ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 665

เวลาสองทุ่มในประเทศจีน

เย่เทียนเดินสะพายกระเป๋าออกมาจากสนามบินคนเดียว เมื่อเห็นการจราจรที่หนาแน่น เขาเผลอยิ้มออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

แม้ว่าอากาศในเมืองจินจะไม่ได้ดีเท่าสามเหลี่ยมทมิฬ แต่พูดถึงด้านความปลอดภัยแล้ว ทางนี้ถือว่าดีกว่ามาก อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนเอาปืนมายิงกลางถนนอีก

เมื่อเขาเดินออกมาจากสนามบิน ก็เห็นรถออดี้สีดำคันหนึ่งมาจอดรออยู่หน้าสนามบินนานแล้ว

"คุณชายเย่ ทางนี้ครับทางนี้!"

หยางซิงไห่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับซึ่งรอจนเบื่อแล้วก็รีบลงรถมาเพื่อเข้าไปช่วยเย่เทียนถือกระเป๋าทันที

เย่เทียนไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ กับการที่หยางซิงไห่มารับ ได้แต่พยักหน้าทักทายและเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ

การที่หยางซิงไห่มาอยู่นี่ได้ ก็เพราะเขาเป็นคนบอกให้มารับที่สนามบินแน่นอน

นี่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เมื่อให้เย่เทียนอยู่ที่เมืองจิน ก็มีแต่หยางซิงไห่เท่านั้นที่คอยรับใช้เขา ดังนั้นเรื่องแบบนี้เขาไม่เรียกหยางซิงไห่แล้วจะเรียกใช้ใครได้อีก?

เมื่อรถออดี้ขับรถออกมาบนถนนสายหลัก ในที่สุดหยางซิงไห่ก็อดสงสัยไม่ได้และหันไปถามเย่เทียนอย่างระมัดระวังว่า "คุณชายเย่ คุณตั้งใจมาเมืองจินก็เพื่อจะมาเข้าร่วมการแข่งขันทีมสายฟ้าไม่ใช่เหรอครับ? แล้วคุณไปสามเหลี่ยมทมิฬตอนไหน?"

"ทีมสายฟ้าทางนั้นยอมรับผมเป็นกรณีพิเศษ"

เย่เทียนเหลือบมองหยางซิงไห่ด้วยความเกียจคร้าน แต่ก็ไม่ได้ปิดบังอะไร และพูดอย่างใจเย็นว่า "พอดีว่าทางสามเหลี่ยมทมิฬมีเรื่องนิดหน่อย ก็เลยให้ผมรีบไปจัดการ คงจะลองใจผมว่าคุ้มไหมที่รับผมเข้ามา!"

"น่าทึ่งมากเลยครับคุณชายเย่!"

หยางซิงไห่พูดพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้กับเย่เทียนและแอบดีใจที่เลือกมาอยู่ข้างเย่เทียน

ต้องเข้าใจว่าทีมสายฟ้านั้นเป็นหนึ่งในสามทีมที่เก่งที่สุดในประเทศจีน ซึ่งเป็นแหล่งรวมของคนที่ฉลาดแหลมคมกว่าผู้คนที่ไม่ต่ำกว่าสิบล้านหรือร้อยล้านคนเลยก็ว่าได้ที่อยาก แต่พวกเขากลับยอมรับเย่เทียนให้เข้าร่วมในทีมเป็นกรณีพิเศษ แสดงว่าเย่เทียนต้องเก่งมากแน่นอน!

และถ้าเย่เทียนยิ่งเก่งมากเท่าไหร่ โอกาสที่จะช่วยให้เขาได้ฟื้นฟูตานเถียนก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น แล้วทำไมเขาจะไม่ดีใจล่ะ?

เย่เทียนยิ้มให้กับคำชมของหยางซิงไห่และเปลี่ยนเรื่องถามว่า "จะว่าไป หลายวันที่ผมไม่อยู่น่าจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นใช่ไหม เพราะเมื่อกี้ตอนที่ผมออกมาระบบรักษาความปลอดภัยของสนามบินเข้มงวดกันมาก"

"ใช่ครับคุณชายเย่ คุณเดาถูกแล้ว ไม่กี่วันมานี้มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น"

หยางซิงไห่พยักหน้ พร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง "ตอนนี้เข้ามาในเมืองจินนั้นง่าย แต่จะออกไปนั้นยากครับ!"

"ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?"

