ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 698

หลังจากจัดการเหล่าการ์ดไปอย่างสบายๆแล้ว นัยน์ตาสีนิลของเย่เทียนทอดมองมาที่กู้เฉียง หัวเราะเย็นๆพร้อมกล่าว “คุณชายกู้ใช่ไหม? นายคิดว่านายเป็นปูจริงๆเหรอ ถึงแทยงเดินได้?”

พอเห็นเย่เทียนจะเอาเรื่องกู้เฉียงต่อ ท้ายที่สุดหลู่ซีซานก็ระงับอารมร์ไม่ไหว รีบสะบัดแขนเรียวออกจากการจับกุมของเติ้งเหวิน และเอ่ยห้าม “เย่เทียน ยังไงซะฉันก็ไม่เป็นไร ให้เรื่องมันจบแค่นี้เถอะ”

ยังไงซะเย่เทียนก็ออกตัวให้เธอ เขาไม่รู้ว่ากู้เฉียงเป็นใครแต่มีหรือที่เธอไม่รู้ หากเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ เธอเองก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน!

ในสายตาเย่เทียน กู้เฉียงเป็นเพียงเศษสวะ แต่ในเมื่อคนในเหตุการณ์อย่างหลู่ซีซานยังพูดแบบนี้ เย่เทียล้มเลิกความคิดจะเอาเรื่องกู้เฉียงต่อ เขายักไหล่ “ก็ได้ เห็นแก่หน้าเธอ ครั้งนี้ฉันจะปล่อยเขาไปก่อน”

ยังไงซะอีกฝ่ายก็มอบเหรียญตราเพชรม่วงมูลค่าห้าสิบล้านมาให้ เรื่องแค่นี้ต้องไว้หน้ากันบ้าง

เวลานั้น การ์ดของงานเลี้ยงมาถึงในที่สุด

“พวกนายมาพอดีเลย โยนเจ้าคนที่สร้างความวุ่นวายออกไปซะ คืนนี้ห้ามพวกเขาก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงครึ่งก้าว!”

แม้เหล่าการ์ดจะไม่รู้ว่าเย่เทียนเป็นใคร แต่การเข้างานอย่างยิ่งใหญ่ของเย่เทียนพวกเขาก็เห็นอยู่ คนที่พี่น้องตระกูลเซวยอมเป็นตัวประกอบให้จะเป็นคนธรรมดาได้ยังไง?

แต่ การ์ดพวกนี้รู้ด้วยว่าทุกคนที่มางานในวันนี้ไม่ใช่คนที่พวกเขามีเรื่องด้วยได้ แต่ละคนมองหน้ากันตาปริบๆ ไม่กล้าขยับตัวสุ่มสี่สุ่มห้า

เห็นสีหน้าลังเลของพวกการ์ดแล้ว เย่เทียนจะเดาไม่ออกได้ยังไงว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ จึงเอ่ยปลอบ “วางใจเถอะ ฉันจะแจ้งด้านตระกูลเซวเอง ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆฉันจะรับผิดชอบให้ ไม่ส่งผลกระทบไปถึงพวกนายหรอก!”

พอได้รับคำสัญญาของเย่เทียน บรรดาการ์ดพยักหน้าในที่สุด ก้าวเท้าเดินไปหากู้เฉียง

กู้เฉียงพอจะฟื้นตัวจากความเจ็บปวดได้แล้ว เมื่อเห็นการ์ดเข้ามากันพร้อมหน้า จึงรีบโหวกเหวก “พวกนายกล้าแตะตัวฉันเหรอ ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร? เชื่อไหมฉันจะทำให้พวกนายอยู่ในเมืองจินไม่ได้อีกต่อไป!”

น่าเสียดาย การ์ดที่ได้คำสัญญาจากเย่เทียนแล้วมีหรือจะสนคำขู่ของกู้เฉียง สองคนในนั้นเข้าคุมปีกกู้เฉียงซ้ายคนขวาคน ส่วนการ์ดที่เหลือลากการ์ดที่กองกับพื้นเดินออกไปเงียบๆ

“ไอ้สารเลว! นายรอก่อนนะ! ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!”

กู้เฉียงจะยอมจากไปอย่างทุลักทุเลแบบนี้ได้ยังไง แต่ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนเพียงใด ด้วยการกระชากของการ์ดถึงสองคนสุดท้ายเขาก็โดนลากออกไปช้าๆ

“ไปเลย! ปิ๊กาจู!”

