ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 636

ความเจ็บปวดที่ลึกถึงกระดูกถูกกระจายจากท้องน้อยไปยังแขนขาและทั่วร่าง ทาคาโอะ อูโนะรู้สึกเหมือนอวัยวะต่างๆ ถูกฉีกกระชาก ทำให้ใบหน้าของเขาเกร็งจนเป็นก้อนเดียวกัน

“กับท่วงท่าที่สะเปะสะปะนั่น ต่อให้ไปฝึกมาอีกร้อยปีก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมหรอก!”

เย่เทียนเบ้ปากอย่างดูถูก ขยับขา แล้วพุ่งเข้าไปราวกับสายฟ้า พอขาข้ามผ่านหัวไป ส้นเท้าก็ได้กระแทกลงไปที่สะบักของทาคาโอะ อูโนะอย่างแรง

ภายใต้พละกำลังที่ยิ่งใหญ่นี้ ทาคาโอะ อูโนะก็สั่นไปทั่วร่าง ขาทั้งสองข้างงอลงพื้นอย่างควบคุมไม่ได้ จนเกือบคุกเข่าลงพื้นจึงรีบตวัดดาบออกไปเล่มหนึ่งหวังที่จะกดดันเย่เทียนออกไป

“หู้ย?!”

เย่เทียนตกใจจนอุทานออกมา นึกไม่ถึงว่าช่วงล่างของทาคาโอะ อูโนะจะมั่นคงขนาดนี้ จึงรีบคว้าข้อมือของทาคาโอะ อูโนะเอาไว้และขวางการโจมตีจากดาบทาชิเอาไว้ได้

“คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”

ไม่รอให้ทาคาโอะ อูโนะทันได้ทำอะไรอีก เย่เทียนก็ได้ตะคอกใส่ ขาที่วางอยู่บนสะบักก็ได้ออกแรงอีกครั้ง

“หืม?!”

ทาคาโอะ อูโนะรู้สึกถึงแรงอันมหาศาลที่ส่งมาจากสะบัก ขาทั้งสองข้างงอหนักยิ่งกว่าเก่า แต่เขากลับกัดฟันแน่น พยายามไม่ให้ตัวเองคุกเข่าลง

“คุกเข่า!”

ดวงตาสีดำคู่นั้นของเย่เทียนปรากฏลำแสงที่เยือกเย็นออกมา เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วโขกลงไปอย่างแรง

“ปั้ง!”

ในครั้งนี้ ทาคาโอะ อูโนะที่ถึงขีดจำกัดไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว เข่าทั้งสองข้างแตะลงบนพื้นเวทีอย่างสมบูรณ์ ด้วยความแรงอันมหาศาลก็ทำให้เข่าของเขาแทบหักเลย

“อ้า!”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บที่ส่งมาจากเข่า หรือเป็นเพราะศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำ ทำให้ทาคาโอะ อูโนะส่งเสียงคำรามออกมา ดาบที่คาบอยู่ในปากก็ได้หล่นลงพื้นจนเกิดเสียงกระทบพื้นที่ดังสนั่นขึ้น

“น่ารำคาญชะมัด”

เย่เทียนเบ้ปาก จังหวะที่ดึงขาขวากลับ ขาซ้ายก็ได้เหวี่ยงไปอีกครั้ง แล้วเหยียบลงที่ใบหน้าของทาคาโอะ อูโนะอย่างแรง

“เอื๊อก!”

ทาคาโอะ อูโนะส่งเสียงโอดครวญออกมาอีกครั้ง เลือดกับฟันที่หักได้พุ่งออกมาจากปาก ลอยไปในอากาศจนเกิดเป็นเส้นโค้งที่สวยงาม หัวของเขาก็ได้กระแทกลงพื้นอย่างแรง และได้สลบไปทันที

ทันใดนั้น ทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบ ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ทาคาโอะ อูโนะยังได้เปรียบอยู่เลย ทำไมผ่านไปแค่แปบเดียวก็ถูกอัดจนเละแล้วล่ะ?

“เชี่ย! พวกเรามีใครเคยได้ยินชื่อเย่เทียนมาก่อนมั้ย? นี่มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้วมั้ง?”

“ก่อนหน้านี้ตอนที่ทาคาโอะ อูโนะได้เปรียบ ฉันนึกว่าเย่เทียนต้องแพ้แล้วแน่ๆ ดูจากตอนนี้ ที่ผ่านมาเขาจงใจที่จะแกล้งทาคาโอะ อูโนะเท่านั้น!”

“ม้ามืด! นี่มันม้ามืดตัวโตเลยนี่นา!”

หลังจากที่ช็อกไปชั่วขณะ ทุกคนก็ตั้งสติได้ แล้วพากันหันมาวิจารณ์ที่มาของเย่เทียนกันใหญ่

แต่น่าเสียดาย ในชาตินี้นี่เป็นครั้งแรกที่เย่เทียนออกนอกประเทศเลย แล้วพวกเขาจะไปรู้ข้อมูลของเย่เทียนได้ยังไง?

