ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 649

เนื่องจากวิธีเดียวที่จะขึ้นไปที่ชั้นสองของบาร์คือการขึ้นลิฟต์ และลิฟต์สามารถเปิดใช้งานได้โดยบัตรสมาชิกเท่านั้น เย่เทียนได้บัตรสมาชิกจากชายอ้วนวัยกลางคนแล้วรีบไปที่ชั้นสอง

ติ้งตอง!

เสียงเตือนลิฟต์ดังขึ้น สิ่งที่ดึงดูดสายตาคือ ทางเดินยาว บางทีอาจเป็นเพราะการเปิดใช้งานของสมาชิก จึงไม่มีใครเฝ้าที่นี่

ตามข้อมูลที่ ฟู่กั๋วเฉียง ให้มา เย่เทียนมาถึงห้อง 229 ตามเป้าหมาย และเปิดประตูอย่างเงียบ ๆ

คลิก!

ประตูเปิดออกเล็กน้อย เย่เทียนมองเข้าไปข้างใน มีเพียงชายสามคนที่มีหน้าตาแตกต่างกันไปในห้อง กำลังดื่มไวน์ แต่ละคนมีสาวเซ็กซี่ร้อนแรงอยู่ด้านข้าง

คนตรงกลางที่มีหนวดขนาดยาวคือเป้าหมายของเย่เทียน ในการมาที่นี้ มือที่เก่งที่สุดของ จงลา

ปาซ่ง!

"มาดิ! ดื่มต่อ! มาดูกันว่าใครจะเมาก่อน!"

หลังจากเจอเป้าหมายแล้ว เย่เทียนก็ผลักประตูออก แสร้งทำเป็นเมาแล้วเดินโซเซเข้าไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ ปาซ่งก็ขมวดคิ้วและตะโกนดัง "ไอ้เวรไหนให้นายเข้ามา ออกไป!"

“พี่ใหญ่ครับ ชายคนนี้น่าจะเมาแล้วเข้าผิดห้องครับ เดี๋ยวผมไล่ออกครับ”

ชายทางด้านซ้ายของ ปาซ่งลุกขึ้นทันที

เมื่อ ปาซ่งได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย เขาส่ายมือเหมือนแมลงวัน และหยุดให้ความสนใจกับเรื่องนี้ เล่นกับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาต่อไป

“ไอ้หนู นายเข้าผิดห้องแล้ว ออกไปเร็ว!”

คนทางซ้ายเดินไปหาเย่เทียนทันที

แต่ทันทีที่เขาเดินไปที่เย่เทียน จนอยู่ห่างกันประมาณสองเซนติเมตร เขาไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างกายของเย่เทียนเลยสักนิด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที รู้สึกถึงความไม่ปกติ

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบสนอง เย่เทียนใช้หมัดทุบเข้าไปหาเขาเต็มๆ

บูม!

เสียงอู้อี้ดังขึ้น คนคนนั้นจะสู้ไหวเย่เทียนได้อย่างไรล่ะ ถูกเย่เทียนชกเข้าที่คอ

คลิก!

ชายผู้น่าสงสารไม่สามารถร้องอะไรออกมาเลยสักนิด ตายแล้วล้มลงกับพื้นทันที หลังจากถูกโจมตี ก็มีเลือดไหลพุ่งออกมาจากมุมปากของเขา

"อ่า!"

ฉากกะทันหันนี้ทำให้สาวงามสามคนที่มาพร้อมกับไวน์กรีดร้องออกมาทันที

ก่อนที่ ปาซ่งกับอีกคนยังไม่ทันรู้ เย่เทียนก็พุ่งเข้าไปเหมือนสายฟ้าโดยมุ่งเป้าไปที่ชายทางขวา!

หลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ชายผู้นั้นก็ฟื้นคืนสติอย่างรวดเร็ว และรีบดึงปืนพกออกมาจากด้านหลังเอวเพื่อพยายามฆ่าเย่เทียน

น่าเสียดายที่เย่เทียน ไม่ให้โอกาสเขายิงเลยสักนิด เขาหยิบขวดไวน์บนโต๊ะ พุ่งเข้าไปฟาดหัวของชายคนนั้นอย่างแรง

บูม!

ขวดไวน์แตกในทันที เหลือเพียงปากขวดเรียวในมือของเย่เทียน ตัวขวดก็แตกเป็นเสี่ยงๆ!

ชายคนล้มลงที่พื้นทันที เลือดสีแดงที่ผสมกับไวน์ก็ค่อยๆ ไหลลงมา

“นายนิ ไอ้เวร...”

