ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1029

“หืม?” มีทแสดงแววตาที่ประหลาดออกมา “ฮ่าฮ่า! ผมหวังว่าเวลานั้นจะมาถึงเร็วๆ นะครับ!”

พูดจบมีทก็หยิบแก้วเหล้าที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาชนกับโคจิ กาโต้เบาๆ ทั้งสองดื่มจนหมดแก้ว แล้วโคจิ กาโต้ก็ลุกจากไป

หลังจากที่โคจิ กาโต้ไปแล้ว มีทก็เดินไปที่ชั้นวางหนังสือ ใช้มือผลักหนังสือเล่มหนึ่งเข้าไปเบาๆ จากนั้นก็มีเสียงกลไกดังขึ้น ชั้นวางหนังสือเลื่อนออกไปข้างๆ

“ท่านครับ!” มีทไม่หลงเหลือความมั่นอกมั่นใจที่อยู่ต่อหน้าโคจิ กาโต้เมื่อกี้ จ้องมองไปในห้องลับด้วยสีหน้าที่นอบน้อม

ภายในห้องลับมีแสงสลัวจากเทียน ทำให้บรรยากาศในนั้นค่อนข้างวังเวง สิ่งที่อยู่กลางห้องคือเก้าอี้ขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง เก้าอี้ตัวนั้นหันหลังให้มีท มองเห็นคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ได้แค่รางๆ เท่านั้น

“ไม่เลว!” น้ำเสียงของอีกฝ่ายค่อนข้างแหบซ่าน ฝีมือของกาโต้นั่นใช้ได้เลย เกือบรู้ถึงการมีอยู่ของฉันแล้ว น่าสนใจดี!”

“อะไรนะครับ?” มีทตาโตขึ้นมาทันที จากนั้นก็คุกเข่าลงพื้นด้วยความร้อนรน “ข้าน้อยไร้ความสามารถ จนเกือบทำให้ท่านถูกเปิดเผย!”

“มันไม่เกี่ยวกับเจ้า!” เสียงที่แก่ชราดังขึ้นอีกครั้ง “หลายวันนี้เจ้าทำได้ดีมาก นี่คือของที่เป็นของเจ้า ยังคือเหมือนเดิมถ้าแผนการล้มเหลวค่อยบอกข้าอีกทีก็พอ!”

“ครับ!” พอมีทเห็นกล่องโลหะที่ไถลมาอยู่ตรงหน้าแววตาก็ดูดีใจขึ้นมาทันที จากนั้นก็สัมผัสถึงลมที่เบาๆ พัดผ่านไปพอเงยหน้ามาอีกทีก็เห็นว่าแสงเทียนในห้องได้กลับมาสว่างเหมือนเดิมแล้ว บนเก้าอี้ก็ไม่หลงเหลือร่องรอยของชายชราเมื่อกี้แล้ว

มีทกำหมัดแน่น แสดงแววตาที่นับถือออกมา เมื่อไหร่เขาจึงจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้นะ?

…..

โคจิ กาโต้ออกมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม พออากิระ ฮิงาชิโนะเห็นแบบนี้ก็แอบดีใจขึ้นมาทันที โน้มตัวแล้วรีบเข้าไปถามว่า “คุณกาโต้ ทุกอย่างราบรื่นมั้ยครับ?”

“หึหึ เทพแห่งพระอาทิตย์คุ้มครอง ราบรื่นมาก!” เดิมทีโคจิ กาโต้ก็ไม่ได้เห็นค่าเย่เทียนอยู่แล้ว ไม่ว่ายังไงอีกฝ่ายก็เป็นแค่วัยรุ่นเท่านั้น ต่อให้ร้ายกาจแล้วมันจะสักแค่ไหนเชียว?

แต่เขาก็ไม่คิดจะประมาท เพราะมีทที่มีอำนาจในตูรินขนาดนี้ยังไม่ลงมือด้วยตนเอง แต่กลับให้เขาลงมือแบบอ้อมๆ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเย่เทียนคนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน

เย่เทียนอายุยังน้อยจึงไม่มีอะไรน่ากลัว แต่ตามวัฒนธรรมของคนจีนนั้น บุคคลสำคัญแบบนี้มักมีผู้อาวุโสของตระกูลคอยคุ้มกันอยู่

