ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 514

เมื่อเห็นฉีหยุนเผิงกดสัญญาณแจ้งเตือน เจิ้งเหวยหวาก็รำพึงว่าแย่แล้ว

เขาไม่ค่อยรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเย่เทียนและตระกูลฉิน แต่วิลล่าฉินหยุนประกาศไว้ชัดเจนว่าห้ามใช้กำลัง ไม่ว่าจะเป็นใครขืนผิดกฎข้อนี้รับรองว่าต้องโดนตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่มีประวัติมาร้อยปีอย่างตระกูลฉินลงโทษอย่างหนัก!

ต่อให้เขาเป็นสมาชิกระดับไดมอนต์และพอข้องแวะกับตระกูลฉินอยู่บ้างก็ไม่อาจฝ่าฝืนได้เช่นเดียวกัน แล้วไหนจะเย่เทียนล่ะ

กฎก็คือกฎ ไม่อย่างนั้นทำไมพวกเขาถึงนัดกันที่นี่?!

“คุณชายเย่ คราวนี้เป็นเรื่องใหญ่แล้วจริงๆ จังหวะที่คนของวิลล่าฉินหยุนยังไม่มา เราไปกันก่อนดีกว่ามั้ย?”

คิดมาถึงตรงนี้ เจิ้งเหวยหวารีบเดินมาอยู่ตรงหน้าเย่เทียน

“จะกลัวอะไร?” เย่เทียนเบ้ปาก ไม่ใส่ใจเลยสักนิด

ในเมื่อที่นี่เป็นธุรกิจของตระกูลฉิน จากที่ตระกูลฉินรู้จักเขามา บวกกับเมื่อกี้ปะหน้ากับฉินโล่หยินแล้ว เขาไม่มีอะไรต้องกังวลจริงๆ!

เจิ้งเหวยหวาอธิบายอย่างอ่อนใจ “คุณชายเย่ ที่นี่เขาห้ามลงมือกัน ไม่มีใครได้รับการยกเว้น ต่อให้เป็นผมก็ต้องถูกลงโทษอย่างหนักเหมือนกัน เรา…..”

“เจิ้งเหวยหวา นายยังอยากให้ฉันช่วยจัดการหยงฟากรุ๊ปอยู่มั้ยวะ? ถ้าอยากก็ไสหัวไปไกลๆเลย”

ไม่รอให้เขาพูดจบ ฉีหยุนเผิงก็กุมหน้าตาฟกช้ำของตัวเองและตะโกนขู่ปาวๆด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม “ไอ้ทุเรศนี่อัดฉันซะเละ แค้นนี้ฉันจะชำระกับนายอย่างละเอียดเลยล่ะ!”

“คุณชายเย่ เราไปกันก่อนเถอะ”

เจิ้งเหวยหวากวาดสายตามองเขาและไม่เก็บมาใส่ใจ ก่อนจะเกลี้ยกล่อมเย่เทียนต่อ

ยังไงซะถ้าทำให้ฉีหยุนเผิงไม่พอใจก็แค่ขาดแรงสนับสนุนไปแรงเดียว แต่ถ้าทำให้เย่เทียนโกรธได้ลงไปคุยกับรากมะม่วงแน่!

“คิดบัญชีเหรอ? ดีสิ ฉันชอบคิดบัญชีที่สุด!”

ความโมโหของเย่เทียนที่สลายไปบ้างแล้วเพิ่มพูนขึ้นอีกครั้ง

เขาผลักเจิ้งเหวยหวาออก เห็นๆว่าจะลงมือต่อ

“แน่ แน่จริงนายรอการ์ดมาก่อนสิ รังแกตาแก่อย่างฉันไม่เก่งจริงนี่หว่า!”

ฉีหยุนเผิงโดนเย่เทียนตีจนผวาไปหมดแล้ว ท่าทางเขาอย่างกับหนูที่เจอแมว เขารีบยกเก้าอี้ขึ้นมาและโวยวายเสียงดัง

“ฉันรังแกนายเหรอ ไม่ใช่ว่านายดูถูกคน แล้วหาเรื่องฉันมาตั้งแต่แรกเหรอ!”

“ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะเกรงกลัวบารมีของนาย ต่อให้โดนรังแกก็ต้องก้มหน้ารับผิด”

เย่เทียนหัวเราะเย็นๆไม่หยุด ไม่มีความรู้สึกดีๆให้เจ้านี่เลยสักนิด

ฉีหยุนเผิงพูดไม่ออกในบัดดล ไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยคำพูดใดออกมาดี

แกร๊ก!

เวลานั้น จู่ๆก็มีคนผลักประตูห้องเข้ามา ชายกำยำสามสี่คนในชุดสูทเดินเข้ามาข้างในในพรวดเดียว

“เกิดอะไรขึ้น?”

