ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1018

เย่เทียนอยากพูดไปว่าเขาจัดการเองได้ แต่ชิโปโตะก็ทำหน้าจริงจัง ทำให้เขาไม่สามารถพูดอย่างนั้นออกไปได้ ทำได้แค่ส่ายหน้าอย่างจนใจแล้วเดินตามไป

ในเมื่ออีกฝ่ายตามมาถึงที่แล้ว ทั้งสามก็ไม่มีทางเดินออกไปอย่างโจ่งแจ้งอยู่แล้ว ชิโปโตะพาพวกเขาเดินเลาะซ้ายทีขวาที สุดท้ายก็เดินออกมาจากทางประตูหลังของโรงแรม

“ท่านผู้นำ คุณกับนายหญิงรอผมอยู่ตรงนี้แปบหนึ่งนะครับ!” ชิโปโตะมองไปรอบๆ แล้วหันมาพูดกับเย่เทียน

ไม่ต้องสงสัย ชิโปโตะน่าจะไป “หา” รถโดยสารอีกแล้ว

ไม่รู้ว่าช่ายเหมยเป่ากำลังคิดอะไรอยู่ เอาแต่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ เย่เทียน แตกต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง พอเห็นเธอเป็นอย่างนั้น เย่เทียนก็ทนไม่ไหวจนต้องถามไปว่า “นี่คุณ….”

“ไม่ต้องพูด เราต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว!” ช่ายเหมยเป่าพูดออกมาตรงๆ “อีกอย่างตอนนี้ฉันถูกแก๊งหมายตาไว้แล้ว ถ้าไม่มีคุณ การที่ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อมันก็เป็นเรื่องที่ยาก การจะไปเกาะแข้งเกาะขาใครนั้นฉันไม่ปฏิเสธแน่นอน!”

เย่เทียน…..

ชิโปโตะกลับมาอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้เขาได้รถคลาสสิคกลับมาคันหนึ่ง พอเห็นอย่างนั้นทั้งสองก็รีบขึ้นไปนั่ง เมื่อมีประสบการณ์จากครั้งที่แล้ว เย่เทียนก็ไม่ได้ถามชิโปโตะว่าได้รถมายังไง

เจนัวเป็นเมืองที่อยู่ติดทะเล มีบ้านหลายหลังที่สร้างตามแนวชายฝั่ง โรงแรมโซระกะตั้งอยู่ในใจกลางเมือง แต่ครั้งนี้ชิโปโตะกลับขับรถมุ่งไปทางชานเมือง

จากที่วิ่งห่างจากตัวเมืองไปเรื่อยๆ เย่เทียนก็สามารถสัมผัสถึงลมทะเลที่พัดใส่หน้า แต่ช่ายเหมยเป่าที่อยู่ข้างๆ กลับไม่มีอารมณ์ชมวิวสักนิด จดจ่ออยู่ในโลกของตัวเอง นิ้วเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว บ่งบอกว่ากำลังค้นหาอะไรอยู่

“คุณรู้เรื่องของตระกูลเดดมอนด์มากแค่ไหน?” เย่เทียนมองวิวข้างนอกแล้วเงยหน้ามาถาม

“ถึงผมจะรู้จักเพื่อนๆ ที่นี่หลายคน แต่ก็มีโอกาสได้พบปะกับตระกูลเดดมอนด์ไม่มากนัก พวกเขานั้นเป็นนายทุนอย่างแท้จริง ลงมือโหดเหี้ยม พื้นที่ส่วนใหญ่ในเจนัวก็เป็นของพวกเขานี่แหละ!”

“ที่สำคัญ ว่ากันว่าตระกูลเดดมอนด์ที่ว่านี้มีผู้มียอดมนุษย์คอยหนุนหลังอยู่ แต่เป็นเรื่องจริงรึเปล่าอันนี้ไม่รู้ครับ!” ชิโปโตะพูดจบก็หันมองวิวข้างนอกทีหนึ่ง 

“อีกเดี๋ยวก็จะถึงแล้ว! ข้างหน้าก็คือจุดหมายของเราครับ”

เนื่องจากเป็นรถที่ขโมยมา ชิโปโตะจึงทิ้งมันไว้ข้างทาง “ท่านผู้นำ เราเดินไปดีกว่าครับ!”

