ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 326

ช่วงประมาณห้าโมงเย็น เย่เทียนที่กลับมารออยู่ที่บ้านของตระกูลซูนานหลายชั่วโมงก็ได้รับสายจากเหลียงเหวินเห้าอีกครั้ง

“เสี่ยวเย่ ฉันมาถึงจ๊กกลางแล้ว เธออยู่ไหน? เดี๋ยวฉันเอาของไปเก็บที่โรงแรมก่อนแล้วจะไปรับเธอ”

เหลียงเหวินเห้าแสดงออกถึงความหมายของสำนวนที่ว่าสายฟ้าและพายุที่โหมกระหน่ำได้อย่างชัดเจนมาก พูดจาไม่มีความเกรงใจเลย

“ไหนบอกว่ากลางคืนไม่ใช่เหรอครับ? ต้องรีบขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

คิ้วของเย่เทียนขมวดเข้าหากันอย่างควบคุมไม่ได้

“เฮ้อ การพนันนั่นจะเริ่มอย่างเป็นทางการตอนหนึ่งทุ่ม จากตรงนี้ไปที่เมืองนั่นก็ใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่า”

เหลียงเหวินเห้ายิ้มออกมาด้วยความตกใจ “พอเราไปถึงแล้วกินข้าวเสร็จ คาดว่าก็น่าจะถึงเวลาพอดี”

“โรงแรมที่คุณจองไว้อยู่ที่ไหนครับ? เราไปเจอกันตรงโรงแรมที่คุณพักก็ได้ครับ!”

หลังจากที่วางสาย เย่เทียนก็ไปพูดกับซูเหมย บอกว่าคืนนี้จะออกไปกินข้าวกับเพื่อน จากนั้นก็ขับรถไปยังโรงแรม

ซูเหมยอยากรู้ว่าเย่เทียนไปมีเพื่อนในจ๊กกลางตั้งแต่ตอนไหน แต่ก็ไม่ได้ถามเพราะรู้กาลเทศะดี ทำให้เย่เทียนไม่ต้องมาไล่อธิบาย

เขามาเจอกับเหลียงเหวินเห้าที่หน้าโรงแรมได้สำเร็จ หลังจากที่เอาสัมภาระไปเก็บแล้ว คนกลุ่มนี้ก็มุ่งไปยังเมืองที่จะมีการพนันหยก

เหลียงเหวินเห้าไม่มีทางมาที่นี่คนเดียวอยู่แล้ว เมื่อตัดบอดี้การ์ดร่างใหญ่สองคนที่ใส่สูทออกไปแล้ว ยังมีชายวัยกลางคนที่ไว้หนวดไว้เคราอีกคนตามมาด้วย

ระหว่างทางที่ยังไม่ถึงเมือง เหลียงเหวินเห้าก็ได้แนะนำคร่าวๆ ชายวัยกลางคนนั้นแซ่หยิว ชื่อฉี เขาคือปรมาจารย์พนันหินที่ถูกเชิญมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ

นั่นจึงทำให้เย่เทียนอดไม่ได้ที่จะเหลียวมองหยิวฉีไปหลายที หลังจากที่ได้พบปะกับเหลียงเหวินเห้าไปหลายครั้ง เย่เทียนกรู้แล้วว่าคนๆนี้ค่อนข้างตาถึง ไม่ใช่ว่าใครก็จะเข้าตาเขาได้

ตอนนี้การที่เหลียงเหวินเห้าให้ความสำคัญกับหยิวฉีถึงขนาดนี้ คิดว่าก็น่าจะมีความสามารถระดับหนึ่งเลย

นอกเหนือจากนั้น เหลียงเหวินเห้าก็ได้อธิบายคร่าวๆ ว่าทำไมเมืองที่เล็กแบบนี้ถึงมีการจัดการพนันหินขึ้นได้

หมูบ้านนั้นตั้งอยู่ค่อนข้างใกล้กับเหมืองหยก ก่อนที่ข่าวของเหมืองหยกจะแพร่งพรายออกไป คนในพื้นที่มากมายก็ฉวยโอกาสแอบเก็บหินหยาบออกไปไม่น้อยเลย

ถึงแม้ตอนนี้เหมืองหยกจะถูกรัฐบาลเข้ามาควบคุมแล้ว แต่พวกหินหยาบพวกนี้ก็ไม่มีใครบังคับให้เอาไปคืน

ผู้นำของเมืองนั่นก็เป็นคนที่ฉลาด พอเห็นแต่ละคนต่างก็เก็บหินหยาบออกมาได้มากมายจึงถือโอกาสจัดงานพนันหินขึ้นมา

หนึ่งคือสามารถทำให้ทุกคนยอมเอาหินหยาบที่อยู่ในมือออกมา ส่วนอีกเหตุผลก็เพื่อเพิ่มGDPให้กับเมือง แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะไม่ทำล่ะ?

