ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1307

ใบหน้าของเย่เทียนหดหู่ ดาบในมือได้ชี้ไปที่หย่งเย่

ในเวลานี้ในที่สุดเขาก็เห็นใบหน้าของหย่งเย่อย่างชัดเจน

ร่างสูงผอมเพรียว ใบหน้ายาวและนัยน์ตาเศร้าสร้อย ไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นคนๆนี้เขาจะไม่คิดว่าบุคคลนี้เป็นหัวหน้าองค์กรหย่งเย่จริงๆ แต่ดูเหมือนเป็นเยาวชนวรรณคดีที่เศร้าสร้อย

ทันใดนั้นถูกล็อกโดยชี่จีของเย่เทียน เห็นได้ชัดว่าหย่งเย่ก็คิดไม่ถึงว่าจะมีผลลัพธ์เช่นนี้

“ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินนายต่ำไปนะ!”

หย่งเย่ถอนหายใจเบาๆ “ดูเหมือนว่าตอนนี้ถ้าจะฆ่านายมันจะเป็นเรื่องที่ยากมาก”

หย่งเย่พูดกับตัวเอง โดยมองว่าเย่เทียนไม่มีความสำคัญอะไรเลย

“ฉันบอกแล้ว วันนี้นายต้องตาย!”

หย่งเย่เลิกคิ้ว “นายนี่มั่นใจมากนะ! ต้องการจะฆ่าฉันเหรอ?”

“ลองดูแล้วจะรู้เอง!” เย่เทียนก็ไม่พูดไร้สาระ พอวิชากระบี่เปลี่ยน ดาบยักษ์ก็ขยับ

คราวนี้เย่เทียนไม่เสียดายพลังชี่แท้ที่อยู่ในร่างกาย ไม่สนใจเกี่ยวกับพลังการกลืนกินของดาบยักษ์ แต่เขาพยายามสุดชีวิตเพื่อที่จะส่งมันเข้าด้านใน ด้วยวิธีนี้ดาบยักษ์ที่เดิมทีเคลื่อนไหวช้าครั้งนี้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

แต่ว่าการกระทำเช่นนี้ผลที่ตามมาคือร่างกายของเย่เทียนเริ่มปรากฏรอยร้าวเล็กๆขึ้น

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นผลมาจากการใช้พลังชี่แท้มากเกินไป

และผลที่ตามมาอีกประการหนึ่งก็คือพื้นที่นี้เริ่มที่จะพังทลายลง

ฟ้าถล่มทลายบางทีมีบางคนอาจไม่ได้เจอทั้งชีวิต แต่ตอนนี้ปรากฏตัวแล้ว

พื้นที่รอบๆดาบยักษ์เริ่มเกิดการยุบและผิดรูปอย่างมาก และขอบพื้นที่ที่ผิดรูปเริ่มมีงูทิพย์สีน้ำเงินจำนวนนับไม่ถ้วนเต้นรำอยู่รอบๆ หากมองใกล้ๆจะพบว่างูทิพย์เหล่านั้นที่เคลื่อนไหวก็คือสายฟ้า

“นี่นายกำลังเล่นกับไฟ! นายไม่รู้เหรอว่าทำแบบนี้มันหมายถึงอะไร!”

หย่งเย่ขมวดคิ้ว ไม่พอใจกับปฏิกิริยาของเย่เทียน

“สามารถฆ่าแกก็พอแล้ว!”

ดวงตาของเย่เทียนเริ่มเต็มไปด้วยเส้นเลือด และพูดแต่ละคำด้วยความยากลำบาก ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาใช้พลังงานมาก

“ไอ้บ้า!”

หย่งเย่ตอบอย่างแผ่วเบาด้วยคำสองคำ “ถ้าแกอยากตายฉันจะไม่ขัดขวาง แต่น่าเสียดายที่ฉันยังต้องฟันฝ่าอุปสรรคอีกมากมาย!”

หลังจากพูดจบหย่งเย่ก็เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ “ฉันมีลางสังหรณ์ พวกเราจะได้พบกันอีก!”

เมื่อมองเย่เทียนอย่างลึกซึ้ง ร่างกายของหย่งเย่เริ่มจาง

มุมปากของเย่เทียนมีเลือดไหลออกมา “ไอ้เลวที่สมควรตาย! หยุดอยู่ตรงนี้!”

เย่เทียนตะโกนอย่างไม่เต็มใจ แต่ไม่รู้ว่าหย่งเย่ใช้วิธีใด ถึงกับปลดล็อกสติที่เขาควบคุมเอาไว้ และหนีไปได้! และสิ่งที่ทำให้เย่เทียนอึดอัดมากขึ้นก็คือเขาไม่สามารถหยุดสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ทำได้แค่ดูเขาจากไป!

