ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 86

จะว่าเอาแต่ใจก็ได้ แต่ตอนนี้อยากกอดร่างนุ่มนิ่มนี่อีกสักหน่อย คิดถึงคนโปรดของเขาจะแย่

แค่คำพูดธรรมดาเธอก็พร้อมจะใจอ่อนให้เขาแล้ว นี่เล่นมาทั้ง คนดี ที่รัก และน้ำเสียงออดอ้อนอีก ใครจะไปไหว สุดท้ายพัลลภาเลยยอมโทรไปฝากพี่เพ็ญซื้อของที่อยากกิน อีกหลายรายการ เพื่อจะยื้อเวลาให้ได้อยู่กับเขาสองคนนานๆไปอีกสักชั่วโมง

พอเธอวางสายจากแม่บ้าน

ณัฐนันท์ก็ช้อนอุ้มคนน่ารักเข้ามาหาและจูบแบบที่อยากจูบ กอดแบบที่อยากกอด และทำอะไรแบบที่อยากจะทำ จนเธอตัวอ่อนตามใจที่อ่อนไปก่อนหน้านั้นแล้ว เมื่อบอกความคิดถึงให้แก่กันจนพอใจแล้ว พัลลภาก็เดินออกมาส่งเขาที่หน้าบ้าน เธอเพิ่งสังเกตว่า รถที่เขาขับมาไม่ใช่รถที่ใช้อยู่ทุกวัน แต่เป็นรถคันอื่น

“พี่นัทคะรถพี่นัทไปไหนคะ”

ณัฐนันท์อึ้งไปเมื่อได้ยินคำถาม ลืมไปเลยว่าเธออาจจะสงสัยเมื่อเห็นเขาใช้รถคันอื่น

“เอ่อคือ พอดีประกันจะหมดน่ะค่ะ พี่เลยเอาไปเข้าอู่ทำสี”

ตอบไปแล้วก็กังวลถึงความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้น นี่สินะที่เคยได้ยินว่าคนเราเมื่อโกหกเรื่องแรก ก็จะมีเรื่องที่สองที่สามให้โกหกอีก รู้สึกอึดอัดใจที่ต้องโกหกอีกแล้ว แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เพราะถ้าเลือกที่จะปิดบังเรื่องพริมา ก็คงต้องมีหลายเรื่องให้โกหกอีก

“แล้วนี่รถใครคะ”

พัลลภามองแคมรี่สีทองที่จอดอยู่

“รถที่บ้านครับพี่ไปเอารถที่บ้านมาใช้ พอดีคันนี้จอดอยู่เฉยๆไม่มีใครใช้พี่เลยเอามาขับก่อน”

พัลลภาพยักหน้าไม่ได้สงสัยอะไร ตอนนี้เธอสบายใจแล้ว เขาก็ดูแคร์เธอมาก และเธอรักเขา ไม่ว่าจะยังไง เธอจะให้โอกาสเขาได้ปรับปรุงตัว เข้าใจได้ว่าความรักคงต้องรู้จักให้อภัย และเชื่อใจกัน

“ค่ะ พี่นัทขับรถดีดีนะคะเดี๋ยวพรุ่งนี้เพิร์ลไปหาที่ร้านนะ”

ณัฐนันท์วางมือลงบนศีรษะของเธอ

“ครับผม วันนี้พักผ่อนนะครับ พรุ่งนี้เจอกันนะ”

พัลลภายิ้มกว้างให้เขา ณัฐนันท์มองรอยยิ้มกว้างของเธอแล้วเหลือบตาดูโดยรอบว่ามีใครอยู่แถวนี้ไหม ก่อนจะก้มลงหอมที่แก้มของเธออีกครั้ง

“ไปนะคนดี เดี๋ยวโทรหานะ”

พัลลภายิ้มกว้าง ใจที่เคยเหี่ยวกลับมาพองฟูอีกครั้ง

บทที่ 29

วันถัดมาพัลลภาก็มาหาเขาที่ร้านกาแฟสาขาหน้ามอ ณัฐนันท์ส่งยิ้มกว้างออกมาทันที ที่เห็นคนที่เดินเข้ามาในร้าน

“วันนี้เพิร์ลสวยจังเลยค่ะ”