หลังจากที่ได้ฟังคำตอบแล้ว เย่เทียนก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

อันที่จริง เขาก็แค่พูดไปตามน้ำ แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ เพราะการที่สามารถทำให้มาตรการความปลอดภัยในสนามบินเข้มงวดขึ้นได้ขนาดนี้ แน่นอนว่าคงไม่ใช่เรื่องเล็กแน่นอน!

"คุณชายเย่ หลายวันก่อนหน้านี้ ในวันสุดท้ายของการแข่งขันการคัดเลือกของทีมสายฟ้า และขากลับมีเฮลิคอปเตอร์ระเบิดด้วย แม้ว่ามันจะอยู่ชานเมืองและประชาชนไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ แต่คนในเฮลิคอปเตอร์ไม่มีใครรอดมาได้เลยนะครับ!"

หยางซิงไห่ค่อยๆ อธิบายและพูดต่อว่า "ถึงแม้ทางทหารจะออกมาบอกว่ามันคืออุบัติเหตุ แต่หลายวันมานี้สายตรวจและมาตรการความปลอดภัยด้านอื่นก็เข้มงวดขึ้นมาก เกรงว่าการระเบิดของเฮลิคอปเตอร์ครั้งนี้อาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นการจงใจมากกว่า!"

เย่เทียนพยักหน้าและถามต่อว่า "รู้จักชื่อผู้ตายด้วยไหม?"

"คุณชายเย่ เรื่องนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ"

แต่ที่สำคัญคือ นอกจากหยางซิงไห่แล้ว เย่เทียนก็ไม่ได้บอกใครเรื่องที่เขาจะกลับมาเมืองจินเลย!

เมื่อนึกได้อย่างนี้ สายตาของเย่เทียนก็มองไปที่หยางซิงไห่ที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับอย่างแปลกประหลาดพร้อมกับยิ้มพูดว่า "ซิงไห่ คุณคงไม่ได้กำลังจะเล่นเกมปิดถนนกับผมอีกใช่ไหม?"

หยางซิงไห่ที่ได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจขึ้นมาทันที เขารู้ถึงความเก่งกาจของเย่เทียนดี ถึงได้ฝากความหวังของตานเถียนไว้ที่เย่เทียน แล้วเขาจะทำเรื่องอย่างนี้ได้อย่างไรล่ะ?

เขาส่ายหัวไปมาพร้อมกับรีบอธิบายว่า "คุณชายเย่ คุณอย่าล้อเล่นสิครับ ต่อให้ผมกล้าขนาดไหน ผมก็ไม่กล้ามาเล่นอะไรอย่างนี้กับคุณหรอกครับ!"

เย่เทียนหัวเราะพร้อมกับยื่นมือออกมาตบไหล่หยางซิงไห่เบาๆ "คุณจะตื่นเต้นไปทำไม? ผมก็แค่ล้อคุณเล่นเท่านั้นเอง"

แน่นอนว่าต้องพูดอย่างนี้ แต่ถ้าหยางซิงไห่ไม่ได้ดูตื่นเต้นจนเหงื่อแตก เย่เทียนก็คงไม่ยอมปักใจเชื่อเขาง่่ายๆ แบบนี้หรอก

ดังคำกล่าวที่ว่า ไม่ควรคิดร้ายใคร แต่พึงระวังคนคิดร้ายเรา!

"คุณชายเย่ ครั้งหน้าอย่าล้อเล่นกับผมแบบนี้อีกนะครับ"

หยางซิงไห่ปาดเหงื่อบนหน้าผากและเปลี่ยนเรื่องพูดว่า "คุณชายเย่ จะว่าไปก่อนหน้านี้ตอนผมมาก็ไม่มีต้นไม้นี้นะครับ แสดงว่าต้องมีคนมาทำไว้แน่ แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงต่อดีครับ?"

"จะทำยังไงได้ล่ะ? ในเมื่อมีคนอยากให้เราลงจากรถ งั้นเราก็ลงไปดูหน่อยจะเป็นไรไป!"

คุณชายเย่ยักไหล่และพูดอย่างเฉยเมย "มากสุด เราก็แค่ลงไปย้ายต้นไม้ออกไม่ใช่เหรอ?"

ในขณะที่พูดอยู่ เย่เทียนก็เปิดประตูรถและเดินลงไปอย่างไม่ลังเล!

หยางซิงไห่ก็ตั้งสติได้และรีบเปิดประตูรถแล้วตามเย่เทียนลงรถไป……