ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 688

เย่เทียนซึ่งยืนอยู่ข้างกายเซวฟู่ยี่ก้าวออกมา พูดด้วยหน้าตาสบายๆ “พวกนายอยากสู้ไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นก็รีบหน่อย เวลาของฉันมีค่ามาก”

“ไอ้เวรนี่ยังกล้าจะเหิมเกริมอีก?!”

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกน สมุนที่เหลือพลันได้สติ และเบนสายตาไม่หวังดีจากเซวฟู่ยี่ไปที่เย่เทียน

“เวลาของนายมีค่ามากใช่ไหม งั้นก็ดี พวกเราจะช่วยให้นายสมหวัง!”

“ทุกคนลุยพร้อมกัน อัดไอ้คนมีตาหามีแววไม่นี่ให้เละไปเลย!”

เหล่าลูกสมุนของเติ้งเจี้ยนข่ายคำรามกราดเกรี้ยวออกมาทันที และพากันเงื้อกำกำปั้นพุ่งไปหาเย่เทียน

ที่พวกเขาได้เป็นลูกสมุนของเติ้งเจี้ยนข่ายนอกจากที่บ้านพอมีอิทธิพลแล้ว ตัวพวกเขาเองพอมีความสามารถอยู่บ้าง ในนั้นมีคนที่เคยฝึกฝีมือการต่อสู้มาไม่น้อย

บัดนี้มีโอกาสเอาใจเติ้งเจี้ยนข่ายดีขนาดนี้ พวกเขาไม่ยอมพลาดหรอก และนึกตั้งใจกับตัวเอง ต้องให้เจ้าคนไม่รู้ที่ต่ำที่สูงตรงหน้าได้เห็นดีแน่!

น่าเสียดาย พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่าความคิดเช่นนี้พาพวกเขาไปมีเรื่องกับคนแบบไหน

เมื่อเห็นเหล่าลูกสมุนพุ่งเข้ามา กำปั้นของคนที่นำอยู่กำลังจะต่อยโดนเย่เทียน เย่เทียนกลับขยับเท้า พาร่างของเขาหลบประหนึ่งเป็นวิญญาณ

“เอ๋? คนล่ะ?”

คนผู้นั้นรู้สึกว่าตรงหน้าว่างเปล่า กำปั้นที่ต่อยออกไปแตะไม่โดนแม้แต่ชายเสื้อของเย่เทียน เย่เทียนที่เมื่อกี้ยังอยู่ตรงหน้ากลับหายวับไป

แคร่ก!

ไม่รอให้เขารู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงกระดูกหักแผ่วเบาดังขึ้นข้างหู แล้วถึงรู้สึกเจ็บปวดชนิดลึกเข้าวิญญาณจากเท้าขวา

“อ๊าก!”

วินาทีต่อมา คนผู้นั้นร้องโหยหวนเจ็บปวดอย่างทนไม่ไหว หน้าตาซีดเซียวลงในบัดดล เหงื่อเม็ดโตผุดออกจากหน้าผากไม่หยุด ขาอ่อนและคุกเข่าลงพื้นอย่างควบคุมไม่ได้

ผู้ที่ออกแรงเตะนอกจากเย่เทียนแล้วจะมีใครอีก? ในเมื่อเจ้าพวกนี้คิดไม่ดีกับเขา เขาก็ไม่มีอะไรต้องเกรงใจ

“พวกนายนี่ชื่นชอบการคุกเข่าเป็นงานอดิเรกเหรอ ฉันยังไม่ตายเลย ทำไมแต่ละคนต้องมาคุกเข่าให้ฉันด้วย?”

เย่เทียนส่ายหัวพร้อมพูดเสียงดังฟังชัด ใบหน้าฉายรอยยิ้มไร้พิษภัย หากคนไม่รู้เรื่องมาเห็นอาจจะคิดว่าเย่เทียนคือคนที่โดนรังแกอยู่ก็ได้!

เวลานั้นคนผู้นั้นพูดอะไรออกที่ไหน เขาสูดหายใจเข้าทางปากไม่หยุด สายตาที่มองเย่เทียนเริ่มฉายแววหวาดกลัว

เขาไม่คิดเลยว่าเย่เทียนจะลงมือได้เหี้ยมโหดเพียงนี้ เตะแค่ครั้งเดียวก็เล่นเอากระดูกขาขวาเขาหัก คราวนี้เห็นทีต้องไปนอนที่โรงพยาบาลสักสี่ห้าวันแล้ว

ถึงตอนนี้ ลูกสมุนคนอื่นๆถึงพุ่งเข้าไป แต่ละคนมองเย่เทียนกับคนที่ล้มอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้างุนงง

“พวกนายมัวยืนนิ่งอยู่ทำไม?!”

