ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 547

อากาศแจ่มใสไร้เมฆ เครื่องบินขนส่งทางทหารลำหนึ่งได้บินจากเมืองเจียงหนันไปยังเมืองจิน

เย่เทียนนอนอยู่บนที่นั่งของเครื่องบินอย่างเกียจคร้านพร้อมกับหรี่ตามองดูท้องฟ้าและเมฆสีขาวโพลนที่ด้านนอกหน้าต่าง มีบางครั้งที่เขาถอนสายตาออกจากเซวหมานจื่อกับหยุนเหมิงหยานสองคนที่อยู่ตรงข้ามเขา

ด้านข้างของเขามีจี้เยียนหรัน ตำรวจคนงามนั่งอยู่ด้วย

แน่นอนว่าหล่อนไม่ได้อยากเข้าร่วมการคัดเลือกของทีมสายฟ้าเพียงแต่มาเป็นคนนำให้แก่เย่เทียนเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องอะไรวุ่นวายขึ้น

หลังจากจัดการกับตู้เคอหลินเสร็จ เขาก็ได้ทำอาหารให้แก่เฉินหวั่นชิงด้วยตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่จะล้างจานก็ได้รับโทรศัพท์จากถังเหวินหลงที่แจ้งเขาให้เตรียมตัวจัดกระเป๋าให้เรียบร้อยเพื่อขึ้นเที่ยวบินตอนเที่ยงในวันพรุ่งนี้

ไม่มีทางเลือกอื่น เขาทำได้เพียงแต่จองตั๋วเครื่องบินในตอนเช้าตรู่และพารีบพาเฉินหวั่นชิงกลับไปที่เมืองเจียงหนัน เมื่อมาถึงได้ทันเวลาพอดีจึงได้ทำการทักทายเฉินหวั่นชิงและขึ้นเครื่องบินขนส่งไปยังเมืองจิน

เซวหมานจื่อกำลังจีบหยุนเหมิงหยานอยู่และในบางเวลาก็มีเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุข ช่างน่าอบอุ่นเสียจริง

ในทางกลับกัน สีหน้าของจี้เยียนหรันดูหนักใจ ดวงตาของหล่อนเต็มไปด้วยความกังวลและนั่นทำให้คนต่างพากันสงสาร

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า？ทำไมท่าทางของหล่อนถึงได้ดูเศร้าโศกนัก？”

เมื่อเย่เทียนสังเกตสีหน้าของจี้เยียนหรันก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปอย่างกังวล

“ฉันไม่เป็นอะไร”

จี้เยียนหรันเอ่ยปากพร้อมกับกวาดตามองไปที่เซวหมานจื่อที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างระแวดระวังและในที่สุดก็ได้ส่ายหัวออกมาเล็กน้อย

เย่เทียนไม่รู้ว่ามันไปมาอย่างไรแต่เห็นได้ชัดว่าจี้เยียนหรันไม่อยากจะพูด เขาเองจึงไม่ได้ถามอะไรไปมากนัก ได้แต่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับลุกขึ้นมาต้องการไประบายความต้องการของร่างกายในห้องน้ำ

จี้เยียนหรันตกใจในทันทีพร้อมกับรีบคว้าแขนเสื้อของเย่เทียนเอาไว้และพูดอย่างประหม่าว่า “นายจะทำอะไร？”

“พี่สาว ผมจะไปห้องน้ำ！”

เมื่อเห็นอาการประหม่าของหญิงสาว ตาของเย่เทียนก็กระตุกเล็กน้อยก่อนจะพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “อยู่บนเครื่องบินฉันจะทำอะไรได้ล่ะ？คงกระโดดลงไปไม่ได้หรอกใช่ไหม？หรือว่าหล่อนอยากจะไปกับฉัน？”

“ใครจะอยากไปกับนายกันล่ะ คนอันธพาล！”

เมื่อจี้เยียนหรันได้ยินเช่นนั้นจึงรีบปล่อยแขนของเย่เทียนที่หล่อนจับอยู่ ใบหน้าอันสวยงามของหล่อนแดงก่ำ

เย่เทียนถึงกับพูดไม่ออก นี่ฉันก็แค่จะไปเข้าห้องน้ำทำธุระ？ทำไมฉันถึงกลายเป็นคนอันธพาลได้ล่ะ？คงไม่ได้ไม่อดกลั้นจนตายหรอกนะ？

หลังจากครุ่นคิดอยู่ในใจ เย่เทียนก็ได้เดินไปเข้าห้องน้ำ

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเย่เทียน จี้เยียนหรันก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ถึงได้ลุกขึ้นมาและเดินตามรอยเท้านั้นไป

หยุนเหมิงหยานที่กำลังหัวเราะกับเซวหมานจื่อก็รู้สึกได้จึงตกใจและพูดแปลกๆว่า “จี้เยียนหรัน หล่อนจะไปไหนน่ะ？”

“ฉัน ฉันหนาวนิดหน่อยน่ะเลยจะไปเอาผ้าห่มเสียหน่อย”