“ตูม!”

ดาบยักษ์สูญเสียเป้าหมาย เย่เทียนรู้สึกว่าภายในร่างกายเกิดการสูญเสียจนทดแทนไม่ได้ จากนั้นก็ไม่สามารถประคองไว้ได้อีกต่อไป และดาบยักษ์ก็ระเบิดขึ้นมาทันที

เสียงดังสนั่นทำให้ทั่วท้องฟ้าสั่นสะเทือน

“ใคร! ใครช่างใจกล้าเช่นนี้! กล้าที่จะทลายท้องฟ้าต่อหน้าเทพองค์นี้!”

เสียงตะโกนเบาๆดังขึ้น แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้มีเพียงเย่เทียนเท่านั้นที่ยังคงมีสติอยู่ เฝิงเจิ้นเหอและคนอื่นๆต่างก็สลบไปกับแรงสั่นสะเทือนของดาบยักษ์เมื่อสักครู่!

เย่เทียนเงยหน้าขึ้นอย่างลำบาก ในเวลานี้เขารู้สึกเหนื่อยล้ามาก

“ฮึ่ม? เป็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยเหรอ? ไอ้หนุ่ม! ตายแล้วหรือยัง?””

จากการสังเกตการณ์ของผู้สังเกตการณ์ และให้คำถามที่เย่เทียนต้องเลือกโดยตรง

หลังจากชั่งน้ำหนักความแตกต่างของทั้งสองฝ่ายแล้ว เย่เทียนก็เลือกที่จะก้มหัวอย่างเด็ดเดี่ยว “ไม่รู้ว่าสิ่งที่ท่านผู้สังเกตการณ์พูดเกี่ยวกับโอกาสที่จะเอามาทดแทนมันคืออะไร……”

เห็นได้ชัดความเคารพนับถือที่เย่เทียนทำมีผลต่อผู้สังเกตการณ์ และพยักหน้าใหญ่มหึมาของเขา “ฉันไม่ได้กินอะไรดีๆมาหลายร้อยปีแล้ว นายเป็นนักกลั่นยา ทำยาวิเศษยาเทพมาให้ฉันคลายความอยากหน่อย เรื่องคราวนี้ก็แล้วกัน!”

? ? ?

เย่เทียนตกตะลึง

การตัดสินของผู้สังเกตการณ์เป็นไปตามอำเภอใจเช่นนี้หรือ? ใช้ยาวิเศษยาเทพมาทดแทนหรือ?

ไม่ ยาวิเศษยาเทพเหรอ! แม้แต่เขาตอนนี้ยังไม่มั่นใจว่าจะกลั่นได้สำเร็จหรือไม่

“ท่านผู้สังเกตการณ์ ฉันไม่มีประสบการณ์ในการกลั่นยาวิเศษ ท่านดูสิ……”

“อะไรนะ?” ผู้สังเกตการณ์อุทาน ดูเหมือนจะแปลกใจมากกว่าเย่เทียน แต่เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ด้วยน้ำเสียงที่น่ารำคาญเล็กน้อย

“ไอ้หยา ลืมไปว่าตอนนี้มันเป็นช่วงห้ามพลังชี่! น่าเสียดาย ดูเหมือนว่าแกจะถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็กๆเป็นเวลาร้อยปีแล้วล่ะ!”

ร้อยปีเหรอ? แล้วขังทุกคนเลยเหรอ!

เย่เทียนพูดอะไรไม่ออก! แต่เพื่อที่จะเป็นอิสระทำได้เพียงสู้สุดชีวิตเท่านั้น “แต่ตอนนี้ชี่ทิพย์กำลังฟื้นตัว ถ้าท่านผู้สังเกตการณ์ไม่รู้สึกว่ายุ่งยากฉันสามารถกลั่นมันได้ แต่ต้องใช้เวลาพอสมควรในการรวบรวมวัสดุ”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องวัสดุ ฉันมีของอยู่ที่หน้าประตู!”

หลังจากผู้สังเกตการณ์พูดจบก็มองไปที่เย่เทียนและครุ่นคิด “แต่ฉันจะพูดไว้ก่อนนะ! ฉันจะให้สิ่งของกับแก แต่แกต้องกลั่นยาวิเศษให้ฉัน จำไว้ว่า มันต้องอยู่ในรสชาติของใบซีนี มิฉะนั้นอย่าโทษฉันที่ทำตามหน้าที่ล่ะ!”

ใบซีนี? นั่นคืออะไร! แต่สถานการณ์ในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีวิธีอื่นใดที่ดีไปกว่าการฝืนทนต่อไป

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เย่เทียนทำได้เพียงถอนหายใจ “โอเค ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน!”