เนื่องจากพวกลูกสมุนบัง เติ้งเจี้ยนข่ายที่อยู่ด้านหลังจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นพวกเขาชะงักงันจึงเร่งเร้า “หรือคิดว่านี่ยังขายหน้าไม่พอ? ยังไม่รีบจัดการให้เสร็จแล้วไปจากที่นี่!”

พวกลูกสมุนได้ยินแล้วรีบตั้งสติ สบตากันแล้วไมกล้าเสียเวลาต่อไป พุ่งไปหาเย่เทียนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายอีกครั้ง

แต่เมื่ออยู่เบื้องหน้าพลังแข็งแกร่ง ไม่ว่าพวกเขาจะเจ็บใจเพียงใด ไม่ว่าพวกเขาจะกระเสือกกระสนเพียงใด ก็หนีไม่พ้นชะตากรรมที่โดนอัดติดพื้น!

โดนเตะเข้าทางซ้าย โดนหมัดเข้าทางขวา ลูกสมุนอีกสองคนล้มลงพื้นอย่างดูไม่ได้

เย่เทียนเร็วถึงขีดสุด ทุกคนรู้สึกเพียงลายตา เมื่อตั้งสติได้ เสียงใสกังวานของการตบหน้าดังขึ้นข้างหูเป็นระลอก เหล่าลูกสมุนโดนเย่เทียนตบจนล้มลง

เซวฟู่ยี่แกล้งปรายตามองเย่เทียนที่ต่อสู้อยู่กับเหล่าลูกสมุน ขู่โดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำพูดใด

ปึง!

ผ่านไปอีกหนึ่งนาที เย่เทียนต่อยลูกสมุนคนสุดท้ายจนล้มลงไปกองกับพื้น เขามองเหล่าลูกสมุนรอบๆที่นอนโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ส่ายหัวด้วยความดูแคลนอย่างอดไม่ได้ “พวกนายนี่ไม่ทนมือทนเท้าเลยนะ ฉันยังไม่ทันได้อุ่นเครื่องเลย ทำไมพวกนายล้มกันหมดเลยล่ะ?”

ทุกคนได้ยินดังนั้นก็ส่ายหัวและยิ้มเฝื่อนๆอย่างจนใจ รำพึงในใจว่าเจ้านี่จะผยองเกินไปแล้ว

แต่ พลังที่เย่เทียนแสดงให้เห็นพอเป็นต้นทุนให้เขาผยองอย่างแน่นอน!

เย่เทียนไม่สนสายตาประหลาดที่คนอื่นมองมา และไม่ไปคิดด้วยว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ เจ้าลูกสมุนพวกนี้อย่างมากก็เป็นแค่กับแกล้ม ยังมีจานหลักรอให้เขาไปจัดการ

คิดมาถึงนี่ เย่เทียนหมุนตัวกลับมา นัยน์ตาสีนิลคู่นั้นจับจ้องเติ้งเจี้ยนข่าย

“นายจะทำอะไร​ ฉันเป็นคนตระกูลเติ้งนะ นายอย่าผลีผลาม”

เติ้งเจี้ยนข่ายที่จำใจต้องอยู่ต่อมีหรือจะไม่สังเกตเห็นสายตาที่เย่เทียนมองมา ลึกล้ำและให้ความรู้สึกอันตราย จนเขาขนลุกทั้งตัวอย่างอดไม่ได้ ใต้เท้าถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

“ฉันไม่สนใจอะไรในตัวนายจริงๆ”

เห็นเติ้งเจี้ยนข่ายกลัวตัวเองขนาดนี้ เย่เทียนส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ก่อนจะเบนสายตาไปที่เซวฟู่ยี่ “เอายังไง? ฉันเก็บกวาดพวกปลาซิวปลาสร้อยพวกนั้นของเขาให้แล้วนะ ตอนนี้เหลือแค่เขา นายจะลงมือเองหรือให้ฉันช่วยอีก?”

เซวฟู่ยี่ผงะ ลูบจมูกด้วยสัญชาตญาณก่อนจะหัวเราะเฝื่อนๆ “พี่เย่ ผมลุยเองดีกว่า”

เขาไม่กล้าปล่อยให้เย่เทียนจัดการเติ้งเจี้ยนข่ายจริงๆ เผื่อเย่เทียนจะทำเรื่องบ้าๆลงไป ถึงเวลานั้นไม่ใช่แค่เขา แม้แต่ตระกูลเซวก็ต้องโดนหางเลขไปด้วย!

คิดมาถึงตรงนี้ เซวฟู่ยี่ทอดสายตาไปที่เติ้งเจี้ยนข่ายอีกครั้ง ลูกตากลอกไปมา ไม่รู้ว่าคิดแผนอะไรอยู่…..