ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1028

“หมอนั่นอันตรายมาก!” ช่ายเหมยเป่าจ้องมองเย่เทียนด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

เย่เทียนเอามือลูบที่คางของตัวเอง แล้วมองเธอด้วยสีหน้าที่ขบขัน “ทำไม? เป็นห่วงผมเหรอครับ?”

ช่ายเหมยเป่ามองเขาด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจ “คนเขาอุตส่าห์หวังดี!”

พูดจบก็เดินฟึดฟัดออกไป ส่วนชิโปโตะที่อยู่ข้างๆ ก็ทำหน้ายิ้มแล้วยื่นกุญแจห้องให้ “ท่านผู้นำ คุณไปพักก่อน เดี๋ยวผมขอไปหาเพื่อนคนหนึ่งเพื่อหาข้อมูลหน่อยครับ!”

“ระวังตัวด้วย!” เย่เทียนไม่ได้พูดเล่น อย่างน้อยจากที่เย่เทียนเจอๆ มา พวกเพื่อนๆ ของชิโปโตะนั้นค่อนข้างอันตรายเลยถ้าไม่ระวังหน่อยก็อาจถึงตายเอาง่ายๆ

เพราะตอนนี้พระสันตะปาปาเรียกชุมนุม การที่เหล่ายอดมนุษย์มารวมตัวกันอะไรก็เกิดขึ้นได้

ในตอนที่เย่เทียนเดินถือกุญแจมาถึง หน้าประตู ช่ายเหมยเป่าก็ถลึงตาใส่เขา

“มองอะไรหนักหนา เปิดประตู!” ช่ายเหมยเป่าพูดด้วยความโมโห

เย่เทียนเลิกคิ้วขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้? ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความเจียมตัวในแบบของเชลยเลยรึไง! นึกว่าเขาโกรธไม่เป็นรึไง? แต่ไม่ว่ายังไงคืนนั้นก็เกิดเรื่องที่ไม่สามารถบรรยายได้แล้ว ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นการชดใช้กรรมที่วันนั้นควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วกัน

ส่วนเรื่องที่ว่าต่อไปจะใจร้อนอีกรึเปล่านั้น…หึหึ ร้องของผู้ชายจะพูดให้ชัดเจนขนาดนั้นทำไม

แต่ครั้งนี้ช่ายเหมยเป่าเคลื่อนไหวได้เร็วมาก พอเปิดประตูออกเธอก็พุ่งเข้าไปในห้อง แถมยังล็อกประตูด้วย

“นี่คุณทำอะไรเนี่ย!” เย่เทียนยืนอึ้งอยู่หน้าประตู

“หึหึ ครั้งนี้ไม่ต้องมาพูดว่าจะนอนโซฟาเลย ข้างนอกมีเตียง มีครบทุกอย่าง! ฉันดูว่าคนชั่วอย่างคุณจะใช้ข้ออ้างอะไรเข้ามา!” ช่ายเหมยเป่าพูดอย่างได้ใจ จากนั้นก็ทิ้งตัวไปข้างหลังอย่างงดงาม นอนลงบนเตียงนุ่มๆ

เย่เทียนไม่เคยรู้สึกเกลียดห้องชุดเท่าวันนี้มาก่อนเลย ชิโปโตะเองก็หวังดีอยากให้เย่เทียนได้อยู่สบายที่สุด แต่มันก็มีความเป็นไปได้สูงที่ความหวังดีจะกลายเป็นเรื่องไม่ดีซะแล้ว

แต่หลังจากนั้นเย่เทียนก็เงยหน้า พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก

วางของในมือลง ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอย่างอื่น เสียงมือถือก็ได้ดังขึ้น ซ่านหงเลี่ยงโทรมา

“หัวหน้า มีอะไรให้ผมทำครับ?” เย่เทียนนวดไปที่หน้าผาก ภารกิจในครั้งนี้ไม่ง่ายเลย ถ้าเขาอยากให้มันสำเร็จไปอย่างราบรื่น เขาก็จำเป็นต้องลำบากหน่อยแล้ว

“เนื่องจากสาเหตุบางอย่าง ธิดางูเลยถึงก่อน ตอนนี้คุณอยู่ไหน? ผมจะให้เธอไปหาคุณ!” ซ่านหงเลี่ยงพูดมาตรงๆ

เย่เทียนแจ้งตำแหน่งของตัวเองไป “หัวหน้าครับ ที่นี่ผมเจอคนที่ชื่อว่าโคจิ กาโต้ ค่อนข้างหนักมือเลยครับ”

“โคจิ กาโต้? คุณบอกว่าเขาอยู่ที่ตูรินเหรอ?” พอซ่านหงเลี่ยงได้ฟังข้อมูลนี้ก็ถึงกับตกใจ “การเคลื่อนไหวของประเทศหยิงในครั้งนี้ก็ไม่ธรรมดา ในเมื่อแม้แต่หมอนี่ก็ออกโรง ถ้ามีโอกาส จัดการเขาซะ!”

