ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1023

เมื่อปล่อยให้เอซหนีไปได้แบบนี้ เย่เทียนก็ทำได้แค่ส่ายหัวอย่างจนใจ ยอดมนุษย์บางคนฝีมือไม่ได้เก่งกาจอะไร แต่เรื่องหนีนี่สุดยอด ต่อให้เป็นเขาก็ยังไม่รู้ตัว

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งสติได้ ช่ายเหมยเป่าก็มาถึงข้างเขาแล้วใช้กำปั้นเล็กชกมาที่หน้าอกของเขาอย่างรวดเร็ว

“นี่คุณทำอะไรเนี่ย!”

เย่เทียนยิงฟันแล้วมองช่ายเหมยเป่า

ปกติถ้าถูกผู้หญิงทุบตีอาจทำให้หัวใจของผู้ชายสั่นไหวก็ได้ แต่ช่ายเหมยเป่าเป็นใคร? เป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนเสวียนเลยนะ จากความใกล้ชิดแบบนี้ ต่อให้เป็นเขาก็ยังเจ็บจนถึงกับยิงฟันออกมาเลย

“คุณเก่งมากไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงปล่อยให้หมอนั่นหนีไปได้ล่ะ? ประเด็นคือตัวทดลองของฉันก็หนีไปด้วย คุณต้องชดใช้! ต้องชดใช้!” ช่ายเหมยเป่าพูดไปน้ำตาก็แทบจะไหลออกมาแล้ว

เย่เทียนเงยหน้าไปมอง ชายที่เคยมีร่างกายกำยำตอนนี้นอนอยู่บนพื้นราวกับซากศพที่เเห้งเหี่ยว เห็นแล้วช่างชวนขนลุกจริงๆ

เอซบาดเจ็บสาหัส จึงไม่มีทางปล่อยของบำรุงชิ้นโตอย่างชายร่างกำยำที่อยู่ตรงหน้าไปแน่นอน หลังจากที่ดูดพลังของเขาไปแล้วก็น่าจะสามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้ไม่น้อย แต่มันกลับทำให้ช่ายเหมยเป่าเดือดร้อน เพราะเธอได้ชายร่างกำยำเป็นตัวทดลองที่จะเอามาฟื้นฟูพลังให้กับตัวเองแล้ว พอมาเสียไปแบบนี้ หัวใจของเธอจะรับได้มั้ย?

เย่เทียนกลับไม่ได้รู้สึกโกรธกับการระบายของช่ายเหมยเป่าแม้แต่น้อย ในเมื่อกินเธอไปแล้ว ถึงจะบอกว่าต่างฝ่ายต่างยินยอม แต่เย่เทียนก็ยังทำเป็นไม่สนใจไม่ได้

“พอแล้ว เราอยู่ที่ไหน? อิตาลีนะ! ต่อให้เอซจะไปซ่อนตัวอยู่ในที่ๆเราตามหาไม่เจอ แต่การจะตามหาผีดูดเลือดตนอื่นจากที่แห่งนี้มันยากมากรึไง?” เย่เทียนทำได้แค่มุ่งเป้าความแค้นไปทางอื่น

ยังไงการที่เขามาในครั้งนี้ก็ต้องเป็นศัตรูกับอำนาจของตะวันตกอยู่แล้ว การจะตามหาผีดูดเลือดสักตนก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเหมือนกัน

“คุณเป็นคนพูดเองนะ!” ช่ายเหมยเป่สจ้องมองศพของชายร่างกำยำด้วยความเสียดาย ถ้าไม่รู้ความจริง สายตาที่คับแค้นนี้จะทำให้คนอื่นคิดยังไง

“ได้!” เย่เทียนเริ่มเก็บกวาดขึ้นมาทันที ส่วนเอ็ดเวิร์ดที่เพิ่งได้เจอกันครั้งแรกเขาก็ไม่ได้สนใจ แต่จะทิ้งชิโปโตะไว้ที่นี่ไม่ได้

“ไปกันเถอะ!” เย่เทียนเอาชิโปโตะขึ้นมาแบกแล้วเดินกลับไปตามทางที่เข้ามาแต่พอเดินไปได้ไม่นานมือถือของเย่เทียนก็ได้ดังขึ้น

“ฮัลโหล?”

“เย่เทียนคุณถึงไหนแล้ว?”

เสียงของท่านจ้าวดังขึ้น เย่เทียนรู้สึกโล่งอีกขึ้นมาทันที จากนั้นก็เริ่มเล่าสิ่งที่เกิดขึ้น ตลอดทางที่ผ่านมาถือว่าค่อนข้างลำบากใครจะไปคิดว่าผู้แข็งแกร่งชั้นแนวหน้าอย่างเขาถึงขั้นที่ต้องลักลอบเข้าเมืองกันเลย!

