ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1037

“นานาโกะคนนี้ฉันพอจะรู้จัก！”นังงูสาวพูดจบก็หยิบโทรศัพท์ของตนออกมา ไม่รู้ว่าคิดจะทำอะไร ท้ายที่สุดเลือกรูปภาพหญิงสาวหน้าตาเคร่งขรึมคนหนึ่ง

“นี่คือข้อมูลของนานาโกะ”

นังงูสาวเพิ่งพูดจบก็พบว่าสายตาที่เย่เทียนมองตนนั้นแปลกๆ ทำให้เธอถามขึ้นอย่างอดไม่ได้：“พี่เทียน มีอะไรงั้นเหรอ？”

“มี！และเป็นปัญหาใหญ่มาก！”เย่เทียนหันไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม：“คุณว่าไงล่ะ？”

ช่ายเหมยเป่าพยักหน้าเช่นกัน：“มีความคล้ายคลึง70-80% ถ้าแต่งหน้าหน่อย เหมือนกับเป๊ะ！”

“พวกคุณพูดอะไรกัน？”นังงูสาวงุนงง จากนั้นมองนานาโกะรูปภาพอย่างละเอียด เอ๋？ทำไมรู้สึกคุ้นๆหน้า？ดูไปดูมา จู่ๆเธอก็ส่งเสียงตกใจ：“โห！เหมือนมาก！”

“เธอก็ดูออกแล้วงั้นเหรอ？”เย่เทียนหรี่ตาลง แล้วถามขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง：“พูดสิ！เธอคือนานาโกะใช่ไหม！”

นังงูสาวไม่พอใจ：“พี่เทียน เลิกเล่นได้แล้ว？นานาโกะคนนี้ใช้มีด！ส่วนฉัน？ฉันใช้กู่！”

“แน่นอนฉันรู้ว่าเธอใช้กู่ แต่ด้วยใบหน้าของเธอที่คล้ายกับหล่อน พวกเราน่าสามารถใช้ประโยชน์ได้！”เย่เทียนพูดจบหรี่ตาลง จากนั้นลูบคางตัวเองไปมาอย่างลำพองใจ

“ก็ได้เหรอ？”นังงูสาวพูดอย่างตกตะลึง

“ทำไมจะไม่ได้！”เย่เทียนไหวไหล่เบาๆ จากนั้นหัวเราะร่าแล้วพูด：“ไม่ต้องห่วง เมื่อถึงตอนนั้นพวกเราจะปะปนไปพร้อมกัน ฉันอยากรู้นักว่าสมเด็จพระสันตะปาปาจะทำอะไรกันแน่！”

“แต่ปัญหาคือมันจะทำได้เหรอ？”นังงูสาวมองนานาโกะในรูปด้วยความลังเล

“ไม่ต้องห่วง เรื่องนี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน！”ช่ายเหมยเป่าอีกด้านออกตัวก่อน นี่เป็นวโอกาสดีที่สุดที่จะปะปนเข้าไปในงานประชุมใหญ่ยอดมนุษย์ของสมเด็จพระสันตะปาปาอย่างไม่ต้องสงสัยเลย อีกทั้งเธอยังรู้สึกว่านี่ก็เป็นโอกาสที่ตนสามารถหลุดพ้นจากแก๊งได้ด้วย

เย่เทียนได้ยินที่ช่ายเหมยเป่าพูดก็มองเธอด้วยท่าทางแปลกอย่างอดไม่ได้ สุดท้ายทำได้แค่พยักหน้า：“งั้นผมจะให้คุณจัดการเรื่องนี้ก็แล้วกัน”

“ไม่ต้องห่วง！”พูดจบช่ายเหมยเป่าก็ลากนังงูสาวเดินเข้าไปในห้อง อีกทั้งพูดให้คำมั่นออกมา：“เดี๋ยวฉันจะส่งนานาโกะออกมาให้คุณ！”

ความอยากรู้อยากเห็นเป็นสิ่งที่ทุกคนมี ตอนนี้ความอยากรู้อยากเห็นเย่เทียนถูกช่ายเหมยเป่ายกขึ้นมาจนหมด ทันใดนั้นเมื่อเขาเห็นหน้าต่างบานเล็กตรงกำแพงสายตาพลันเป็นประกาย

ความสูงระดับนี้เป็นเรื่องเด็กๆมากสำหรับเย่เทียน เขย่งปลายเท้าเบาๆ ปลายนิ้วมือของเย่เทียนวางบนขอบหน้าต่างที่ยื่นออกมา จากนั้นเขาพยายามทำท่าดันตัวขึ้น

ระดับสายตาอยู่บริเวณเหนือขอบหน้าต่างพอดิบพอดี แล้วมีงูสีเขียวมรกตปรากฏตรงหน้าเขา

เย่เทียน：...

