ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 637

“ถึงว่า! ถึงว่าทำไมเย่เทียนถึงเอาชนะทาคาโอะ อูโนะได้ง่ายขนาดนั้น!”

“อนาคตของเย่เทียนนี่คาดเดาไม่ได้จริงๆ!”

พอได้ยินอิจิโร ยามาโมโตะ พูดถึงระดับของเย่เทียนออกมาเอง ผู้ชมที่อยู่ด้านล่างก็พากันหันมาวิจารย์ แต่สีหน้าของทุกคนต่างก็ตื่นเต้นกันขึ้นมา

ยังไงถ้าเย่เทียนยิ่งแข็งแกร่ง การต่อสู้ต่อจากนี้ก็จะยิ่งน่าดูเท่านั้น และถูกกำหนดให้เป็นการต่อสู้ของเสือกับมังกรแล้ว!

ถึงสีหน้าของเย่เทียนจะไม่เปลี่ยนไป แต่ในใจนั้นได้ระวังอย่างถึงที่สุดแล้ว

อิจิโร ยามาโมโตะ ถึงขั้นสามารถรู้ถึงระดับการฝึกของตนได้ ความสามารถของเขาก็ไม่มีทางอยู่ต่ำกว่าระดับดินอย่างแน่นอน!

“อยากสู้กับผมขนาดนั้นเลยเหรอ?”

พอคิดได้อย่างนั้น เย่เทียนก็ได้ยิ้มเยาะออกมาที่มุมปาก แล้วมองอิจิโร ยามาโมโตะ ด้วยสีหน้าที่ขบขัน “หรือคุณคิดว่าตัวเองแก่แล้ว เลยอยากรู้ว่าตัวเองกับคลื่นลูกใหม่อย่างผมห่างชั้นกันขนาดไหนใช่มั้ย?”

“ประมาณนั้น!”

อิจิโร ยามาโมโตะ เองก็ไม่ได้เกรงใจ พยักหน้าแล้วพูดไปว่า “คนที่เป็นที่แท้จริงจะไม่มีทางปฏิเสธความท้าทายใดๆ ทั้งสิ้น!”

“ตาแก่ ก่อนที่พวกเราจะเริ่มสู้กันอย่างเป็นทางการ ผมจะขอเตือนคุณไว้ก่อน”

เย่เทียนพยักหน้าอย่างมีความใน จากนั้นก็พูดไปว่า “ผมมาจากประเทศจีน คิดว่ายังไงคุณก็น่าจะพอรู้ว่าผมมาที่นี่ทำไม”

“ก็พอจะเดาออก”

อิจิโร ยามาโมโตะ พยักหน้าพร้อมกับยิ้ม “ขอแค่เธอเอาชนะฉันได้ ฉันก็จะบอกทุกอย่างที่ฉันรู้ให้กับเธอ”

“เยี่ยม!”

เย่เทียนดีดนิ้ว ค่อยๆ ก้าวขาขวาไปข้างหน้าครึ่งก้าว แล้วพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “เมื่อเป็นอย่างนั้น งั้นเราก็ไม่ต้องเสียเวลาแล้ว มาเริ่มกันเลย!”

“เข้ามาเลย! ให้ฉันได้เห็นหน่อยซิว่าคนเก่งรุ่นหลังอย่างเธอนั้นเป็นยังไง!”

อิจิโร ยามาโมโตะ เองก็ตั้งท่าเหมือนกัน จ้องมองเย่เทียนด้วยสีหน้าที่จริงจัง

ซิ่ว!

ทันทีที่เข้าพูดจบ เย่เทียนก็เป็นฝ่ายเคลื่อนไหวก่อน ขยับขาราวกับภูตผีพุ่งใส่อย่างรวดเร็ว แล้วซัดหมัดออกไปอย่างแรง

“พ่อหนุ่ม ต่อหน้าฉันก็ไม่ต้องมาเล่นลูกไม้อะไรแบบนี้แล้วมั้ง?”

สายตาขุ่นมัวของอิจิโร ยามาโมโตะ แสดงประกายที่ประหลาดออกมา การชกของเย่เทียนในครั้งนี้เต็มไปด้วยช่องโหว่

พอนึกถึงสิ่งที่เย่เทียนแสดงออกมาก่อนหน้านี้ อิจิโร ยามาโมโตะ ก็คิดว่าหมัดนี้มันต้องไม่ธรรมดาแน่นอน จึงไม่ได้ถือโอกาสเข้าโจมตี แต่กลับหลบออกไปอย่างระมัดระวัง

นั่นจึงทำให้เย่เทียนต้องยกย่องอิจิโร ยามาโมโตะ ขึ้นมามากเลย สมเป็นผู้อาวุธโสที่สร้างชื่อมานานจริงๆ ประสบการณ์ในการต่อสู้เหลือล้นมาก!

หมัดนี้เขานั้นจงใจเผยให้เห็นช่องโหว่จริงๆ ไม่ว่าอิจิโร ยามาโมโตะ จะโจมตีมายังไง เขาก็สามารถรัวกำปั้นอย่างบ้าคลั่งได้ทุกเมื่อ มันต้องทำให้อิจิโร ยามาโมโตะ เจ็บหนักอย่างแน่นอน

“ถ้าผมไม่ทดสอบดู แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าคุณที่ห่างหายจากการต่อสู้ไปนาน ฝีมือจะตกไปแล้วรึเปล่า?”