เขามองคนที่ใส่ชุดกระโปรงเข้าเซ็ทกันดูน่ารักและเข้ากับเธอมาก

“ขอบคุณค่ะ พี่นัทก็หล่อมาก”

ณัฐนันท์ยิ้มมุมปาก ขยิบตานิดๆ

“รู้ตัวครับ”

พัลลภาหลุดขำให้กับคนที่ตอบแบบหลงตัวเอง แต่โคตรน่ารัก

“เพิร์ลไปนั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ให้เด็กเอาชาเขียวหวานน้อยกับบานอฟฟี่ไปให้ทาน พี่ขอเช็กสต๊อกแป๊บเดียว เสร็จแล้วเราค่อยไปหาอะไรกินกัน”

พัลลภาพยักหน้ารับแล้วเดินไปนั่งรอที่มุมหนึ่งของร้าน เธอนั่งมองคนที่ก้มหน้าก้มตาเช็กของในร้านอย่างตั้งใจแล้วต้องยิ้มออกมา แอบเห็นว่ามีสาวๆแอบมองเขา บอกตัวเองว่าอย่าไปสนใจมาก สายตาของเขาไม่ได้มองใคร มีแค่เธอเท่านั้น เธอไม่จำเป็นต้องหึง

“รอนานไหมครับ”

ณัฐนันท์เหลือบตาดูลูกค้าโต๊ะข้างๆที่แอบมองคนโปรดของเขา อดหงุดหงิดไม่ได้แต่ก็บอกตัวเองว่าอย่าไปสนใจ ได้แค่ดูเท่านั้นแหละ เพราะเธอเป็นของเขา

“ไม่นานค่ะ พี่นัทเสร็จงานแล้วเหรอคะ”

ณัฐนันท์พยักหน้า มองคนที่ตักบานอฟฟี่เข้าปากอย่างเอ็นดู

“ใช่ครับ เราไปกันเลยไหม เพิร์ลหิวหรือยัง เดี๋ยวไปหาอะไรกินกันนะ”

เขาหยิบกระดาษมาเช็ดมุมปากที่เลอะช็อกโกแลตออกให้เธอ

พัลลภามองสบตาผู้หญิงเหล่านั้นแล้วยิ้มมุมปาก อย่างต้องการให้รู้ว่าเขาเป็นของเธอคนเดียว

เมื่อถึงตลาดหลังมอ ณัฐนันท์เป็นฝ่ายนั่งจองโต๊ะ ให้พัลลภาไปเลือกซื้อของที่อยากทาน จนกระทั่งเธอเดินกลับมาเขาจึงเป็นฝ่ายไปซื้อของตัวเอง

เมื่อเขาเดินกลับมาที่โต๊ะก็พบว่า พัลลภากำลังคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง แจกยิ้มสดใสให้ผู้ชายคนนั้นอย่างเต็มที่ แอบตาเขม่นนิดนึงเมื่อเห็นรอยยิ้มที่เธอมอบให้ผู้ชายคนอื่น

ไอ้ชายหนุ่มผมยาวคนนั้นเหลือบมามองเขาก่อนจะหันไปยิ้มให้เธอแล้วโยกหัวเธอเบาๆ

“พี่ไปก่อนนะ เอาไว้จะโทรหา”

พัลลภาส่งยิ้มสดใสตอบกลับไป

“ค่ะพี่หนึ่ง ไว้เจอกันค่ะ”

ณัฐนันท์วางชามบะหมี่ไข่ลงตรงหน้าของเธอ แล้วถามเสียงเข้ม

“ใคร”

พัลลภาเลิกคิ้วเงยหน้ามามองเขา แล้วยิ้มออกมา

“พี่หนึ่งค่ะ พี่รหัสเพิร์ลเอง”

พี่รหัสอะไรส่งยิ้มหวานฉ่ำจับหัวโยกกันแบบนั้น มันเกินคำว่าพี่รหัสไปไหม รู้สึกไม่ค่อยพอใจ เขามันคนขี้หวง

“เพิร์ลกินน้ำอะไรพี่ไปซื้อให้”

สีหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ มีเพียงแววตาขุ่นเคืองเท่านั้นที่บอกว่าเขารู้สึกอะไร

“น้ำเปล่าค่ะ”

พัลลภายังคงส่งยิ้มให้เขา แปลกใจว่าทำไมเขาดูอารมณ์ไม่ค่อยดี หรือจะหึง