ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1024

“ไหนลองพูดแผนของคุณให้ฟังหน่อย!” ออนนีฮานลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตัดสินใจ สำหรับความยิ่งใหญ่ขององค์กรเขานั้นรู้ดี อีกอย่างองค์กรก็ได้ยื่นข้อเสนอที่เขาไม่สามารถต่อต้านออกมาแล้ว พอเป็นแบบนี้เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธการร่วมมือกับทางองค์กรได้อีก

“เมล็ดพันธุ์ที่พวกคุณตามหามาโดยตลอดเราสามารถมอบให้ได้หนึ่งเม็ด แต่ข้อแลกเปลี่ยนคือเย่เทียนต้องตาย!”

“คุณว่ายังไงนะ!” พอได้ฟังข้อเสนอของชายชุดดำอีกครั้ง ออนนีฮานก็ลุกพรวดขึ้นมา ไม่หลงเหลือความสุภาพที่เคยมี แถมการหายใจก็ยังเร่งรีบขึ้นมา

“ผมคิดว่าพวกคุณน่าจะรู้จักเมล็ดพันธุ์ดียิ่งกว่าผมนะ!” พูดจบชายชุดดำก็ปรบมือทีหนึ่ง สิ่งของเล็กๆ ที่เหมือนหยดเลือดปรากฏออกมาในมือของเขาเม็ดหนึ่ง

เพียงแค่ได้เห็น ออนนีฮานก็กลืนน้ำลายไปทีหนึ่ง แถมยังเผยเขี้ยวของตัวเองออกมาแล้วด้วย

นี่เป็นการแสดงออกที่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย แม้เมื่ออยู่ต่อหน้าเมล็ดพันธุ์จะมีสายเลือดพิเศษสักกี่คนที่สามารถใจเย็นอยู่ได้? คิดว่าคงไม่มีสักคน! พอคิดได้อย่างนั้นเขาก็อดที่จะสูดหายใจไม่ได้ จากนั้นก็จ้องมองชายชุดดำด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

“ทำไม? อยากฆ่าผมเหรอ?” ชายชุดดำไม่ได้เกรงกลัว ยังคงวางท่าเรียบเฉย แถมยังเอนตัวพิงไปด้านหลัง บ่งบอกว่าผ่อนคลายมาก

ไม่ใช่ว่าในหัวของออนนีฮานไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน เพราะในตึกนี้ไม่ได้มีเขาแค่คนเดียว ยังมีมาร์ควิสอยู่ด้วยอีกคน ถ้าพวกเขาร่วมมือกันจะะสามารถเอาชนะชายชุดดำได้รึเปล่านะ?

ความคิดนี้แต่แล่นเข้ามาในหัวแล้วก็หายไป ชายชุดดำเป็นใครเขาก็ยังไม่ค่อยรู้ แต่ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายเขานั้นรู้ดี ถือเป็นอันดับสามขององค์กรเลย ว่ากันว่ามีความสามารถในการเคลื่อนที่ผ่านมิติ การโจมตีของคนแบบนี้รุนแรงรึเปล่าไม่รู้ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องการหนีนั้นถือเป็นอันดับหนึ่งเลย

แถมความยิ่งใหญ่ขององค์กรต่อให้เห็นสายเลือดพิเศษก็ไม่อยากไปมีเรื่องด้วย พอเป็นแบบนี้เขาก็ต้องอดกลั้นความกระหายที่มีต่อเมล็ดพันธุ์เอาไว้ เลียริมฝีปากไปอย่างไม่รู้ตัวไปทีหนึ่ง พยายามเก็บเขี้ยวกลับไป

“คุณเป็นคนฉลาด!” ชายชุดดำรับรู้ได้ว่าจิตสังหารในตัวของ ออนนีฮานค่อยๆ จางหายจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็ยักไหล่แล้วพูดไปว่า “ชื่อเสียงขององค์กรคุณเองก็รู้ดี ถ้าพวกคุณสามารถเด็ดหัวของเย่เทียนมาได้ เมล็ดพันธุ์เม็ดนี้ไม่มีทางทำให้พวกคุณผิดหวังอย่างแน่นอน!”

