ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 87

ไปไม่นานณัฐนันท์ก็กลับมาพร้อมน้ำเปล่าสองขวด เขาหมุนฝาขวดเสียบหลอดแล้วยื่นให้เธอ ส่วนตัวเขาเองเปิดฝาแล้วยกดื่มเลย หลังจากนั้นเขาก็จัดการกับอาหารตรงหน้าไปเงียบๆ

“พี่นัทดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนะคะ”

ไม่เชิงเป็นคำถาม แต่ก็ไม่ใช่ประโยคบอกเล่า

“เปล่านี่”

ปลายเสียงสูงเล็กน้อย แล้วก้มหน้าก้มตาโซ้ยบะหมี่ในชามต่อ

“พี่หนึ่งเขาชวนไปออกค่ายค่ะ ก่อนเปิดเทอมพี่ๆ ที่คณะเขาจะไปสร้างห้องสมุดให้โรงเรียนที่กาญจนบุรี เขาเลยชวนไปด้วย”

ณัฐนันท์เงยหน้ามามองเธอ

“แล้วจะไปเหรอ”

เขาเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม

“ค่ะ เพิร์ลว่าจะไป ค้างหนึ่งคืนก็กลับค่ะ”

“ที่คณะมีแต่ผู้ชาย จะไปค้างคืนกับเขาเนี่ยนะ ไม่เอาพี่ไม่ให้ไป หวง”

นี่คือคิดอะไรผู้ชายเป็นขโยง ไม่ได้มองดูเลยว่าตัวเองก็เคยพาเธอไปค้างต่างจังหวัดกับผู้ชายตั้งหกคนมาแล้ว

“ว่าจะชวนส้มไปด้วยค่ะ”

พัลลภานิ่งไปสักพัก ก่อนจะเอ่ยปากชวนเขา

“พี่นัทไปกับเพิร์ลไหมคะ”

เขามองหน้าเธออีกครั้ง

“ไปได้เหรอ พี่ไม่ได้อยู่สถาปัตย์”

พัลลภายิ้มกว้าง

“เขยหรือสะใภ้เขาก็ให้ไปได้นะคะ”

พูดจบก็ก้มหน้า ซ่อนรอยยิ้มเขินอาย แต่หน้าเนียนๆก็ขึ้นสีระเรื่อน่าเอ็นดู ณัฐนันท์มองภาพนั้นแล้วมุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย

“ไปวันไหนบอกวันพี่อีกที พี่จะดูตารางว่าติดอะไรไหม”

พูดจบก็ก้มหน้ากินบะหมี่ต่อแต่แววตายิ้มได้

“ค่ะ เดี๋ยวเพิร์ลส่งกำหนดการให้ดู”

พัลลภายิ้มกว้างแล้วตักอาหารเข้าปากดีใจที่เขาไม่ได้ปฏิเสธว่าเป็นเขยคณะ

“ผัดไทย อร่อยหรือเปล่า”

ณัฐนันท์มองอาหารในจานของเธอแล้วถามออกมา

“อร่อยค่ะ พี่นัทชิมไหม”

ณัฐนันท์พยักหน้า

“ขอชิมหน่อยครับ”

พัลลภายื่นช้อนไปทางเขา เป็นทำนองว่าให้เขาลองชิมได้เลย

“ป้อนหน่อยสิ”

สีหน้าออดอ้อน แววตาที่มีแต่ความละมุนส่งมาให้เธอ พัลลภาอมยิ้มม้วนเส้นผัดไทยแล้วยื่นเข้าหาเขา ณัฐนันท์ก็อ้าปากรับโดยดี

“อร่อยไหมคะ”

พัลลภาฉีกยิ้มกว้างณัฐนันท์พยักหน้ารับ

“อร่อยครับ เพิร์ลป้อนก็ต้องอร่อยอยู่แล้วสิ”

