ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 92

“พี่นัทขาเพิร์ลอยากไปนั่งรถเล่น อยากอยู่กับพี่นัทนานๆ พาเพิร์ลไปนะคะ”

ณัฐนันท์ยิ้มกว้างอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อเธออ้อนเขา นี่เขาแพ้คนขี้อ้อนจริงๆเหรอวะเนี่ย พยายามแล้วที่จะไม่ยิ้ม แต่ก็ยิ้มออกมาจนได้

“ครับเดี๋ยวพี่พาไปนั่งรถเล่นนะ อ้อนขนาดนี้ต้องพาไปอยู่แล้ว นั่งดีๆเร็วคนเก่ง”

ณัฐนันท์ตบหลังมือเธอเบาๆ เป็นสัญญาณว่าให้นั่งดีดี กลัวจะเผลอพาคนขี้อ้อนเลี้ยวเข้าม่านรูดเสียก่อน ใช้เวลาไม่นานณัฐนันท์ก็พาเธอขับรถมาที่บึงน้ำไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย มีคู่รักนักศึกษามาจอดรถชมวิวกันหลายคู่

จริงๆวิวคงไม่สำคัญเพราะมืดขนาดนี้จะเห็นอะไร สำคัญคือบรรยากาศต่างหาก แสงไฟจากเสาไฟที่ให้แสงสว่างสีนวลตา ส่องเข้ามาในรถ พอให้ได้เห็นหน้ากัน ณัฐนันท์เอื้อมมือไปเปิดเพลงในรถยนต์ เสียงเพลงรักหวานซึ้งดังออกมา

“เพิร์ลชอบฟังเพลงแนวนี้เหรอ”

เพลงของคนมีความรัก

“ค่ะ เพิ่งชอบฟัง”

เธอยิ้มเขินๆ เขาจะรู้บ้างไหมว่าที่เธอชอบฟังเพลงพวกนี้ เป็นเพราะเขา

“มีความรักเหรอเราน่ะ”

ณัฐนันท์แกล้งแหย่เธอเล่น รู้ดีว่าเธอน่ะชอบฟังเพลงพวกนี้เพราะใคร

“ใช่ค่ะ รักพี่นัท”

พัลลภาข่มความเขินอาย ปลดเข็มขัดออกแล้วโน้มตัวเข้าไปกอดเขาเอาไว้ พรุ่งนี้เธอจะไม่อยู่แล้ว เธออยากจะใช้เวลาสวีทกับเขาบ้างแบบที่คู่รักควรจะทำ จะไม่ได้เจอกันอีกหลายวันเลย

ช่วงที่ผ่านมาแม้จะไม่ได้เจอก็ยังอยู่ใกล้ๆ แต่นี่ห่างกันเป็นร้อยกิโลคิดถึงยังไงก็คงจะมาหาลำบาก

“ทำไมขี้อ้อนแบบนี้ล่ะคะ”

ณัฐนันท์รับร่างที่โผแทบจะข้ามเบาะมาหาเขา เขาโอบมือไปกอดเธอเอาไว้ ก้มลงสูดกลิ่นหอมจากผมนุ่มสลวย กลิ่นที่เขาคุ้นเคย

พัลลภายิ้มกว้างกับอกของเขา เมื่อได้ยินคำพูดคะขาเอาใจ ใจมันก็พองคับอก

“อ้อนพี่นัทคนเดียว”

เธอพึมพำกับอกของเขา

“น่ารักจัง ขยับมานั่งตรงนี้มา”

ณัฐนันท์กระซิบข้างหูของเธอแล้วดึงคนตัวเล็กข้ามเบาะมานั่งบนตักในท่าล่อแหลมเขาถอยเบาะไปด้านหลังให้พื้นที่ตรงช่วงขากว้างขึ้น แล้วเอื้อมมือไปปลดตะขอบราของเธอออก

