ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 515

“น้อง น้องชาย ฉันผิดไปแล้ว ครั้งนี้นายให้อภัยฉันเถอะ อย่าตีฉันอีกเลย”

แต่น่าเสียดาย กับคำพูดของความเมตตาของฉีหยุนเผิง เย่เทียนตบไปอีกฉาดอย่างแรงโดยไม่ต้องคิด”

“พี่ใหญ่ นายเป็นพี่ใหญ่ของฉัน!”

เสียงตบหน้าดังก้อง ฉีหยุนเผิงโดนฟาดจนไม่เหลือความโมโหเลยสักนิด เขาร้องขอความเมตตาเสียงดัง

“ใครเป็นพี่ใหญ่ของนาย ฉันแก่ขนาดนั้นเลยรึไง?!”

เย่เทียนตบไปอีกฉาด

ฉีหยุนเผิงโดนตบจนชักจะอยากตายแล้ว มีที่ไหนทำกันแบบนี้

พวกเจิ้งเหวยหวาสามคนเห็นแล้วตาโตอ้าปากค้างกันหมด คิดไม่ถึงเลยว่าฉีหยุนเผิงผู้เกรียงไกรจะกลายเป็นคนตาขาวเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่เทียน

“นี่เป็นแค่การสั่งสอนเล็กๆน้อยๆ ตอนนี้เริ่มจำรึยัง?”

เย่เทียนตบหน้าฉีหยุนเผิงอีกหลายฉาดใหญ่ ความโกรธเกรี้ยวถึงค่อยๆจางหายไป

“จำแล้วๆ”

ฉีหยุนเผิงพยักหน้ารัวๆ กล้าขัดใจเย่เทียนที่ไหน

“ดีมาก ไม่ทราบว่าฉันตบนายขนาดนี้ นายโกรธมั้ย”

“ไม่โกรธ! ไม่โกรธ!”

ฉีหยุนเผิงเค้นรอยยิ้มที่อุบาทว์ยิ่งกว่าร้องไห้ออกมา “คุณอบรมสั่งสอนผม ผมจะโกรธได้ยังไงครับ”

“รู้ความหวังดีของฉันก็ดีแล้ว”

พวกเจิ้งเหวยหวาสามคนเห็นภาพเหตุการณ์แบบนี้แล้วรู้สึกอยากหัวเราะ แต่ก็ไม่อาจหัวเราะออกมาจริงๆได้ จึงต้องกลั้นไว้อย่างทรมาน

เย่เทียนยื่นมือไปตบบ่าฉีหยุนเผิง และเกลี้ยกล่อม “จะว่าไป การสั่งสอนใครสักคนไม่ง่ายเลยนะ ฉันทุ่มเททั้งพลังกายพลังใจแบบนี้ นายว่าควรตอบแทนอะไรฉันหน่อยมั้ย”

“ครับๆๆ”

ฉีหยุนเผิงจะเดาไม่ออกได้ยังไงว่าเย่เทียนอยากได้อะไร เขารีบปริปาก “เรื่องของหยงฟากรุ๊ปผมจะเข้าร่วม และส่วนแบ่งของผม ผมไม่เอาแล้ว ยกให้คุณทั้งหมดครับ”

เย่เทียนพยักหน้าอย่างพอใจ “นายนี่ชอบโดนทำร้ายรึเปล่า สุดท้ายแล้วก็จบแบบนี้อยู่ดี จะทำไปทำไมกัน”

ฉีหยุนเผิงขมขื่นในใจแต่พูดออกมาไม่ได้ เขาเศร้าใจจนจะร้องไห้อยู่แล้ว

เจิ้งเหวยหวามองเย่เทียนอึ้งๆ ไม่รู้จะพูดอะไรดี

เขาอุตส่าห์ทำตัวต่ำต้อยอยากหาผลประโยชน์ให้เย่เทียน ใครจะคิดว่าเย่เทียนจัดการได้ง่ายดายขนาดนี้

“ส่วนของฉันก็ไม่เอาแล้ว ยกให้น้องเย่เหมือนกัน”

ที่เจิ้งเหวยหวาคิดไม่ถึงคือเวลานี้เฉียนหย่งซือก็แสดงจุดยืนขึ้นมาฉับพลัน

“ส่วนของฉันก็ยกให้น้องเย่ ถือว่าเป็นเพื่อนกันนะ”

เหว่ยฉีจื้อก็แสดงจุดยืนโดยไม่รอช้า

“งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นผมขอขอบคุณเถ้าแก่ทั้งหลายล่วงหน้าเลยนะครับ”

เย่เทียนจะไม่รู้สิ่งที่ทั้งสองคนคิดอยู่ได้ยังไง แต่ก็ไม่ได้เปิดโปง “วางใจได้ครับ ผมจะจดจำบุญคุณนี้ไว้”