อย่างไรก็ตาม จากนี้ไป ชื่อของเย่เทียนต้องเป็นที่รู้ไปทั่วในสามเหลี่ยมทมิฬอย่างแน่นอน!

อิจิโร ยามาโมโตะ เหมือนจะคาดการว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้ไว้นานแล้ว แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือ เย่เทียนจะสามารถจัดการกับศิษย์รักของตัวเองได้เร็วขนาดนี้ เร็วจนเกินความคาดหมายของเขา!

ประเด็นคือ ทำไมคุโรดะถูกทำร้ายแล้ว ศิษย์พี่กลับไม่ยอมก้าวออกมา มันจะเกี่ยวกับเย่เทียนรึเปล่านะ?

แต่ว่า ในเมื่อคิดไม่ตก อิจิโร ยามาโมโตะ ก็ไม่อยากเซ้าซี้ต่อ สายตาไม่สะอาดที่มองไปยังเย่เทียนได้เกิดประกายที่เยือกเย็นขึ้นความฮึดสู้ที่ห่างหายไปนานของเขาได้ถูกเย่เทียนปลุกขึ้นมาแล้วจริงๆ!

ในตอนนี้ สายตาของเย่เทียนก็ได้ละออกจากทาคาโอะ อูโนะที่สลบไปแล้ว เงยหน้าแล้วมองไปยังที่ที่อิจิโร ยามาโมโตะ อยู่ และได้สังเกตเห็นแววตาที่เยือกเย็นของอิจิโร ยามาโมโตะ เข้าพอดี

เย่เทียนจะไปกลัวได้ยังไง ยืนอยู่กับที่อย่างสบายๆ จ้องมองไปยังอิจิโร ยามาโมโตะ ด้วยสีหน้าที่จะยิ้มไม่ยิ้ม

“ฉันว่ามันก็ไม่แน่นะ ไอ้คนที่ชื่อเย่เทียนก็ดูเก่งมากเลยนะ!”

ตอนนี้ สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปยังชายแก่กับหนุ่มน้อยที่อยู่กลางสังเวียน ไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา กลัวจะพลาดจังหวะสำคัญอะไรไป

อิจิโร ยามาโมโตะ ไม่ได้สนใจคำวิจารณ์ของผู้ชมที่อยู่ใต้เวทีแม้แต่น้อย ดวงตาคู่นั้นกำลังพิจารณาเย่เทียนด้วยความสนใจ

เย่เทียนก็มองไปที่อิจิโร ยามาโมโตะ เหมือนกัน ดวงตาสีดำแอบปรากฏความกลัวออกมาเล็กน้อย

โบราณพูดไว้ดี : คนแก่ที่ไม่ตายนั้นถือเป็นภัย

อย่าคิดว่าการที่ก่อนหน้านี้เย่เทียนไม่ให้เกียรติอิจิโร ยามาโมโตะ ต่างๆ นาๆ แต่เย่เทียนกลับไม่กล้าดูถูกเขาแม้แต่นิดเดียว ในเมื่อเขาสามารถได้ชื่อปรมาจารย์แห่งดาบมา แล้วจะเป็นคนที่ไม่เอาไหนได้ยังไง?

“นี่พ่อหนุ่ม เธอเก่งมาก”

หลังจากที่ทั้งสองสบตากันไปประมาณหนึ่งนาที อิจิโร ยามาโมโตะ จึงเป็นฝ่ายที่ทำลายความเงียบลงก่อน “ถ้าเป็นไปได้ ฉันเองก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับเธอหรอกนะ”

“ความจริงเราก็ไม่จำเป็นต้องเป็นศัตรูกันก็ได้นี่ครับ?”

เย่เทียนยิ้มอย่างสดใส แล้วพูดอย่างลึกซึ้งว่า “ขอแค่คุณยอมบอกผมเรื่องหนึ่ง ผมก็จะลงไปทันที”

ทำไมเขาจะไม่เข้าใจความหมายของอิจิโร ยามาโมโตะ มีเพื่อนเพิ่มมาคนหนึ่งยังไงก็ดีกว่ามีศัตรูเพิ่มมาคนหนึ่งอยู่แล้ว

“มีคนมากมายแบบนี้ดูอยู่ ถ้าเราไม่สู้มันจะดูน่าเกลียดเกินไปนะ”

อิจิโร ยามาโมโตะ อดยิ้มไม่ได้ แล้วพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “ยิ่งไปกว่านั้น เธออายุแค่นี้ก็ฝึกฝนจนถึงระดับดินแล้ว ฉันเองก็อยากสู้กับเธอมากเหมือนกัน!”

“ว่ายังไงนะ! นี่เขาอยู่ระดับดินอย่างนั้นเหรอ?”

“เขาอายุแค่เท่าไหร่เอง? ทำไมถึงฝึกถึงระดับดินแล้วล่ะ?”

พอพูดอย่างนั้นออกไป ก็ทำให้ทุกคนถึงกับแตกตื่นขึ้นมาทันที ทุกคนต่างเบิกตาโตแล้วมองมาที่เย่เทียนด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ…..