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ทำให้เขาหลับสบาย เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จไว้ข้างเตียงมาดู มีข้อความเข้าจากติณณภพและพริมา เขาเลือกอ่านข้อความของพริมาก่อน เธอส่งสติกเกอร์ตอบรับรายละเอียดการจองตั๋วไปสิงคโปร์ของเขามาพร้อมนัดหมายเวลาคร่าวๆ เขาอ่านแล้วส่งสติกเกอร์กลับไป หลังจากนั้นกดเข้าไปดูข้อความของติณณภพ

ตี๋หล่อ : ไอ้นัทมึงไปทำอะไรให้น้องเพิร์ลเศร้าหรือเปล่า

ตี๋หล่อ : ส่งรูป เป็นภาพแคปเจอร์หน้าจอสเตตัสเฟซบุ๊กของเพิร์ลคนโปรดมาให้เขาดู

ณัฐนันท์ขมวดคิ้วตายห่า ดราม่ากว่าเดิมอีก เอาไงดีวะ ณัฐนันท์พิมพ์ตอบไป

Nut : ก็เมื่อวานน่ะสิ หลังแยกจากเพิร์ลกูไปรับปริม เพิร์ลดันมาเจอ

‘เชี่ย’ ติณณภพอ่านข้อความแล้วสบถออกมา ไม่พงไม่พิมพ์มันแล้ว ติณณภพกดสายโทรออกหาเพื่อน

“มึงว่าไงนะนัท ส่งน้องเพิร์ลเสร็จแล้วมึงไปกับพี่ปริมแล้วน้องเพิร์ลมาเจอเนี่ยนะ”

ติณณภพถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“เออดิ”

ณัฐนันท์ยอมเล่าให้ฟังเพราะต้องการปรึกษา

“ไอ้ห่าเอ้ย แล้วเพิร์ลทำยังไง”

ณัฐนันท์ถอนหายใจอย่างกลุ้มๆ

“เขาถามว่าปริมเป็นใครกูตอบไม่ถูกเลยแกล้งโมโหกลบเกลื่อน”

“ไอ้เลว”

ติณณภพสรรเสริญเพื่อน

“เลวก็เพื่อนมึงไหมล่ะ”

ติณณภพถอนหายใจเครียดแทน

“แล้วมึงจะเอายังไงสรุปจะควบสอง จะเอาทั้งเพิร์ลเอาทั้งพี่ปริมเหรอ”

สงสารน้องเพิร์ลฉิบหาย

“มึงอย่าเพิ่งถามอะไรกูเลย ช่วยกูคิดดิ๊ว่าจะง้อเพิร์ลยังไงดี”

ที่ไม่ตอบเพราะยังตอบไม่ได้ กับพัลลภาก็คนโปรดไหมวะ ของเพิ่งได้มาใครจะยอมปล่อยไปง่ายๆ เห็นแบบนี้เขาก็เป็นคนดีอยู่ พัลลภาก็ใช่ว่าจะแย่ น่ารักซะขนาดนั้น เธอเป็นของเขาแล้วด้วย จะให้ปล่อยไปเลยคงไม่ได้

ส่วนพริมาเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยจะให้เลิกก็คบมาตั้งสี่ปีแล้ว และที่สำคัญเธอไม่ได้ห้ามเขามีคนอื่นนี่ เพราะฉะนั้นนาทีนี้ต้องง้อพัลลภาก่อน

“โอ๊ย ง้อผู้หญิงเนี่ยนะ ถามกูแล้วกูจะรู้ไหม”

ณัฐนันท์มองคนที่ตาบวมใต้ตาคล้ำ แล้วรู้สึกผิดขึ้นมาทันที นึกด่าตัวเองในใจว่าทำเลวโมโหกลบเกลื่อนปิดเครื่องหนีเธอ ดูสิ น่าจะร้องไห้หนักมาก

“พี่นัทมาทำไมคะ”

น้ำเสียงหมางเมิน เขาจะมาทำไมในเมื่อ เมื่อวานเธอพยายามจะเรียกเขาแต่เขาก็เดินหนี ปล่อยให้เธอยืนร้องไห้อยู่คนเดียว

“คนดี พี่ขอเข้าไปคุยข้างในได้ไหม”

น้ำเสียงออดอ้อนสายตาอ้อนวอนของเขา เธอไม่อยากจะมองไม่อยากจะใจอ่อน แต่ในใจตอนนี้มันดีใจที่เขามาหา สุดท้ายเธอก็ยอมเปิดประตูให้เขาเข้ามาในบ้านจนได้

ณัฐนันท์มองตามหลังคนที่เดินนำเขาเข้าบ้านแล้วลอบผ่อนลมหายใจ เอาวะ น่าจะพอง้อได้ อย่างน้อยก็ได้เข้าบ้านแล้ว

เขามองสำรวจบ้านของเธอ บ้านขนาดสามห้องนอนไม่ได้ใหญ่นัก เหมาะกับการอยู่สองคนพี่น้อง

บ้านของเธอเรียบร้อยข้าวของเป็นระเบียบ บ้านดูเรียบร้อยเหมือนเจ้าของ เขานั่งลงบนโซฟารับแขกเมื่อเธอบอกว่าจะไปเอาน้ำมาให้ รอไม่นานเธอก็เดินกลับมาพร้อมกับน้ำเย็นๆหนึ่งแก้ว

“น้ำค่ะ”

ณัฐนันท์เอื้อมมือไปรับน้ำมาจากเธอก่อนที่เธอจะวางลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา ถือโอกาสกอบกุมมือของเธอไว้ เธอชักมือออก ท่าทางจะยังโกรธอยู่ ไม่เป็นไรยังไงวันนี้ก็ต้องง้อให้ได้

“ที่รักครับพี่มาง้อ ซื้อกุหลาบมาให้ด้วยนะ มันเหมาะกับเพิร์ลมากเลยเพิร์ลชอบไหมคะคนดี”

ถ้อยคำออดอ้อนน้ำเสียงอ่อนหวานที่รู้ว่าเธอมักจะแพ้ถูกนำออกมาใช้ เขาขยับเข้าไปหาแล้วยื่นกุหลาบแดงช่อใหญ่ให้เธอ

พัลลภามองกุหลาบในมือเขาแล้วน้ำตาไหลออกมา มันกึ่งๆระหว่างโกรธเสียใจ และ อยากจะซบหน้าลงร้องไห้กับอกของเขา ให้เขาปลอบเธอว่าเรื่องเมื่อวานมันไม่มีอะไร