เย่เทียนสนคำขู่ของกู้เฉียงที่ไหน เขายิ้มและทำท่าโบกมือลา

ส่งผลให้เติ้งเหวินด้านข้างขำพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว งามหยาดฟ้าเห็นทีคงเป็นแบบนี้แหละ ผู้ชายรอบด้านมองจนตาค้างกันหมด

อย่าว่าแต่พวกเขาเลย ต่อให้เป็นเย่เทียนที่เห็นสาวสวยจนชิดแล้วยังใจเต้นอย่างอดไม่ได้ อุทานในใจว่าเติ้งเหวินสมกับฉายาหนึ่งในสามสาวสวยจริงๆ มีเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์!

ที่เย่เทียนแปลกใจคือเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ พวกเซวหมานจื่อกลับยังไม่โผล่มา เห็นได้ชัดว่าไม่อยู่ในโถงงานเลี้ยง ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน

ไม่ว่ายังไง การปรากฏตัวของกู้เฉียงเป็นเพียงบทแทรกเล็กน้อย คล้อยหลังที่ร่างของพวกเขาหายลับไปแล้ว ในที่สุดเติ้งเหวินที่ยืนดูอยู่ข้างๆก็ก้าวออกมา มองเย่เทียนด้วยรอยยิ้มจางๆ “จะว่าไป ฉันต้องเรียกนายว่าคุณชายเย่ถึงจะถูกใช่ไหม?”

เย่เทียนผงะ ลูบจมูกด้วยสัญชาตญาณ ยิ้มเฝื่อนๆพลางยิ้ม “ช่างเถอะ คุณชายอะไรกัน ฉันเป็นแค่คนจนๆ ถ้าเธอไม่ถือสา เรียกฉันว่าเย่เทียนเลยก็ได้!”

เย่เทียนไม่รู้หรอกว่าหลู่ซีซานคิดอะไรอยู่ เห็นเธอจ้องตัวเองเขม็ง อดอึดอัดไม่ได้ รำพึงในใจว่าคนสวย ต่อให้เธอสนใจฉันก็ไม่น่าจะถึงขั้นจับจ้องขนาดนี้นะ?

ยังไงก็ตาม ซูเย่พาสองสาวเข้านั่งที่ รินไวน์ให้ทั้งคู่ท่ามกลางสายตาจากฝูงชน ให้เกียรติพวกเธอเต็มที่ พอจะสลายความเคืองในใจของสองสาวได้บ้าง

กับเติ้งเหวินยังไม่เท่าไหร่ ตอนที่ยื่นไวน์ให้หลู่ซีซาน เย่เทียนกลับหน้าด้านดึงมือเรียวของเธอไว้ และทำท่าทำทางปวดใจ “โอ๊ย คนสวย ทำไมมือเรียวเล็กของเธอถึงเขียวล่ะ? ต้องเป็นเพราะเมื่อกี้โดนจับแรงไปแน่เลย ฉันเคยเรียนนวดมาพอดี ฉันนวดให้เธอนะ”

ไม่รอให้หลู่ซีซานตั้งสติ เย่เทียนรีบวางแก้วไวน์ลง และนวดเป็นจังหวะ

ส่งผลให้ผู้ชายรอบๆที่เห็นถึงกับด่าพ่อล่อแม่ ไม่เคยเห็นคนที่ลวนลามแล้วยังลวนลามแบบสง่าผ่าเผยขนาดนี้!

แต่ เนื่องจากการกระทำอันห้าวหาญของเย่เทียนก่อนหน้านี้ มีหรือที่พวกเขาจะกล้าเข้าไป ได้แต่จ้องเย่เทียนอย่างอาฆาต ถ้าสายตาฆ่าคนได้ เกรงว่าเย่เทียนคงโดนตีรันฟันแทงไปเป็นพันครั้งแล้ว!

เย่เทียนนวดมือนวลเนียนของเด็กสาวไปพลาง และกล่าวโดยไม่เงยหน้ามอง “มือเธอนุ่มนิ่มแบบนี้ ถ้าไม่ดูแลให้ดี วันหน้าอาจจะมีโรคไขข้อตามมาก็ได้”

“ฟังจากที่นายพูด นายรักษาโรคเป็นด้วยหรือไง?”

เดิมหลู่ซีซานอยากจะชักมือกลับ เมื่อคำพูดของเย่เทียนดังขึ้นข้างหู ก็ขะงักไป

เย่เทียนหัวเราะเฮ่ะๆ “แน่นอนอยู่แล้ว คนเราไปนู่นไปนี่ต้องมีความสามารถติดตัวบ้างสิ!”