ตอนที่ลงจากรถช่ายเหมยเป่าก็พับหน้าจอโน๊ตบุ๊ค และไม่รู้ว่าเธอไปเอาอมยิ้มมาจากไหนแล้วเอาเข้าปาก แต่ท่าทางแบบนี้ของเธอกลับทำให้เย่เทียนนึกถึงเรื่องที่ยิ่งกว่าเดรัจฉานขึ้นมา

แน่นอนว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาจีบกัน ภายใต้การนำทางของชิโปโตะ พวกเย่เทียนก็หายเข้าไปในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว ปฏิเสธไม่ได้ว่า พื้นที่สีเขียวในเขตชานเมืองของเจนัวก็ใช้ได้อยู่ ทางลัดทางนี้ถ้าไม่มีคนที่คุ้นเคยเดินนำคนทั่วไปก็ไม่มีทางเห็นอย่างแน่นอน!

“ถึงแล้วครับ!”

ข้างๆ ของชายหนุ่มมีชายแว่นดำร่างกำยำที่ใส่สูทดำคนหนึ่งยืนอยู่ โดยมีคลื่นที่เป็นเอกลักษณ์แผ่ซ่านออกมาจากร่าง ทำให้เย่เทียนถึงกับต้องหรี่ตา

นึกไม่ถึงว่าที่แห่งนี้จะมียอดมนุษย์อยู่ด้วย แถมยังเป็นยอดมนุษย์ที่ไม่เก็บซ่อนพลังพิเศษของตนเลย ดูท่าฐานะของชายหนุ่มคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่!

ถึงฝีมือของชิโปโตะจะไม่เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้โง่ โดยเฉพาะหลังจากที่ได้เห็นตราประทับบนไม้เท้าทองคำที่อยู่ในมือของชายหนุ่ม รูม่านตาของเขาก็ได้หดเล็กลง จากนั้นก็หมุนตัวด้วยความโกรธ จ้องมองเข้าไปในนัยย์ตาของเอ็ดเวิร์ด “นี่คุณหักหลังผม!”

“หักหลังเหรอ?” เอ็ดเวิร์ดทำหน้าเหมือนคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ยักไหล่แล้วพูดไปว่า “ไม่ไม่ไม่ เพื่อนรักของผม คุณไม่ได้บอกสักหน่อยว่าเพื่อนของคุณไปมีเรื่องกับตระกูลเดดมอนด์ ถ้าคุณบอก แล้วผมจะกล้ารับคุณได้ยังไง?”

“ว่าไงนะ?” ชิโปโตะทำหน้าตกใจ ตอนแรกที่เขารู้จักกับเอ็ดเวิร์ดก็ไม่ได้ปฏิบัติต่อตระกูลเดดมอนด์แบบนี้มาก่อน!

“นี่คือโลกของต้นทุน! “เอ็ดเวิร์ดไม่ได้พูดมาก แค่ถอนหายใจออกมายาวๆ จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างจนใจ

“เรื่องนี้จะโทษเขาไม่ได้จริงๆ ก่อนหน้านี้เอ็ดเวิร์ดเกิดปัญหาด้านการเงินนิดหน่อย แล้วถูกพวกเราช่วยไว้พอดี ดังนั้น…..” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟายืนขึ้นด้วยสีหน้าที่ขบขัน แล้วยักไหล่ผายมือให้ชิโปโตะ

จากนั้นเขาค่อยมองมาที่เย่เทียน แล้วโค้งคำนับอย่านอบน้อม “เย่เทียน? เป็นเกียรติมากที่ได้พบคุณที่นี่ ดูท่าคนที่ผมส่งไปเชิญคุณคงขึ้นไปพบพระเจ้าแล้วสินะ! ผมชื่อเดดมอนด์ เอส เป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเดดมอนด์”

“หืม?” เย่เทียนมองเขาด้วยสีหน้าที่จะยิ้มไม่ยิ้ม จากนั้นก็เดินตรงไปที่โซฟาแล้วนั่งลงไปด้วยท่าทางที่เกียจคร้าน “เหมือนเราจะไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน แต่ดูเหมือนทางคุณจะอยากเอาชีวิตผมมากเลยนะ! บอกตามตรง ต่อให้วันนี้พวกคุณไม่มา ผมก็ตั้งใจจะไปหาพวกคุณถึงที่อยู่แล้ว!”