เมื่อทั้งสองได้ฟังก็มีสีหน้าดีใจ รู้สึกว่าที่มาวันนี้คุ้มแล้ว

ได้เห็นละครฟอร์มยักษ์ที่ฉีหยุนเผิงโดนจัดการกับตาตัวเองไม่พอ ยังได้รู้จักกับเย่เทียนที่มีภูมิหลังลึกลับ ทว่าแข็งกร้าวสุดๆ จะไม่คุ้มได้ยังไง

ไม่ว่ายังไงฉีหยุนเผิงก็เป็นประธานของบริษัทฉีซื่อ ปกติแล้วมีแต่เขาเป็นฝ่ายรังแกคนอื่น มีอย่างที่ไหนคนอื่นมารังแกเขา

อีกอย่าง ด้วยสมองจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ของพวกเขา จะเดาไม่ออกได้ยังไงว่าเย่เทียนเป็นหนึ่งในประธานของวิลล่าฉินหยุนแห่งนี้ คงจะเป็นฝีมือของฉินโล่หยินที่ออกไปนานแล้วไม่ยอมกลับมาเสียที

ฉินโล่หยินทำไปเพราะไม่ต้องการฝ่าฝืนกฎของวิลล่าฉินหยุน บวกกับที่เจิ้งเหวยหวาแนะนำเย่เทียน ก็เพียงพอให้พวกเขาตัดสินใจได้แล้ว

ว่ากันว่า: เราจะไม่ตีหน้าคนยิ้มแย้ม

ในเมื่อไห่เหวินคังเสนอมอบผลประโยชน์ให้เขาเอง แล้วเขาจะทำหน้าไม่ดีใส่อีกฝ่ายได้ยังไง

เย่เทียนเดินเข้าไปเช่นกัน ยกแก้วไวน์ขึ้นและชนกับทุกคน ก่อนจะกรอกเข้าปากรวดเดียวหมด

เมื่อลงท้องไปแล้วหนึ่งแก้ว เย่เทียนก็ไม่อยู่ต่อนาน เขาแลกช่องทางติดต่อกับบรรดาจิ้งจอกเฒ่าผู้เสแสร้งจอมปลอมแล้วก็ออกจากห้องกับเจิ้งเหวยหวาไปก่อน

“หยุนเผิง เย่เทียนคนนั้นเป็นมายังไงกันแน่? คุณโดนอัดจนเละขนาดนี้ไม่คิดจะเอาคืนบ้างเหรอ?”

หลังจากเฉียนหย่งซือและเหว่ยฉีจื้อสองคนไปแล้ว รอจนฉีหยุนเผิงที่หน้าฟกช้ำดำเขียวกำลังจะไปเช่นกัน ในที่สุดไห่เหวินคังที่ปิดบังความคิดได้เป็นอย่างดีก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

ฉีหยุนเผิงฟังแล้วพลันมีแววตาโกรธแค้นขึ้นมา แต่ไม่นานก็หม่นหมองลงและหัวเราะเฝื่อนๆ “พี่ไห่ อย่าถากถางผมเลยครับ”

“ถากถาง?!”

ไห่เหวินคังผงะ ขมวดคิ้วเป็นปมในบัดดล

เขาพอจะรู้นิสัยฉีหยุนเผิงอยู่บ้าง เป็นคนที่รังแกแต่คนอ่อนแอและหงอต่อคนแข็งแกร่ง แต่ดูจากปฏิกิริยาของเขาเห็นได้ชัดว่าไม่คิดจะแก้แค้น แบบนี้ไม่ใช่วิธีการของเขาเลยนะ!

“พี่ไห่ครับ ไม่ใช่แค่เจิ้งเหวยหวาที่หนุนหลังเขา แม้แต่แม่หนูตระกูลฉินก็เข้าข้างเขาเช่นกัน”

“เพื่อไม่ให้ผิดกฎของวิลล่าฉินหยุน หนูฉินยอมกระทั่งให้เขาได้เป็นหนึ่งในประธานที่อยู่เบื้องหลังวิลล่าฉินหยุน!”

“ผมมีเรื่องกับเจ้านั่นไม่ไหวจริงๆครับ”

ฉีหยุนเผิงส่ายหัวอย่างขมขื่น และเดินโซซัดโซเซออกไปข้างนอก

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้รับรองว่าเป็นเรื่องที่อัปยศที่สุดของเขาในหลายสิบปีมานี้แน่นอน เขาต้องหาที่ปลอดภัยเพื่อระบายหน่อย

“แม้แต่ตระกูลฉินก็หนุนหลังเขาเหรอ”

ไห่เหวินคังพึมพำกับตัวเอง นัยน์ตาที่เริ่มขุ่นมัวคู่นั้นเปล่งประกายประหลาดอย่างอดไม่ได้…..