แต่หลังจากระหว่างที่เล่าไปเย่เทียนก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น สำหรับปัญหาที่เขาเจอในทางนี้ การเดินทางของพวกท่านจ้าวได้เป็นไปอย่างราบรื่น มันจึงทำให้เย่เทียนอดตัดพ้อไม่ได้ว่าทำไมช่วงนี้เขานี่ดวงซวยจริงๆ ใช่มั้ย

“ถ้าทางคุณไม่มีอะไรแล้วก็มาที่ตูรินหน่อย ที่นี่อาจจะมีสิ่งที่คุณสนใจก็ได้!” ท่านจ้าวพูดจบก็วางสายไปเลย

ตูริน?

จากข้อมูลที่เขาเตรียมมาก็รู้แค่ว่ามันอยู่ในอิตาลี ส่วนจะไปยังไงนั้น…..

เย่เทียนหันมองชิโปโตะที่กำลังหมดสติด้วยความจนใจ แล้วพูดในใจว่าขอโทษ จากนั้นก็แบมือขวา แล้วตบใส่ตัวของชิโปโตะ

“แคร็กแคร็ก!” ชิโปโตะถูกโจมตีอย่างแรง แล้วได้ไอออกมาทันที จากนั้นก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

หลังจากที่มึนงงไปพักหนึ่งก็ได้สติขึ้นมาอย่างกะทันหัน จากนั้นก็มองเย่เทียนด้วยสีหน้าที่เขินอาย “ท่านผู้นำ ต้องขอโทษจริงๆ นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

“มาร์ควิสเอส!”

ชายที่สวมชุดสไตล์อังกฤษคนหนึ่งถามขึ้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เขาเป็นคนหน้าเหลี่ยม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นมองแล้วราวกับจมดิ่งเข้าไปด้านใน

แต่พอเห็นสภาพของเอซแล้วเขาก็ทำหน้าไม่ถูกทันที “นี่คุณ….”

“ออนนีฮาน! ไม่ต้องมาทำเป็นเสแสร้ง ถ้าไม่ใช่เพราะข้อมูลที่แกให้ฉันมา ฉันก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้! บัดซบ แกคงจะดีใจมากสินะที่ฉันเจ็บหนักแบบนี้ ไม่อยากนั้นฉันก็ไม่รังเกียจที่จะตามหาแกแล้วบีบหัวแกตอนนี้เลย!”

เอซจ้องมองด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยมแล้วเริ่มก่อนด่าออกไป

ออนนีฮานถูกด่าจนงง พอเข้าใจก็ได้พูดไปว่า “เอซ อย่าเป็นแบบนี้ ข้อมูลของผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าอีกฝ่ายปิดบังฝีมือที่แท้จริงไว้”

“แล้วทำไมแกถึงไม่ตรวจสอบให้ดี! ฉันรู้ว่าแกอิจฉา อิจฉาที่ฉันได้ขึ้นเป็นมาร์ควิส!” เอซตะโกนออกไปเสียงดัง จากนั้นก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายใน โอดครวญออกมาแล้วนั่งกลับไปบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง

“สภาพของคุณไม่ดีเท่าไหร่ ผมจะส่งยารักษาที่ดีที่สุดไปให้คุณ”

“ไม่ต้อง! ออนนีฮาน ภาวนาให้ฉันไม่หายดีเถอะ! ไม่อย่างนั้นแกจะมีศัตรูที่แม้แต่ตอนฝันยังทำให้แกตกใจตื่นเพิ่มมาอีกคน!” เอซพูดจบก็ตบไปที่เก้าอี้ของตัวเองทีหนึ่ง แล้วปิดจอแสดงผลไป

ภายในห้องตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง

ออนนีฮานขมวดคิ้วอย่างแรง ถอนหายใจใส่หน้าจอที่ดับสนิทไปทีหนึ่ง จากนั้นก็หันกลับไปพูดกับคนชุดดำที่นั่งอยู่บนโซฟาของตัวเองว่า “เพื่อนอันเป็นที่รัก คุณสร้างปัญหาใหญ่ให้กับผมแล้ว!”

“ไม่ต้องห่วง สิ่งที่รับปากพวกคุณไปก็ยังคงจ่ายให้อยู่ดี! แต่คุณคิดว่าจะมีใครสามารถรอดจากการร่วมมือระหว่างองค์กรกับพวกคุณได้รึเปล่า?”