ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 702

เห็นลักษณะท่าทางแบบคนโลภมากอันนั้น หลู่ซีซานไม่สามารถตอบสนองเข้ามาได้ทันท่วงที พิจารณานิสัยของเขาไม่ออกโดยสิ้นเชิง

หยิบยกเรื่องราวเมื่อสักครู่มาพูดถึง คนหนึ่งคือนักแข่งรถสุขุมจริงจัง คนหนึ่งคือคนโลภที่ขี้เหนียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพฤติกรรมเลวร้ายของเย่เทียนที่สโมสรม้าก่อนหน้านี้ นิสัยที่ไม่เกี่ยวข้องกันพวกนี้ผสมปนเปอยู่ภายในตัวเย่เทียน เดิมทีทำให้เธอมองไม่ออกว่าสรุปคนไหนถึงเป็นเย่เทียนตัวจริงกันแน่

บรื้นๆ!

ในเวลานี้เอง เย่เทียนขับเฟอร์รารี่อยู่ใกล้จะถึงยอดเขาด้านบนแล้ว เสียงดังกระหึ่มที่แสบหูกลับล่องลอยเข้ามาก่อน หลู่ซีซานได้ยินชัดเจน นี่คือเสียงคำรามของรถมอเตอร์ไซค์คันแล้วคันเล่าทั้งหมด

“นี่คือ?”

หลู่ซีซานขมวดคิ้วขึ้นในขณะนั้น แอบบ่นพึมพำว่ากลางคืนแบบนี้ บนยอดเขายังมีแก๊งซิ่งรถมากขนาดนี้ได้อย่างไรล่ะ? หรือว่ากำลังจัดการแข่งขันอะไรเหรอ?

กลับเป็นมุมปากเย่เทียนที่อดวาดยิ้มเยาะขึ้นมาไม่ได้ ส่ายหน้าแบบจำใจ พูดทอดถอนใจ “เล่นไม้นี้อีกแล้ว ไม่มีรูปแบบใหม่สักนิด เปลี่ยนวิธีบ้างไม่ได้เหรอ?”

สังเกตเห็นสีหน้าของเย่เทียนไม่ปกติ หลู่ซีซานรีบสอบถามว่า “คำพูดนี้คุณหมายความว่าอะไร? หรือว่าคุณรู้จักคนข้างบนเหล่านั้น?”

“อาจจะรู้จักมั้ง!”

เย่เทียนยักไหล่ พูดแบบแฝงด้วยความหมายลึกซึ้ง “ผมแน่ใจได้เพียงจุดหนึ่ง เดี๋ยวคงจะให้คุณได้เห็นเรื่องไม่เหมาะสมกับเด็กเท่าไร”

“เรื่องอะไรกัน?”

ชั่วขณะนั้นหลู่ซีซานยิ่งงุนงงเพิ่มขึ้น มองเย่เทียนด้วยสีหน้าแปลกประหลาด

เย่เทียนกลับยักไหล่ และไม่ได้ไขข้อข้องใจของหลู่ซีซาน เปลี่ยนมาถามว่า “คุณหนูใหญ่หลู่ ถึงตอนนี้แล้ว คุณน่าจะสารภาพกับผมมานะ สรุปทำไมคุณต้องเข้าใกล้ผมด้วย?”

หลู่ซีซานขมวดคิ้วขึ้นมาแน่นในชั่วขณะหนึ่ง รู้สึกว่าตนเองตามความคิดของเย่เทียนไม่ทันเท่าไร ทั้งที่เมื่อสักครู่ยังถกเถียงถึงเรื่องของแก๊งรถมอเตอร์ไซค์อยู่เลย ทำไมพริบตาเดียวก็วกกลับมาที่ตัวตนเองอีก?

เพียงแต่ ถึงพูดว่าปัจจุบันนี้แม้จะมีความเข้าใจโดยรวมต่อเย่เทียน แต่ก่อนหน้าที่ยังไม่แน่ใจถึงที่สุด เธอจึงยังไม่อาจเผยเป้าหมายแท้จริงของตนเองได้!

นึกถึงตรงนี้ หลู่ซีซานพูดทางเย่เทียนแบบหน้าจริงใจเต็มที่ “คุณชายเย่ ฉันยังไม่สามารถบอกคุณได้ชั่วคราว แต่ฉันรับประกันกับคุณได้ว่า ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ ต่อคุณ!”

ดวงตาดำมืดคู่นั้นของเย่เทียนมีแสงสว่างแฉลบผ่าน มีความคิดอยากจะถามต่อไป แต่เวลานี้ขึ้นมาถึงยอดสุดแล้ว สามารถมองเห็นได้ว่าถนนด้านหน้ามีรถมอเตอร์ไซค์สิบกว่าคันเรียงแถวหน้ากระดานรอคอยอยู่

“หวังว่าคุณจะไม่ได้หลอกผม”

เห็นแบบนี้ เย่เทียนจึงต้องกดความอยากรู้อยากเห็นไว้ในใจชั่วคราว ส่ายหน้าพูด “ผมขอจัดการเรื่องตรงหน้าให้เสร็จก่อน เดี๋ยวหลังผมลงรถไป ดีที่สุดคุณล็อกประตูรถไว้ เลี่ยงจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันอะไร!”

ไม่รอหลู่ซีซานตอบกลับ เย่เทียนก็จอดรถยนต์จนนิ่งสนิท ดึงประตูรถออกอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย มุดลงไปแบบวางมาด ดวงตาดำมืดจ้องรถมอเตอร์ไซค์สิบกว่าคันตรงๆ

บรื้นๆ!