หลังจากที่จี้เยียนหรันได้โกหกและตามรอยเท้าเย่เทียนไปที่หางของเครื่องบิน

เพียงแต่หลังจากหาผ้าห่มเจอ หล่อนไม่ได้มากลับนั่งที่ในทันทีแต่กลับยืนอยู่ตรงประตูห้องน้ำรอเย่เทียนออกมา

เมื่อเย่เทียนเข้าห้องน้ำทำธุระอย่างเมามันส์จนเรียบร้อยก็ได้เปิดประตูออกมาพบกับจี้เยียนหรันที่ยืนกอดผ้าห่ม เขาตกใจในทันที “หล่อนมายืนทำอะไรตรงนี้？”

จี้เยียนหรันรวบรวมความกล้าและพูดออกมา “เย่เทียน ฉันมีเรื่องอยากพูดกับนาย”

“เอ๊ะ？！”

ดวงตาทั้งสองของเย่เทียนหรี่ตาลง ดวงตาสีเข้มสองข้างจ้องมองไปราวกับเห็นจิตวิญญาณของจี้เยียนหรัน “หล่อนคงไม่ได้จะโน้มน้าวให้ฉันไม่ไปร่วมงานคัดเลือกของทีมสายฟ้าหรอกใช่ไหม？”

เมื่อเย่เทียนเข้าห้องน้ำทำธุระอย่างเมามันจนเรียบร้อยก็ได้เปิดประตูออกมาพบกับจี้เยียนหรันที่ยืนกอดผ้าห่ม เขาตกใจในทันที “หล่อนมายืนทำอะไรตรงนี้？”

ไม่ทันรอให้จี้เยียนหรันพูดจบ เย่เทียนก็ได้ส่ายหัวตัดบทและพูดด้วยใบหน้าที่จริงจังว่า “เชื่อฉันสิ！ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก！”

ขณะที่พูด เย่เทียนก็ยืนมือออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจและสัมผัสไปที่ผมอันอ่อนนุ่มของหญิงสาว

ไม่ต้องพูดว่าเย่ย่งเล่อนั้นอยู่แดนระดับเสวียน แม้แต่แดนระดับดินการที่เย่เทียนฝึกปราณมาจนถึงระดับเจ็ดก็ถือว่าไม่เสียเปล่าเลยสักนิด！

เมื่อเห็นใบหน้าที่แน่วแน่ของเย่เทียน ในใจของจี้เยียนหรันก็สั่นไหวจนแก้มบนใบหน้าทั้งสองข้างของหล่อนแดงระเรื่อโดยไม่ทันได้สังเกต

วันนี้จี้เยียนหรันสวมชุดกีฬาสบายๆ ด้วยอากาศที่เย็นหล่อนจึงได้คว้าเสื้อคลุมบางๆมาด้วย แต่ถึงอย่างไรก็ยังคงไม่อาจปิดซ่อนเรือนร่างที่งดงามของหล่อนได้

หัวใจของเย่เทียนเต้นแรงเมื่อเห็น ฝ่ามือใหญ่ที่ลูบผมของจี้เยียนหรันก่อนหน้านี้ได้เลื่อนลงมากอดเอวบางๆที่อ่อนนุ่มของจี้เยียนหรันไว้พร้อมกับใช้แรงดึงหล่อนเข้ามาในอ้อมแขน

“อั๊ยยะ！”

จี้เยียนหรันที่ไม่ทันได้ระวังก็อุทานออกมา กว่าหล่อนจะตอบสนองได้ทัน ร่างทั้งร่างก็ได้ไปอยู่ในอ้อมแขนของเย่เทียนแล้ว

“เยียนหรัน ทำไมวันนี้หล่อนถึงได้งามนัก？”

ปลายจมูกของหล่อนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอันแรงกล้าของชายหนุ่ม เมื่อได้ยินเสียงอันไพเราะของชายหนุ่ม จี้เยียนหรันก็รู้สึกได้ว่าหัวใจของหล่อนเต้นแรงราวกับลูกกวางตัวน้อยที่กระโดดไปมา

“งั้นแต่ก่อนฉันไม่งามหรือไงกัน？”

สีหน้าของจี้เยียนหรันแดงก่ำพร้อมกับตอบโต้กลับไปอย่างแผ่วเบาในอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่เมื่อมองดูแล้วมันช่างเหมือนกับการออดอ้อนอย่างไงอย่างั้น

“งามสิ！เพียงแค่วันนี้งามกว่ามากก็เท่านั้น！”

จี้เยียนหรันรับรู้ได้ถึงไออุ่นที่อยู่ข้างหูของหล่อนจนทนไม่ได้ที่จะสั่นหัวสลัดออก คล้ายกับหัวใจที่กระเพื่อมไปมาได้สร้างระลอกขึ้นอีก

เย่เทียนที่ต่อสู้ไปกับเฉินหวั่นชิงอย่างระอุเมื่อสองวันก่อนจะไปมีความรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ได้ยังไง ทันใดนั้นร่างกายก็ค่อยๆร้อนผ่าวขึ้นมา มือที่โอบกอดจี้เยียนหรันนั้นรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมและอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงบรรจงจูบริมฝีปากอันแดงระหงของหญิงสาว…..