“รบกวนแล้ว！”แม้ไม่รู้ว่างูเขียวตัวนี้ฟังเข้าใจที่ตนพูดหรือไม่ เย่เทียนพูดออกไปประโยคหนึ่งแล้วกระโดดลงจากขอบหน้าต่าง สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ส่วนในห้องได้ยินเสียงสะใจของช่ายเหมยเป่าดังขึ้น：“คนบางคนอย่าคิดว่าตัวเองมีฝีมือหน่อยแล้วจะทำตามอำเภอใจ！น้องสาว ดูเหมือนไอ้คนเลวคนนี้ต้องระวังให้ดีๆ！”

นังงูสาวไม่พูดอะไร แต่เสียงหัวเราะดังฟังชัด

นี่อาจเป็นเหตุผลที่นานาโกะมีสีหน้าเคร่งขรึมกระมัง

เย่เทียนอ่านตอนนี้จบก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ แม้ว่านี่จะถูกลิขิตให้เป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม แต่เย่เทียนกลับให้ความเคารพเธอ

ข้อมูลที่เหลือเป็นบันทึกการต่อสู้ของนานาโกะกับคนอื่นๆ ไม่ต้องสงสัยเลย ชนะทั้งหมด！แถมยังเป็นการชนะอย่างง่ายดาย ทำให้เย่เทียนพลิกอ่านข้อมูลที่เหลืออย่างอดไม่ได้ แต่ที่น่าเสียดายคือไม่ว่าจะเป็นบันทึกการต่อสู้สนามไหนๆ คำอธิบายฉากต่อสู้ล้วนมีอยู่น้อยนิด

การอ่านข้อมูลเล่มนี้ทำให้เย่เทียนเข้าใจนานาโกะอยู่บ้าง แต่ข้อสรุปส่วนใหญ่ไม่เป็นผลดีต่อตนเอง ถ้าจะพูดว่าเรื่องใดที่มีผลดีต่อแผนการในอนาคตของเย่เทียน นั่นคงเป็นที่นานาโกะชอบไปไหนมาไหนคนเดียว นอกจากพนักงานบริการทั่วไปแล้ว เธอไม่เคยชอบเล่นใหญ่

เป็นเช่นนี้ ตราบใดที่เย่เทียนหาโอกาสทำให้เธอแพ้หรือจับไปฆ่า แผนการของเขาก็จะสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

แต่เมื่ออ่านสถิติการต่อสู้เล่มหนาเตอะของนานาโกะ ภารกิจนี้เหมือนจะยากหน่อยแล้ว！

เย่เทียนหรี่ตาลง พลิกอ่านข้อมูลหน้าสุดท้าย：“สองวันหลังจากนี้ นานาโกะจะไปเมืองตูริน ！”

“เมืองตูรินอีกแล้ว？ดูเหมือนว่าที่นี่มีบางอย่างที่พวกเขาไม่อาจตัดใจได้！”เย่เทียนพูดพึมพำ จากนั้นเก็บเล่มข้อมูล ครั้งนี้ไม่มีคนรบกวนตนเสียที สามารถฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บได้อย่างสบายใจ

โชคดีที่มีเวลาพักอีกสองวัน บาดแผลบนร่างกายของตนน่าจะหายดีแล้ว

เพียงแต่วันนี้เขาโชคไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพิ่งหลับตาเตรียมเข้าสู่ห้วงนิทรา ประตูที่ปิดอยู่นานถูกช่ายเหมยเป่าผลักออก จากนั้นช่ายเหมยเป่าเดินอ้อนแอ้นเข้ามา：“ยังไ？ไม่ดูผลงานชิ้นเอกของฉันหน่อยเหรอ？”