อีกมือก็ช้อนเข้าไปในกระโปรงสั้นที่เอื้ออำนวยให้ทำอะไรต่อมิอะไรง่ายดายไปเสียหมด เขากอบกุมสะโพกกลมของเธอเอาไว้ แล้วบีบเบาๆนิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปในแพนตี้ตัวเล็ก

จมูกซุกอยู่ที่ซอกคอขาว ขบเม้มเบาๆ พอให้เกิดความเสียวซ่านแต่ระวังไม่ให้เป็นรอย

“อื้อ พี่นัทขา เสียว”

ณัฐนันท์จุดยิ้มมุมปากให้คนที่เปล่งคำว่าเสียวออกมา แต่ก่อนกว่าจะพูดได้แต่ละครั้ง ขอให้พูดแล้วขอให้พูดอีกก็ไม่ยอมพูด จะว่าไปคงไม่ใช่แค่เขาคนเดียวหรอกที่ต้องปรับตัว เธอก็ด้วยเช่นกัน

“เพิร์ลจูบพี่ที”

ณัฐนันท์อยากให้เธอจูบเขา มือเรียวลูบไปตามแผ่นหลังเนียน อีกมือกอบกุมก้นแล้วบีบหนักๆ หลายครั้งที่มือของเขาสะกิดถูไถไปตามร่องรักที่เปียกชื้นพัลลภากัดปากข่มกลั้นเสียงครางเอาไว้

เมื่อเขาบอกให้จูบ เธอก็ทำตามที่เขาร้องขอ จูบอ่อนหวานที่เงอะงะในช่วงแรก ก็ค่อยๆทำได้ดีขึ้น จูบของลูกศิษย์ตัวขาวทำเอาณัฐนันท์แข็งจนปวดไปหมด

“เก่งจัง เพิร์ลของพี่จูบเก่งแล้วนะ”

เมื่อได้รับคำชมพัลลภาก็ดูเหมือนจะมีกำลังใจ ตั้งอกตั้งใจจูบเขาในทุกลีลาที่เขาเคยสอน

“อื้อ พี่นัทขา มันเสียว”

มันทั้งคับแน่น ทั้งเสียวซ่าน ณัฐนันท์เองก็รู้สึกว่าเขาไม่ไหว กัดฟันแน่น

“เพิร์ลคนดี เสียวมาก”

กว่าเธอจะครอบครองเขาได้หมด ณัฐนันท์ก็คิดว่าตัวเองจะทะลักออกมาหลายรอบ ต้องกัดฟันกลั้นเอาไว้

“พี่นัทมันลึกมากเลย”

เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ มันลึกทั้งจุกทั้งเสียว

“คนดีของพี่ ขยับเร็ว”

ณัฐนันท์ฟอนเฟ้นที่หน้าอกของเธอ แหงนหน้าดูใบหน้างามที่ริมฝีปากสั่นระริก เธอหลับตากัดฟันแน่น ยิ่งมองยิ่งเร้าอารมณ์

“พี่นัทเพิร์ลทำไม่เป็น สอนเพิร์ลหน่อย”

น้ำเสียงอ้อนๆของเธอยิ่งทำให้เขาอยากจะกระแทกหนักๆแต่สถานที่มันไม่เอื้ออำนวยเท่าที่ควร

“เพิร์ลทำเหมือนขี่ม้าเลยค่ะคนดี จินตนาการว่ากำลังขี่ม้านะ พี่จะเป็นม้าให้เพิร์ลเอง”

พัลลภายิ่งฟังยิ่งเสียวเขินก็เขินเสียวก็เสียว ณัฐนันท์จับสะโพกของเธอให้ขยับเป็นการนำทางให้คนตัวเล็กขยับในรูปแบบที่เธอถนัด

ยิ่งขยับเสียงซู้ดปากซี้ดซ้าดก็ดังออกมาจากปากของเขาและเธอสลับกัน พอเริ่มทำแล้วรู้ว่ามันดียังไง สัญชาตญาณก็เป็นตัวชักนำให้พัลลภาทำไปตามอารมณ์

“โอ๊ย พี่นัท พี่นัท พี่นัทขา”