เย่เทียนที่ฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะชู้นิ้วโป้งให้ผู้นำเมืองคนนี้ในใจเลย ด้วยสติปัญญาระดับนี้ แล้วต้องมาอยู่แบบนี้มันช่างเสียของจริงๆ ถ้าออกไปทำธุรกิจ อย่าางน้อยก็น่าจะหาเงินได้ไม่ต่ำกว่าสิบล้านแน่นอน

นอกจากนั้น เย่เทียนก็เข้าใจว่าทำไมเหลียงเหวินเห้าถึงต้องเร่งรีบที่จะไปให้ทันงานพนันหินนั่นให้จงได้

การที่เขามาในครั้งนี้ไม่ได้มาเพื่อพนันหิน แต่ต้องการที่จะถือโอกาสนี้กักตุนหินหยาบไว้ประมาณหนึ่ง รอให้ผ่านไปสักพักค่อยปล่อยของออก และหากำไรจากส่วนต่างตรงนั้น

ในภาวะเงินเฟ้อแบบนี้ ราคาทองพุ่งสูง ของจำพวกหินหยก หยกเขียวก็มีโอกาสที่ราคาจะปรับตัวตามทองคำด้วยเหมือนกัน

ถ้าพนันไปเลยมันจะเสี่ยงเกินไป มันไม่เหมาะกับคนที่ทำงานอย่างมีหลักการแบบเหลียงเหวินเห้าเลย แต่ถ้าปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไป มันก็ไม่ใช่ทางของนักธุรกิจที่ตามล่าผลประโยชน์เหมือนกัน

“คุณอาเหลียง แล้วคุณอาเตรียมเงินสำหรับงานในคืนนี้ไว้เท่าไหร่เหรอครับ?”

หลังจากที่เข้าใจทุกอย่างแล้ว เย่เทียนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปถามเหลียงเหวินเห้าด้วยความอยากรู้

“ทำไม? เสี่ยวเย่ก็อยากตุนของไว้เหมือนกันอย่างนั้นเหรอ? ของพวกนี้ทุนมันค่อนข้างหนัก ถ้าราคามันไม่ดี ก็อาจจะพังคามือไปเลยก็ได้”

เหลียงเหวินห้ามองเย่เทียนด้วยสายตาที่ค่อนข้างประหลาด แล้วพูดเตือยนด้วยความหวังดี

คนอื่นอาจจะไม่รู้ประวัติของเย่เทียน แต่คนที่มาจากเจียงหนันอย่างเขาจะไม่รู้ได้ยังไง?

มันไม่ได้เงียบสงบเหมือนอย่างเคย สองข้างทางของเมืองในตอนนี้ได้มีรถมากมายจอดเต็มไปหมด ทุกที่ถูกประดับไปด้วยไฟ คึกคักเหมือนช่วงปีใหม่เลย

ด้วยความที่เบียดเสียดกันเกินไป พวกเย่เทียนจึงไม่สามารถขับรถเข้าไปได้ สุดท้ายก็ไปเอารถไปจอดตรงนอกเมือง

ยังดีที่มันเป็นแค่เมืองเล็กๆ ถ้าอยู่ในเมืองละก็ อย่างน้อยก็ต้องโดนหักสักสองคะแนน

ตอนนี้มันก็หกโมงสี่สิบห้าแล้ว เหลียงเหวินเห้าก็ลากเย่เทียนเข้าไปจัดการเรื่องท้องไส้ในร้านอาหารตามสั่งอย่างไม่รีบร้อน

พอกินไปได้ครึ่งหนึ่งก็มีเสียงที่ตื่นอกตื่นใจดังขึ้น ประกาศว่าการจัดงานพนันหินครั้งแรกของเมืองคังหลินได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการแล้ว จากนั้นก็เป็นการร่ายยาวผู้นำของเมือง

เย่เทียนอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเหลียงเหวินเห้าอย่างลึกซึ้งไปทีหนึ่ง ถึงว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมให้เข้าไปก่อน คงเพราะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ช่างเป็นจิ้งจกเฒ่าที่มากประสบการณ์จริง!

ใช้เวลากินข้าวมื้อหนึ่งไปกว่าครึ่งชั่วโมง ตอนแรกเย่เทียนคิดว่าคงจะเสร็จแล้ว แต่ที่ไหนได้ เหลียงเหวินเห้ากลับยังนั่งแคะฟันอย่างสบายใจเฉิบ

“คุณอาเหลียง ข้าวก็กินอิ่มแล้ว ผู้นำของเมืองนั่นก็บ่นจบแล้ว ทำไมเรายังไม่เข้าไปอีกเหรอครับ?”

มันทำให้เย่เทียนถึงกับขมวดคิ้ว และอดไม่ได้ที่จะพูดเร่ง

“ไม่ต้องรีบ”

เหลียงเหวินเห้ามองเย่เทียนทีหนึ่ง แล้วพูดไปยิ้มไปว่า “ฉันนัดเจอกับพันธมิตรคนนั้นที่นี่ ตอนนี้ก็น่าจะถึงแล้ว เดี๋ยวจะแนะนำให้เธอรู้จักก่อน”

พอเย่เทียนได้ยินอย่างนั้น ก็จำต้องกดความตื่นเต้นในใจไว้ ตอนที่มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าร้านมานั้น เหลียงเหวินเห้าก็เดินเข้าไปด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

ตัดมาที่เย่เทียน พอเห็นคนที่เป็นหัวหน้าว่าเป็นใคร สีหน้าก็ดูประหลาดขึ้นมาทันที

ไม่ใช่อะไร เพราะคนที่เป็นหัวหน้าไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นหลี่เฟิงนั่นเอง!