ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 369

“ยิง! ยิงเขาให้ตาย!”

เมื่อเห็นว่าฮวาอวี่เฟยฆ่าคนต่อหน้าเขา ต่งเจ๋อเชาจึงโกรธจนหน้าแดง และเขาก็รีบคำรามและออกคำสั่ง

ซ่าๆๆ!

บอดี้การ์ดที่เดิมปกป้องพื้นที่โดยรอบ เอาปืนที่เอวออกมา และปากกระบอกปืนที่เงียบและเย็นก็เล็งไปที่ฮวาอวี่เฟยในสนาม

ในเวลาเดียวกัน เกาเหลียงก็คำรามใส่ตู้เฉี่ยวเฉี่ยว“รีบไป!”

ตู้เฉี่ยวเฉี่ยวไม่ลังเลเลย เธอหันกลับไปและวิ่งหนี พยายามหนีออกจากที่นี่

ในทางกลับกัน เกาเหลียงกระโจนเข้าหาข่งสุงซึ่งไม่รู้ว่ายังมีชีวิตหรือตายไปแล้ว

ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นศิษย์ของสำนักกุยอี ข่งสุงเป็นท่านลุงของเขา แม้ว่าข่งสุงจะตายจริงๆ เขาก็มีหน้าที่และความรับผิดชอบในการนำร่างของข่งสุงกลับคืนมา!

"ซวยละ!"

สีหน้าของเย่เทียนเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาหันกลับมาและตะโกนบอกฮั่วเยี่ยนจื่อและคนอื่นๆ "รีบออกไปจากที่นี่!"

แม้ว่าจะเป็นเพียงการต่อสู้เพียงท่าเดียว แต่เย่เทียนก็สามารถรู้สึกได้คร่าวๆว่า ฮวาอวี่เฟยนี้น่าจะเป็นนักบู๊ระดับดิน!

แม้แต่นักบู๊ระดับดำก็ยังสามารถสร้างกังชี่เพื่อต้านทานกระสุนปืนได้ แล้วนักบู๊ระดับดินที่สูงกว่านักบู๊ระดับดำจะกลัวอะไรล่ะ?

แม้กระสุนเหล่านี้จะไม่ก่อให้เกิดอันตรายใดๆกับฮวาอวี่เฟย และอาจกลายเป็นอาวุธของเขาในการฆ่า!

ฮั่วเยี่ยนจื่อและคนอื่นๆมีความเข้าใจอยู่บ้างในตัวเย่เทียน เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของเขาในเวลานี้ พวกเขาจะไม่รู้ได้ไงว่าฮวาอวี่เฟยนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ในขณะนั้นพวกเขาไม่กล้าลังเลเลย ไม่พูดอะไรและหันหลังกลับและวิ่งหนี

ส่วนกลุ่มคนที่มากับหยางหย่งซินยิ่งไม่ต้องพูดถึง แม้แต่หยางหย่งซินก็ตายแล้ว พวกเขาที่ไม่มีผู้นำก็ยิ่งไม่กล้าอยู่ต่อ

มีเพียงกลุ่มของหลี่เฉียนคุนที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ เพียงแค่ถอยห่างออกไปสิบเมตร และอดทนไว้ไม่จากไป

เป็นเพราะพวกเขาถูกเค้กก้อนใหญ่อย่างเหมืองแร่หยกทำให้ขาดสติ หรือเป็นเพราะพวกเขาเกิดมาก็ชอบดูเรื่องสนุก มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้

ปังๆๆ!

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก บอดี้การ์ดต่ายก็เหนี่ยวไกปืน และกระสุนปืนก็ดัง ลูกกระสุนวิ่งออกไปไม่รู้จบ!

“แค่กระสุนก็ต้องการฆ่าผม ช่างไม่เจียมตัวจริงๆ!”

ฮวาอวี่เฟยแสดงรอยยิ้มที่ดูถูกที่มุมปากของเขา และยกมือขวาขึ้นเบาๆ

ตามที่เย่เทียนคาดเดา แม้ว่ากลุ่มบอดี้การ์ดจะยิงอย่างดุเดือด มันก็ไม่มีประโยชน์เลย!

กระสุนจำนวนมหาศาลเคลื่อนตัวไปอย่างประหลาดที่ระยะหนึ่งเมตรข้างหน้า ราวกับว่าฮวาอวี่เฟยมีเกราะป้องกันที่มองไม่เห็นซึ่งปกป้องเขา 360 องศา

"มดยังไงก็คือมด ใช้ทั้งชีวิตก็เป็นไปไม่ได้ที่ทำให้ช้างล้มลง!"