บางทีมีทอาจกังวลเรื่องนี้เลยไม่ลงมือเองก็ได้!ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าการจินตนาการของ โคจิ กาโต้นั้นไม่เหมือนใครจริงๆ เขาคาดเดาถึงความเป็นไปได้ทุกที่จะเป็นไปได้ แต่ที่น่าเสียดายคือ เขาแค่คิดมากไป

เบื้องบนแค่สั่งการ เบื้องล่างวิ่งแทบตาย

หลังจากที่โคจิ กาโต้สั่งการเสร็จ อากิระ ฮิงาชิโนะก็เริ่มติดต่อพรรคพวกในตูรินด้วยสีหน้าที่นอบน้อม และเริ่มตามหาเย่เทียนด้วยทุกช่องทาง

สิ่งที่เย่เทียนนึกไม่ถึงก็คือธิดางูมาเร็วกว่าที่คิดมาก แค่ดูเหมือนว่าพวกซ่านหงเลี่ยงจะประเมินเรื่องเซ้นในทิศทางของธิดางูไว้สูงเกินไป

“หลงทาง?” เย่เทียนพูดด้วยความรู้สึกที่จะขำก็ไม่ได้จะร้องก็ไม่ได้ จากนั้นก็จัดแจงเสื้อผ้าแล้วเตรียมที่จะออกไป

“เดี๋ยว นั่นคุณจะไปไหน!” ในตอนที่เย่เทียนกำลังจะออกไปนั้นเอง เสียงของช่ายเหมยเป่าก็ได้ดังขึ้น จากนั้นประตูห้องก็เปิดออก แล้วยื่นหน้าออกมา

“ไปรับคน จะไปด้วยกันมั้ย?”

“ผู้หญิงเหรอ?” ช่ายเหมยเป่าหรี่ตา ปฏิเสธไม่ได้ว่า เซ้นที่หกขอผู้หญิงนั้นน่ากลัวจริงๆ! เย่เทียนลูบไปที่จมูก แล้วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“ไม่สนใจ!” ช่ายเหมยเป่าถลึงตาใส่เขา จากนั้นก็ปิดประตูดังปั้ง เหมือนคนที่กำลังโกรธจัด

เนื่องจากเป็นสมาชิกในทีมย่อย ถึงตอนนี้จะเปลี่ยนแปลงไปมาก แต่อย่างน้อยความระแวดระวังก็ยังไม่ได้ทิ้ง การตรวจตราก็ละเอียดมาก

เย่เทียนอาศัยจังหวะที่เข้าใกล้อีกฝ่ายตอบไปว่า “ตกปลาก็ต้องมีปลามาติดเบ็ดบ้างสิ แค่พวกปลาซิวปลาสร้อย ไม่ต้องรีบร้อนหรอก!”

“ไปกันเถอะ เรากลับโรงแรมกันก่อนดีกว่า ยังไงก็ต้องมีบางคนที่ทนไม่ไหวบ้างแหละ!” พูดจบเย่เทียนก็พาธิดางูเดินออกไปด้านนอก

และในตอนนั้นเอง สีหน้าของชายร่างใหญ่หลายคนในชุดสูทที่มองมาทางพวกเขาด้วยสายตาที่คลุมเครือก็ได้เปลี่ยนไป ดูเหมือนว่าจะได้รับคำสั่งอะไรบางอย่าง

หันมาสบตากัน จากนั้นคนเหล่านี้ก็ได้เดินมาทางเย่เทียนจากทุกทิศทุกทาง

“ดูท่า คนเหล่านี้จะติดเบ็ดแล้ว!” ธิดางูหายใจเข้าลึกๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่ขบขัน แต่ในขณะที่เธอพูด มือของเธอก็ได้เคลื่อนไหวแล้วเหมือนกัน

เย่เทียนยื่นมือออกไปแตะที่แขนเธอเบาๆ “ไม่ต้องรีบ ดูก่อนว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร ยังไงที่นี่ก็เป็นที่สาธารณะ คงไม่ทำเกิดไปหรอกมั้ง!”

“คุณเย่ใช่มั้ยครับ?”

“ใช่ครับ!” เย่เทียนพยักหน้า จากนั้นอีกฝ่ายก็ยื่นโทรศัพท์ดาวเทียมมาให้เครื่องหนึ่ง

“เจ้านายของผมมีเรื่องบางอย่างอยากคุยกับคุณครับ!”

เย่เทียนเลิกคิ้วขึ้น พอรับมาก็ได้ยินเสียงที่ทรมานของชิโปโตะดังขึ้น ทำให้สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นมาทันที