“ทำไม ทำไมพวกคุณถึงไม่ลงมือเอง?” ออนนีฮานทนไม่ไหวจนต้องถามไป นี่เป็นสิ่งที่เขาสงสัยที่สุด ถ้าจะให้พูดถึงความสามารถของผู้แข็งแกร่งชั้นแนวหน้า องค์กรก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าสายเลือดพิเศษเลย

ชายชุดดำขำออกมาทีหนึ่ง จากนั้นก็ชี้ไปทานครรัฐวาติกัน

ช่วงนี้นครรัฐวาติกันถือเป็นเวลาอันดีที่คนมีความสามารถจะมารวมตัวกัน ผู้แข็งแกร่งจากประเทศต่างๆ ถูกเชิญมา ส่วนสาเหตุที่แท้จริงเป็นอะไรไม่มีใครรู้ สิ่งเดียวที่รู้คือคนที่สั่งให้เชิญคือพระสันตะปาปา

ผู้ที่ทำให้คนเกลียดและเคารพ พอนึกถึงชื่อของเขาก็ทำให้ออนนีฮานถึงกับนั่งไม่สุข

“เอาล่ะ หวังว่าครั้งนี้พวกคุณจะทำสำเร็จนะ!” พูดจบร่างกายของชายชุดดำก็สั่นไหวอย่างน่าประหลาด แล้วหายไปในพริบตา ราวกับเขาไม่เคยอยู่ในห้องนี้มาก่อน

“หึ! ไอ้คนเจ้าเล่ห์!” ออนนีฮานทำเสียงฮึดฮัดด้วยความโล่งใจ จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วเริ่มวางแผน สำหรับสายเลือดพิเศษแล้วเมล็ดพันธุ์ไม่เพียงแค่สามารถเพิ่มพลังได้ มันยังหมายถึงความหวังของอนาคต ถ้าพูดกันตรงๆ ก็คือ ถ้าเขาสามารถได้รับเมล็ดพันธุ์มาแล้วกินมันเข้าไปได้ มันก็มีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะได้ขึ้นเป็นดยุก!

แต่ในบรรดาสายเลือดพิเศษยังมีคนที่คอยควบคุมทั้งเผ่าพันธุ์อยู่!

แต่เมล็ดพันธุ์นี้ก็ไม่ใช่ของที่จะได้มาง่ายๆ เอซผู้ยิ่งใหญ่ได้เสียท่าไปแล้ว ถ้าจัดการไม่ดี เขาอาจจะต้องสูญเสียมากกว่านี้

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเม็ดพันธุ์ ต่อให้ลำบากแค่ไหนก็ต้องลงมือ!

…..

“ถึงแล้วครับ!” ชิโปโตะจอดรถ

ถ้าเขาไม่เคยเจอเอซมาก่อนก็อาจจะสัมผัสถึงตัวตนของพวกเขาไม่ได้ แต่ตอนนี้นั้น สำหรับผู้คนทั่วไปผีดูดเลือดอาจจะซ่อนตัวได้ดีมาก แต่ในสายตาของเขากลับเปิดเผยตัวตนออกมาอย่างสมบูรณ์แล้ว

เขาแค่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเคลื่อนไหวเร็วขนาดนี้ พึ่งผ่านไปไม่นานก็ตามมาอีกแล้ว!

สองคนที่เดินเข้ามาแต่งตัวเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จแล้ว ส่วนรอยยิ้มของพวกเขาก็จะทำให้คนต้องเงียบอย่างไม่รู้ตัว ราวกับมีเวทมนตร์

“คุณเย่ใช่มั้ยครับ?” หนึ่งในนั้นโค้งคำนับให้เย่เทียน พร้อมกับท่าทางที่นอบน้อมมาก

ช่ายเหมยเป่าแสดงแววตาที่ดีใจออกมา ตอนแรกเธอยังหงุดหงิดกับการที่ตัวทดลองของเธอตายไป นึกไม่ถึงว่าจะมีคนมาหาถึงที่ได้เร็วขนาดนี้

“นึกไม่ถึงว่าพวกคุณจะมาเร็วขนาดนี้!” เย่เทียนจ้องมองพวกเขาด้วยสีหน้าที่ขบขัน “ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง คุณหญิงมิสะต้องการพบคุณ ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีเวลาว่างรึเปล่าครับ?”

“มี! ต้องมีอยู่แล้ว!” เย่เทียนไม่ใช่คนที่จะกลืนคำพูดของตัวเอง ในเมื่อรับปากช่ายเหมเป่าว่าจะหาตัวทดลองให้เธอแล้ว เขาก็ไม่มีทางปฏิเสธเหยื่อที่มาหาถึงที่แน่นอน

ถึงอีกฝ่ายจะดูมีมารยาทมาก แต่ถ้าเขาปฏิเสธ อีกฝ่ายก็ต้องใช้กำลังแน่นอน

ยังไงก็ต้องไป สู้ไปอย่างสบายใจดีกว่า

“นำทางเลย!” เย่เทียนยืนขึ้น แล้วห้ามชิโปโตะที่กำลังจะลุกขึ้นมาไว้ “คุณรออยู่ตรงนี้แหละ ผมไปแปบเดียวก็มาแล้ว!”