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้ชายผู้นี้ไม่สามารถต้านทานการด่าได้ได้ และยิงกระสุนออกมาทันที

พัฟ พัฟ!

อย่างไรก็ตาม เย่เทียนไม่ให้โอกาสเขาพูดจบเลย จับปากขวดที่แตกแล้วพุ่งเข้าใส่หัวใจของชายคนนั้นอย่างทารุณ!

คำด่าของชายผู้นั้นสิ้นสุดลงอย่างกะทันหัน มือก็ค่อยคลายปืนลงบนพื้นแล้วล้มลงอย่างอ่อนแรง พึมพำอะไรบางอย่างในปากของเขา แต่เขาไม่มีแรงจะพูดออกมา

ดังคำกล่าวที่ว่า เมตตากับศัตรู นั้นคือโหดร้ายต่อตนเอง!

เย่เทียนพูดอย่างเย็นชา เขาหันศีรษะเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงดาบที่พุ่งมา จากนั้นรีบกระสุนปืนก็ออกจากปากปืนทันที

น่าเสียดายที่ ปาซ่ง ดูเหมือนจะคาดเดาได้แต่แรก หลังจากขว้างดาบออกไป เขาก็ดึงสาวงามที่หวาดกลัวอยู่ข้างๆ เขาทันที และกั้นเขาอย่างไร้ความปรานี

“ฉัน...ฉันยังไม่อยาก...”

กระสุนถูกยิงเข้าที่ร่างขอสาวงาม สาวงามดิ้นรนเล็กน้อย ศีรษะของเธอเอียงเล็กน้อยแล้วก็สิ้นลมหายใจ ดวงตาที่สวยงามของเธอยังคงเสียดายกับชีวิตของเธอ

เย่เทียนอดไม่ได้ที่จะตะลึงครู่หนึ่ง เขาไม่คิดว่า ปาซ่งจะโหดเหี้ยมถึงขนาดใช้หญิงสาวมาป้องกันกระสุน

ปาซ่งมีประสบการณ์การต่อสู้มากมาย ดังนั้นเขาจึงคว้าโอกาสนี้ ยกร่างของสาวงามโยนไปทางเย่เทียน

เย่เทียนหลบไม่ทัน ปล่อยให้สาวงามทับลงเขาลงบนพื้น ปืนในมือของเขาก็ล่นลงไปเช่นกัน

แต่ในไม่ช้า เย่เทียนก็ตอบสนองและผลักร่างของสาวงามออกไปอย่างรวดเร็ว และลุกขึ้นยืนอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

ปาซ่งในตอนนี้ก็กระโดดขึ้น ในขณะที่เขาผ่านโต๊ะ เขาก็เหยียบปืนพกและให้ยับทันที!

“ไอ้หนู นายมันช่างกล้านัก กล้ามาหาเรื่องที่นี่ห้ะ!”

เมื่อเห็นเย่เทียนยืนขึ้น ปาซ่งก็ไม่รีบเร่ง สูดหายใจอย่างเย็นชา “บอกมาตรงๆ เลยว่าใครขอให้นายมา บอกมา ฉันจะให้นายตายแบบไม่ทรมาน!”

เย่เทียนจ้องไปที่ ปาซ่ง ด้วยท่าทางเย็นชา ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นคนที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ ใช้คนอื่นมากันกระสุน เรื่องนี้ทำให้เขาโกรธสำเร็จแล้ว!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เทียนก็บอกกับตัวเองว่าจะจัดการปาซ่งให้หนักๆ แม้ว่าจะให้ตาย ก็ให้ตายแบบทรมาน!

หลังจากตัดสินใจในใจแล้ว เย่เทียนก็ไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับ ปาซ่งเลย เขาขยับเท้าและกระโดดขึ้น ออกหมัดตรงไปที่ใบหน้าของ ปาซ่ง ด้วยกำปั้นที่ใหญ่เท่ากับหม้อทำอาการ

เมื่อมองไปที่ร่างกายที่ผอมแห้งของเย่เทียน ปาซ่งเองไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด เยาะเย้ยและออกหมัดในลักษณะเดียวกัน

บูม!

หมัดตัดกัน และความว่างเปล่าของอากาศดูเหมือนจะแกว่งไปแกว่งมาเหมือนน้ำทะเล และพื้นโต๊ะกระจกก็แตกเป็นเสี่ยงเกินจริง เศษแก้ว เศษจานต่างๆ เต็มไปบนพื้น

ฉากนี้ทำให้สาวงามสองคนที่เหลือดูแล้วหวาดกลัว ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องกอดกันอย่างสั่นสะท้าน...