ฮวาอวี่เฟยยิ้ม ความอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาก็หายไป แต่กลับถูกแทนที่ด้วยความน่าเกลียดไม่รู้จบ

ซ่า!

มือขวาที่เหยียดออกของเขาทำการปัดอย่างกะทันหัน และกระสุนที่อยู่รอบตัวเขาบินกลับไปด้วยความเร็วสองเท่าอย่างน่าทึ่ง

ไม่เพียงแค่นั้น กระสุนจำนวนมากถูกกวาดไปทางกลุ่มคนที่หันหลังหนี เขาตั้งใจจะเก็บทุกคนไว้ที่นี่!

สมแล้วที่ฮวาอวี่เฟยจะเป็นซุปเปอร์ปีศาจที่ทุกคนในโลกบูโดต้องการตามล่า เพื่อปกปิดร่องรอยของตน เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการฆ่าทุกคนที่อยู่ในนี้

“คุณดูถูกผมมากเกินไปไหม?!”

ดวงตาของเย่เทียนกระพริบด้วยเจตนาฆ่าอย่างเย็นชา ร่างกายของเขากำลังหมุนอย่างดุเดือด และมือของเขาก็เหยียดออกในทันใด

"พังทะลาย!"

บูม!

บูม!

ที่จอดรถขนาดใหญ่ดูเหมือนจะได้รับแรงกระตุ้นจากแรงมหาศาล และกำปั้นขนาดใหญ่สองอันถูกยกขึ้นจากอากาศบางๆ อันหนึ่งอยู่ด้านซ้ายและอีกอันอยู่ด้านขวา พุ่งเข้าหาเย่เทียน

หมัดหินที่ทำจากโคลนนี้ สร้างขึ้นจากความแข็งแกร่งกำลังภายในอันทรงพลังของฮวาอวี่เฟย ไม่ต้องพูดถึงคนเลย แม้ว่ารถบรรทุกจะผ่านเข้ามาก็คาดว่าจะถูกบดขยี้เป็นตะกรัน!

“ทำลายมัน!”

สีหน้าท่าทางของเย่เทียนบิดเบี้ยว และชี้นิ้วเป็นมีด ฟาดฟันออกไปในอากาศ

เห็นเพียงแสงดาบพร่ามัวกวาดไปทั่วอากาศ และหมัดขนาดใหญ่ทั้งสองก็ถูกแบ่งออกเป็นสองข้าง ซึ่งไม่สามารถหยุดดาบควบแน่นของเย่เทียนได้!

เมื่อไม่ได้รับการสนับสนุนจากกำลังภายใน หมัดหินขนาดใหญ่ก็ตกลงมาจากอากาศในทันที กระแทกเข้ากับพื้นและแตกเป็นเศษหิน

ในเวลานี้ การโจมตีครั้งที่สองของฮวาอวี่เฟยมาถึงแล้ว

เขาหมุนกำปั้นของเขาให้เป็นฝ่ามือ และเขาก็กระแทกมันด้วยหมัดจากอากาศ

ระหว่างที่ฝุ่นลอยขึ้น เห็นเพียงพลังงานสีเหลืองสลัวที่มองไม่เห็นกวาดไปทางเย่เทียนและเต็มทั่วท้องฟ้า

เดิมที กำลังชี่นั้นไม่มีรูปร่างและไม่มีสี แต่เป็นเพราะฝุ่นที่ลอยอยู่ซึ่งทำให้มีรูปร่างคลุมเครือเท่านั้น

“ขี้หมูขี้หมา! ทำลายมัน!”

เย่เทียนเอานิ้วขวาประสานกัน และทันใดนั้นก็ชี้นิ้วออกไป ตกลงไปตรงกลางฝ่ามืออย่างแม่นยำ

ฝ่ามือเหลืองสลัว เพียงไม่กี่วินาที เย่เทียนก็แทงทะลุด้วยนิ้วเดียว แล้วค่อยๆแตกและกระจายหายไป หายไปในความว่างเปล่า

“ความแข็งแกร่งกำลังภายในของคุณช่างลวงตาและกระจัดกระจาย คาดว่าคุณคงจะไม่ได้ตั้งใจฝึกฝนใช่ไหม?”

เย่เทียนยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นก็นึกถึงหลิวจื่อหยัง เขาอดไม่ได้ที่จะสับสนและถามออกมาดังๆ

“ถ้าผมเดาไม่ผิด เกรงว่าคุณน่าจะเป็นอาจารย์ที่นำหลิวจื่อหยังเข้าสู่โลกบูโดใช่ไหม?!”