ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1331

เมื่อเย่เทียนกลับมาที่วิลล่า เฉินหวั่นชิงและเหลียงเยว่หรูก็ไม่ได้อยู่ว่างเหมือนเมื่อก่อน แต่พวกเธอกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่

หลังจากได้ยินการเคลื่อนไหวของเย่เทียนทั้งสองก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นทีละคน

“เร็วๆ นี้มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เฉินหวั่นชิงมองขึ้นไปที่เย่เทียน

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา กำลังป้องกันรอบตัวเธอค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น แม้ว่าคนเหล่านี้จะสามารถซ่อนตัวตนของพวกเขาได้ แต่ เฉินหวั่นชิงก็ยังคงรู้สึกแตกต่างออกไปจากเวลาปกติ

สิ่งนี้ทำให้เธอกระตือรือร้นที่จะเป็นนักบู๊ที่แข็งแกร่งมากขึ้น

ไม่เพียงแค่ทำให้ตัวเองสามารถติดตามเย่เทียนได้เท่านั้น แต่ยังต้องทำให้ตัวเองไม่เป็นภาระของเย่เทียนด้วย!

เหลียงเยว่หรูก็เช่นกัน ไม่อย่างนั้นพวกเธอคงก็คงไม่ต้องมาลำบากขนาดนี้

“มีเรื่องเกิดขึ้นอยู่บ้างจริง ๆ แต่ทั้งหมดล้วนอยู่ภายใต้การควบคุม!”

เย่เทียนยิ้มและพยักหน้า “กว่าจะกลับมาได้ก็ไม่ง่ายเลย มาคุยเรื่องดีๆ กันเถอะ! เรื่องที่บริษัทจัดการเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

"ราบรื่นมาก อีกทั้งยังมีกำไรที่ดีมาก" เฉินหวั่นชิงเอนกายไปที่เขา ส่วนเหลียงเยว่หรูก็พิงลงอีกด้านหนึ่งอย่างสบายๆ “ทางฉันก็ราบรื่นมากเหมือนกัน ทั่วทั้งเมืองเจียงหนันไม่มีเรื่องอะไรที่หลุดรอดไปจากสายตาของฉันได้”

“คนจากภายนอกพวกนั้นลึกลับมาก คนที่ฉันส่งไปหลายคนได้รับบาดเจ็บกลับมา ดูเหมือนว่าผู้มาใหม่จะไม่ประสงค์ดี”

“อย่าไปสนใจพวกเขาเลย มา ให้ฉันตรวจสอบหน่อยว่าการฝึกฝนของพวกเธอเป็นยังไงบ้างแล้ว!”

เย่เทียนพูดดูจริงจัง แต่การกระทำกลับเป็นคนละเรื่อง

แค่ใช้ความพยายามเพียงไม่กี่รอบ ลมหายใจของเฉินหวั่นชิงและเหลียงเยว่หรูก็ค่อย ๆ หนักขึ้นทีละน้อย เห็นได้ชัดว่าเป็นการตรวจสอบไปจนทั้งสามคนรวมกันเป็นหนึ่งไปแล้ว...

“โอ๊ย! ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ!” เฉินหวั่นชิงถลึงตาใส่เย่เทียนอย่างมีเสน่ห์ ส่วนเหลียงเยว่หรูที่อยู่ข้างๆ เขาก็หัวเราะคิกคัก

“ครั้งนี้ที่ฉันกลับมาก็เพื่อถ่ายทอดวิชายุทธ์ให้กับพวกเธอ”

“เมื่อกี้ฉันตรวจสอบแล้ว ร่างกายของหวั่นชิงเหมาะสมกับวิชายุทธ์ธาตุน้ำ ฉันเตรียมหนังสือวิชาคุมน้ำให้กับเธอแล้ว นี่เหมาะสมกับเธอมากที่สุด!”

หลังจากนั้น นิ้วของเย่เทียนก็แตะไปที่หน้าผากของเฉินหวั่นชิง

ไม่ใช่ครั้งหรือสองครั้งที่เย่เทียนแสดงท่าทีแปลกๆ ตอนนี้เฉินหวั่นชิงเข้าใจดีว่าเย่เทียนแข็งแกร่งเพียงใด สมองของเธอดูเหมือนจะถูกเติมเต็มขึ้นในทันที จนทำเอาเธอถึงกับหัวโตอยู่บ้าง

“สงบสติอารมณ์ จากนั้นก็ฝึกฝนตามหลักฝึกฝนที่ฉันให้เธอไว้ จากรากฐานของเธอการเข้าสู่แดนไม่ใช่เรื่องยาก”

เย่เทียนพูดจบก็มองไปที่เหลียงเยว่หรู

ร่างกายของเหลียงเยว่หรูนั้นเหมาะสมกับการเป็นนักบู๊มากกว่า ครั้งที่แล้วที่เธอถูกพิษหวายสวรรค์ถึงแม้จะถูกกำจัดออกไปแล้ว แต่นั่นกลับส่งผลกระทบอย่างมากต่อเธอ

ดังนั้นร่างกายของเธอจึงมีแนวโน้มที่เหมาะจะฝึกฝนทักษะพิษมากกว่า

เพียงแต่ว่าสิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากสำหรับผู้หญิงที่จะยอมรับ

แต่ใครจะไปคิดว่าเมื่อเหลียงเยว่หรูได้ยินคำอธิบายของเย่เทียน เธอกลับตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

“อย่างนั้นหมายถึงว่าฉันมีพรสวรรค์ในการฝึกทักษะพิษเหรอ?”