เย่เทียน???ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนของความช่วยเหลือ แล้วทำไมจู่ๆ ดันมีภารกิจเพิ่มมาซะนี่? แต่กับพวกคนหยิงเย่เทียนก็ไม่ได้รู้สึกดีด้วยอยู่แล้ว อีกอย่างอีกฝ่ายก็เห็นเขาแล้ว ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างตนกับยอดมนุษย์ของประเทศหยิง เกรงว่าทางนั้นคงทนไม่ไหวจนอยากมาหาเรื่องจะแย่อยู่แล้ว

“ครับ ยังมีอะไรสั่งอีกมั้ยครับ?”

นอนอยู่บนเตียง เย่เทียนแหงนมองเพดานแล้วดำดิ่งเข้าไปในความคิด

อีกด้านหนึ่ง ในที่สุดโคจิ กาโต้ก็ได้พบกับมีทสักที

มีทเป็นชายวัยกลางคนที่มีนัยน์ตาสีฟ้า หนีบซิการ์อันใหญ่ไว้ในมือพอเห็นโคจิ กาโต้ก็ยิ้มออกมา “คุณกาโต้ นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าคุณจะมาด้วยตนเอง!”

“เรื่องนี้มันสำคัญมาก เพื่อแสดงถึงความใส่ใจของประเทศหยิงจึงได้ส่งผมมาหารือกับคุณมีทครับ!” โคจิ กาโต้ได้ยิ้มออกมา จากนั้นมีทพามานั่งที่โซฟา

“สำหรับความต้องการของพวกคุณผมรู้แล้ว และการร่วมมือในครั้งนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก! แต่เราก็อยากให้พวกคุณกาโต้แสดงฝีมือจะดีกว่า!” มีทพูดจบก็หรี่ตา “ไม่ใช่ว่าเราไม่เชื่อใจพวกคุณ แต่เรื่องนี้ทางเราก็เพิ่งได้รับข้อมูลมาเหมือนกัน ถ้าพวกคุณสามารถทำได้ ทั่วทั้งยุโรปจะไม่มีการตั้งแนวป้องกันใส่พวกคุณแน่นอนครับ!”

โคจิ กาโต้นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าการมาในครั้งนี้จะได้รับผลประโยชน์ที่ไม่คาดคิดแบบนี้ เขาจึงได้ยิ้มออกมา แล้วมองมีทอย่างเป็นกันเอง “ไม่ทราบว่าต้องทำยังไงจึงจะสามารถพิสูจน์ฝีมือของพวกเราได้เหรอครับ?”

“ง่ายมากครับ!” มีทปรบมือ ผู้ติดตามที่ใส่สูทคนหนึ่งเดินเข้ามา ยื่นรูปใบหนึ่งมาให้ “ขอแค่คุณสามารถจัดการกับคนในรูปได้ และเอาหัวของเขามาด้วยก็พอครับ!”

โคจิ กาโต้รับรูปถ่ายมา แล้วแสดงแววตาที่ไม่ปกติออกมา

“มีอะไรครับ? คุณกาโต้รู้จักหมอนี่เหรอครับ?” มีทจ้องเขม็งไปที่โคจิ กาโต้ พอเห็นเขาแสดงท่าทางแบบนี้ออกมาจึงรีบถามไป

“ใช่ครับ! ดูท่าครั้งนี้เทพแห่งพระอาทิตย์จะเข้าข้างผมซะแล้ว เมื่อกี้ก่อนที่จะมาพบคุณมีทผมได้เจอหน้าเขาแล้ว!” โคจิ กาโต้ไม่ได้ปิดบัง “ผมเชื่อว่าอีกเดี๋ยวการร่วมมือของเราจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้แล้วครับ!”