ในใจแอบเสียดาย แต่สีหน้าของเย่เทียนกลับไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย สองมือสลับกัน แล้วชกออกไปอีกหมัด

“ถ้าอย่างนั้นก็คงจะทำให้เธอผิดหวังซะแล้วสิ ถึงฉันจะอายุครึ่งร้อยแล้ว แต่ที่ผ่านมาก็ไม่เคยหย่อนยานมาก่อน!”

อิจิโร ยามาโมโตะ ส่ายหน้าเบาๆ ขยับขาแล้วหลบออกไป ไม่มีความคิดที่จะสู้กับเย่เทียนตรงๆ เลย

“ไม่หย่อนยานอย่างนั้นเหรอ?”

เย่เทียนขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “ฉันว่ามันก็ไม่แน่หรอกมั้ง? ทั้งๆ ที่เมื่อกี้คุณสามารถโจมตีสวนผมมาได้ แต่คุณกลับไม่ได้รักษาโอกาสนี้เอาไว้ ผมว่าคุณมันแก่จนไม่ไหวแล้วสินะ?”

“การที่ไม่โจมตีกลับฉันก็มีเหตุผลของฉัน”

“ไทเก็ก?”

เย่เทียนที่ถอยไปหลายก้าวแล้วทรงตัวได้ ก็ได้เลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ดวงตาสีดำได้แสดงความแปลกใจออกมาเล็กน้อย ไม่นึกไม่ฝันว่าอิจิโร ยามาโมโตะ จะใช้วิชาแขนงนี้เป็นด้วย

“เธอรู้สึกร้อนใจแล้วเหรอ?”

อิจิโร ยามาโมโตะ ส่ายหน้าไปยิ้มไป แล้วพูดเตือนสติอย่างมั่นอกมั่นใจว่า “ช่างเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจซะจริง!’

“อย่าเอาคำพูดแบบนั้นมาพูดกับผม!”

เย่เทียนตั้งสติได้ เเววตาก็กลับมาแหลมคมดังเดิม จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่อีกครั้ง

เขาร้อนใจขึ้นมาแล้วจริงๆ ถ้าซูเหมยถูกส่งออกไปจากเมืองที่ไม่เคยหลับ ก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาเธอได้จากที่ไหนอีกแล้ว!

อิจิโร ยามาโมโตะ นั้นไม่อยากสู้กับเย่เทียนตรงๆ เขาสามารถหลบการโจมตีของเย่เทียนได้อย่างฉิวเฉียดทุกครั้งไป ต่อให้หลบไม่ได้ เขาก็จะอาศัยจังหวะขวางเอาไว้

แต่เมื่อไหร่ที่เย่เทียนทำท่าจะออกจากการต่อสู้ เขาก็จะรีบเข้ามาประชิดตัวทันที ไม่เปิดโอกาสให้เย่เทียนได้จากไปแม้แต่น้อย!

ทั้งสองได้พัวพันกันอยู่อย่างนี้ไปหลายนาที ในที่สุดเย่เทียนก็ทนการถูกเหยียดหยาบแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ยืนอยู่กับที่แล้วพ่นลมในท้องออกมาสองครั้ง พยายามทำให้ความวุ่นวายในใจสงบลง

ต่อให้เขาร้อนรนไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร เห็นได้ชัดว่าอิจิโร ยามาโมโตะ กำลังถ่วงเวลา ถ้าไม่จัดการอิจิโร ยามาโมโตะ ดูท่าเขาก็เลิกคิดเรื่องที่จะไปได้เลย!

หลังจากที่ใจเย็นลงแล้ว เย่เทียนก็สังเกตเห็นความผิดปกติอย่างหนึ่ง ในเมื่ออีกฝ่ายเลือกที่จะเคลื่อนย้ายซูเหมย งั้นก็แสดงว่าซูเหมยยังมีประโยชน์กับพวกนั้นอยู่ ตอนนี้จึงยังไม่น่าจะทำอันตรายกับซูเหมย แสดงว่าก็ยังมีทางที่จะช่วยเธอได้อยู่!

“นี่ตาแก่ ปากคุณก็พูดอยู่ว่าผมใช้ลูกไม้ แต่คุณก็กำลังเล่นไม่ซื่ออยู่ไม่ใช่รึไง?”

พอคิดได้อย่างนั้น สีหน้าของเย่เทียนก็กลับเป็นสีหน้าที่ไม่สนโลกอีกครั้ง พูดพร้อมรอยยิ้มที่ไม่สบอารมณ์ว่า “ในเมื่อคุณไม่ยอมให้ผมไป งั้นผมก็จะอยู่เล่นกับคุณให้หนำใจเลย!”

พอเห็นเย่เทียนที่ทำหน้าอย่างนั้น อิจิโร ยามาโมโตะ ก็รู้สึกใจสั่น ไม่นึกเลยว่าเย่เทียนจะกลับมาใจเย็นได้เร็วขนาดนี้ จึงอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ “นี่พ่อหนุ่ม เธอนี่มันเกินความคาดหมายของฉันจริงๆ ดูท่า เราสองคนคงต้องสู้กันอย่างดุเดือดสักตั้งแล้ว…..”