ชายกำยำที่เดินนำมากวาดสายตามองห้องที่สภาพเละเทะ และขมวดคิ้วเป็นปม

“เขาลงมือทำร้ายฉัน คุณดูสิ หน้าฉันตัวฉันมีแต่แผล พวกนายรีบจับไอ้หนุ่มนั้นไว้เร็ว!”

ฉีหยุนเผิงรีบวิ่งไปอยู่ตรงหน้าชายกำยำและชี้ไปที่เย่เทียน ก่อนจะชี้ตัวเองขึ้นลง

ชายกำยำได้ฟังจึงเบนสายตาไปที่เย่เทียนอัตโนมัติ แต่สายตาไม่ฉายแววปฏิปักษ์เลยสักนิด

“ที่นี่ ที่นี่มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย พวกคุณฟังผมอธิบายก่อนครับ…..”

เจิ้งเหวยหวาที่ยืนอยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะถอยหลังครึ่งก้าวด้วยความกลัว แม้ว่าชายกำยำในสูทเหล่านี้เป็นแค่การ์ด แต่หากอยู่ที่นี่เขาก็มีเรื่องด้วยไม่ได้

ไม่มีเหตุผลอื่น เขาเคยได้ยินฉินเจิ้งพูดมากับหูตัวเองว่าคนโฉดที่มีตำแหน่งเป็นการ์ดในวิลล่าฉินหยุนล้วนเป็นคนเหี้ยมที่สู้ได้อย่างน้อยหนึ่งต่อห้ากันทั้งนั้น

“เข้าใจผิดแม่แกสิ แผลบนตัวฉันนี่ฉันตีตัวเองรึไง?”

ไม่รอให้เขาพูดจบ ฉีหยุนเผิงก็ด่ากราด “เจิ้งเหวยหวา นี่คุณจะสะบั้นมิตรภาพของเราเพื่อคนนอกเพียงคนเดียวจริงๆใช่มั้ย?!”

ส่วนเฉียนหย่งซือกับเหว่ยฉีจื้อสองคนยืนเงียบอยู่ด้านข้าง มิหนำซ้ำพวกเขาสบตากันและต่างเห็นแววตานึกสนุกในสายตาอีกฝ่าย

เย่เทียนก็ตกใจเหมือนกัน แต่ตั้งสติได้ในไม่ช้า และคิดว่านี่คงเป็นฝีมือของฉินโล่หยิน

“พวกนายคุยกันจบรึยัง ถ้าคุยจบแล้วก็รีบออกไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ธุระกงการของพวกนาย”

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสืบสาวเอาความ เขาเร่งบรรดาชายกำยำอย่างรำคาญใจ

“ประธานเย่ครับ ยังไงซะวิลล่าฉินหยุนของเราก็มีกฎอยู่ หวังว่าคุณจะไม่เอาถึงชีวิตนะครับ”

ชายกำยำทั้งหมดพยักหน้าให้เย่เทียนนิดหน่อย และหันหลังเตรียมจะจากไป

ฉีหยุนเผิงรู้สึกเหมือนฝันไป ไม่อาจตั้งสติได้จากความเปลี่ยนแปลงมหันต์นี้ เขาเห็นเหล่าชายกำยำจะไปก็รีบตามเข้าไป

เย่เทียนยอมปล่อยเขาไปที่ไหน เขารีบออกแรงใต้เท้าและพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วแสง พร้อมถีบออกไป

ตึ้ง!

ฉีหยุนเผิงล้มลงตามเสียง และหัวแตกเลือดอาบในบัดดล แต่เขาไม่มีเวลามาสนเรื่องพวกนี้ เขารีบเงยหน้าขึ้นมากลับเห็นเหล่าชายกำยำออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามอง

ตึ้ง!

ประตูปิดลงอีกครั้ง ท่าทางฉีหยุนเผิงประหนึ่งสูญเสียฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตไป คนทั้งคนดูเสียสติขึ้นมา

“เถ้าแก่ฉี เป็นยังไง? ตอนนี้ยังอยากคิดบัญชีกับฉันอยู่มั้ย?!”

ไม่รอให้ฉีหยุนเผิงตั้งสติ เสียงที่เปี่ยมด้วยความเย้ยหยันของเย่เทียนก็ดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง

“น้อง น้องชาย ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่น่าดูถูกคน ครั้งนี้นายให้อภัยฉันเถอะ”

ฉีหยุนเผิงตะลึงในใจ กล้าปากแข็งต่อไปที่ไหน เขาสั่นหัวอย่างกับพัดลม รีบร้อนร้องขอความเมตตา

“นายเรียกใครน้องชาย?”

เย่เทียนเดินเข้าไปและค่อยๆย่อตัวลง ก่อนจะตบเข้าไปอย่างแรงหนึ่งฉาด….