“เป็นอย่างนั้นจริงๆ! เพียงแต่การฝึกทักษะพิษอาจสร้างความทุกข์ยากเกินกว่าคนทั่วไปจะจินตนาการได้ เมื่อเทียบกับหวั่นชิง เธออาจต้องทุกข์ทรมานมากกว่า”

เย่เทียนชะงักไปชั่วคราวหลังจากพูดจบ "การฝึกฝนคือการเดินทาง ฝึกฝนอย่างหนักและเก็บเกี่ยวผลตอบแทนนั้น ถึงแม้ว่าเธออาจจะต้องได้รับความทุกข์ทรมานมากมาย แต่พลังโจมตีของเธอก็จะแข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน"

“อย่างนั้นก็ไม่มีอะไรต้องลังเล ต้องเลือกทักษะพิษสิ! มาเลย! สอนฉันหน่อย!”

เหลียงเยว่หรูลูบกำปั้นของตนและพูดว่า "ฉันจะบอกนายให้ รอให้พี่สาวคนนี้แข็งแกร่งเมื่อไหร่ นายจะต้องเป็นฝ่ายร้องขอ!"

"ดี!" เย่เทียนยิ้มและพยักหน้า จากนั้นจึงหยิบยาทองปีศาจหวายสวรรค์ออกมา

“ยาทองปีศาจนี้เป็นยาเสริมที่ดีที่สุดสำหรับการฝึกฝนทักษะพิษ เธอพยายามรวมมันเข้ากับตานเถียน หากทำสำเร็จ มันจะช่วยลดความเจ็บปวดที่จะต้องเจอในการฝึกฝนได้เป็นอย่างมาก”

พูดจบเย่เทียนก็มอบยาทองปีศาจหวายสวรรค์ที่มีกลิ่นหอมจางๆให้เหลียงเยว่หรู

เหลียงเยว่หรูเล่นกับมันในมือแล้วมองขึ้นไปที่เย่เทียน "เจ้านี่จะหลอมรวมเข้าไปได้ยังไง? แค่กดเข้าไปแบบนี้หรือ?"

พูดจบเธอก็กดยาทองปีศาจลงบนตำแหน่งตานเถียนหลายครั้ง

เย่เทียนเดินออกจากประตูมาอย่างเงียบ ๆ

“พี่เทียน เกิดเรื่องแล้ว!”

เฉิงชิ่งโทรมา เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดเย่เทียนก็อดเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้

“ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้!”

เย่เทียนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เมื่อเขากลับไปที่สำนักชิงหนัง สีหน้าทุกคนก็ดูเคร่งขรึมอยู่บ้าง

"เกิดอะไรขึ้น?"

เย่เทียนขมวดคิ้วและเอ่ยถาม

“เป็นถูฮุย ถูกคนเล่นงานแล้ว!”

เฉิงชิ่งมีสีหน้ามืดมน แม้ว่าเขาและถูฮุยจะทะเลาะกันอยู่เสมอ แต่ความรู้สึกของพวกเขาก็ไม่ใช่เรื่องโกหก

ถ้าพูดตามเหตุผลความแข็งแกร่งของถูฮุยไม่น่าจะทำให้เขาตกอยาในสภาพนี้ได้ แต่เมื่อมองไปที่ถูฮุยซึ่งหน้าอกเกือบจะฉีกขาด ม่านตาของเย่เทียนก็หดตัวลงทันที

"ใครทำ!"

เสียงของเย่เทียนเต็มไปด้วยความเย็นชา

“สวิ่นเชียนฉื่อ!”

“สวิ่นเชียนฉื่อ? เฮอะเฮอะ!” แม้ว่าเย่เทียนจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่เขาเพียงต้องการรู้ชื่อของอีกฝ่ายเท่านั้น คนที่กล้าทำร้ายคนของเขา คงจะเบื่อมีชีวิตอยู่แล้ว!

แม้ว่าอาการบาดเจ็บของถูฮุยจะร้ายแรง แต่หลังจากกินยาของเย่เทียนแล้ว บาดแผลที่รุนแรงน่ากลัวนั้นก็หายเป็นปกติแบบมองเห็นด้วยตาเปล่า

“ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งมากหรือไง? อาศัยฝีมือของถูฮุยยังไม่มีโอกาสที่จะหนีเลยหรือ?”

เย่เทียนรักษาบาดแผลและรอให้ลมหายใจของถูฮุยสงบลง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและถาม