ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1076

เย่เทียนอดที่จะสบถออกมาไม่ได้ ระเบิดจนมีสภาพแบบนี้แล้วยังจะหนีไปได้อีก? ยังเป็นคนอยู่รึเปล่าเนี่ย! พอคิดถึงตรงนี้เขาทนไม่ได้จนต้องยิ้มออกมาอย่างขมขื่นไม่ได้

หมอนี่บอกว่าตัวเองเป็นเทพมรณะเอาเข้าจริงก็ไม่เลวเหมือนกัน ต้องรู้ก่อนว่าอาการบาดเจ็บขนาดนั้นเย่เทียนถามตัวเองยังบอกเลยว่าไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน ไมค์นั่นไม่เพียงแค่หนีไปได้ แต่ยังทำให้เขาบาดเจ็บได้อีกนิดหน่อยด้วย นั่นจึงทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

แต่ดีที่ไมค์ เทพมรณะแค่โจมตีส่งๆ เลยไม่เป็นอะไร มันทำให้ร่างกายของเย่เทียนถูกโจมตีจนเป็นรูเล็กๆ เท่านั้น จากความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายของเขา มันก็ไม่เป็นปัญหาอะไรเลย

“เย่เทียน ไม่เป็นไรใช่มั้ย!”

ตอนนี้คนที่ยังขยับได้ก็มีแค่ธิดางูคนเดียวเท่านั้น หลังจากที่ช่ายเหมยเป่าใช้พลังจิตที่ถึงตายกับไมค์ เทพมรณะแล้วเธอก็ได้รับผลข้างเคียงเหมือนกัน แถมผลข้างเคียงนี้ทำให้เธอถึงกับเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ดแต่หลังจากที่ไมค์ เทพมรณะหนีไปแล้วอาการบาดเจ็บที่อยู่ในตัวเธอก็ได้ระเบิดออก แล้วล้มลงกับพื้นด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

ถึงนานาโกะจะยังมีสติอยู่ แต่ตรงสะบักของเธอนั้นยุบลงไปเป็นรู บ่งบอกว่าบาดเจ็บไม่น้อยเลย

เย่เทียนขำด้วยความรู้สึกที่ขมขื่น ทั้งสามคนทุ่มเทขนาดนี้แต่ยังไม่สามารถรั้งไมค์ เทพมรณะได้ มันเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายของเขาจริงๆ

แน่นอนว่า สาเหตุสำคัญที่สุดก็คือกระบวนท่าของไมค์ เทพมรณะนั้นประหลาดเกินไป ว่าด้วยเรื่องการหนีนั้นถือว่าจัดอยู่ในระดับที่สุดยอดเลย ต่อให้สร้างความกดดันให้เขามากแค่ไหนมันก็ไม่มีความหมาย มันช่างเป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริงๆ

“ยังดีอยู่!” เย่เทียนพูดจบก็ได้ไอออกมาทีหนึ่ง จากนั้นก็ถูกธิดางูประคองไปข้างๆ

นานาโกะ กำลังจะพูด จากนั้นก็มองไปทางเหนือด้วยความรู้สึกบางอย่าง จากนั้นก็ลุกขึ้นมาอย่างโซซัดโซเซ ใช้นิ้วมือล้วงระเบิดควันออกมาสามลูก โยนลงพื้นจนเกิดควันมหาศาลขึ้น

เย่เทียนทำได้แต่ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ถึงนานาโกะจะค่อนข้างเจ็บหนัก แต่ขอแค่เธอฟื้นฟูขึ้นมาแล้วอยากทำการรักษาก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นอะไร

จากนั้นเขาเองก็หันมองไปยังทางที่หัวหน้ากำลังเข้ามา

หัวหน้าพาลูกทีมของตัวเองรีบวิ่งเข้ามา พอเห็นสภาพอันน่าอนาถที่อยู่ตรงหน้าก็ทนไม่ไหวจนต้องถอนหายใจออกมา จากนั้นก็หันมองไปที่เย่เทียน

“ขอแนะนำตัวก่อน ผมคือหัวหน้า”

“ผมชื่อลู่จื่ออัน เรียกผมว่าพี่อันก็ได้ ตาแก่ขี้เมานั่นเป็นคนที่ใช้กระบี่ คุณเรียกเขาว่าแบบนี้ก็ได้ ส่วนคนนี้ค่อนข้างร้ายกาจ เป็นคนที่น่ารักและอ่อนโยน เป็นผู้มีคุณธรรมที่คอยดูแลงานบ้านงานเรือน แม่ม่ายดำของเรานั่นเอง! โอ้ย!”