ในเวลานี้เอง ในป่าทึบสองข้างด้านหลังของเฟอร์รารี่ก็มีรถมอเตอร์ไซค์สิบกว่าคันกระโจนออกมา เรียงหน้ากระดานปิดถนนข้างหลังไว้เหมือนกัน ตัดขาดโอกาสหลบหนีของเย่เทียนโดยเด็ดขาด

เย่เทียนสำรวจคร่าวๆ สักหน่อย บนรถมอเตอร์ไซค์แทบทุกคันล้วนมีสองคน นับขึ้นมารถมอเตอร์ไซค์ยี่สิบกว่าคันนี้อย่างน้อยก็มีทั้งหมดสี่สิบกว่าคน

“ช่างมองฉันสูงจริงๆ นะ จัดขบวนรบออกมาซะใหญ่โตเชียว”

เย่เทียนแสยะปากหัวเราะ ดวงตาดำมืดค่อยๆ เปลี่ยนไปเย็นยะเยือกลงมา

พอพึมพำกับตนเองแบบนี้ สายตาเย่เทียนจ้องไปด้านหน้าโดยตรง และพึมพำเสียงดังขึ้นมา “เอาแต่เล่นลูกไม้แบบนี้ พวกแกไม่เบื่อแต่ฉันเบื่อแล้ว เปลี่ยนวิธีอื่นบ้างไม่ได้เหรอ? ใครเป็นคนนำมากัน? แน่จริงก็ออกมาสู้เดี่ยวๆ กับฉันสิ ฉัน......”

ไม่รอให้เย่เทียนพูดจนจบ ด้านหน้ากลับมีรถมอเตอร์ไซค์ติดเครื่องยนต์สี่คัน พุ่งเข้าไปยังเย่เทียนแบบส่งเสียงคำราม

โชคดีที่คนบนรถมอเตอร์ไซค์สองคันนั้นเลือกทิ้งรถอย่างชาญฉลาด ถึงพูดว่าล้มแล้วมึนงงทำอะไรไม่ถูก แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้กลายเป็นศพเผาไหม้ในเหตุการณ์!

ส่วนเวลานี้ ในที่สุดรถมอเตอร์ไซค์คันสุดท้ายก็จู่โจมเข้ามากะทันหัน ชนมาทางเย่เทียนจากด้านข้างอย่างรุนแรงแบบมีเจตนาร้ายแอบแฝง

ฉากนี้ทำให้หลู่ซีซานที่หลบอยู่ในรถแข่งรู้สึกตกใจยกใหญ่ คิดในใจว่าเวลานี้เย่เทียนคงหลบไม่พ้นแล้ว จึงทนดูต่อไปไม่ได้ หลับตาสนิทโดยจิตใต้สำนึก

แต่รอผ่านไปสักพัก ตั้งแต่ต้นจนจบเธอกลับไม่ได้ยินเสียงชนกระแทกลอยมา อดลืมตาขึ้นอีกรอบไม่ได้ ชั่วขณะนั้นสีหน้าตกตะลึงเต็มที่

เห็นเพียงเย่เทียนจับรถมอเตอร์ไซค์ไว้อย่างผ่อนคลายเหมือนกับขนห่าน สำหรับสองคนบนรถนั้นก็อยู่ข้างเท้าของเย่เทียนตอนไหนไม่รู้ ส่งเสียงร้องเจ็บปวดโอดโอยเป็นระลอก

ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาเสี้ยววินาทีเดียว รถมอเตอร์ไซค์สี่คัน รวมทั้งหมดแปดคน แม้แต่ชายเสื้อของเย่เทียนก็ไม่ได้แตะ ต่างล้มไม่เป็นท่ากันหมด!

เดิมทีเย่เทียนไม่มีแววหวาดกลัวสักนิด ยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าทระนงองอาจ ราวกับเทพสงครามผู้ไม่แพ้องค์หนึ่ง พูดจาเยาะเย้ย “ฝีมือแบบนี้ฆ่าฉันไม่ได้หรอก!”

ป้าบๆ!

ทันใดนั้น เสียงตบมือดังอยู่ในวงรถมอเตอร์ไซค์ลอยมา ภาพคนคนหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามาจากด้านหลังรถมอเตอร์ไซค์ ยิ้มกริ่มพูดว่า “เย่เทียน แกเป็นนักบู๊ตามคาดสินะ!”

มองผู้ชายที่ก้าวออกมา เย่เทียนขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในหัวสมองเดิมทีไม่มีความทรงจำต่อเขาสักนิดเดียว

นี่คือผู้ชายที่ธรรมดามากๆ เป็นประเภทที่โยนเข้าในฝูงชนก็หาไม่เจอโดยสิ้นเชิง บนหน้าใส่แว่นตากรอบดำ ดวงตาที่ซ่อนไว้ใต้เลนส์แว่นเปล่งประกายแสงเย็นเฉียบ นอกจากหัวหน้าเผิงยังเป็นใครได้อีก?

เย่เทียนไม่รู้สถานะของอีกฝ่าย จึงถามแบบลองเชิง “แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?”

หัวหน้าเผิงหัวเราะเยาะ พูดแบบมีพลัง “ฉันคือหัวหน้าเผิง เป็นคนที่มาเอาชีวิตแกโดยเฉพาะ!”