พัลลภายิ้มกว้างเมื่อเขาตอบแบบนั้น เธอม้วนเส้นคำใหม่แล้วยื่นไปให้เขา

“เล่นป้อนแต่พี่แล้วจะอิ่มเหรอครับ เพิร์ลกินบ้างสิ เดี๋ยวไม่อิ่ม"

ณัฐนันท์หัวเราะเสียงดัง เมื่อเธอบอกว่าเขาลามก แถมแก้มก็เปลี่ยนสีเร็วมาก

“ลามกตรงไหนพูดจริงทั้งนั้น นอนก็นอนเฉยๆยังบ่นว่าเหนื่อยอีก พี่เป็นคนออกแรงยังไม่เห็นจะบ่นเลยสักคำ”

พัลลภากัดปากแน่นเขินไม่ไหว แต่ส่วนลึกคือรู้สึกดีที่ได้พูดอะไรแบบนี้กัน

เพราะมันคือความสนิทสนมที่มากกว่าคำว่าแฟน

“แล้วหายดีหรือยัง ตรงนั้นยังเจ็บอยู่ไหม”

เขาลดเสียงให้เบาลง และถามอย่างเป็นห่วง มองดูคนเขินที่เขี่ยผัดไทยในจานเล่น

“ดีขึ้นค่ะ”

เธอหลบสายตาแล้วก้มลงมองอาหารในจาน ก่อนจะม้วนเส้นยื่นมาตรงหน้าเขา

“อีกคำไหมคะ”

“จะอิ่มแล้วครับ ช่วยกินคำสุดท้ายแล้วนะ”

เขาอ้าปากรับไป มองดูสาวน้อยตรงหน้าอย่างพิจารณา

พัลลภาเป็นคนน่ารักดูน่าเอ็นดู เธอไร้เดียงสาทั้งหน้าตาและนิสัย เดาได้เลยว่าพ่อแม่น่าจะเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน หลายๆอย่างเธอไม่ทันเขาด้วยซ้ำ เป็นคนไม่มีเหลี่ยมรู้สึกยังไงก็แสดงออกมา ไม่มีจริตมารยา อยู่ด้วยแล้วสบายใจ

ใจหนึ่งก็นึกสงสารว่าไม่น่ามาชอบคนแบบเขาเลย เขาไม่ใช่คนดีนัก แต่ก็ไม่ใช่คนเลวถึงขนาดที่จะใจจืดใจดำทำให้ผู้หญิงเสียใจเล่น

กับพัลลภามันไม่ใช่การหลอกฟันเพราะเขาก็ไม่ได้คิดจะฟันแล้วทิ้ง ยิ่งพอรู้จักกันมากขึ้น เขายิ่งพยายามจะรักษาน้ำใจของเธอเพราะไม่อยากให้เสียใจ

แต่เขาก็มีความเป็นเขา มีตัวตนที่เป็นตัวเอง มีโลกส่วนตัวที่ยังไม่พร้อมเปิดรับใคร อยู่ได้โดยที่ไม่ต้องมีแฟน จะให้รายงานตัววันละสามเวลา คุยโทรศัพท์ยาวๆทุกคืน ต้องคอยไปหาไปรับไปส่ง เขาไม่ได้อยากทำขนาดนั้น

เพราะที่ผ่านมาก็อยู่คนเดียวมาตลอด แค่เรียน ดูแลร้านช่วยพี่สาว ไปดูธุรกิจของที่บ้านช่วยป๊าบ้างทำงานอดิเรกเรื่องซื้อขายรถยนต์มือสอง เที่ยวกับเพื่อน

แค่นี้เวลาก็หมดแล้ว เวลาเหนื่อยอยากอยู่เงียบๆคนเดียวแล้วก็นอนนิ่งๆ

นิสัยแบบเขาคือไม่พร้อมจะใช้คำว่าแฟนกับใคร แต่เขาพอจะดูออกว่าในโลกของพัลลภา ความต้องการของเธอคือต้องการคนที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน โทรคุยกัน กินข้าวกัน ซึ่งเขายังนึกไม่ออกจริงๆว่าตรงกลางระหว่างกันมันคือตรงไหน