ลู่จื่ออันไม่มีทางปล่อยโอกาสในการได้พูดแบบนี้หลุดไปแน่นอน แต่คำพูดของเขาคนอื่นอาจไม่ได้ชื่นชม ทันทีที่เขาแนะนำแม่ม่ายดำจบ ก็ถูกแม่ม่ายดำใช้แส้ในมือเฆี่ยนไปหนึ่งที!

เย่เทียนเห็นแล้วถึงกับตาค้าง สำหรับเพื่อนร่วมทีมของตัวเองเขาก็เคยจินตนาการมาบ้างแล้ว ในความคิดของเขาก็มีแต่ภาพของซ่านหงเลี่ยงที่มักจะทำหน้าบึ้งตึง ทหารที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาก็น่าจะไม่ต่างกัน

แต่ตอนนี้มันก็ทำให้เขารู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างมาก!

“หึหึ นึกถึงหัวเดียวใช่มั้ย?” พอลู่จื่ออันเย่เทียนได้เห็นสีหน้าของเย่เทียนก็เข้าใจขึ้นมาทันที และอดที่จะยิ้มออกมาที่มุมปากไม่ได้ แล้วพูดไปขำไป

“ถูกต้อง!” เย่เทียนพยักหน้า มันไม่ใช่อะไรที่ต้องอายที่จะยอมรับเลย

เผ่าพันธุ์ใดๆ ก็ตามที่สามารถอยู่มานับพันปี ไม่มีทางที่จะรุ่งโรจน์อยู่ตลอดเวลา มนุษย์หมาป่าเองก็ไม่ต่างกัน ในช่วงระยะเวลาหนึ่งพวกเขาก็เคยผ่านจุดที่เผ่าพันธุ์เกือบสูญสลายมาแล้ว

หลังจากที่ผ่านพ้นวิกฤติครั้งนั้นมาได้ เผ่าพันธุ์ของพวกเขาก็ตกลงกันว่าจะสร้างอาณาจักรของตน ปราสาทแห่งนี้เป็นแค่หนึ่งในนั้นเท่านั้น

เดิมทีตอนที่แวมไพร์ร่วมมือกับครูเสด สันตะปาปาก็คิดว่าคงไม่รอดกันแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีปัจจัยที่ไม่แน่นอนอย่างเย่เทียนปรากฏขึ้น รวมถึงการที่เย่เทียนมาร่วมมือกับมนุษย์หมาป่าก็ถือเป็นเรื่องที่บังเอิญเหมือนกัน

ความจริงมนุษย์หมาป่าเป็นเผ่าพันธุ์ที่ไม่ค่อยถูกยอมรับสักเท่าไหร่ เพราะจะพูดกันตรงๆ พวกเขาก็ค่อนข้างหัวทึบ เป็นเผ่าพันธุ์ที่มักจะถูกหลอกอยู่เสมอ ดังนั้น หลังจากที่ได้รับบทเรียนด้วยการหลั่งเลือดไปหลายครั้ง มนุษย์หมาป่าก็ค่อนข้างถูกกีดกันออกไป

แต่ในครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน

การร่วมมือกันของแวมไพร์กับครูเสด สันตะปาปามันก็ทำให้เชคอฟตัดข้อโต้แย้งทั้งหมดออกแล้วเลือกที่จะร่วมมือกับพันธมิตร

พอเลือกไปเลือกมาสุดท้ายก็ตัดสินใจเลือกเย่เทียนที่มีการพัวพันด้านผลประโยชน์น้อยที่สุด เนื่องจากเย่เทียนเป็นชาวตะวันออก ถิ่นฐานของพวกเขาก็อยู่ตะวันออก ก่อนที่มนุษย์หมาป่ากับแวมไพร์จะตกลงเรื่องผลประโยชน์กันเสร็จ ต่อให้นักบู๊ของตะวันออกจะอยากได้ผลประโยชน์มากสักแค่ไหนมันก็เป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบาก

และเมื่อมียอดฝีมือคนนี้คอยช่วย สถานการณ์ของมนุษย์หมาป่าอย่างพวกเขาก็จะมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ

และตอนแรกมันเป็นแค่ความคิดเล็กๆ แต่ไม่นึกเลยว่าการกระทำเล็กๆ นี้จะช่วยชีวิตเผ่าพันธุ์มนุษย์หมาป่าไว้ได้!

การที่สามารถรอดพ้นจากความตายมาได้ ความรู้สึกของพวกมนุษย์หมาป่าแค่คิดก็รู้แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเวลาไม่เหมาะ มนุษย์หมาป่าที่ชอบปาร์ตี้เหล่านี้คงสนุกกันสุดเหวี่ยงไปแล้ว!